Vandaag is het maandag en Jan hoeft niet naar zijn werk, hoera! Eerst maar eens uitslapen tot negen uur en dan simpel ontbijten met de croissant die we gisteren hebben over gehouden. Om een uur of tien rijden we naar Portaria, in de buurt van Volos. We hebben iets gelezen over het pad van de Centaur en dat zag er schitterend uit.
Vlak voor Volos blijkt ineens een tunnel en rondweg, die niet op onze kaart voorkomen, maar gelukkig spreken de borden voor zich en komen we toch via AlliMeria en Ano Volos in Portaria aan. Het is een groot, toeristisch dorp en toch heel erg Grieks. Een soort Volendam voor Grieken laat maar zeggen. We rijden over de doorgaande weg op zoek naar een parkeerplaats en na drie keer een parkeerplaats gemist te hebben, rijden we het dorp weer uit. Dan maar keren en weer terug, alle bordjes met aanwijzingen staan in het Grieks (zo vreemd he?), maar we vinden nu wel de ingang van de parkeerplaats dus we kunnen op pad. Ik kan werkelijk geen wegwijzer vinden die in het Engels verwijst naar alle bezienswaardigheden die hier horen te zijn, dus we lopen in het wilde weg een kant op. De drukke, doorgaande weg met al zijn toeristenwinkels en hotels zijn we gauw zat, dus we slaan rechtsaf richting Makrinitsa en Centro. Centro is normaal gesproken het centrum, dus dat lijkt ons een logische richting. Na zo’n vijftig meter lijkt het erop dat hier niets meer komt, maar ineens duikt er een soort restaurant op aan de rechterkant met een mooi schaduwrijk terras. Er staan ook borden met pijlen in het Engels ... Sweets, Coffee, Softdrinks ... Daar hebben we niks aan, maar weg gaan dat terras wel even nader inspecteren. Er staat een bord met de tekst Monopathi en een soort (kinderlijk eenvoudig weergegeven) schema van de wandelpaden, maar ik snap er niks van. We lopen toch een pad op dat het bos ingaat, langs een waterstroompje. Wanneer we verder wandelen zijn we ervan overtuigd dat dit het Centaur pad is, maar hoe je dat als niet-Griekse toerist moet weten, is mij een raadsel. Het pad is prachtig, maar de combinatie water en bos roept bij mij beelden op van de grote spinnen die we een paar dagen eerder hebben gezien. Ik probeer me te concentreren op te pad, dat grillig en rotsachtig is en daarnaast scan ik de omgeving op webben of snel wegrennende insecten.
Het pad is iets langer dan we hadden verwacht, maar na een kleine kilometer klimmen zijn we toch aan het eind van het pad. Oké en nu terug. We kiezen voor een betonpad iets verderop en hopen dat dit de weg richting Portaria is. We komen al snel bij een huis met twee honden die hard blaffend en grommend op het terrein lopen. Ik ben niet bang voor honden, maar grommen vind ik minder leuk. Ik hou mijn handen ijverig bij me en volg Jan in zijn speurtocht om het huis. Het lijkt alsof hij de achtertuin heeft gevonden met wat speeltoestellen voor de kinderen en ik blijf staan. Jan roept, de weg blijkt over te gaan in een voetpad dat naar beneden loopt, dus we zitten vast goed.
Na een paar keer kiezen links of rechts, komen we rechts tegenover de parkeerplaats van Portaria uit, waar onze auto nog staat de wachten. Pfft, wat een geluk. We trakteren onszelf maar even op een freddo cappuccino en een wafel met chocola, dat hebben we wel verdiend.
Daarna rijden we door naar Makrinitsa. De weg biedt regelmatig prachtige vergezichten op Volos. In Makrinitsa moeten we de auto laten staan en lopend verder het dorp door. Hier bevinden we ons in het Valkenburg van Griekenland. Het verschil is alleen dat de autovrije paden zo stijl zijn, dat je voeten constant in een hoek van ongeveer 80 graden staan ten opzichte van je been. Het dorpje is mooi en heeft een enorme plataan op het dorpsplein, misschien wel de grootste plataan die we tot nu toe gezien hebben. Het blijft echter een toeristische trekpleister dus rijden we via Koukourava en Aghios Onoufrios weer terug naar Volos om op ons eigen terras te kunnen lunchen met de pastei van bladerdeeg, ui, champignon en nog meer, die we ook hebben overgehouden van gisteren.
Inmiddels heb ik beide boeken van Dan Brown uit: Het Bernini Mysterie en De Davinci Code. Ik hou dus maar even een echte siësta. Als we weer helemaal uitgerust zijn, lopen we nog wat rond op de aanlegsteiger en daarna strijken we neer op het terras van Ya Banaki voor een glas frappee. We worden steeds beter in niks doen en Amber had gelijk: niks doen wordt enorm onderschat.

Geschreven door Hazenreizen