Halen en brengen

Oké, het is jammer voor jullie maar ik heb een belazerde nacht achter de rug en mijn humeur ligt rond het vriespunt. Dat wordt dus een kort verslagje vandaag.
 

Even zeuren

Ik begin maar bij het begin, de bedden zijn hard, zo hard dat ik iedere tien minuten moet omdraaien anders sterft één van mijn ledematen af. We hebben één deken, of liever gezegd: sprei. Voor Jan heb ik nog een 1-persoons dekbed gevonden, maar zelfs ik heb het koud en dat wil heel wat zeggen.
De screen voor de schuifdeur naar buiten kan niet dicht en ik lig direct naast de deur. Zodra het licht wordt is het dan ook gelijk echt licht in het appartement.

Wakker worden
Gelukkig ben ik al wakker als de kerkklokken beginnen te luiden om 07:00 uur. Mijn eerste gedachte gaat uit naar de poes die daar zo lekker lag te slapen. Zou die daar nog liggen? Ja, nu niet meer natuurlijk! Ik kan me een voorstelling maken van zijn reactie; je ligt lekker te slapen en ineens luiden ze de klok die zich op nog geen 10 centimeter van je gevoelige poezenoortjes bevindt. Van schrik strekken alle vier je pootjes zich én je staart. Het muurtje is niet zo breed, dus je lazert naar beneden en in plaats van op je pootjes, kom je op je kop terecht (die pootjes waren namelijk nog stijf van schrik). Hm, ben ik toch niet de enige die niet zo fijn wakker wordt.
Douchen
Ik denk dat het beter gaat als ik eerst even een lekker, warme douche neem. Ik hang de douche in de houder en zet de kraan open. De harde straal zorgt ervoor dat de douchekop iets omhoog komt en de waterstraal landt keurig op de deksel van het toilet, die een meter verder staat. De toilet is nu lekker schoon, maar de badmat is zeiknat.
Ik stel de douchekop wat bij en wacht tot het water warm wordt… en ik wacht nog even. De mengkraan heb ik inmiddels naar links gedraaid en de temperatuur van het water is inmiddels zodanig dat ik me wel snel even durf af te spoelen. Geen haren wassen, want dat vind ik vreselijk als het water niet echt warm is. Inmiddels staat de badkamer blank en ik gooi maar een opgevouwen handdoek op de grond als eilandje waar ik op kan staan. Welkom in Griekenland, Janet.
 

Ontbijt

Jan heeft gisteren gevraagd of we hier kunnen ontbijten, maar de eigenaar gaat eerst naar de kerk dus misschien om een uur of tien. Dat lijkt ons geen goed idee, want wat doe je dan tussen 7 en 10? We volgen de raad van de eigenaar op en gaan op weg naar Finn, in de hoop dat hij nu al open is. Het is droog, dus we hoeven geen jas aan en zelfs een trui lijkt overdreven.
Twee minuten later lopen we de hoek om als de eerste spetters vallen, we lopen nog een paar passen door en overleggen of we terug zullen gaan. Nu gaat het hard regenen en ik ren naar het eind van de straat, waar we kunnen schuilen onder de luifels van de winkels. Finn zit een paar panden verderop, dus dat redden we wel.
Jan neemt een broodje met gerookte zalm en koffie, en ik een broodje met geroosterde groente en een grote kop thee. Mijn humeur wordt met iedere hap beter en langzaam zien we hoe de regen plaats moet maken voor de zon.
 

Aan de slag

Wanneer we terug zijn in het appartement regel ik eerst twee extra dekens en ik vraag of het rolluik gemaakt kan worden. Hij loopt mee naar boven en in korte tijd is alles geregeld. ‘Met liefde’ zelfs, volgens onze gastheer.
Het dekbed van Jan vouw ik overdwars in drieën en daarna leg ik het onder mijn laken. Gelukkig ben ik niet zo lang, dus ik begin onder mijn kussen. Mijn hakken liggen dan misschien nog net buiten het dekbed, maar die kunnen wel wat hebben.

Auto huren
Volgens onze gastheer zijn de autoverhuurbedrijven gesloten op zondag, dus gaan we zelf op zoek. Na een stuk of vier, vijf verhuurbedrijven die dicht zijn, komen we bij een scooterverhuur die open is. Ik vraag voorzichtig naar een auto, maar die heeft hij niet. Ze hebben wel een buggy, maar daarin word je net zo nat als op een scooter en dat risico willen we vandaag niet lopen want het is nog steeds bewolkt.
Twee panden verder vinden we een autoverhuur die open is. We worden enthousiast ontvangen en krijgen een mooie Fiat Panda mee in de kleur kaki fruit. We gaan gelijk op weg en door de magische combinatie van slaaptekort en zon in de auto, begin ik enorm te geeuwen. Als ik mijn kaak niet wil ontwrichten zal ik straks eerst even koffie moeten drinken in de hoop dat het dan beter gaat.
 

