Afscheid

De laatste uren hier op Karpathos zijn aangebroken. We doen nog een was in de machine en hangen de handdoeken buiten aan de lijn. Daarna gaan we eerst koffie drinken, want Takis en Minas zijn vaak al weer vroeg weg om aan het werk te gaan.
 

Koffie

We kunnen vandaag zelfs buiten zitten, want het is lekker weer en het waait niet. De kleine, ronde tafeltjes buiten hebben een driepoot en Jan stoot tegen de poot aan, waardoor er een flinke sloot koffie over de tafel gaat. Ik haal bij Kathy een doekje en twee extra servetjes.
Als ik de tafel schoon heb, breng ik het doekje weer naar binnen. Ik neem gelijk een bestelling voor haar mee naar buiten en ga weer zitten. Jan draait wat bij en stoot nog eens tegen die poot, wederom koffie over de tafel. Ik weer naar binnen om servetjes te halen. Kathy kijkt me afkeurend aan en vraagt wat er aan de hand is buiten. Als ik zeg dat Jan steeds knoeit, wordt haar blik zacht en ze zegt: ‘Dat geeft niks hoor.’ 😊
Wanneer de mannen aan het werk gaan, nemen we afscheid van hen met een hand en een knuffel.
 

Nog meer koffie

We lopen terug naar het appartement en pakken de koffers in. We eten onze laatste toastjes als ontbijt en dan gaan we terug voor een tweede kop koffie. De flessen water hebben we weer gevuld en we zetten ze op het kastje in de hoek van Boulevard.
De zoon van Kathy, Jorgos, is er ook en we krijgen een borrelglaasje met iets zoets. Het blijkt cactussap te zijn. Ik krijg van Jorgos het mailadres, zodat ik Kathy kan mailen via hem.
Even later is het moment om echt afscheid te nemen dan toch aangebroken. We geven Janis en Michalis (Frazer) een hand en Kathy krijgt een knuffel. Ze wordt emotioneel en krijgt tranen in haar ogen.
Ik word er zelf ook een beetje emotioneel van en we gaan gauw terug naar ons appartement om de laatste dingen te doen.
 

Nog meer poetsen

Thuis zorgen we dat alles weer netjes is. De bedden zijn afgehaald, de badkamer en de toilet zijn weer schoon en de meeste haren zijn weggeveegd.
Ik maak een bakje pastasalade van de overgebleven orzo met dille en een blikje tonijn. Die pak ik in, samen met de twee blikjes alcoholvrij bier die nog in de koelkast staan. Bij de supermarkt hebben we vanmorgen een setje eetlepels gekocht, zodat we de salade op een mooi plekje onderweg kunnen opeten. Een soort picknicken 😊.

Als we naar de auto lopen is Manolis aan het werk op zijn boot. Ik roep hem en zwaai nog een laatste keer. Hij zwaait enthousiast terug en roept ‘Kalo taxiedi’; goede reis!
 

Naar het vliegveld

We stoppen in Amoopi, omdat we tijd genoeg hebben en we zijn hier nog niet geweest deze vakantie. In Amoopi staat een grappig, half rond gebouw dat dienst doet als café-bar. Het gebouw is verlaten en het lijkt erop dat het café niet meer open gaat. Het is nog niet eens heel erg oud, maar het is al wel in slechte staat. Ik besluit voor Wessel een filmpje te maken.

Filmpje
Ik film hoe ik langs het pand loop en de verschillende deuren probeer te openen die op slot blijken te zitten. Dan kom in bij een deur die wel open gaat … het blijkt de deur van het toilet. In het volgende filmpje zie je hoe ik de trap op loop en de deuren van de bovenverdieping tevergeefs probeer. Helemaal achteraan is een ruitje van een deur kapot en ik steek mijn telefoon door het gat om de binnenruimte te filmen. Ik hoop dat hij het leuk vindt, want hij is gek op verlaten huizen.

We fotograferen nog wat andere dingen; een kapelletje, een doorkijkje. Het is heel ontspannen om door zo’n verlaten dorp te lopen.

Bij het vliegveld
Als we bijna bij het vliegveld zijn, rijden we nog even naar het strand. Het is er prachtig, maar wel een beetje warm met de kleren die we nu aan hebben. Ik moet trouwens ook plassen, dus we rijden toch maar even door.
Als ik op het vliegveld, waar het heerlijk rustig is, naar het toilet ben geweest rijden we een stukje terug naar een wit kapelletje. Daar kunnen we lekker zitten en het is een prima plek voor onze ‘picknick’. Andere keren gingen we eten bij de taverne tegenover het vliegveld, maar die is gesloten en afgezet met gaas. Geen idee of hij ooit weer open gaat.

