Het was zo mooi gepland: een treinreis naar Zwitserland samen met Amber, Jan én mijn moeder van 91. Waarschijnlijk zag ze toch wat op tegen de reis, want inmiddels ligt ze in het ziekenhuis met drie gebroken ribben en een gebroken sleutelbeen. Nu maken we de reis met z’n drieën en hopen dat ze volgende keer mee kan.

Om kwart over zes vanmorgen stonden we al op station Barneveld Zuid. De overstap in Ede-Wageningen verloopt soepel en nog even later stappen we in Arnhem uit voor het volgende traject. De overstaptijd is ruim een half uur, omdat we in Ede-Wageningen een trein eerder hadden dan gepland. Tijd voor onze eerste kop koffie dus.
We lopen naar de centrale hal en Amber is al door de poortjes heen als Jan en ik nog lopen te klunzen. Met behulp van een vriendelijke medewerker, die zijn pas gebruikt om ons door te laten, zitten we even later in de ‘Huiskamer’ aan de koffie. Ik rommel nog wat in mijn telefoon en ontdek dat ik de qr-code heb gebruikt van mijn eerste ticket, maar dat is het traject van Barneveld naar Ede-Wageningen. Logisch dat het poortje niet open ging dus. Jan heeft dezelfde fout gemaakt, wat dat betreft zitten we lekker op hetzelfde niveau 😊.
Terug naar het perron lukt nu wel, met de juiste code. Op het informatiebord zien we dat we coupe L moeten hebben, 1e klas en geen stiltecoupé. Aan de hand van de bordjes op het perron zoeken we een strategische plek om te wachten, want het reserveren van een plek is niet helemaal gelukt. Misschien moet ik zeggen: helemaal niet gelukt. Omdat we als één van de eersten instappen, vinden we een leuke plek met vier stoelen en een tafel in het midden. We nemen plaats en hopen maar dat niemand deze plek komt claimen.
Eenmaal in Keulen hebben we ongeveer een uur overstaptijd. We besluiten daarom een rondje door de stad te lopen. Wanneer we het station uitstappen, staan we ‘oog in oog’ met de imposante Dom. We bewonderen het gebouw een tijdje en lopen daarna een tijdje door het gezellige centrum. Bij een bakker kopen we wat belegde broodjes voor in de trein, want broodjes van de bakker smaken zoveel beter dan voorverpakte broodjes. Ruim op tijd zijn we terug op het perron, waar we baanvak G zoeken. “Moet ik hier zijn voor baanvak G?”, vraagt een vrouw naast me in het Duits. “Ja, wir sind alle G”, antwoord ik. Ik realiseer me langzaam dat dit wel erg klinkt als ‘Wir sind alle gay.’ Ach het is nu al te laat om een andere woordkeus te gebruiken en ze kent met verder niet, dus geen probleem.
We blijken hier mooie gereserveerde zitplaatsen te hebben: vier stoelen met een tafeltje in het midden. Jammer dat er iemand anders zit.
“Heeft u gereserveerd?”, vraag ik vriendelijk. “Ja”, antwoordt de Duitse vrouw en ze wijst een
beetje in de rondte terwijl ze zegt: “Hier.” “Deze stoelnummers zijn door ons gereserveerd, nummer 33, 34, 35 en 36.”, vul ik aan. Ze besluit toch maar haar biezen te pakken en wij maken het ons gemakkelijk.
De machinist verontschuldigt zich voor de vertraging, maar er was wat onenigheid in de trein en er is inmiddels politie aan boord. Wij hebben niets gemerkt, dus dat is goed. Waarschijnlijk gaat het over de man met de fiets die al een paar keer omgeroepen is.
Nu begint de reis pas echt, want vanaf Keulen wordt het alleen maar mooier. We hebben de toeristische route die helemaal langs de Rijn voert, dwars door romantische dorpjes met vakwerk huizen, langs kastelen en bomen die uit beginnen te lopen met hun frisse groen.
‘Ding-dong!’ Het is een mededeling van de machinist, er is iets met een ongeluk op het spoor en we zullen stoppen om de locomotief af te koppelen en daarna aan de andere kant weer aan te koppelen. Vervolgens zullen we terug rijden richting Keulen en dan langs de andere kant van de Rijn het nog eens proberen. Ik had het kunnen weten, want in Keulen zei Amber dat het tot nu zo soepel was gegaan dat het alleen maar slechter kon worden en ze heeft een voorspellende gave.
Een tijd later komt er een update, we staan dan nog steeds stil op het spoor, we gaan niet terug. Prima, zou je denken, maar dat houdt dus in dat we gewoon stil blijven staan tot het spoor weer vrij is. Ik geef de voorkeur aan rijden, al rijden we twee uur om, want stilstaan vind ik best saai worden.
Na de mededeling dat we binnen enkele minuten vertrekken en de mededeling dat het toch nog 20 minuten duurt, staan we er na een half uur nog. Nu besluiten ze dat we 200 meter terug rijden tot het dichtstbijzijnde station en daar kunnen we dan uitstappen. Langzaam rijden we achteruit tot we weer stoppen in niemandsland. De machinist vertelt ons nu dat het perron te kort is voor onze trein, we mogen wel uitstappen, maar dan via een ander treinstel. Na een kwartier wachten stappen we toch maar uit en lopen een rondje over het perron. Ineens bedenk ik dat het ook zou kunnen dat ik dit heb afgeroepen over mezelf, omdat ik ineens zin had om een reisverslag op Pindat te maken. Een reisverslag is tenslotte niet leuk als er niets onverwachts gebeurd 😊.

