Een laatste bezoek gebracht aan onze plaatselijke kruidenier, voor broodjes en beleg. Daarna de koffer ingepakt en het appartement weer ingericht. Ik had namelijk de stoel uit de slaapkamer naar de hal verhuisd, het nachtlampje van de logeerkamer naar onze slaapkamer, de stoel uit de logeerkamer naar de keuken en het schilderij in de eerste hal verwisselt met de spiegel in de tweede hal. Waarom? Omdat dat veel logischer was volgens mij :).
We pakken weer de kustweg in het oosten en stoppen dit keer bij Cueva de los Verdes. Het duurt nog twintig minuten voordat ze open gaan, maar misschien kunnen we al een beetje rond kijken. De parkeerwachter staat er al en wijst ons een plek aan voor de auto. Goed in het zicht, dus dit keer kunnen we misschien zonder schade onze weg vervolgen. We lopen een beetje rond, bezoeken de toilet en ik probeer of er misschien een achter ingang is die alvast open staat. Alles bij elkaar komen we de twintig minuten aardig door en dan kunnen we naar binnen. We kopen de tickets en dan vertelt de vriendelijke man dat het nog wel twintig minuten duurt voordat de rondleiding begint. Jan zegt dat ik het verkeerd begrepen heb en dat hij vast bedoelde dat het een paar minuten zou duren, hij sprak tenslotte Spaans. We vertrouwen erop dat ik me heb vergist en dan komt de gids er aan. Ze roept in het Frans alle Franse toeristen bij zich voor de rondleiding en de rest moet nog even wachten. Twintig minuten later zijn wij aan de beurt. Het was zeker het wachten waard, want de wandeling door de grot is prachtig en dit is de warmste en droogste grot die we ooit hebben gezien.
De auto blijkt nog in takt te zijn als we terug komen en we rijden door Arrieta voor een koffiestop. We proberen wel een keer of tien om een weggetje te vinden met een koffietent, maar alles is eenrichtingsverkeer en dan ook nog de verkeerde kant op. Na een minuut of tien geven we het op en rijden naar Guatiza om daar bij het café een kopje koffie te drinken met een heerlijke donut. Ik vermaak me kostelijk met een kleine krolse kater daar en even later vertrekken we weer op weg naar Arrecife.
In Arrecife wil ik graag het kasteel bezoeken dat aan de weg van Costa Teguise naar Arrecife ligt. Het wil echter niet zo lukken en zelfs de bordjes ‘castillo’ volgen lukt niet. We besluiten eerst maar eens op zoek te gaan naar ons appartement. Inmiddels zijn we midden in het centrum van Arrecife beland, waar het ontzettend druk is en in combinatie met eenrichtingsverkeer en weinig borden is het een kwestie van een lange adem hebben. Uiteindelijk pakt Jan zijn telefoon erbij met navigatie en kan ik hem naar ons appartement loodsen. Nou ja, naar de straat waar het appartement zou moeten zijn. De auto kun je hier nergens kwijt en na rondjes door de wijk hebben we eindelijk een plekje tegenover een benzinepomp. We zoeken het adres op van het appartement en komen bij een groot gebouw met een deur die op slot zit. Naast de deur hangen tien bordjes met huisnummers en deurbellen, de nummer 1A tot en met 1D en 2A tot en met 2F. Wij moeten nummer 2 hebben, maar welke? Er is geen enkele aanwijzing te vinden die er op wijst dat hier een hotel zit. Jan loopt verder de straat in om te kijken of hij iets kan vinden en ik druk op alle bellen die ik zie. Er reageert een mevrouw en ik vertel haar dat ik een appartement heb geboekt, maar dat ik niet weet waar ik moet zijn. Ze zegt dat ik in het goede gebouw ben, dus ik vraag haar of ze deur dan vast open kan doen. Dat kan, en dan staan Jan en ik binnen in een trappenhuis met een aantal dichte deuren en nog meer verdiepingen met ook allemaal dichte deuren. Jan komt op het lumineuze idee om het telefoonnummer te bellen dat hij gekregen heeft en dat doe ik. De man die opneemt zegt dat hij er binnen een minuut is, en dat klopt. Hij werkt blijkbaar in dit gebouw en neemt ons mee naar een appartement op de tweede verdieping. We hebben een mooie ruime kamer met een badkamer en een gedeelde keuken. Het zit er allemaal prachtig uit en het bed is heerlijk comfortabel. Ik vraag de man naar het ‘castillo’ en in eerste instantie kijkt hij vragend. Castillo? O ja, Arrecife heeft twee kastelen, schiet hem te binnen en hij vertelt waar we ze kunnen vinden. De ene is vlakbij en de andere iets verder richting Costa Teguise.
