De start van deze vakantie is wel heel erg relaxed, want Jan heeft een taxi geregeld: een BMW X5. De chauffeur is de zoon van een ex-collega en al gauw gaat het gesprek over auto’s, de voor- en nadelen van elektrisch rijden en waterstofmotoren. Voordat we er erg in hebben zijn we al op Schiphol.
Nu is het altijd een beetje saai als er niets gebeurt voordat we op de plaats van bestemming zijn, maar dit keer lijkt echt alles goed te gaan. We hebben gisteren, vóór het online inchecken, de koffers gewogen en omdat we een paar kilo teveel hadden hebben we 5 kilo extra bijgeboekt. Nu staan we bij de automatische bagagekluizen en koffer één is geaccepteerd. Nu is koffer twee aan de beurt, maar wat we ook doen hij blijft een foutmelding geven: uw maximale gewicht is bereikt. Er komt een medewerker bij die ons adviseert om naar de incheckbalie te gaan. Gelukkig is het daar heel rustig, want tegenwoordig móet je eerst die bagagekluis proberen. Er is net een wisseling van personeel en het nieuwe meisje neemt flink de tijd om zich te installeren, de andere balie is bezet door een ouder echtpaar die problemen hebben omdat ze een rollator mee moeten nemen. De man en de vrouw zijn beide licht geïrriteerd, dus ook dat vlot nog niet zo.
Wanneer we aan de beurt zijn, blijkt onze koffer te zwaar te zijn: 21,9 kilo. De ingecheckte koffer woog 20,9 kilo, dus hadden we nog maar 19,1 kilo over. Jan vertelt dat hij 5 kilo extra heeft bijgeboekt, hij heeft zelfs een betaalbewijs. Toch kan ze de extra kilo’s niet vinden en moeten we €12,50 per kilo bijbetalen. Jan legt zich er bij neer, maar ik wil toch liever kijken of we iets uit de koffer kunnen halen en in de rugzak doen. We checken eerst de bijgeboekte bagage en die blijkt alleen voor de terugreis te zijn, we kunnen dus op de terugweg voldoende souvenirs meenemen 😊. Ik haal wat boeken uit de koffer en stop ze in de rugzak, dat scheelt allicht iets.
We gaan nu met onze koffer naar de andere balie en proberen het nog eens. ‘U heeft een kilo overgewicht’, zegt het meisje vriendelijk, ‘maar dat boek ik wel af, dan hoeft u niets bij te betalen.’ Zo snel hebben we nog nooit €37,50 verdient hahaha.
Na het gebruikelijke geslenter om de tijd te doden, is het boarden aan de beurt. Het lijkt redelijk vlot te gaan, maar we vertrekken nog niet. De rollator moet nog in het ruim en we starten met een vertraging van 15 minuten. We rijden een stukje en blijven dan weer staan, nog een stukje en dan is het zover: met een half uur vertraging gaan we op weg naar Griekenland. Dat halen we misschien wel in.
We zitten vandaag in een gloednieuwe Airbus A321 neo. Het grootste verschil met de Boeing 737 is de geluidsreductie die oploopt tot wel 50%. Daarnaast stoot hij 15% minder CO2 uit, hij is iets langer, breder en hoger en er kunnen meer mensen in. Vandaag zijn niet alle plekken bezet, dus we zitten comfortabel met een extra lege stoel voor de jassen.
Qua interieur is er ook een verschil: je hebt een aparte bekerhouder en een USB-C aansluiting, maar je stoelleuning kan niet meer naar achteren. Het lampje ‘riemen vast’ wordt vergezeld van een lampje ‘apparaten uitschakelen’ en het ‘niet roken’ lampje is vervangen door een sticker. Verder heb je bij de nooduitgang twee stoelen en een stoel voor het cabinepersoneel. Door de wijziging dat je moet betalen voor handbagage is het aantal bagagevakken nu ruim voldoende, want rugzakjes moeten onder de stoel vóór je.
We vliegen lekker door, want door een ‘flinke rugwind’ halen we 850 kilometer per uur. Via Zuid Duitsland, Oostenrijk en de hak van Italië bereiken we om 11:00 (Griekse tijd) Kefalonia. Het is er zonovergoten met een heerlijke 29 graden en een licht briesje.

