Op ontdekking

Onze dag begint zoals (bijna) alle andere met koffie, water halen, ontbijten, bloggen en nog meer koffie. Als Kathy hoort dat ik een blog maak van de vakantie, vraagt ze of ik er wel foto’s in heb staan van haar koffie. We proberen ze snel op te zoeken, maar dat lukt even niet.
Ik zal morgen dus mijn camera meenemen, zodat het officieel lijkt.
 

Toeren

Henk heeft ons een verhaal verteld over een graf in de richting van Menetes en dat willen we vandaag proberen te vinden. Als hij het zo vertelt, lijkt het heel simpel, maar ik weet uit ervaring dat het nog wel eens tegen kan vallen.

Z3
Jan slingert behendig de auto door het dorp, na het vertrouwde rondje door de haven natuurlijk. Hier linksaf, daar rechtsaf, ik ben het spoor allang bijster, maar dan zitten we ineens op de weg die langs die oude Z3 voert. Het dek is door de harde wind opgewaaid en zijn mooie neusje staat nu vol in het zicht.
Links van ons is de steile afgrond naar de zee en rechts van ons gaat het steil omhoog. Het is een mooie weg tussen de naaldbomen door, die langs het versteende brood naar de kerk loopt.

Auto poetsen
Bij het versteende brood zetten we de auto aan de kant en met een keukenrol en Griekse glasex fatsoeneren we de autoruiten weer.
We rijden met brandschone ramen langs de kerk met het grote kruis bovenaan de lange trap. We stoppen niet, want dit kennen we allemaal al.
Schuin boven ons verreist nu een schattig wit kapelletje met een oranje dakje. Vroeger zijn we hier met Jan en Mirjam ook geweest. Toen was het nog een onverharde weg en moesten we de steile klim te voet afleggen. Nu is allemaal verhard en kunnen we doorrijden tot de parkeerpaats.

Cache
We gaan nu eerst een cache proberen te loggen met de naam: Agia Kyriaki. Net zoals het kerkje zelf heet. Het is een nieuwe cache en hij is snel gevonden. We zijn de eerst die hem loggen en dat is voor ons dan weer een primeur. Het is een eer om zo’n nieuw, onbeschreven blad te mogen voorzien van je log gegevens.

Agios Ioannis Theologos
We rijden nu verder en de weg wordt onverhard. We schrikken geiten op en dat doet ons eraan denken dat er vorig jaar om deze tijd heel veel baby geitjes waren. Deze vakantie hebben we ze nog niet gezien.
De weg wordt al snel weer verhard, maar is wel zo slecht dat we met een snelheid van 20 kilometer per uur voortsukkelen.
Aan het eind kunnen we rechtsaf, de hoofdweg naar Pigadia op. We rijden richting Spoa – Aperi door het dorp en op de volgende splitsing gaan we linksaf richting Menetes – Airport. Na de cementfabriek slaan we linksaf en aan het eind weer linksaf. Zo komen we bij Agios Ioannis Theologos. De deur is op slot en het waait hier stevig, dus ik zit snel weer in de auto. Jan kan nog wel een foto maken door het kleine raampje van de kerk heen.

Agios Cabbac
Wat verderop komen we langs een klein kerkje met de naam Agios Cabbac. Ook deze is op slot en er ligt zelfs geen sleutel onder een steen in het raamkozijn of een sleutel die aan een touwtje naast de deur hangt. Griekenland gaan wel achteruit 😉.
Tegenover het kerkje is een boomgaard met dode bomen, maar aan sommige bomen hangen wel vruchten. Je kunt zien dat het eiland enorm te lijden heeft van de extreme droogte.

Geiten en schapen
Weer iets verder rijden we langs een boerderij waar veel schapen en geiten lopen. Het krioelt er van de lammetjes en baby geiten (ik weet alweer niet hoe die heten). We stoppen de auto en alle geiten en schapen komen naar het hek gerend. Blij stap ik uit en dan rennen ze allemaal weer weg. Blijkbaar zijn ze erg in mij teleurgesteld en dat begrijp ik ook wel; ik kom geen eten brengen. Ik hou nog even vol en sommige baby’s komen nu wat dichterbij, maar zonder brood kan ik het verder wel schudden. Ik stap maar weer in de auto, sluit de deur en … ja hoor, alle geiten en schapen komen weer naar het gaas gerend. Zijn die beesten nu zo kort van geheugen? We negeren het verder en rijden weer door.

