Onze eerste ochtend in Agios Nikolaos. We hebben deze vakantie in totaal 7 verschillende accommodaties gehad en dus ook 7 verschillende hosts of hostessen. Deze accommodatie had nog geen reviews en dat is altijd spannend, maar dit is verreweg het mooiste appartement met de liefste hostessen. Ok, we hebben geen zeezicht, dan zou je als minpuntje kunnen noteren, maar verder is het top. Gisteren, toen we net waren aangekomen, kregen we twee glaasjes met rood spul. Jan kwam er voorzichtig mee binnen lopen, zodat hij niet zou knoeien. Het leek aanmaaklimonade en zo rook het ook. Nietsvermoedend wil ik een slok nemen, maar er gebeurt niets! Het bleek gelei te zijn hahaha! Met een lepeltje ging het een stuk beter en we hebben het helemaal opgegeten.
Na het avondeten, toen we nog even buiten zaten, kwam Elene aan met een bakje loukomades. Dat ging er wel in, want we hadden gelukkig niet zoveel gegeten. Ik vroeg gelijk even waar we brood konden kopen morgenochtend, maar dat kon alleen in Poros. Nikos vult aan dat er op dinsdag, woensdag en zaterdag een auto langs komt met brood. Dat vinden we leuk! Hij komt om acht uur en ik denk dat hij dan wel gaat omroepen, maar dat wachten we even af. Als we (in de pauze van de voetbalwedstijd Italië – Kroatië) de airconditioning in de slaapkamer willen aanzetten, lukt dat niet. Ik app naar het nummer van hun dochter en die vertelt dat papa (Nikos dus) wel even komt kijken. Hij komt ook gelijk en haalt een heel groot schilderij van de muur af. Achter het schilderij zit de stoppenkast en daar zet hij wat knoppen om. Nog eens proberen, maar er gebeurt niets. Nu gaat hij boven nieuwe batterijen halen, maar ook dat helpt niet. Ik vertel hem dat we het best redden en dat hij gewoon voetbal kan gaan kijken. Morgen zien we wel weer verder.
Ok, dat was dus de aanvulling op het verslag van gisteren. Ik kon vannacht echt niet slapen en misschien was het wel half vier voordat ik in slaap viel. Het lag zeker niet aan het bed of aan het lawaai, want alles is hier prima. Mijn hoofd zat gewoon heel erg vol met nieuwe indrukken en die bleven zich herhalen. Dat vertel ik omdat ik dus niet om 8 uur wakker was voor de auto met brood. Als Jan het terras aan de achterkant op loopt, vertelt Elene hem dat er een tasje met brood aan de voordeur hangt. Inderdaad: ze heeft brood voor ons gekocht én eieren! De eieren blijken van hun eigen kippen te zijn en we mogen niets betalen, ook het brood niet.
Na het ontbijt met roereieren en brood met kaas en komkommer uit eigen tuin, gaan we op stap. Het blog heb ik snel tussendoor even geschreven en geüpload, vandaar dat ik van alles vergeten was 😊. Jan heeft in de tussentijd de airconditioning gerepareerd door de afstandsbediening opnieuw in te stellen. Dus ook dat is goed gekomen. Ik heb het direct doorgegeven, want ze wilden al een nieuwe ventilator voor ons gaan kopen. We zetten het kleine bankje, dat op het achterterras staat, aan de voorkant van het huis neer. Zo kunnen we vanmiddag in de schaduw zitten op dit leuke bankje.
Als we het dorp uitrijden, staat de eigenaar van Olive Garden uitgebreid naar ons te zwaaien. Je zou er bijna gewoon weer gaan eten, het zijn zulke vriendelijke mensen. Hij doet het samen met zijn ouders en zijn moeder, die ook Elene heet, staat in de keuken. Nu rijden we eerst door naar Digaleto om te kijken of daar misschien een restaurant zit, maar het restaurant dat er volgens Google moet zitten is er niet. We rijden verder richting Argostoli, maar vóór de hoofdweg gaan wij links een onverharde weg op. Het is een zelfde soort weg als laatst, zo een die ‘best meevalt’ volgens sommigen. Het is misschien een stuk korter, maar zeker niet sneller. Wel is de natuur hier heel mooi en er zijn geen auto’s 😊.
