Altea

Vandaag twijfelen we weer wat we zullen doen: we kunnen naar de Tossal de La Cala lopen of weer een rondje met de auto doen. De wandeling is vijf kilometer en voert langs het Ponientestrand. Daarna moeten we ook weer vijf kilometer terug... Dan maar de auto pakken en op pad.
We wijken af van de hoofdweg en pakken een straatje naar rechts om te zien of we ook binnendoor naar Altea kunnen rijden. Dat kan, het is niet sneller of korter, maar wel grappig om een keer te doen.
In Altea ontbijten we bij Siesta met twee verschillende ontbijtjes. Voor Jan een toastbrood met ei en ham en voor mij een geroosterd pistoletje met tomaat, olijfolie en zout. Natuurlijk wordt dit ontbijt weer vergezeld van een flink glas versgeperste jus d'orange. Na dit lekkere ontbijtje lopen we terug naar de auto om naar het beginpunt van de route te rijden. In de auto blijkt dat ik de routekaart en de beschrijving in het restaurant heb laten liggen. We lopen dus weer terug en als ik binnen vraag naar mijn papieren kijkt de vrouw paniekerig. Ze biedt haar excuus aan en vist de papieren uit de prullenbak. Gelukkig zijn ze niet vies, dus we lopen nu met de papieren weer naar de auto.
 

De route van vandaag

De route loopt oorspronkelijk van Denia via Ondara, Gata de Gorgos, Senija, Xalo, Alcali, Parcent, Castell de Castells, Benigembla, Benissa en Muria naar Orba. Dat doen we dus niet. We starten in Castell de Castells en kijken daarna wel weer verder.
We rijden vanaf Altea richting Castell de Castells en al snel merken we dat ze ons over dezelfde weg stuurt als gisteren ('ze' is niet Janet, maar die muts van het navigatiesysteem). In Callosa d'En Sarriá nemen we dus een andere weg en hopen dat de navigatie dat wel snapt. Via Bolulla en Tarbena komen we op de plaats waar onze route begint.
 

Castell of geen Castell

Castell de Castells klinkt alsof het één en al kastelen is, maar blijkbaar betekent het toch iets anders. We vinden geen kasteel en het dorp is behoorlijk uitgestorven. We lopen wel wat rond, komen langs een kleine boomgaard vol met bomen die met witte bloesem bedekt zijn en we vinden van die vreemde stenen torentjes met tegeltableaus erin van religieuze afbeeldingen. We vinden geen café op onze wandeling dus rijden we door naar het volgende stoppunt: Benigembla.
 

Benigembla

We rijden langs een bruin bordje met de tekst: Pla de Petracos. Jan oppert om hier te gaan kijken, maar ik wil gewoon op route blijven.
Wanneer we in Benigembla uitstappen blijkt de kerk van San José gesloten te zijn en de wasplaats en de fonteinen kunnen we ook niet vinden. De stadsmuur wel, maar die is van een afstand mooier dan wanneer je er zelf op staat. Er zijn wel leuke schilderingen op de gebouwen, die enthousiast door mij gefotografeerd worden. Alleen ... waar zijn nu die grotschilderingen? Jan zegt dat ze misschien deze muurschilderingen bedoelden en ook ik ga aan mezelf twijfelen, misschien heb ik zelf bedacht dat het grotschilderingen moesten zijn en stond er gewoon muurschilderingen.
 

