Vanmorgen ontbijten we met Formule 1 in het gezelschap van twee Turkse tortels, net als thuis 😊. Het is van korte duur. Een rode vlag gooit roet in het eten, het weer is te slecht en er staan wat auto’s stil dus de race wordt stilgelegd. Het ziet er naar uit dat het wel even gaat duren en we besluiten niet af te wachten, maar gewoon te gaan rijden. Die race kunnen we ook nog in de herhaling zien.
Onze eerste stop is al snel, nog voor we bij Volos zijn stoppen we bij het pleintje waar we tijdens onze eerste vakantie geld haalden. In Kala Nera was toen nog geen pinautomaat. Aan het plein zit een oude koffietent, waar mannen zitten te kaarten en tavli spelen. De zon schijnt en de Griekse koffie is lekker, een lekker begin van deze rit.
Na de koffie probeer ik de navigatie in te stellen. Ik probeer eerst Kamalia, maar daar kent hij er wel zes van. De eerste twee zijn het niet merk ik nadat ik alles heb ingesteld. Dan probeer ik Kalamaki. Daar zijn er nog meer van, ik krijg wel tien opties. Glafira dan? Ja! Daar is er maar één van en dat is de juiste. We hebben wel een kaart van dit gebied, maar die loopt maar door tot een kilometer of twintig boven Volos en dat is niet genoeg.
De spoorbomen gaan dicht en we wachten op een trein, die niet blijkt te komen. Ik stap uit en zie een stapel met stukken rails, in het midden van de stapel groeit een boom tussen de rails door. Ineens komt er een autootje aan waar een man uit springt. Hij loopt naar een kast naast het spoor en doet de bomen omhoog. De rit kan weer verder gaan.
Je mag hier overal 90 km/u rijden, maar soms lijkt 40 km/u al heel hard. We rijden lekker ons eigen tempo en laten zo nu en dan iemand passeren die harder wil rijden. We besluiten niet de hoofdweg te nemen om het stuwmeer Lake Karla, maar de weg naar rechts te volgen over Mount Mavrovouni. We klimmen snel en hebben een schitterend zicht op het meer. Er lopen hier geitjes op de weg met een hoeder en even verder zien we schapen met een herder. Waarom de één een hoeder heet en de ander een herder? Geen idee. Nog verderop zien we loslopende koeien in het bos met een grote bel om, het lijkt Zwitserland wel 😊.
Bij Keramidi zijn geen mogelijkheden om via een verharde weg verder te rijden en de onverharde wegen durven we niet aan. We rijden terug het dorp in en lopen naar de prachtige oude kerk om daarna op het dorpsplein koffie te drinken. Hier zitten de mannen ontspannen aan de tsipouro met allerlei lekkere hapjes. Ze laten zich gewillig fotograferen en maken grapjes in het Grieks die ik niet versta, maar ik lach vriendelijk mee.
We keren op onze schreden terug langs de geitenhoeder en de wweg met de prachitge, gedrongen bomen. De route gaat nu langs het meer, waar we nog meer loslopende koeien zien. Aan beide kanten van de weg bevinden zich katoenplantages en we stappen uit om ze van dichtbij te kunnen bekijken. De planten zijn in verschillende staten van ontwikkeling. Ze hebben mooie bloesem, dikke knoppen en grote witte pluizenbollen: katoen.
Na een uur op de hoofdweg krijg ik honger en begin langzaam chagerijnig te worden. De plekken waar je kunt eten zijn niet aangegeven en telkens zijn we er al voorbij als ik ze zie. Keren is ook geen mogelijkheid. Wanneer Jan merkt dat ik echt chagerijnig wordt, gaat hij de hoofdweg af en volgen we de ‘service road’ een tijdje. Er zitten slechte stukken in de weg en even later loopt hij dood. Zo modderen we een itjdje aan en volgen daarna nog een stukje een soort hoofdweg. We stoppen bij een benzinepomp voor benzine en koffie en het vakantiegevoel komt weer helemaal terug. Zelfs onze voorruit wordt keurig gewassen.
We checken in bij hotel Galaxy in Kalabaka en lopen door het centrum. We kopen een goede wegenkaart voor de terugweg en gaan op zoek naar een terras. Daar, langs die drukke weg? Nee. Dat terras waar niemand zit? Nee. Daar dan? Bij Taximi zit het terras vol en er wordt muziek gemaakt. Ja, daar willen we wel zitten. We nemen Tsipouro me meze en worden verwend met stoofvlees, worst, salade en aardappelsalade. Het is één groot feest, iedereen lijkt een instrument te kunnen spelen en te kunnen zingen. We eten later nog souvlaki en soutzoukakia en genieten van deze heerlijke avond. Ik laat een meneer een foto zien van Sir Patrick Stewart, waar hij precies op lijkt, en zijn vrienden slaken verraste kreten. De gelijkenis is treffend en dat is een compliment 😊.

Geschreven door Hazenreizen