Om half zeven ben ik al wakker, ik probeer het nog wel maar ik kan niet meer slapen. Gisteren lag ik er ook al vroeg in, dus waarschijnlijk ben ik gewoon uitgeslapen. Het is flink bewolkt en het lijkt alsof het niet zo’n mooie dag gaat worden. Ik schrijf een stukje aan mijn blog van gisteren, maar ik ben nog lang niet klaar als we naar de Boulevard lopen voor een Griekse koffie.
Er zijn veel mannen vanmorgen en Jan en ik nemen plaats op het lege bankje aan het eind. Takis, die helemaal aan het begin, naast de ingang zit wenkt ons en roept iets. Ik loop die kant op en hij wijst op een schaaltje met grote bonbons (formaat mandarijn) en gebakjes van bladerdeeg met honing en vruchten. Hij gebaart dat ik de grote pyramide moet nemen, die verpakt is in goudkleurig papier. Kathy legt uit dat zaterdag naamdag is voor Anna en dat de vrouw van Takis Anna heet. Het is een wazig verhaal, dus misschien heb ik het niet goed begrepen. Nu wenkt hij Jan, die moet iets komen eten. Jan kiest voor het bladerdeeggebakje en Takis krijgt al pretlichtjes in zijn ogen. Jan probeert zijn vingers schoon te likken en Takis vindt het helemaal geweldig, hij lacht en loopt dan naar binnen om Jan een servetje te scoren.
We willen weer op de bank gaan zitten, maar er wordt op een stoel geklopt die tussen de mannen in staat en daar moeten Jan en ik gaan zitten. ‘Speciaal gereserveerd voor familie’, zegt de man die naast me zit. We voelen ons wel een beetje vereerd met zoveel aandacht en vriendelijkheid.
Ik zit weer met mijn camera te oefenen en Kathy zegt dat ik een foto van haar en Takis samen mag maken. Nu heb ik haar eindelijk op de foto. Jan wordt aangemoedigd om nog een gebakje te nemen en op aandringen van Takis neemt hij het laatste bladerdeeggebakje. De mannen hebben de tijd van hun leven en nu reikt Minas hem een servetje aan.
Dino is er niet, maar dit keer doet Manolis (die gisteren het brood sneed na de ceremonie) de loterij. Hij heeft twee Sfirida gevangen, één van tien kilo en één van negen kilo. We zoeken het op en een Sfirida is een witte tandbaars. Het is een bijzondere vis, want hij wordt geboren als vrouw en ontwikkelt zich als ze ongeveer negen kilo is tot een man. Natuurlijk doen we mee met de loterij, maar dit keer zijn het 90 lootjes, dus de kans dat we winnen is een stuk kleiner. Met Kathy spreken we af dat zij de vis krijgt als we winnen, want wij kunnen niks met zo’n grote vis.

Na de koffie halen we bij de schoenmaker (achter Manos Plaza) een stel nieuwe veters voor Jan z’n schoenen, want die veters van de Chinese winkel waren echt bagger. Op ons terras proberen we de veters op een mooie manier in de schoenen te krijgen, want nog wel wat voeten in de aarde heeft, maar het is gelukt.
We kijken naar de aankomst van de veerboot, die dit keer gevaarlijk dicht bij de kust blijft. Hij lijkt recht op de rotsen af te koersen, maar uiteindelijk draait hij bij en komt het toch nog goed.

Om 11:00 uur rijden we richting Arkassa en zetten de auto op de parkeerplaats bij Arkessia, de oude stad Arkassa waarvan slechts wat restanten bewaard zijn gebleven. Ik wissel mijn broek met wijde pijpen voor een legging en mijn laarsjes voor bergschoenen en dan gaan we op zoek naar het juiste pad. We moeten een stuk de berg op, maar het pad slingert met lange halen van links naar rechts zodat het minder steil is. De zon schijnt inmiddels weer lekker en er is weinig wind, heerlijk weer dus voor een kleine klimpartij. Bij een paar ruïnes van wat huizen geweest moeten zijn, loggen we een cache. Jan moet er wel op zijn knieën voor liggen onder een lage boom, maar het is gelukt. Daarna lopen we nog wat rond en dan gaan we weer omlaag. Bij de parkeerplaats staat een kapelletje en nog een hokje met een mozaïekvloer. Op de binnenplaats zijn ook restanten van mozaïekvloeren te zien.
We rijden door naar Moni Aghios Theodoros en vinden op een driesprong een enorme kudde geiten midden op de weg. Er lopen zeker 50 kleine geitjes bij (daar heb je hem weer) in allerlei kleuren, sommige zijn traditioneel wit zoals in het sprookje met de wolf, anderen zijn bruin als een reekalf en sommige zijn gevlekt of gestreept. Sommige geitjes zijn zo klein dat ze zelfs nog de resten van een navelstrengetje met zich mee dragen. Laat mij hier maar achter met mijn fototoestel en een kudde geiten en je hebt geen kind meer aan me.
We rijden even later toch door en het Moni blijkt gewoon een klein kapelletje te zijn. Jan stelt voor om nu via de onverharde weg richting het vliegveld te rijden, maar ik ben ervoor om dezelfde weg terug te nemen. ‘Je wilt zeker weer langs de geitjes?’, vraagt Jan en inderdaad: hij kent me precies. De hele weg ligt bezaaid met geitenkeutels en even later is de kudde in zicht. De meeste geiten lopen aan de kant en anderen worden door hun ouders de kant in gestuurd. Aan het eind van de kudde zien we aan de rechterkant van de weg een soort kleine steengroeve, het is net een crèche. Alle kleine geitjes rennen en springen in de grote kuil rond en oefenen het op en neer springen. Het is een lust voor het oog en het kost gewoon moeite om weer door te rijden.