Op het vliegveld
We hebben de koffers ingepakt zonder ze te kunnen wegen en met al die granaatappels van Kathy er in, weten we niet of we onder de max zijn gebleven.
Als we de bagage afgeven, geeft de weegschaal 55 kilo aan, dat is bijna 10 kilo meer dat toegestaan is. De dame achter het loket vraagt of onze derde koffer extra bagage is. ‘Nee’, zeg ik. ‘Dat hebben we gedaan omdat het gewicht van de koffers dan beter verdeeld is.’ Ik wacht even op een reactie over het gewicht, maar die komt niet. Alles is oké.

Bij de controle van de handbagage heb ik nog steeds twee flesjes water bij me. Ik neem een flinke slok, maar de man geeft aan dat het geen probleem is, ik mag ze gewoon meenemen. Ik wil mijn schoenen als uittrekken, maar ook dat hoeft niet. Gewoon doorlopen dus.
 

In het vliegtuig

We vertrekken iets eerder dan gepland in het mooie propeller vliegtuig van Sky Express. De stewardess die de veiligheidsinstructie geeft, kijkt alsof ze de laatste eer bewijst aan een dierbare. Het is ook niet leuk natuurlijk, om dit dag in dag uit te doen. Maar ja, ze heeft er zelf voor gekozen.

We krijgen een lekkere kop koffie tijdens de korte vlucht mét een koekje én een doekje om je handen mee schoon te maken. Wat een service!

We zouden eigenlijk om 15:40 landen, maar het zat erg mee en om die tijd liepen we al met koffer en al het vliegveld van Athene over.

Athene
Het duurt nog even voordat we verder kunnen, want ons vliegtuig naar Amsterdam vertrekt pas om 20:35 uur. We laden de koffers op een bagagewagen en vermaken ons een tijdje buiten. Er staan allemaal betonblokken waar je op kunt zitten en we kiezen er een uit. Dan stopt er een bus achter ons, de mensen stappen precies achter ons uit en het voelt alsof we erg in de weg zitten. We schuiven twee blokken op.
Even later stopt er weer een bus. Hij laat de passagiers uit en nu weer precies achter ons. ‘Als er nog veel bussen komen, zullen we ergens anders moeten gaan zitten’, zegt Jan. Ik kijk om me heen en wijs op een bordje, een meter of twee verderop. Het is een bushalte.
Nu gaan we voorbij het bordje op een blok zitten. Er stopt een bus achter ons… eerst gebeurt er niets en dan stappen er ineens allemaal mensen aan de voorkant uit, precies achter ons. Daarna stoppen er steeds taxi’s achter ons en dan … komt er een plekje vrij op het terras.

Vertraging
We nemen er koffie bij en een ham-kaas broodje en wachten nog veel langer. Dan krijgt Jan een melding op zijn telefoon: onze vlucht heeft vertraging en zal pas om 22:00 uur vertrekken. We kunnen onze koffers wel om half zes al afgeven, dus dat gaan we eerst doen.
We sluiten aan bij een paar andere mensen en dan blijkt dat het half zes Griekse tijd is. Dat is dus iets later, vijf minuten of misschien tien of eigenlijk toch wel een kwartier later. Ach, we hebben toch tijd zat. Ook hier is het gewicht van de koffers geen probleem, maar volgende keer neem ik toch weer de bagage weegschaal mee.

Zonder bagage gaan we weer naar buiten en daar blijven we zitten tot de zon onder is. Niet bij de bushalte, maar nu iets verderop bij de vallet parking.
Uiteindelijk gaan we weer naar binnen. Er zijn hier bijna geen winkeltjes, dus we zijn snel klaar met winkelen. We eten nog even ergens een hapje en daarna zoeken we een plekje waar we rustig onze tijd kunnen uitzitten.

Als de gate om 21:00 uur open gaat, hopen we stiekem dat we toch eerder vertrekken. We zitten al even te wachten als blijkt dat alle passagiers uit Nederland nog moeten uitstappen. Om een uur of tien kunnen we boarden en om 20 minuten over tien gaan we eindelijk de lucht in.

Geschreven door Hazenreizen