Via het appartement konden we een taxi boeken voor €25, maar dat hebben we niet gedaan. We vinden zo’n regionale bus altijd zo leuk en het is toch maar een klein stukje. Ik kijk op het bus schema en zie dat de bus om 11:40 komt. Dat is nu nog 5 minuutjes. Na tien minuten is de bus er nog niet en ik kijk nog een keer op het schema. Oeps, foutje, onze bus komt om 12:00 uur. Nou ja, dat kwartiertje kunnen we nog wel wachten. Het is wel warm genoeg voor Jan om zijn lange broek te wisselen voor een korte en niemand kijkt daar raar van op.
Voor €4 worden we een uur rond gereden over het eiland, want de bus rijdt niet rechtstreeks naar Argostoli. We krijgen dus echt waar voor ons geld 😊. We hebben instructies gekregen waar de buschauffeur ons af moet zetten, maar bij het busstation stapt de chauffeur uit en zegt dat hij pauze heeft. We nemen onze koffers en rugzakjes en lopen vanaf het station naar ons appartement, wat zo’n tien minuutjes duurt.
We worden enthousiast ontvangen door onze hostess, die uitlegt dat de bus doorrijdt tot hier op de hoek van de straat. Later zien we op een busschema dat we waarschijnlijk gewoon hadden moeten blijven zitten en dat hij ons daarna bij de juiste halte had afgezet. Normaal gesproken ga ik op vrijdagochtend sporten, dus eigenlijk was het misschien wel beter zo. Onze hostess is personal trainer en zei neemt één van onze koffers mee de twee trappen op, terwijl Jan de andere neem. Ik maak mijn training af met het dragen van de twee rugzakjes. Het appartement is ontzettend mooi. We hebben twee balkons, een complete keuken, een aparte slaapkamer en een flinke eet/zitkamer. Het is wel onder het schuine dak, zodat vooral Jan moet opletten dat hij zijn hoofd niet stoot. Zodra we ons geïnstalleerd hebben, lopen we naar de boulevard voor een frappe. We zitten er lekker, maar we missen de Griekse sfeer. Uit de luidsprekers klinkt deprimerende saxofoonmuziek en het heerlijke vakantiegeveol lijkt nog even op zich te laten wachten. De koffie kost €4, een (kleine) Griekse salade €10,50 en €3,50 voor een mandje brood, niet de prijzen die we gewend zijn. Daarnaast is het behoorlijk druk met verkeer en ze zijn overal aan het (ver)bouwen. We gaan maar langs de supermarkt voor de eerste levensbehoeften en zoeken daarna de rust van ons balkon op. We worden echt een stel van die bejaarden haha.
Even na vieren zijn we weer bijgekomen en lopen het dorp in om een scooter te huren. De mensen zijn erg vriendelijk en we huren een mooie, blauwe scooter van 125cc voor de komende twee dagen. We hoeven hem niet zondagmiddag al terug te brengen, maandagochtend is vroeg genoeg. Opgewekt stappen we op en gaan gelijk een stukje toeren.

Ruim een uur later zijn we weer thuis en valt mijn oog op een stapeltje flyers van restaurants in Argostoli, dat op de eettafel ligt. We spitten ze door en vlakbij blijkt een leuk café te zitten waar de frappe maar €1,20 kost, een pizzeria met lekker pizza en pasta, een grilrestaurant en nog veel meer echte Griekse tenten. De meesten hebben ook alleen maar een Griekse menukaart, precies wat we zoeken 😊.

Om een uur of negen lopen we naar het grote plein om te eten. Zodra we langs het eerste restaurant komen, worden we enthousiast aangesprken door een meneer die al zijn waar aanprijst. Hier ben ik nog niet aan toe, ik wil gewoon even kijken wat voor tentjes hier allemaal zitten. De volgende tent is nog erger, wanneer ik een blik op de kaart werp, komt een jonge vrouw met een schelle stem met open armen op me af: Hello my friend, how are you!! Ze schreeuwt nog meer over de beste pizza van het eiland en dan begint ze in mijn oor te fluisteren over de beste prijs. Het gevolg is een kortsluiting in mijn hersenen en ik wil zo snel mogelijk van het plein af. We lopen naar de haven en na een paar minuten proberen we het nog eens. Ik loop rond als iemand met pleinvrees en ik wilde dat ik de namen had opgeschreven van de restaurants die ik thuis gezien heb. Dan valt onze blik op een klein restaurant op de hoek van het plein: Degusta. De naam komt me bekend voor, het is er rustig en als ik de kaart bekijk komt er niemand op me afrennen. Ze zeggen wel gedag en iemand vraagt of ze iets voor ons kan doen. Hier willen we wel eten! We bestellen een salade met blauwe kaas, groene appel, walnoten en granaatappel en daarna een pizza met kip en bacon. Het is allemaal heerlijk en nu kijken we toch vanaf een rustige plek op het levendige plein, waar moeders met kinderen rondjes lopen, vaders voetballen en waar een mevrouw probeert om speelgoed te verkopen waar veel lampjes in zitten.

Thuis genieten we nog even na op ons balkon en dan proberen we het bed. Het bed is formaat twijfelaar, terwijl we zelf een bed van 210 breed gewend zijn. Geen probleem, gewoon stil blijven liggen. Het duurt even voordat we alle ledematen op een plek hebben liggen waar nog niks anders ligt, maar dan doen we onze ogen toch dicht. Even later ligt Jan te slapen, maar ik verhuis toch naar de bank. Helaas ben ik mijn oordoppen vergeten (of ik kan ze gewoon niet vinden) want er is best veel lawaai hier ’s nachts.

Geschreven door Hazenreizen