Siga, siga

Siga, Siga betekent dat je rustig aan moet doen en dat is nu precies wat we van plan zijn.

Om 07:00 worden we wakker, maar dat is wel erg vroeg als je om twee uur naar bed bent gegaan. We draaien ons nog eens om … en nog eens … en nog eens. Om half acht hebben we genoeg gedraaid en staan we op. Ik schrijf mijn blog af en laat het controleren door Jan. Dat is wel nodig, want soms schrijf ik dingen die helemaal niet waar zijn of ik vergeet iets belangrijks.
Koffie
Als we Dino langs zien komen, kleed ik me verder aan en lopen we naar Katharina voor een kop koffie. Dino is een visser die ons vorig jaar steeds Palamidi gaf, een soort kruising tussen makreel en tonijn.
Dat wordt dus vroeg opstaan morgen om hem te bedanken.

We hebben voor Katharina een chocoladeletter meegenomen en leggen uit bij welk typisch Nederlands feest het hoort. Voor Dino en Takis hebben we ook een letter meegenomen, maar dat komt later wel. Ze vraagt hoeveel we moeten betalen voor ons appartement en van wie we het huren. Dat vind ik ook leuk, geen gegis of toespelingen, maar gewoon rechtstreeks iets vragen. Je kunt altijd besluiten om geen antwoord te geven toch? Ze weet dan te vertellen dat onze hostess Maria in Amerika is omdat haar moeder ziek is, maar dat ze 7 november waarschijnlijk hier is. Wij zijn ook uitgenodigd als speciale gast van Kathy, er is dan een feest bij de kleine kerk en daarna gaan we nog iets doen. Wat dat ‘iets’ is, weet ik niet, maar we laten het gewoon gebeuren.
Even later zien we Dino op een terrasje even verderop én Apostolis, de ober van Antama. Ik loop even naar ze toe en vraag of het restaurant nog open gaat. Dat gaat niet meer gebeuren volgens Apostolis, dus hoeven we er niets steeds langs te lopen om te kijken of hij al open is.
Aan Dino vraag ik wanneer de visloterij is, maar die is er niet en er is ook geen Palamidi. Hij belooft dat we er een krijgen als hij ze heeft.

Ik drink mijn koffie verder op, terwijl Kathy vertelt dat de ‘echte’ visser erg ziek is. De ‘echte’ visser is een broer van Dino, Andreas, hij heeft een grotere boot en mag in een grotere regio vissen.
Ze spreekt Dino nog even aan over de palamidi en dan vraagt ze of we misschien andere vis willen. Hij heeft kleine vissen, die makkelijk schoon te maken zijn en die erg smaakvol zijn. Natuurlijk willen we dat en even later hebben we een plastic zak met zeker tien vissen op tafel liggen. Betalen mogen we niet, maar de chocoladeletter neemt hij graag aan.
Met de vissen en een zakje met zoetigheid van Kathy lopen we weer terug naar huis. Dat doet me ineens denken aan de schoenmaker, die me gisteren begroette met de woorden: Welkom thuis!’
 

Nog meer koffie

Thuis wijzig ik de laatste dingen in mijn blog en daarna ga ik het uploaden, zodat iedereen iets te lezen heeft bij de koffie.
We eten een boterham en genieten nog even van de zon. Mijn gebreide jurk kan wel weer uit, want de zon brandt inmiddels lekker.

Om 11 uur hebben we afgesproken bij Henk en Riet thuis voor een kop koffie. We krijgen eerst een rondleiding door hun huis en daarna kletsen we op het balkon bij. Ze komen al heel lang op Karpathos en kennen (bijna) iedereen. Inmiddels wonen ze hier een groot deel van het jaar en dat doen ze goed 😊. Ze hebben prachtige verhalen over hun belevenissen hier en Henk laat zijn fotoboek zien met foto van alle wilde bloemen die hier groeien. Schitterende foto’s van heel veel verschillende orchideeën en nog allerlei andere bloemen die ons bekend voorkomen. We krijgen belangrijke updates zoals het overlijden van Gatoulis van de autoverhuur. Hier huurden we een auto toen we de eerste keer met Jan en Mirjam in Karpathos waren. ‘Bud’ blijkt vanavond in Menetes te zingen, maar misschien komt hij binnenkort weer naar Asteri en de keyboardspeler is er gelukkig niet iedere week. We zijn nog lang niet uitgepraat als we weer naar huis gaan, maar er is werk aan de winkel: de vis moet nog schoongemaakt worden.
 