In Arkassa kopen we bij Sofia wat lekkernijen. We kunnen slecht kiezen en nemen twee stuks van allerlei lekkers, traditionele koekjes, sprits en kleine gebakjes. In de auto beginnen we alvast aan de chocolade sprits die heerlijk bros zijn, niet zo zoet en gevuld met een chocolade crème. Daarna nemen we nog het koekje van amandelen met een kilo poedersuiker er bovenop. Zo, nu kunnen we er weer even tegen.
In de haven van Finiki bel ik een poosje met Manon en daarna rijden we via Volada door naar Lastos. We komen van alles tegen onderweg, nou ja… schapen en geiten en een stel bouwvakkers die de weg bij een kapelletje aan het repareren zijn met beton. Ze gebaren dat we er omheen moeten rijden en dat doen we braaf.
We rijden door tot het klooster, dat verlaten is op een grote kudden schapen na, en keren daarna weer om. Eigenlijk willen de weg naar links nog proberen, maar die blijkt verboden in te rijden te zijn. Het is militair terrein en we zullen maar niet net doen of we achterlijk zijn.
We stoppen nog een keer langs de weg om salie te plukken, de goede salie natuurlijk, die met de kleine blaadjes die zo lekker ruikt. Thuis kunnen we er thee van zetten net als Renate heeft gedaan.
Weer even verder komen we langs de gerepareerde weg. De bouwvakkers zijn klaar en hebben hun reparatie afgezet met een ketting van keien. Ik vraag aan Jan of hij even wil stoppen, want ik nog iets doen. Ik sta uit en zet mijn voet in de verse cement, daarna schrijf ik met stokje ‘Janet ‘23’. Heel kinderachtig natuurlijk, maar het is de eerste keer in mijn leven dat ik mijn voetafdruk heb kunnen achterlaten in cement en dat stond nog op mijn verlanglijstje.

Terug op ons terras nemen we een kop koffie met nog een traditioneel koekje en de andere gebakjes bewaren we tot morgen.

Vanavond eten we toch weer bij de Ellinikon, waar de open haard lekker brandt. We gaan demonstratief aan de ‘stamtafel’ zitten, want dit keer zijn we vroeger dan de oude mannen die hier iedere avond zitten. De oude mannen zijn misschien wel jonger dan wij , zegt Jan, maar ze lijken niet jonger 😊. Als de eerste man aan komt lopen zien we door het raam al zijn afkeurende blik, maar dat verandert niets aan de situatie. Even later komen de andere mannen binnen en hij vertelt dat wij zomaar op hun plek zijn gaan zitten… Dat is natuurlijk niet helemaal waar: Jan en ik verzinnen gewoon wat hun blikken betekenen, maar misschien interesseert het ze helemaal geen hout.
Antonie vertelt ons wat de specialiteiten van de dag zijn en we kiezen voor de gevulde koolbladeren, want die waren heel erg lekker vorige keer. Daarna nemen we nog varkensfilet met patatjes. Het is nog vroeg als we klaar zijn met eten en daarom bestellen we een kleine karafje raki. Als Antonis het komt brengen, laat hij weten dat de raki van het huis is. Ha! Beter dan die mierzoete rode vruchtjes. De eigenaar en zijn ‘vriend’ die aan de andere kant van de open haard zitten drinken ook raki, dus heffen we ons glas naar ze met een enthousiast ‘ Yamas’. Na een paar slokken loop ik naar hun tafel en vraag naar het verschil tussen Tsipouro en Raki. Er volgt een wazige uitleg die wordt vergezeld van veel handgebaren en gezichtsuitdrukkingen. Nu hij zo enthousiast aan het praten is herken ik hem ineens als de veel jongere man op de foto bij de open haard. Zo’n lach en glimmers in de ogen maken iemand een anders mens. Hij raadt ons af om raki te kopen in de supermarkt, omdat ‘je nooit weet wat je koopt’. Hij vraagt of we een flesje willen, want één flesje kunnen we wel van hem krijgen, omdat we hier bijna iedere dag eten. Dat willen we wel en even later komt Antonis aan met een keurig, plastic waterflesje en zet het op onze tafel. De mannen aan de andere kant krijgen nu een schoteltje met iets te eten, het ziet er uit als gevulde portobello. Ik zit te gluren en zoek in de kaart, maar ik zie niets dat er op lijkt. Vlak daarna krijgen wij ook een schoteltje met zo’n ding erop. Het blijkt Dakos te zijn, oud brood met tomaat en kaas. Normaal gesproken eten we dat niet graag, maar deze versie blijkt erg lekker. Als ik me omdraai naar de eigenaar voor een bedankje, zegt hij dat dakos erg lekker is in combinatie met raki. De man komt helemaal los in laatste week. Hij vertelt zelfs dat ze 18 december dicht gaan tot 18 januari, dus dat hij dan vakantie heeft. Wat een hoop informatie zo maar op de donderdag.

Geschreven door Hazenreizen