Graf
We rijden nu op een onverharde weg en proberen het graf te vinden. We hebben geen enkel aanknopingspunt en als we langs een volgende boerderij komen, stap ik uit om het te vragen.
De man begrijpt wat ik bedoel, maar hij spreekt geen Engels en roept zijn vrouw. Een stevige, jonge vrouw komt naar buiten en er volgt een hele discussie tussen de twee. De vrouw gaat weer naar binnen en ik twijfel of het nog goed komt. Dan komt ze weer naar buiten en zegt dat we achter haar aan moeten rijden. We doen keurig wat ze zegt, al kunnen we haar tempo bijna niet bijhouden met ons huurautootje.
We racen over de onverharde weg tot we ongeveer honderd meter verder stoppen. Hier moeten we lopend verder. We lopen een stukje verharde weg op en dan slaat ze ineens linksaf. Er is hier niks, alleen een heuvel vol met prikstruiken en rotsen. Ondanks haar stevige postuur kan ik haar amper bijhouden en ik moet af en toe een sprintje trekken om weer in de buurt te komen.
We zien boven op de heuvel wel een rotsblok met een soort dak. Daar lopen we omheen en als we naar beneden kijken zien we daar een soort deksteen, die helemaal scheef in de grond ligt. De vrouw, die Sofia heet, wil ons ook een ander graf laten zien, maar ze kan het nergens meer vinden. Uiteindelijk loopt ze terug naar het rotsblok en klimt erop. Ik klim er achteraan en dan wijst ze iets aan. In het rotsblok is een grafkist uitgehouwen en het ‘dakje’ is de deksel van de grafkist, die er scheef op ligt. Ik zeg dat zo’n deksel wel heel zwaar moet zijn en hoe vreemd het is dat hij is verschoven. Sofia kijkt me aan en zegt:
Ik ben gek op fantastische verhalen en luister met open mond. Het interesseert mij nooit of het echt waar, ik vind het geweldig om naar te luisteren 😊.

Oude bron
We moeten weer in de auto stappen en achter haar aan rijden, want ze wil ons nog iets laten zien. Een meter of 50 voorbij hun huis parkeren we de auto en lopen we een klein stukje. Daar is een oude bron, waar water uit loopt. Ze weet het bouwjaar niet precies, maar het is wel heel oud.
Daarna neemt ze afscheid van ons en stappen wij weer in de auto. Eerst moet ik proberen om mijn schoenen en kleren in fatsoen te brengen, want ik zie er niet uit. Door het gekrioel door al die struikjes, zit ik onder de plantaardige frutsels. Het is een soort klittenband maar dan met stekels. Ze hebben zich genesteld in mijn lange broek, de veters van mijn schoenen en in mijn sokken.

Menetes
Jan denkt dat we wel eens kunnen proberen of we nog verder kunnen rijden op deze onverharde weg. Het lijkt redelijk goed te gaan, niet te veel stijgen en dalen en geen grote rotsblokken. Wanneer de weg iets slechter wordt, stap ik uit en loop ik een stuk vooruit om te zien of het daar beter is. Het is maar een klein stukje wat slechter, dus we rijden gewoon door. Eén ding is zeker: hier zijn we nog nooit eerder geweest.
We komen steeds dichter bij Menetes en bij het volgende kerkje stoppen we weer. Aan de andere kant van de weg bevindt zich een oude wasplaats, die (heel on Grieks) is afgezet met prikkeldraad. Ik loop naar het kerkje en voel aan de deur: op slot. Ik loop er omheen en zie nog een deur. Bijna val ik met de deur in huis (of kerk in dit geval) want ik had niet meer verwacht dat deze deur niet op slot zou zijn. We gunnen ons dus even een blik naar binnen voordat we verder rijden.

Eten
In Menetes is verder alles gesloten en we rijden door naar Pigadia. De straat langs de kust is flink denk en ik denk dat het toch nog flink gewaaid heeft hier.
We parkeren de auto toch maar weer aan de boulevard en lopen het dorp in om bij Apse Svise even te lunchen. We nemen een Griekse salade, een broodje gegrilde kip en een pita gyros. Niet per persoon natuurlijk, maar samen. Daarna zitten we weer helemaal vol.

Thuis hang ik de witte was op en ik doe nog snel een korte, bonte was in de machine. Zo hebben we morgen alles weer schoon en fris.
De rest van de middag brengen we verder ontspannen door in ons appartement, tot het tijd is voor het diner. We hebben nog Giouvetsi (uit de vriezer) die ik opwarm en zo hebben we binnen korte tijd weer een voedzame maaltijd.

Geschreven door Hazenreizen