We komen in Valsamata waar een ruïne van een groot gebouw staat. De muur om het gebouw met de grote poort zijn het mooist, denken we eerst, maar dan blijkt er nog veel te staan. Alles is vervallen, maar je kunt zien dat het heel groot en mooi geweest moet zijn. Als we hier hebben rondgekeken zien we verderop nog een oude kerk. Vanaf de kerk kom je op de begraafplaats, waar ook een grote ruïne staat van de vorige kerk. Het is een heel imposant gebouw, waar de trappen die naar het balkon leiden nog helemaal intact zijn. We komen van de ene bij de andere ruïne, waaronder veel woonhuizen maar ook de plaatselijke olijfoliefabriek, waar de pers nog staat te wachten op de volgende lading olijven. Het is heel bijzonder om hier te lopen, door een dorp dat op 12 augustus 1953 door een aardbeving tot stilstand is gebracht. De schade was destijds het grootst in het zuidelijke deel van Kefalonia, waar de grond 60 centimeter omhoog kwam. De beving had een kracht van 7,3 op de schaal van Richter. Op het geplaveide pad tussen de huizen door vinden we abrikozen die van de boom zijn gevallen, het is een schril contrast dat zoveel mensen de dood hebben gevonden hier, maar dat de natuur zichzelf weer weet te herstellen en ook zonder de aanwezigheid van mensen zorgt dat alles doorgroeit en -bloeit.

We verlaten het dorp en rijden nu richting het klooster Gerasimos. Voorbij het klooster gaan we links naar de wijngaarden van Robolo. We zien dat je hier een wijnproeverij kunt doen, maar zes glazen wijn lijkt ons niet verstandig als we op de scooter moeten, zelfs niet als het kleine glazen zijn. Wanneer we wegrijden bij wijngaard, moeten we terug richting het klooster en daar weer linksaf. Voordat ik vertel wat er toen gebeurde, moet ik even iets kwijt. Waarom heet het eigenlijk een wijngaard? Bij fruit spreek je in andere gevallen over een boomgaard of misschien over een, iets specifieker, appel- of kersenboomgaard. Een groep olijfbomen heeft een olijfgaard en bij druiven wordt het ineens een wijgaard… Je mag hier even over nadenken, dan vertel ik vast wat er daarna gebeurde.
Ineens vliegt er een vogel naast ons, zo’n vijf of zes meter bij ons vandaan. Hij blijft naast ons vliegen en houdt dan misschien wel twintig of dertig meter vol. Het leuke is dat het geen standaard vogel is: het is een Hop!! Een onwijs leuke vogel om te zien, die in het voorjaar ‘Hop-hop’ roept als hij een vrouwtje zoekt. Hij gaat zitten naast een muurtje en ik probeer hem op de foto te krijgen. Het valt niet mee, want hij zit in het gras en hij beweegt snel, maar is heb er in ieder geval één.

Bij de bakker even verderop nemen we koffie met iets lekkers en genieten we van het nest met de vier kleine zwaluwen. Nou ja, klein? Ze zitten hier al minstens 14 dagen, dus zo klein zijn ze niet meer. Wanneer papa of mama langs komt, zie je ineens vier snaveltjes met dikke, gele randen over de rand van het nest komen. Het is zo leuk om te zien.