Pla de Petracos

We stappen in de auto en dan zie ik het papier waar de bezienswaardigheden op genoteerd staan. Bovenaan staat: Pla de Petracos (grotschilderingen). Oeps! We rijden toch gewoon die zes kilometer weer terug en slaan dan af naar de Pla (voluit: Santuari de Pla de Petracos). De navigatie weet inmiddels dat het niet ver meer is. We parkeren aan de linkerkant van de weg en steken dan over om via een trappetje af te dalen naar de rivierbedding. Deze staat gelukkig droog, dus kunnen we redelijk eenvoudig oversteken en het pad aan de andere kant vervolgen. Volgende keer nemen we de bergschoenen mee (en Jan Boele, want die had dit heel erg leuk gevonden). Halverwege het pad duw ik zo hard de afdekkap op de lens van mijn fototoestel dat de lens met veel gekraak naar binnen wordt gedrukt en daarna denkt: bekijk het maar. Er zit geen beweging meer in, dus ook scherp stellen is er niet meer bij. Dat mag de pret niet drukken en we lopen verder tot een splitsing, waar we eerst voor de linker route kiezen. (Ik zeg wel dat het de pret niet mag drukken, maar met mijn passie voor fotograferen is het toch wel een behoorlijke domper 😞).
We komen nu bij een groot hek met verschillende informatieborden. Op de borden staat informatie over de grotschilderingen en de plek waar die zich ongeveer bevinden. We zoeken de rotswand af en inderdaad zijn de schilderingen in de verschillende 'grotten' terug te vinden. Wel veel te ver weg om met je telefoon op de foto te zetten. Als we nog even doorlopen komen we bij een grote grot, die met gewone schoenen te glibberig is om te onderzoeken. We keren dus weer om en lopen terug voor een bezoekje aan de andere kant. Inmiddels heeft Jan het fototoestel uitgezet, de batterij eruit gehaald en weer gemonteerd en wonder boven wonder werkt alles weer. Kunnen we toch de grotschilderingen nog vastleggen.
Het pad naar rechts loopt naar een informatiebord met een hertje. Dat hertje zou zich op de rotswand moeten bevinden. We turen ons wezenloos en dan ineens ziet Jan het. Ik kijk ook nog eens goed en inderdaad ... het hertje is veel kleiner dan we hadden verwacht, maar het is er wel. Nu kunnen we voldaan aan de terugweg beginnen.
 

Murla

Aangezien we in Benigembla ook geen café kunnen vinden die open is, rijden we door naar Murla. Daar lopen we even rond om de kerk te bekijken en dan vraag ik bij de toeristinfo of er ook ergens een restaurant is, want inmiddels is het half twee geweest. De dame bovenaan de trap (ja, inderdaad ... ze staat niet achter de balie, maar roept vanaf boven aan de trap of ze iets voor ons doen) vertelt dat even verderop een restaurant zit ... het enige restaurant, voegt ze er dan aan toe.
Jan haalt de auto op en ik loop vast naar het restaurant om daar enthousiast begroet te worden door een bruin met zwart hondje. Buiten staan formica tafeltjes en plastic stoeltjes, wanneer we naar binnen lopen bevinden we ons in een kroeg waar we tafeltje uitkiezen. Nee, dat is niet goed, we moeten doorlopen. We lopen verder door naar achteren en komen in een kleine eetzaal, waar nog twee oudere heren zitten te eten.
We kunnen kiezen uit twee voorgerechten en drie hoofdgerechten, maar alles gaat in het Spaans en ook nog best snel. We bestellen op goed geluk iets en wachten op wat er komen gaat. We krijgen eerst iets te drinken en natuurlijk stokbrood met aioli. Daarna krijgen we een salade en een bord met verschillende soorten vleeswaren, worst en kaas. Als hoofdgerecht krijgen we gegrild vlees met dunne patatjes en dan krijgen we nog een toetje of koffie. Ook de toetjes komen erg snel in het Spaans voorbij, dus bestel ik nummer één (geen idee meer wat het is, maar ik lust toch alles). Het blijkt een soort vanillepudding met kaneel, die heel lekker is. Voor €17 zitten we weer helemaal vol.
 

Alcalalí

We rijden nu door naar Alcalalí. We parkeren op het Plaza Ayuntamiento bij de kerk waar ook een rozijnenmuseum in gevestigd is. Helaas is hier ook alles gesloten. Ik maak nog een foto van de openingstijden van de oude toren, die je kunt beklimmen (maar er is ook een lift, staat er op het bordje) en dan rijden we verder naar Xalo. Onderweg stoppen we nog een keer om foto te maken. Ik stap over een hekje zodat ik er beter kan en dan lukt het. Wanneer ik weer in de auto stap, voel ik iets prikken en mijn hele broek zit vol stekels van ongeveer twee centimeter lang. Het doet nog het meest denken aan dennennaalden, maar dan met een soort weerhaakjes aan het eind. Dat wordt dus eerst plukken tot ik stekelvrij ben.
 