Touren

In het begin is het heel erg druk, maar zodra we Rhodos uit zijn wordt het rustiger. We komen door Faliraki, een toeristencentrum dat nu uitgestorven is. Het is bijna griezelig en zou zomaar een decor kunnen zijn voor een rampenfilm waar een chemische bom tot ontploffing is gebracht.
Afandou
Daarna komen we in Afandou, een leuk, klein plaatsje, waar we altijd koffie gingen drinken (22 jaar geleden). We komen op het plein en het ziet er zwart van de mensen en de auto’s. We rijden nog maar een extra rondje en dan zien we een parkeerplek leeg komen. Jan zet onze auto erin en we stappen uit. Het is wel vlak voor de bushalte, maar als we aan de overkant op het terras gaan zitten, kunnen we de politie wel aan zien komen.
Psintos
Van Afandou rijden we naar Psintos. Het valt ons op dat het erg groen is hier, ze hebben vast meer regen gehad dan Karpathos. Er zijn veel bloemen en ook vlinders, geiten en natuurlijk heel veel poezen.
In Psintos stappen we uit en lopen we even rond. We herkennen het restaurant waar we destijds heerlijk hebben gegeten en de enorme olijfboom op het pleintje. Nu staat er een ‘kerstboom’ op het pleintje en een kerststal.
We lopen naar de kerk en de papas laat ons met de sleutel naar binnen. Het is een prachtige kerk, waarvan de vloer helemaal met kiezeltjes is bedekt. De kiezels liggen op hun kant en er zijn mooie patronen in gemaakt. We zeggen tegen de papas dat zijn kerk ‘poli oreo’ is en we hopen dat dit inderdaad ‘heel mooi’ betekent. Daarna lopen we nog een rondje om de kerk, waarbij de bestrating ook helemaal met die kleine kiezels is gemaakt.
Regen
We zijn net weer op pad met de auto als het begint te regenen, maar vijf minuten later is het alweer droog. Nu volgen we de bordjes ‘Farma’, voorbij de vlindervallei waar nu toch geen vlinders zijn. De ‘Farma’ is ook gesloten en blijkt een kinderboerderij te zijn. Wanneer we verder rijden begint het weer te regenen. In de verte zien we witte bergen waar de zon op schijnt, het zou een stukje Turkije kunnen zijn of Symi.
Akita
We rijden wisselend in de zon en in de regen tot Jan ergens stopt om te tanken. Op dat moment is het droog. Ik hoor een hoop geblaf en stap uit, een Akita staat me vanaf een afstandje toe te blaffen met soms van die lange uithalen. Ik praat er wat tegen en negeer hem, maar het blaffen blijft want de blaflijn een eind verderop is geactiveerd. Vlak voordat we weggaan komt hij toch even bij me kijken en als ik mijn hand uitsteek krijg ik klein likje.
We zijn net weer onderweg als het heel hard gaat regenen.
Oud Kamiros
We rijden verder langs de kust richting Oud Kamiros, waar Henk en Riet over hebben verteld. Het moet een schitterend uitzicht bieden, maar tegen de tijd dat wij er zijn is het weer al verschillende keren veranderd en nu regent het weer. Het begint ook te onweren en het uitzicht is ver te zoeken. Morgen proberen we het nog eens.

Profitis Ilias
We rijden verder langs de kust tot Kamiros Skala en slaan dan linksaf naar Embona en vandaar over Profitis Ilias naar Eleousa. We komen door bossen met naaldbomen die heerlijk geuren, langs olijfgaarden en wijngaarden en dan schijnt de zon ineens weer.
Jan wijst me op de bordjes die waarschuwen voor overstekend wild. Ze bedoelen zeker geiten, lachen we.
De Profitis Ilias is omgeven door mist en de prachtige vergezichten missen we dus weer. Het is ook weer gaan regenen, maar de omgeving blijft mooi. We zien ook de sporen van bosbranden die zorgen voor een indrukwekkend landschap.
De vervallen huizen en het mooie, oude kapelletje laten we links liggen omdat het alweer flink regent. Ook hier gaan we morgen nog wel eens kijken. Het is inmiddels 11,5 graden en in combinatie met die regen lokt het niet om even buiten te wandelen.
Psintos
We rijden van Archipoli naar Psintos als er ineens twee reeën de weg oversteken. Ik kijk nog eens goed, nee het zijn geen geiten het zijn echt reeën. Geen onzin dus, die waarschuwingsbordjes.
Psinthos heeft in de afgelopen uren een gedaanteverwisseling ondergaan. Van een klein, lieflijk, rustig plaatsje is het ineens veranderd in een klein, lieflijk, super druk plaatsje. Er is geen parkeerplek te vinden (zelfs die op de stoep zijn al vol) en ook de restaurants puilen uit. Bij toeval komt er net een parkeerplek vrij, voor ons favoriete restaurant, en ook in het restaurant is nog een tafeltje voor twee personen vrij.
Lunch
We nemen dakos, iets met aubergine en kip. Het smaakt heerlijk en na het eten krijgen we nog baklava met roomijs van het huis.
De mensen lopen hier af en aan en telkens als je denkt dat het rustiger wordt, komt er weer een nieuwe groep binnen. Vaak groepen van minstens vijf tot wel tien personen.
Er is ook een jong stel met een hond. De hond zit ook op een stoel en naast hen zitten ongeveer tien katten de wacht te houden. De hond blijft er stoïcijns onder gelukkig.
 

Avond

Het is de hele tijd droog in Psinthos en we besluiten om eerst nog even bij ons appartement te kijken van die bewuste vakantie 22 jaar geleden.
Helaas is het gesloten, maar we kunnen wel de tuin in en alles ziet er nog net zo uit als toen; de weelderige begroeiing de kleine, witte bungalows en de kiezelpaadjes. Het is echt een schattig complex. Ik hoop dat de bedden inmiddels beter zijn dan toen, maar verder is het hier prachtig.
Als we weer naar het appartement rijden begint het te regenen. Eerst zachtjes en daarna hard. We hebben echt heel veel geluk gehad met het weer vandaag, want we hebben toch nog best veel kunnen doen. De dingen die we hebben overgeslagen doen we gewoon morgen.
Wonder boven wonder vinden we een parkeerplek schuin tegenover ons appartement en komen we dus redelijk droog over.
’s Avonds doen we niets meer, want we zitten nog vol van de late lunch en het blijft regenen en onweren. Morgen is er weer een dag.

Geschreven door Hazenreizen