Vandaag lopen we richting Afisos, langs het strand. In onze herinnering een bijzonder relaxte wandeling, zonder spectaculaire afgronden of zoiets. 'Waarom dan een reisverslag?', vraag je je af. Tja...

Het eerste stuk lopen we langs het strand met af en toe een klein obstakel als een omgevallen boom, een dicht bamboebos dat tot aan het water loopt of een stukje dat zo smal wordt dat we onze toevlucht moeten zoeken tot een iets hoger gelegen muurtje. Ondertussen verzamel ik een paar mooie stenen die begroeid zijn met een wit 'plantje'. Het lijkt een beetje op een te lang gebruikte tandenborstel. Jan loopt stevig door en ik mag die mooie stenen niet in zijn rugzak doen. Tijdens een korte stop haal ik de papieren zak met brood (voor onverwachte hongerige viervoeters) uit de rugzak tevoorschijn en biedt aan om deze zak zelf te dragen. Inderdaad, je snapt het al, de zak wordt gevuld met stenen, schelpen, slakkenhuizen en andere vondsten.

Ongeveer halverwege slaan we een weg naar links in, zodat we uitkomen op de doorgaande weg. Daar is een taverne (die helaas gesloten blijkt te zijn tot 12 uur). Aan de overzijde van de straat is een bushalte met een prachtig schema (in het Grieks natuurlijk). Ik tuur een tijdje heel geleerd naar de prachtige letters en herken er sommige woorden in, zoals Afisos, zaterdag, zondag en ... dat is het wel. Op het pleintje achter de bushalte zit een man op een bankje. In mijn beste Grieks vraag ik of hij Engels spreekt 😁. Even niet aan gedacht dat ik zijn antwoord niet kan verstaan als hij geen Engels blijkt te spreken. Dan maar op zijn vakantiegangers: bus ... Afisos ..? En daarna op mijn pols wijzen, waar zoals gebruikelijk geen horloge om zit. Gelukkig spreekt hij wel vakantiegangers en vertelt hij hoe laat de bus vertrekt ... in het Grieks. Ik versta er een woord van: dodeka, wat twaalf betekent. Ach dat scheelt, de bus komt dus tussen tien voor half twaalf en kwart over twaalf. Of twaalf minuten over vijf, maar daar denk ik op dat moment niet aan.
Even overweeg ik om bij de supermarkt een paar meter verder iets te drinken te kopen. We lopen in de richting van de supermarkt als ik een enorme flashback krijg van een vakantie op Malta. Ik stond daar met mijn moeder, Annemarie en Heidie op de bus te wachten en dat duurde heel erg lang. Heidie en ik besloten om snel even een flesje water kopen bij de supermarkt aan de overkant en ... toen kwam de bus. Dat overkomt me niet nog eens, dus terug naar de bushalte en gewoon wachten. Het duurt niet lang en dan worden we keurig naar Afisos gebracht. Bij het uitstappen wordt Jan nog bijna 'overreden' door het bagageluik van de bus dat automatisch open gaat, maar verder zijn we ongeschonden aangekomen.

We drinken koffie in een artistiek koffietentje en ik zie een nieuwe hobby voor mijn moeder: kussenslopen beschilderen voor buiten op het terras (ik zal je de foto's laten zien als we terug zijn). Daarna lunchen bij een ander tentje. 'Ik wil graag een sandwich', zeg ik tegen de ober. Hij knikt en haalt voor ons de menukaart. Ik spit hem drie keer door, maar geen brood. Dan bestellen we maar iets anders bij de zeer zwijgzame meneer. Ik zie de fooi voor deze beste man al in rook opgaan, als hij naar me toe komt met een witte roos. Hij blijft zwijgzaam, maar knikt wel vriendelijk als hij de roos aan mij overhandigd. Ik moet echt eens leren om niet zo snel te oordelen.

De terugweg is even zoeken, over het strand blijkt niet te werken, gezien de enorme klif. We lopen dus eerst een stuk langs de weg en dalen daarna over een stijl pad af naar het strand, rode stippen markeren het pad dus we zitten op de goede weg. Ik heb mijn papieren schatzak (het is tenslotte een zak en geen kist) in de rugzak gedaan en biedt keurig aan deze rugzak zelf te dragen, hij is namelijk nog niet helemaal vol. We vervolgen de wandeling die grotendeels over het strand loopt en soms over een weggetje naast het strand of bij iemand door de tuin bij gebrek aan ruimte. We grappen een beetje tegen elkaar over het bruggetje dat we nog moeten tegenkomen, zodat we niet door het water hoeven te lopen. Niet lang daarna zien we water, veel water... zonder bruggetje. Dat was niet gepland. Terwijl Jan onderzoekt of we een stukje terug het riviertje met een brug kunnen oversteken, trek ik mijn kleren uit en onderzoek hoe diep het water is. Ik heb zo'n hekel aan omlopen. Het blijkt mee te vallen, wanneer je een wijde, omtrekkende bocht door het water maakt blijkt het maximaal zo'n 20 centimeter diep te zijn. Alle kleren in de rugzak, schoenen aan de rugzak geknoopt en in je onderbroek op pad. Gelukkig heb ik voor de vakantie met mijn moeder prachtige hippe boxershorts gekocht waarvan ik de turkooise nu aan heb. No problem dus.

Eenmaal aangekomen in Kala Nera trakteren we onszelf op een heerlijke frappe en dan? Huiswerk maken!

Nog even een update van ons penthouse: de douche kun je ophangen! In Griekenland is dat bij de meeste locaties niet het geval, maar onze douche heeft twee verschillende ophangbeugels. Een hoge, die ik alleen met een krukje kan bereiken, voor grote mensen (zoals Jan dus) en een kleine voor als je alleen je benen nat wilt maken of zoiets. Geheel volgens de traditie heeft de douche geen gordijntje, haleluja! Ik haat die dingen die altijd onmiddellijk aan je lichaam gaan kleven zodra je de kraan open draait. Het water uit de douche is veel en de straal is krachtig, wat heerlijk zeg. Resultaat is wel dat de hele badkamer nat wordt, maar de vloer loopt netjes af zodat het water weer keurig in het putje verdwijnt en niet onder de badkamerdeur je slaapkamer inloopt. Je moet je een beetje voorstellen dat het een zeer ruime inloopdouche is met ingebouwde wastafel en toilet 😁.

Geschreven door Hazenreizen