Vandaag is een rustdag, want de afgelopen dagen hebben we best veel rond gereden. We wandelen langs de boulevard en als ik ‘per ongeluk’ twee kittens over hun bol aai, lopen ze gezellig met ons mee. Ze zigzaggen een beetje voor ons langs en we moeten opletten dat we ze geen schop verkopen. Na een paar meter haakt de grijze af, maar de zwarte is een doorzetter. Ik geef hem een stukje brood dat hij gretig aanpakt. We lopen verder, maar het katje heeft ons al snel ingehaald en begint klagelijk te mauwen. Nu geef ik hem de rest van de snee brood en weer grijpt hij het broodje of hij al dagen niet gegeten heeft. Even verderop slaan we linksaf richting Maria. Er wordt overal flink geblaft, want in deze straat wonen veel mensen met honden.
Het brood dat we over hebben voer ik aan een wit paard dat al net zo enthousiast is als de kitten. We komen langs Takos en daarna lopen we een stukje rechtsaf over de doorgaande weg. Vlak voor de rivier slaan we weer rechtsaf en lopen we richting de boulevard. Ineens is er een hoop tumult voor ons en we zien wat geiten vanuit de droge rivierbedding het pad op rennen. Daarnaast horen we een hoop geschreeuw. Een aantal geiten glippen onder een afrastering door en lopen een boomgaard in waar de zich tegoed doen aan al het lekkers dat daar te vinden is. De geitenhoeder roept: ‘Ella edo! Pame!’, dat betekent: ‘Kom hier! We gaan!’. De geiten weten dat hij bluft, want ze trekken zich er niks van aan. Hij gebaart naar ons dat we door moeten lopen en hij is zo gestresst dat ik niet eens vraag of ik even moet helpen. Laten we maar snel doorgaan. Hij heeft ook de pech dat hij geen hond bij zich heeft, die zou de geiten wel terug kunnen jagen. Hijzelf kan met geen mogelijkheid door de nauwe doorgang in het gaas.
We lopen langs de boulevard terug en pauzeren even met een koffie op ons favoriete terras. Jan met een Frappee met ijs en ik met een Cappuchino freddo met ijs. We nemen er een lekker stuk kwarkgebak bij aarbeiensaus. Ondertussen kijk ik wat foto’s terug op de telefoon van Jan en zie tot mijn grote schrik een foto waarop ik hoog zwanger lijk te zijn. Als ik thuis kom ga ik echt op dieet, want dit kan niet! Ja, thuis, niet hier, want dat zou jammer zijn 😊.
We lopen langs de kapper en wachten even tot hij klaar is. Dan gaat Jan in de stoel en laat de man zijn gang gaan. In het begin ziet het er griezelig uit, maar hij doet het heel netjes én hij is snel. Voor 7 euro ziet Jan er weer piekfijn uit!
Wanneer we onze spullen hebben thuisgebracht, gaan we lekker op een strandbedje liggen met een boek. Het zeewater is in eerste instantie kouder dan ik dacht, maar het went wel wanneer je er wat langer in staat. Ik ga zelfs een keer tot mijn nek er in. Daarna moet ik eerst weer opwarmen en dan ga ik nog eens, maar nu tot mijn middel. Ik zie allerlei visjes om mijn benen zwemmen. Ze zijn ongeveer tien centimeter lang, hebben een grote, zwarte stip aan het begin van hun staartvin en sommige hebben streepjes overdwars. Als ik nog even stil blijf staan voel ik ineens iets geks bij mijn voeten, de visjes zijn me aan het ‘scrubben’. Ik laat ze even lekker hun gang gaan en ga dan weer opwarmen op mijn ligbedje.
Voor de lunch bestellen we hier een pizza. We moeten er 30 minuten op wachten, maar hij smaakt dan ook heerlijk! We nemen twee stukken mee naar huis, want het is echt te veel en zo hebben we morgenochtend een backup plan wanneer de bakker onverwacht gesloten mocht zijn wegens ochiedag.
Voor de zonsondergang van vandaag wandelen we naar de aanlegsteiger even verderop. Dat is een wandeling door een olijfboomgaard en langs het strand. Het is hier heerlijk rustig. We kijken naar het verkleuren van de hemel en lopen dan weer terug.
We liggen nog even op ons terras te lezen en ontdekken dat de stroom is uitgevallen. Niet op onze kamer, maar wel in het trappenhuis. Gelukkig weet Jan waar de zaklamp zit op zijn telefoon en zo vinden we de weg naar beneden.
Op aanraden van Aris eten we vanavond kippannetje met rijst en als voorgerecht gegratineerde garnalen. Ik praat nog even met een Nederlands/Duits echtpaar en later nog met Carla, een Nederlandse vrouw die het grootste deel van het jaar hier woont. Misschien moeten we morgen nog eens met ze kletsen en vragen hoe zij zich hier vermaken wanneer ze hier zo lang en zo vaak zijn.
Carla is mijn tolk voor een gesprek met Aris, want wij zijn in deze vakantie de enigen die geen Grieks spreken. Zo voelt het tenminste 😊. Hij vertelt dat er om 11:00 uur een optocht is van de kinderen uit het dorp en dat die optocht begint bij de kerk. Verder is de bakker gewoon open, want die is het hele jaar open. We blijven vanavond wat langer zitten en bestellen een extra drankje, uiteindelijk zijn we de laatste gasten en hebben ze zelfs de kleedjes van de tafeltjes al opgevouwen en opgeruimd 😊.

Geschreven door Hazenreizen