Vanmorgen om 6.00 uur vertrok ons vliegtuig naar Arrecife (Lanzarote). De piloot legt uit dat we er in 3 uur en 45 minuten zullen zijn, in plaats van de gebruikelijke 4 uur en 25 minuten. We hebben wind mee.
Op het vliegveld in Arrecife blijkt dat toch geen voordeel te zijn, want de bagage komt gewoon op de geplande tijd op de band. Nou ja, wat is drie kwartier op zo’n hele dag. Daarna gaan we snel de auto ophalen. Nou ja, snel ... Eerst wachtten we bij de verkeerde balie tot we aan de beurt zijn, bij de volgende balie staat een bord dat ze ons helpen in terminal 2. Terminal 2? Waar is dat? Er zit wel een man aan de balie aan de andere kant van het kantoortje, dus lopen we om en gaan daar netjes in de rij staan. Jan vraagt aan mij of dit terminal 2 is. Eerst antwoord ik stellig van ja, maar dat ik een eind verder een bordje met een pijl waar T2 op staat. Toch maar even verder kijken dus. Het blijkt dat we het gebouw uit moeten, dan een gele streep op de weg volgen naar het andere gebouw en daar is nog een balie van de autoverhuur (in de vertrekhal dus). We sluiten netjes achteraan in de rij (voor de derde keer) terwijl die kneuzen aan de balie uitgebreid staan te discussiëren of ze nu wel of niet die auto zullen huren. Na een kwartier besluiten ze nog even verder te kijken en is de volgende aan de beurt. Deze heeft gelukkig gereserveerd en daarna zijn wij. We krijgen een schattige witte Fiat 500 en eindelijk kan de vakantie echt beginnen.
We rijden op ons gemak naar Teguise om daar onderdak te zoeken, want we hebben niks gereserveerd. In Teguise is het een drukte van belang, want het is markt en het hele eiland is daar samengekomen (inclusief alle toeristen). Buiten dat regent het hier, dus nodigt het niet echt uit om lekker rond te lopen. We houden het dus al snel voor gezien en rijden met een kleine omweg naar het zuiden. In Playa Blanca schijnt het altijd lekker warm te zijn, dus dat proberen we toch maar.
Inderdaad! De zon schijnt en alle terrasjes zitten vol toeristen. We hebben bij een restaurantje in de haven het adres gekregen van Casa José waar ze appartementen verhuren. Op weg daarheen lopen we nog even langs de Touristinfo om voor alle zekerheid nog een lijstje met hotels op te halen, maar we proberen eerst José. Nou José wil helemaal niks aan ons verhuren en stuurt ons door naar de buren (die er erg gesloten uitzien). We besluiten eerst maar eens wat te eten. Ik probeer nog wel in het Spaans iets te bestellen, maar de ober praat net zo makkelijk Engels terug. De sandwich smaakt heerlijk, maar Jan en ik zijn het helemaal eens: hier willen we niet blijven.
We zoeken een hotel via Booking.com en na een tiental hotels van 150 euro of meer per nacht, vinden we eindelijk iets in onze prijsklasse. Het is in het noorden van het eiland, dus we stappen vol goede moed weer in de auto. Wel even gereserveerd, want het zou jammer zijn als we voor niks komen.
Het is heerlijk! Aan een doodlopend weggetje in the middle of nowhere ligt Alma Libre. De eigenaren zijn Italiaans, maar Martina spreekt Engels en ze zijn erg vriendelijk. Er lopen katten en honden die door hen zijn opgevangen en de kamer is gezellig en heeft een groot balkon. We krijgen iets te drinken en boeken gelijk twee nachten bij.
We proberen even een siësta te houden, maar dat werkt niet. Dan maar een stadswandeling maken en alvast het restaurant op zoeken waar we gaan eten. Als we terug komen schenkt hij een wijntje voor ons in, terwijl ik mijn blog bijwerk. Ze vragen of ze ons bij het restaurant moeten afzetten, maar we bedanken hier vriendelijk voor. We hebben zo weinig gelopen, dat we dit stukje graag te voet afleggen.
Bij Tasca de Litha nemen we de pizza van de dag en vooraf garnalen in knoflook. Het eten smaakt heerlijk en aangezien dit het enige restaurant is, komt dat goed uit. De ober vertelt ons dat ze dinsdag gesloten zijn, maar dat we dan misschien bij de sociëteit terecht kunnen. We zijn heel benieuwd wat ons daar te wachten staat...

Geschreven door Hazenreizen