Vis en nog meer vis

Thuis pak ik de plastic tas met vissen. Ze zijn vanmorgen gevangen en moeten nog schoongemaakt worden.
Het is misschien heel makkelijk voor een doorsnee persoon, maar ik heb toch altijd grote moeite met iets als ‘de kop eraf snijden’. Zolang een dier er nog uitziet als een dier roept zo’n actie weerstand op bij mij. Ik bedek het aanrecht met keukenpapier en pak de eerste vis. Zachtjes probeer ik een sneetje te maken in de buik, maar er gebeurt niet veel. Ik prevel heel zacht excuses en dan zet ik het mes achter de linker borstvin, daarna achter de rechter borstvin en dan als laatste achter de buikvinnen. Nu kan ik de kop eraf halen en gaan de ingewanden gelijk mee. Ik weet dat het een onsmakelijk verhaal is, maar ik wil dit drama niet alleen verwerken vandaar dat ik jullie deelgenoot maak van deze ervaring. Ik heb nog geprobeerd of ik mijn ogen dicht kan houden, maar dat vond ik toch wel gevaarlijk met een mes in mijn handen.
Nu ik mijn excuus heb gemaakt aan de vissen gaat het steeds beter. Dat is maar goed ook, want we hebben 12 kleine visje en 3 kleine makrelen. Voordeel van deze vissen is wel dat het geen bloedbad wordt zoals vorig jaar met die palamidies. De kleine visjes hebben echter wel schubben en voor het eerst in mijn leven sta ik vissen te ontschubben. Het is een heel gevecht, maar uiteindelijk heb ik de klus geklaard. Ik moet nu wel eerst douchen, want ik lijk nu zelf op een vis. De schubben hebben zich op mijn armen en kleren genesteld en zijn niet van plan om vanzelf weg te gaan.

We lunchen lekker op ons balkon, maar de zon schijnt volop en dat is niet zo goed voor de kaas en de boter. Ik pak een parasol uit de gangkast en als ik hem uitklap zie ik dat de poot bedoeld is om in het zand te draaien. Nu hebben we geen zand op ons balkon, dus moet ik iets anders verzinnen. Ik leg de parasol over de balustrade en de poot dwars over het balkon. Zo staat het tafeltje lekker in de schaduw 😊.
 

Benzinedampen

Om vier uur kijken we de sprintrace, waar de strijd zich voornamelijk richt op Verstappen, Leclerc, Norris en Piastri. Ondertussen probeer ik de vislucht kwijt te raken door de gootsteen en het aanrecht nog eens extra schoon te maken. Dan zie ik dat er ook schubben op de vloer liggen, dus die veeg ik ook nog even aan. Het gaat inmiddels iets beter.

Een rondje of vier voor de finish wordt er op de deur geklopt, het is Christiana. Ze komt een maatbeker brengen en een rasp en theelepeltjes. Ze heeft ook de verklaring voor de benzinelucht in het trappenhuis. Dat had ik nog niet verteld, maar de lucht was echt niet te harden. Waarschijnlijk heeft onze benedenbuurman, de vader van onze hostess Maria, jerrycans met benzine voor de boot in het trappenhuis gezet. Ze hebben hem nu verteld dat hij die ergens anders moet bewaren. Dat is maar goed ook, want het was echt niet leuk.
 

Eten

Vanavond heb ik geen zin in mijn visjes, ik heb even genoeg vis gezien. We vinden ook dat we misschien een keer bij het restaurant van onze hostess moeten eten, Pigadia. De kwalificatie van de race is, door het slechte weer daar, uitgesteld. We kunnen dus het beste nu gelijk gaan eten, want het is al acht uur. Wanneer we beneden komen, horen we al het gekwetter van alle Nederlanders die daar zitten en we kunnen het niet over ons hart verkrijgen om het terras op te lopen. Later misschien, als al die Nederlanders weer naar huis zijn.
Toch maar naar ons favoriete restaurant: El Ellinikon. We krijgen hier pork on the spit, die een heerlijke grillsmaak heeft, en rijst met spinazie die ook voortreffelijk is. Dit keer geen afzakkertje, want we willen de kwalificatie graag zien en die begint waarschijnlijk om 21:15 of nee, toch om 21:45.
Thuis horen we nog net dat de kwalificatie helemaal niet doorgaat vandaag en dat ze het morgen nog eens proberen. Dan maar een afzakkertjes op ons mooie balkon en een keer op tijd naar bed.
 

Bedtijd

Naast ons bed staan twee tafeltjes, een alternatief voor de gebruikelijke nachtkastjes. De tafeltjes hebben een blad van spiegelglas. Als ik je één tip mag geven: doe dit thuis niet als je boven een bepaalde leeftijd komt. Ik buig voorover, boven het tafeltje, en wordt gelijk geconfronteerd met mijn gezicht. Normaal gesproken schrik ik daar niet zo heel erg van, maar dit is echt een traumatische ervaring. Als je durft, kun je het zelf eens proberen. Al je vel zakt namelijk naar voren en je ziet er ineens uit als een marmot met obesitas. Verschrikkelijk! Ik ga snel weer rechtop staan en probeer mijn ademhaling weer te controleren (grapje, maar het is echt niet best).

Geschreven door Hazenreizen