Vandaag is het de dertiende, maar geen vrijdag en zo te zien wordt het een heerlijke dag. Ik haal brood bij de bakker, een ‘gewoon’ brood en een klein vlechtbroodje. We ontbijten op ons terras en ons plan is om voor vandaag geen plannen te maken.
Ik lees me eens goed in over de eilanden Skiathos, Skopelos en Alonisos. We willen binnenkort een stuk met de veerboot en ik wil zeker weten dat we het juiste eiland uitkiezen. Uiteindelijk valt de keus op Skopelos, dat is minder toeristisch dan Skiathos en iets levendiger dan Alonisos. Op Skopelos zijn opnames gemaakt van de Mama Mia! films. Volgens mij heb ik alleen de eerste film gezien, maar toch lijkt het me best bijzonder over dezelfde straten en trappetjes te lopen als Pierce Brosnan 😊. Vooral Agios Ioannis moet erg mooi zijn, het zijn ‘maar’ 100 treden en aangezien we inmiddels geoefende traplopers zijn, moet dat lukken.
Jan vindt dat niks doen toch ook niet alles en stelt voor om een stukje te rijden. We weten nog niet waarheen, maar dat zien we vanzelf. We rijden naar Ano Gatzea en bezoeken het klooster van Agias Triados. Het is klein, knus kloostertje, heel anders dan in meteora. Daarna dalen we wat af naar een paar huizen en een kerkje. Op het hek zit een grote sprinkhaan die er een spelletje van maakt om telkens om de tralies van het heen te draaien. Waar ik ook sta, hij zit steeds aan de achterkant van een spijl.
We rijden weer verder, langs een vervallen huis met een waterrad en daarna door naar Aghios Georgios. In mijn boek met tavernes staat ook een taverne in deze plaats, dus rijden we door het dorp en weer terug om de taverne te vinden. Het uithangbord is inmiddels aardig verbleekt, maar toch herken ik het. Opgewekt stap ik uit, want de deur staat open dus zijn ze niet gesloten. De tafels op het terras staan opgestapeld en de stoelen ook, maar ook dat weerhoudt me niet. Wanneer ik over de drempel stap zie ik de chaos binnen. De vloer is opengebroken en een loodgieter is druk aan het werk. ‘Kliesto?’, vraag ik onnozel. Hij schudt zijn hoofd, wat ‘ja’ betekent in het Grieks of misschien schudt hij zijn hoofd omdat ik zelf ook wel had kunnen zien dat ik hier nu niet kan eten. Ik maakt nog een foto van een bordje met 21-10 er op, misschien staat er ‘heropening’, ik zal het straks opzoeken.
Dan gaan we gewoon naar Ano Lechonia, want daar heb ik ook een adresje, bij het station. Daar hebben we al vaak koffie gedronken, maar nog nooit gegeten. We rijden verder en passeren een kein stenen bruggetje. Jan stopt, zodat ik even uit kan stappen, want ik ben gek op oude stenen dingen; kerkjes, bruggetjes, ruïnes… Er loopt een oud geplaveid pad over de brug dat schuin omhoog gaat. Ik volg het een poosje en heerlijke geuren van thijm, oregano en munt komen mijn neus binnen. Toch ga ik terug, want ik wil hier nog een keer echt wandelen en niet als Jan in de auto zit omdat er geen parkeerplek is.
Nu gaan we verder naar beneden. We parkeren de auto en ik zie aan verschillende tafeltjes mensen zitten, Griekse mannen die gezellig zitten te kletsen. Ik gooi mijn spullen op een tafel en loop naar de deur. ‘Kliesto’, zeggen de mannen. Het valt me nu pas op dat ze niet aan de ouzo zitten. ‘Waar moet ik dan eten?’, vraag ik. Ze overleggen even en wijzen dan naar rechts, doorrijden tot de kerk en dan nog veertig meter verder. Op naar de volgende tent dus.
We komen nu bij Kafenio Pandopolies ‘Stou Foutzónoulou…’. Wat dat betekent moet ik ook nog opzoeken. Er zit nog een echtpaar te eten en daarna komt de serveerster nog een bord vol iets lekkers brengen. We kijken op de menukaart en zien dat de specialiteit omelet is. We gokken dat er net een omelet met aardappels en worst en feta voorbij kwam, dus dat bestellen wij ook. Het is natuurlijk weer lekker en al gauw hebben we de hele familie poes op bezoek. De laatste stukje van de omelet mag ik van Jan aan de katten geven, maar ze raken het niet aan. Pas wanneer ik met mijn vork weer stukjes omhoog probeer te hijsen, grijpen ze snel hun kans en gaan er met hun prooi vandoor. Ik vertel aan de ‘serveerster’ dat ik het eten ‘kala’ vond en een oudere, tandeloze oma corrigeert me met een brede grijns: ‘kaló’. Okee, ‘kaló fagitó’ dus, lekker eten. Ze ratelt snel verder en ik vang wat bekende woorden op: apo poe iese? Dat betekent: waar kom je vandaan? Daarna volgt nog? Iese Germania? Nee ik ben niet Duits, ik ben een Nederlandse. Dat kan ik in het Grieks zeggen en dat is nu net de aanmoediging voor haar om lekker verder te ratelen over Holland, mooi en lekker eten. Ik neem nu snel afscheid, want mijn Griekse vocabulaire houdt hier helaas op.
Na de lunch rijden we naar ons appartement, waar ik probeer een overtocht te boeken met de ferry voor dinsdag én een overnachting. Het is ruim vier uur varen, dus heen en terug op één dag is niet zo leuk. Het begint met prijzen vergelijken om daarna de juiste ferry dan weer terug te vinden. Daarna blijkt dat Skopelos vier havens heeft, dus moet ik eerst weten in welke haven ik wil aankomen en een hotel zoeken daar. Nu moet ik eerst een account aanmaken en dan begint het invullen van alle gegevens. Het nog bijna mis, maar op het allerlaatste moment zie ik dat ik toch de verkeerde haven heb, een overnieuw dus. Nu pakt hij mijn creditcard niet en die van Jan ook niet. Ik chat wat met de helpdesk, maar die heeft zoiets van: relax, no stress, try again later. Nu is geduld niet mijn sterkste kant dus ik blijf het proberen. Ondertussen logt Jan met onze gegevens in via zijn telefoon en probeert het ook. Het is een heel gevecht, maar inmiddels is het allemaal gelukt, dus dinsdag gaan we naar Skopelos 😊.
We eten vanavond octopusstifado en tenderloin met penne. Het zijn beide hoofdgerechten en het is veel te veel voor ons. Gelukkig heeft Jan een grote vriend, die iets weg heeft van een golden retriever. Ik voer hem de penne één voor één en hij eet alles heel voorzichtig uit mijn hand. Als het op is gaat hij lekker spelen met de andere honden en daarna zoekt hij een tafel waar nog wel iets te eten is.

Geschreven door Hazenreizen