We lopen richting de kust en vinden in een klein staatje een café waar we tapas bestellen. Ik wijs wat dingen aan en met mijn handen geef ik het formaat van de porties aan. Het werkt en na het eten lopen we weer verder op zoek naar het kasteel. De aanwijzing ‘alsmaar rechtdoor de straat uitlopen’ is wat vaag, want soms kun je links of rechts rechtdoor en moeten we echt kiezen. Aan het eind vinden we dan toch iets naar rechts het eerste kasteel. Het kasteel blijkt een verkapt museum voor de geschiedenis van Arrecife, maar het is best grappig om even rond te lopen en vooral de buitenkant is heel mooi. Ik wil toch graag het andere kasteel ook zien, dus we lopen langs de kust nog verder naar het noorden op zoek naar castillo nummero 2. Het is een flinke tippel en na een minuut of twintig halen we twee Duitse vrouwen in. Ik hoor de ene nog net tegen de andere zeggen: en jij zei nog wel dat het vlakbij was! Ik weet zeker dat ook deze dames op weg zijn naar het kasteel. We lopen iets verder landinwaarts in de hoop dat we een café tegenkomen, want ik moet inmiddels echt even naar de toilet en daar word ik niet gezelliger van. We vinden een klein kroegje en ik bestel aan de bar twee café solo. De man naast me begint met een grote grijns een verhaal tegen me, waarvan ik alleen het woord ‘amarillo’ versta, wat geel betekent. Ik heb namelijk een knalgele colbert aan. Ik vertel hem in het Nederlands dat ik er niks van begrijp en we lachen er samen om. De koffie heeft wat tijd nodig, maar als ik even later wil afrekenen gebaart de man dat dat niet nodig is: hij betaalt deze keer. Ik bedank hem vriendelijk voor de koffie, toch handig zo’n geel jasje.
Alles bij elkaar blijkt het toch wel ongeveer drie kwartier lopen, maar dan komen we echt bij het tweede kasteel. Dit kasteel blijkt een museo del Arte. Jan en ik zijn niet zulke kunstkenners, maar we gaan wel naar binnen. We hebben tenslotte niet voor niets zo’n eind gelopen. Na een poosje belanden we in een filmzaal waar een Spaanse film start over Lanzarote. Het blijkt een heel bijzondere film over een slapende ridder (Lancelot) die in deze tijd wakker wordt en dan een andere man (een soort landloper) ontmoet. We verstaan er natuurlijk niks van, maar toch intrigeert het blijkbaar zo dat we de film afkijken (of we zijn allebei gewoon heel erg blij dat we even rustig kunnen zitten). De terugweg lijkt sneller te gaan, maar we zijn wel blij dat we weer even bij kunnen komen. Door die val van de trap loop ik namelijk niet zo makkelijk en op dit moment lijkt ik wel een of andere Quasimodo.
Overlegden we aan het begin van de middag nog waar we ‘s avonds wilden gaan eten, die discussie in nu van de baan. We gaan daar eten wat het dichtste bij ons appartement is: het sushi restaurant. We bestellen het menu van de dag en kunnen kiezen uit tientallen gerechtjes. Ik vind het al lastig bij de Chinees in Nederland, maar nu is het nog lastiger. Chinese gerechten die vertaald zijn in het Spaans. Ik gok op iets van Terriyaki en Teppanjaki en de Wakame salade (die heb ik van Amber geleerd). Dan nog iets met garidas en California roll. Eigenlijk maakt het ook niets uit, het smaakt allemaal heerlijk. Wanneer we betaald hebben, stormt het buiten. De palmbomen aan de overkant van de weg waaien helemaal naar een kant en regen striemt over de weg, we blijven nog maar even hangen. Als de regen en de wind iets afnemen lopen we snel terug naar het appartement, dat gelukkig maar op 50 meter afstand ligt.

Geschreven door Hazenreizen