Vandaag eerst met brood op zak naar mijn paard, dat had ik hem gisteren beloofd. Hij begint zachtjes te hinniken als hij me ziet. Ik baan me een weg door het hoge gras en geef hem twee dikke sneeën, de ander twee sneetjes bewaar ik nog even. Even verderop staat een huis met een groot hek er omheen, we blijven even staan en ik maak een geluidje om aandacht te vragen. Nu ziet hij het! Luid blaffend en enthousiast kwispelend komt hij naar het hek rennen. Ik breek een sneetje brood in drie stukken en voer ze door het hek heen aan de grote lobbes. Voor het laatste sneetje brood moeten we nog een stuk verder lopen. Ik ben zo in gedachten dat ik er voorbij loop, maar Jan roept me tot de orde. Hij staat al te wachten bij het hek en wanneer ik mijn arm helemaal tussen het gaas door wring, kan ik hem net een stukje brood voeren. Ik krijg twee grote poten van hem en een lik over mijn handen, waardoor het broodje op de grond valt. Gelukkig heb ik nog meer en dit keer gaat het beter. Het gevallen stuk brood kan hij net met zijn poot naar zich toe halen, dus niets aan de hand.
We lopen weer terug, langs ons hotel en verlaten Kala Nera aan de andere kant. We avonturieren nu een beetje op eigen houtje, want het wordt weer 30 graden en er zijn geen beschreven wandelingen die niet veel hoogteverschil hebben. Eerst een stukje over een klein paadje en dan door een olijfboomgaard richting het water. We zijn nu bij een klein haventje, waar ons pad dood loopt. Dan maar terug naar de doorgaande weg en daarna nog eens proberen om bij het water te komen. Het lukt en een smal paadje laat ons bij een huis uitkomen. Het voelt erg privé en we moeten strak langs het huis om weer op de weg te komen. We zijn er bijna als we geroepen worden. Een vrouw van een jaar of veertig spreekt ons aan in het Engels. Ze wil weten waar we vandaan komen, waar we verblijven en waar we naartoe gaan. Dan vraagt ze of we olijven willen proeven, nou dat willen we best. We lopen achter haar aan en ze opent een van de potten die op de tafel onder de veranda staan. Lekkere grote, zachte, paars-bruine olijven, het lijkt op Kalamata-olijven. Het is de bedoeling dat we iets kopen. Ik voel me een beetje knullig en zeg dat we op de terugweg wel langs komen. Ze laat zich niet zo makkelijk uit het veld slaan en vraagt hoeveel we dan willen hebben, een kilo? Nee, veel te veel! Een pond dan? Ook nog teveel. Een half pond? We gaan akkoord en vragen daarna hoe duur ze zijn. Ze maakt een ingewikkelde Griekse berekening, waar zelfs haar vader een beetje schamper om moet lachen, en zegt dan: 2 euro! We rekenen gelijk af en spreken af dat ze ze voor ons in een plastic zakje doet en bewaard.
We lopen verder naar Kato Katze en drinken daar koffie voordat we weer terug lopen. We willen voor de ergste hitte weer terug zijn bij ons hotel. Wanneer we de olijven ophalen, komt ze aan met een plastic tasje. In het tasje zitten de olijven keurig verpakt in een dikke plastic zak, maar ze heeft er ook twee tomaten bij gedaan, een paprika en wat verse kruiden in een stukje aluminiumfolie. Ze legt uit dat het een Grieks ontbijt is en wenst ons smakelijk eten. Dit is toch veel leuker dan een Griekse salade bestellen op een terras vol toeristen!

Vanavond gezwommen in de zee, net als gisteren. Alleen zover als ik kan staan natuurlijk 😁. Daarna douchen in onze inloopdouche en even relaxen op ons terras. Voor het avondeten hebben we een afspraak gemaakt met Kostas, de eigenaar van restaurant Pagasitikos. Hij zorgt iedere avond voor een voorgerecht en twee hoofdgerechten, zodat wij niet hoeven te kiezen. Vanavond Kleftiko en iets van lever met spinazie. Niet iets wat uitkiezen van de kaart, maar bijzonder smakelijk!
Tegenover het restaurant stopt een pick-up, waar de nodige mensen bij staan. Jan kent mij al langer en moedigt me aan om te gaan kijken. 'Nee, ga jij maar', antwoord ik. 'Dat is goed', zegt hij 'dan kom ik straks terug en zeg dat het zo leuk is, maar ik vertel je niet wat er te zien is.' Hij lacht gemeen. 'Oké dan ga ik kijken en vertel ik niet wat er te zien is', probeer ik. 'Dat hou je niet vol', is zijn antwoord, en ik weet dat hij gelijk heeft. Ik ga dus maar gewoon bij de oude pick-up kijken. De heren zijn enthousiast als ik bij de auto vol knoflook en uien kom kijken. Ze vragen waar ik vandaan kom en of ik hier alleen ben. Holland? Geweldig ... Amsterdam? Prima, ik kom uit de buurt van Amsterdam 😄. Ze gaan voor me zingen en zodra ze mijn naam weten wordt de tekst ter plekke aangepast met een Grieks 'Janet' erin. Ik beweeg mee op de melodie en de mannen raken nog enthousiaster. De ene blijkt buzuki te spelen en de ander kan goed zingen, of ik ook muziek kan maken? Nee, helaas. Zingen dan? Nope, maar wel dansen. Dat is dan afgesproken, morgen moet ik bij ze koffie komen drinken en dan gaan we muziek maken, zingen en dansen. Ze wonen hier vlakbij. Dat is prima heren, tot morgen! Ik heb geen adres en geen tijd, maar dat komt goed, want morgen betekent in het Grieks 'niet vandaag', dus we zien wel wanneer we elkaar weer tegenkomen.

Geschreven door Hazenreizen