Als we wakker worden blijkt dat de wind is gaan liggen en het is zelfs droog. Af en toe breekt er een klein zonnetje door. We hebben geen spijt van onze, misschien overhaaste, actie van gisteren, want de voorspellingen blijven slecht. Het is op de Spaanse televisie ook dagelijks in het nieuws dat het weer in de provincie Alicante zo beroerd is.

We ontbijten en steken daarna over naar het park. Ik voer de duiven met het laatste brood en probeer een leuke foto te maken van onze eekhoorntjes. Ik druk wel twintig keer af, maar telkens heb ik alleen zijn staart, neus, rug of alleen maar gras en zand. Uiteindelijk geef ik het op.

We wandelen nu door de straten van Benidorm richting de haven. De boten varen vandaag wel weer, maar daar hebben we niet genoeg tijd voor. De boottochtjes bewaren we gewoon voor de volgende keer, dan hebben we weer iets om naar uit te kijken.

Bij het duivenpleintje voert een mevrouw de duiven en ze zitten op haar armen en schouders. Ze lijkt precies op de mevrouw uit Home Alone. Een corpulente man wil ook graag op die manier op de foto en loopt achteruit richting de vrouw, terwijl zijn vriend of broer een foto maakt. Het is echter niet zijn zin en hij schuift nog verder op tot hij bijna rug aan rug staat met de duivendame. Het enige dat hij bereikt is dat de duiven wat verstoord naar hem kijken.

Wanneer het tijd is voor de lunch, lopen we bij La Carsona het terras op. Het achterterras, wel te verstaan, want het terras in de winkelstraat zit stampvol. Iedereen is weer naar buiten gekomen en geniet van het moment. Je weet maar niet wanneer je weer buiten kunt zitten.

Onze bus vertrekt om kwart voor vier, maar we moeten er tien minuten voor die tijd zijn. Ondanks de korte afstand houden we ook nog rekening met oponthoud en zo lopen we om kwart over drie al met onze koffers richting de bushalte.
We zijn nog maar net op weg als we 'onze' bus langs zien komen. Hij slaat één straat eerder rechtsaf dan de straat waar onze halte zit, zodat hij daarna precies aan de juiste kant van de straat uitkomt. Dat is in ieder geval míjn scenario. Ik begin harder te lopen, want ik wil de bus zeker niet missen. In mijn hoofd zegt een stemmetje dat er niks aan de hand is, het is tenslotte nog lang geen vijf minuten over half vier. Ik negeer het stemmetje en loop stevig door.
Wanneer we bijna bij de halte zijn, zet de chauffeur zijn bus stil en stapt uit. Nerveus rent hij heen en weer en sleept met koffers. Ik zet nog een tandje bij en begin alvast tegen de chauffeur te praten. Hij kijkt verstoord op en negeert me verder. Daarna stapt hij in en rijdt weg. Een ogenblik ben ik verbaasd, maar dan bedenken we dat dit waarschijnlijk toch niet onze bus was. We gaan lekker op het terras zitten en nemen een espresso. Als we dan toch moeten wachten, dan maar op deze manier.
Een grote touringcar rijdt de straat in en parkeert bij 'onze' bushalte, ongeveer een halve meter van de stoep. De chauffeur stapt uit en verdwijnt. Intussen komt de volgende touringcar de straat in, maar die kan er onmogelijk langs. Hij wacht even, terwijl de auto's in rap tempo aansluiten, en dan begint hij te claxonneren. Andere auto's volgen zijn voorbeeld en het wordt een heel spektakel. De buschauffeur stapt nu uit en loopt naar de geparkeerde bus, waar hij tot zijn verbazing geen chauffeur ziet. Hij loopt terug naar zijn bus en claxonneert nu langer. Wanneer je rustig met je espresso op een terrasje zit en nergens heen hoeft, is dit echt vermakelijk. De chauffeur stapt nog eens uit en praat met iemand, misschien wel met de chauffeur van de andere bus. Hij gebaart dat die lompe bus ze ver van de stoep geparkeerd staat. Het duurt nog even en we zien dat onze bus ook in de file staat die inmiddels ontstaan is. Nou ja, zover is het gelukkig niet van Benidorm naar Alicante.
De opstopping lost zich uiteindelijk op en nu zijn wij aan de beurt. De chauffeur stapt uit en begint rustig een naam op te lezen die op zijn lijstje staat. Als de mensen zich gemeld hebben, zet hij de koffers in de berging van de bus. Dit ritueel herhaalt zich met alle andere Engelsen die staan te wachten en dan komt er een kink in de kabel. Hij kijkt op zijn lijstje, kijkt nog eens en kijkt dan naar Jan.
In eerste instantie schrik ik, misschien is er iets misgegaan en staan we helemaal niet op de lijst. Wanneer Jan zijn naam noemt, verschijnt er een grote grijns op het gezicht van de relaxte chauffeur.
Jan antwoordt bevestigend en de man grijnst weer en knikt hevig. Ik realiseer me dat de naam Haasjes voor hem waarschijnlijk overkomt als Roemeens of Pools voor ons. Geen idee hoe je die letters na elkaar moet uitspreken.

We stappen in en de chauffeur probeert de bus in beweging te krijgen, het gaat allemaal nog niet zo soepel en daarnaast is het heel erg druk. Na een tijdje stapt hij uit, loopt wat heen en weer en stapt weer in. Nu is het rustig geworden en kan hij zonder problemen invoegen. Ik word helemaal zen van deze man.
Nu doorkruisen we Benidorm en pikken her en der wat vakantiegangers op. Jan begint de druk te voelen en vraagt zich af of we niet al lang het maximum van tien ophaaladressen hebben bereikt. Ik heb er geen last van, deze man is zo ontspannen dat ik er alle vertrouwen in heb dat het goed komt.
Een uur later rijden we Benidorm uit en zetten we koers naar Alicante.

Het boarden verloopt soepel en zo komen we toch nog helemaal uitgerust en ontspannen aan in Nederland.

Geschreven door Hazenreizen