Xalo

Xalo ziet er heel anders uit zonder antiek- en curiosamarkt, die trouwens officieel Rastro de Jalon heet. We willen in Xalo de Bodegas Riko bezoeken, maar ... je raadt het al ... deze is ook gesloten. Op zich is de bodega iedere dag van het jaar open, maar we zijn hier precies in de siesta die van 13:30 tot 15:30 duurt. We lopen daarom wat rond in het dorp op zoek naar het oude centrum. We vinden wel veel oude panden, maar toch is het dorp minder leuk dan wat we tot nu toe gezien hebben.
Jan fotografeert nog wel een muurschildering met een Catalaans gedicht. Als ik het gedicht door de vertaalmachine haal, staat er:
Oke, een verzameling moeilijke woorden dus, maar ik begrijp de context helaas niet.
Door rijden dus naar het laatste dorp voor vandaag: Lliber.
 

Lliber

Een gezellig dorpje met een mooi oud centrum en allerlei gekleurde en versierde fietsen aan de balkons. Ook hier hebben ze een enthousiaste hond ... nou ja ... hondje. Een heel klein, wit hondje die als een kudde vlooien om je heen springt. Zijn haartjes zijn geknipt in een boblijn en hij (of zij) heeft een staartje in. Het bazinnetje is minstens zo enthousiast en probeert het hondje op alle manieren voor me te laten poseren. Zodra ze hem los laat is het hondje weer verdwenen en zo hebben we veel foto's van de straat, schoenen, een plantenbak en een witte veeg. Toch hebben we schik gehad en na deze enthousiaste ontmoeting gaan we weer op zoek naar de auto.
 

Past precies

We stellen de navigatie nu weer in op Benidorm en krijgen een mooie route over smalle landweggetjes, door velden met druivenknoesten. Er is nog geen sprietje groen te zien, maar dat verandert vast heel snel.
Jan doet het en staat bijna klem met ons autootje in een heel klein viaductje. Heel even denken we dat het een fietspad is, maar het past toch, dus we rijden maar door.
Het komt allemaal goed en eenmaal terug in ons appartement kunnen we weer uitrusten van dit avontuur.
 

Op zoek naar een restaurant

's Avonds gaan we op zoek naar een wegenkaart van de Costa Blanca en dat lukt! Eindelijk hebben we een (redelijk) goede wegenkaart. Nu moeten we hier wel vaker terug komen 😊.
We hebben ook trek in een echt stuk vlees, dus gaan we op zoek naar restaurant die ons hierbij van dienst kan zijn. We lopen een klein straatje in, waar we nog niet eerder geweest zijn. Hier zitten wat kleine restaurantjes bij elkaar: een grillrestaurant, een bistro en nog iets. We denken dat dit iets kan zijn, maar we lopen nog even een rondje voordat we aan tafel gaan. Even later vinden we een soort pleintje met restaurants. Daar is een tapasrestaurant waar de mensen in de rij staan om aan tafel te mogen en wat ons opvalt ... het zijn allemaal Spanjaarden. Dit moeten we even onthouden voor een volgende keer.
We zoeken het steegje met de kleine restaurantjes weer op (en dat is helemaal niet zo eenvoudig als het op het eerste gezicht lijkt) en kiezen degene met de meeste klandizie, die gespecialiseerd is in biefstuk. We stappen naar binnen en worden onmiddellijk aangesproken door een Engelse ober. Nee, we hebben niet gereserveerd. Hij gaat even in het boek kijken wanneer er plek is en zodra hij zich omdraait kijken we elkaar aan. Het stinkt hier ... het ruikt hier naar ... een toilet ... een combinatie van toiletverfrisser en ...! Gelukkig heeft de man pas plek over tien minuten en we vertellen hem dat hij geen plekje voor ons hoeft te reserveren. Behalve de nare lucht is het er ook nog eens ontzettend warm en kun je niet buiten zitten.
We belanden toch weer bij de Italiaan van gisteren: Spasso 2 aan Plaza Toreon bij de zee. We proberen dit keer de gegrilde biefstuk en met succes. Echt een plekje voor de vleesliefhebber. De borden zijn 15 bij 60 centimeter en in het midden ligt een enorme entrecote, hij is ook echt medium-rare zoals we gevraagd hebben. Lekker!

Geschreven door Hazenreizen