Het is inmiddels bijna drie uur en na een stukje rijden met horten en stoten, staan we weer stil in niemandsland. We moeten wederom wachten tot er een spoor vrij is. Dit keer duurt het maar een paar minuten voordat we verder gaan, Om 12:29 hadden we in Mainz zullen zijn, maar dat is niet gelukt. Ze kunnen ook geen toezegging doen hoe laat we dan zullen aankomen. De planning met de vertraging in Keulen erbij was 12:42, het is inmiddels 15:15 als we in Mainz aankomen: een vertraging van ongeveer 2,5 uur en we moeten nu nog 4 uur.

Er is weer een nieuwe verkeersmededeling: wegens ‘bau-arbeiten’ rijdt onze trein niet door tot Zürich, maar stopt hij in Karlsruhe. Daar moeten we overstappen op de trein naar Freiburg, vandaar nemen we dan de bus naar Basel en daarna nog een keer overstappen op de trein naar Zürich. O ja, en dan nog naar Bubikon.

In Karlsruhe hebben we een ruime overstaptijd én vertraging. We hebben trek gekregen en halen in de stationshal eerst een dönerbox, zodat we er weer een tijdje tegen kunnen. We vertrekken door de vertraging niet om 17:11, maar om 17:25. Of nee, het wordt 17:26, 17:30, 17:36, 17:40, 17:46 en uiteindelijk 17:51. We vertrekken van perron 2, of nee toch perron 4, weet je doe maar perron 3. Ik stond toevallig de hele tijd al op perron 3, want daar scheen de zon, dus ik kon lekker in mijn zonnetje blijven staan. De trein zit stampvol en veel mensen moeten staan, zelfs mensen die eigenlijk een stoel gereserveerd hadden. Inmiddels wijten ze deze vertraging aan een seinstoring, wat zouden ze straks in Freiburg verzinnen? Onze vertraging is inmiddels opgelopen naar 195 minuten.
In Freiburg proberen ze de passagiers van een overvolle trein met 14 wagons in drie bussen te krijgen, maar ik sta op de survival stand en Jan en Amber hebben daar inmiddels ook last van. Zo snel mogelijk een weg de bus in vinden dus en snel gaan zitten. Deze rit duurt bijna anderhalf uur, het is inmiddels donker dus buiten is weinig meer te zien. Ik zit comfortabel en we komen steeds dichterbij, dus we hebben nog steeds ‘gute laune’.
In Basel doet de (waarschijnlijk onervaren) chauffeur er een minuut of tien over om de bus te parkeren, maar dan zijn we toch eindelijk de bus uit. We lopen nu naar het station, niet dat er iets aangegeven staat, maar we volgen gewoon de massa. Vervolgens nemen de trein naar Zürich, die bijna leeg is. We gaan naar de restauratie voor een drankje en worden begroet met een zangerig ‘Grützi mit einant!’. Nu weten we dat alles goed komt 😊 en de spanning (die ik in de laatste minuten had opgebouwd :D) valt van me af.
Een uurtje later zijn we in Zürich en daar vervolgen we onze reis in de trein richting Rapperswill. We stappen uit bij de halte Bubukon, één halte na Wetzikon. ‘Hallo Holländer!’, roept Jochen vanaf de overkant van het spoor, hij is vorige week geopereerd maar komt ons toch in eigen persoon ophalen.
Na een ritje van een minuut of tien komen we op de plaats van bestemming: Grüningen. Ursula heeft spaghetti gemaakt en de tafel is gedekt voor zes personen. Iedereen heeft op ons gewacht! We voelen ons meer dan welkom en praten nog lang door met Jochen voordat we ons bed opzoeken.

PS Natuurlijk vind ik het jammer dat mijn moeder niet mee kon vandaag, maar ik ben zo blij dat dit avontuur haar bespaard is gebleven..

Geschreven door Hazenreizen