Het is vandaag vrijdag en de zon heeft zich nog niet laten zien. We lopen (zonder jas natuurlijk, want het is niet koud) naar BoBD als het onderweg licht begint te spetteren. We zijn pas halverwege als het spetteren overgaat in echte regen en we proberen zoveel mogelijk onder de afdakjes te blijven lopen. Iedereen zit binnen en ik weet inmiddels dat Kathy liever heeft dat het hele spul buiten zit, dus zodra het droog is veeg ik alle stoeltjes en tafeltjes af met een doek. ‘Laat maar, het gaat zo weer regenen’, zegt Kathy. Ik geloof er niks van, want de zon komt zelfs door, maar Kathy kijkt naar de zon en heeft er weinig vertrouwen in.
Even later regent het weer, zoals voorspelt, en we worden getrakteerd op een prachtige regenboog. De regenboog loopt voor de bergen langs en eindigt aan de overkant van de baai. Ik opper dat ik met Kathy wel even de pot met goud kan gaan halen, maar ze heeft niemand die haar werk over kan nemen en ik ben solidair. Laat het goud maar liggen voor iemand die het harder nodig heeft.
Op de weg terug naar huis komen we (weer) langs een klein appartementencomplex wat te koop staat. Er staat een mailadres bij en ik vraag Jan of hij dat even wil noteren. Hij kijkt vragend en ik leg uit dat ik die mensen even een mail ga sturen met de vraag om meer informatie. Hij lacht en maakt er een foto van, hij is wel een beetje gewend aan die grillen van mij 😊. (PS ik heb nog geen antwoord gekregen)
Het blijft een ochtend van halen en brengen met de regen en de zon. We rommelen wat in huis en lezen een boek. Soms proberen we even op het terras te zitten, maar het is erg onbestendig. Om half twee zijn we er klaar mee, we stappen in de auto en gaan een stukje rijden. We blijven in de buurt van Pigadia, voor het geval het echt slecht weer wordt. Ieder weggetje wordt verkend, ook al weten we dat ze dood lopen of onverhard worden.
Bij een wegwijzer richting Ardani en Aghio Kyriaki slaan we af en rijden een mooi, klein asfaltweggetje op. Het asfalt wordt beton, met soms slechte plekken, maar we rijden gewoon door. De naaldbomen hier zijn al zolang blootgesteld aan de harde wind, dat ze bijna horizontaal tegen de helling aan liggen. Het is hier prachtig rijden en er is niemand te zien. Door de bochten en gaten is onze gemiddelde snelheid 15 kilometer per uur, maar we hebben toch tijd genoeg. We komen ook door een stuk waar twee jaar geleden brand is geweest en je ziet hoe de natuur zichzelf al hersteld. Ongemerkt zijn we een behoorlijk eind gestegen en dan komen we ineens uit bij een witten, stenen poort. Die poort hebben we al eerder gezien, tijdens onze barre tocht van 15 november. Deze keer heb we heel wat soepeler dit punt bereikt.
We keren nu en gaan terug via dezelfde weg. Onderweg proberen we nog iets, maar zodra we de eerste winkels bereiken rijden we door naar huis.

Bij Ellinikon eten we een cesar salade, wat patatjes en de saganaki van feta met roquefort. We krijgen dit keer gelijk raki in plaats van fruit, Antonis heeft dat goed ingeschat.
Daarna gaan we door naar Asteri waar de live muziek is. Vanavond is de laatste keer dat we dat kunnen meemaken en ik heb het de schoenmaker min of meer beloofd. We twijfelen even als we zien dat er nog een stel Nederlanders zit, waarvan de vrouw een nogal luide stem heeft, maar de eigenaar heeft ons al gespot en wijst naar een tafeltje naast Chronis (de gitarist van Pelagos). We zetten door en merken dat de muziek zo luid is, dat je geen last hebt van eventuele gesprekken aan andere tafels. We bestellen nog maar een raki en de hele tafel wordt vol gezet met hapjes, van dikke bonen tot vlees met paprika en van fava tot olijven en pepers. Tja dat waren we even vergeten, we zouden eigenlijk niet of heel weinig moeten eten voor die tijd. Gedurende de avond gaan die hapjes er evengoed wel in en ik laat me één keer overhalen om te dansen. Wanneer hij de microfoon voor mijn mond houdt is mijn grens bereikt, al heb ik drie flessen raki op: ze zullen mij niet horen zingen en ik zeg zelfs niet even ‘hoppa’. De tijd vliegt voorbij en het is al na twaalf uur als we weer thuis zijn. Wat zullen we nu lekker slapen.

Geschreven door Hazenreizen