Als Jan even wegloopt, doet een meneer een tafeltje verderop iets met zijn telefoon. Hij kijkt een stukje film met muziek. Ik loop naar hem toe en zeg: ‘Dat is mooie muziek!’ Trots laat hij zijn telefoon zien en vertelt dat het muziek is van Mikis Theadorakis uit de film Zorba the Greek. Daarna laat hij me nog een nummer horen dat me vaag bekend voor komt. ‘Het allermooiste Griekse nummer zonder tekst is van Manos Louizos zegt hij daarna.’ Hij noemt ook de titel, maar die versta ik niet goed. Ik ga weer terug naar mijn tafeltje en dan komt hij bij ons om iets te laten horen. Het is een filmpje van een 12 jarige jongen die bouzouki speelt, een soort Holland got talent, maar dan in het Grieks. Ongelooflijk dat iemand van 12 jaar zo prachtig bouzouki kan spelen. Hij zoekt nu ook het nummer van Manos Louizos voor me op en wat schetst mijn verbazing, het is het favoriete nummer van Amber (en van mij): Zeimbekiko tis Endokias!
Aan de overkant van de bakker zit het kleine kruideniertje, waar ik al eerder iets over schreef, dat voorheen een restaurant was. Daar kopen we wat boodschappen en dan rijden we naar het Ainos National Park en rijden door tot de top op 1618 meter. Het is er druk en het is voor onze boodschappen niet goed als we lang blijven, dus al snel rijden we weer terug en gaan we naar huis. Daar probeer ik iets van de verloren slaap in te halen. We zien bij thuiskomst dat Elene een bijpassend tafeltje gevonden heeft bij ons bankje. Het is nu echt een leuk setje.
We drinken aan het eind van de middag nog een (alcoholvrij) biertje, dat ik met mijn voeten van de tafel veeg. Helaas zat het glas nog vol, dus dubbele pech. Nu is het terras weer lekker schoon, want we zijn flink aan de slag gegaan met water en een bezem.
Na dit voorval besluiten we toch nog maar een stukje te rijden, want we hebben tenslotte niet voor niets een scooter voor de deur staan. We rijden eerst naar de tombe, daar zijn we natuurlijk al eerder geweest maar toen begrepen we niet wat hier te zien was. Gisteren kreeg ik echter bij Olive Garden een interessante folder met informatie over het zuidelijke deel van Kefalonia en daarin stond een mooie foto van de tombe. Het blijkt een koepelgraf uit de Myceense tijd (1600-1100 v. Chr.) te zijn.
De koepel heeft een doorsnee van 6.80 meter en is het grootste en best geconserveerde Myceense graf van West-Griekenland. Er zijn in dit graf onder meer in edelstenen gegraveerde voorstellingen gevonden die als zegels werden gebruikt, aardewerk, gouden juwelen en gereedschap van brons.
Deze keer klim ik ook over het gaas en daarna over de houten bank. Nu kunnen we wel tot aan de volgende omheining komen, maar we zien nog steeds niets. We lopen langs de omheining tot we een hek zien, dat op slot zit. Jan heeft zich echter inmiddels ontwikkeld tot een meester inbreker en binnen ‘no time’ staan we binnen. Kijk, nu kunnen we tenminste zien wat ze hier binnen verstopt hebben. Jan maakt weer foto’s als bewijs en dan sluiten we alles weer net zo af als we het gevonden hebben.
We rijden terug naar de hoofdweg en gaan een richting Argostoli, zodat we langs twee kunstmatig aangelegde meren komen. We nemen er een kijkje, maar er is weinig te zien. Er is wel veel water, maar geen vogels of insecten. Daarna rijden we terug naar huis. Bij Olive Garden staan ze weer te zwaaien en we rijden de parkeerplaats op om een biertje te drinken. Jan probeert dit keer een Kefalonion biertje. We krijgen er lekkere, zelfgemaakte kaasstengels bij die goed smaken.
Thuis maak ik van de tomaten tomatensaus die ik een poos laat sudderen met suiker, peper, zout, een kaneelstokje, kruidnagel en oregano (en een gefruit uitje). Ik kook er pasta bij en rul wat gehakt en voila: pasta bolognese. Ik serveer het met geraspte kefalonian kaas en een glas kefalonian wine van het wijnhuis Pompolas. Ondertussen zien we Nederland verliezen 2-3 van Oostenrijk, maar dat heeft geen invloed op onze eetlust.
Wanneer de bovenburen thuiskomen krijgen we appels van ze, die ze van de buurman hebben gekregen.

Geschreven door Hazenreizen