Een ongelooflijke reis

Het belooft weer een blogwaardige reis te worden, maar ik begin even bij het begin.

Voorbereiding
Ik heb Spanje voorgesteld, maar Jan gaf toch de voorkeur aan Griekenland en wel: Karpathos. Vorig jaar was het daar heel erg leuk en hij wil liever niet het risico lopen dat we nu een minder leuke vakantie hebben 😊. Ook prima hoor, vakantie is vakantie en we vermaken ons vast wel.

Het eerste discussiepunt is de reis, want een rechtstreeks vliegtuig naar Karpathos is er niet meer eind oktober. Zullen we dan eerder gaan? Nee, dat is niet handig want Jan heeft nog cursus in oktober. Vliegen op Athene en met een binnenlandse vlucht naar Karpathos is een optie, dat hebben we vorig jaar ook gedaan. An en Jan zijn dit jaar op Rhodos gevlogen en met de ferryboot overgestoken naar Karpathos: dat lijkt me leuk! Vliegen vanaf Schiphol is het dichtst bij, maar ik vind Eindhoven Airport veel relaxter. We besluiten vanaf Eindhoven naar Rhodos te vliegen en laten ons thuis ophalen door de taxi. Relaxter kan je vakantie niet beginnen. Alleen nog even een overtocht boeken. Oeps! Er is alleen een vaarschema tot 29 oktober en wij komen op 31 oktober aan op Rhodos. Volgens het oude schema van 2023 varen ze op donderdag om 17:00 uur en wij landen om 11:45, dus dat komt goed uit … als ze varen … en als dat nog steeds om 17:00 uur is.

We boeken een appartement met een prachtig uitzicht voor €600, geen geld voor een hele maand dus we zijn helemaal enthousiast. De hostess blijkt ook nog een nichtje van één van de vissers die we vorig jaar hebben leren kennen, leuk he? Tot ze een week later een mailtje stuurt: iemand anders wil meer betalen voor het appartement, dus we kunnen het alleen huren als we hetzelfde bedrag betalen. Daar trap ik niet in, straks krijg ik over twee weken weer zo’n berichtje en kan ik nog meer betalen. Ik cancel het appartement en ga op zoek naar iets anders. Gelukkig is er veel vrij en vinden we een ander appartement dat ook leuk is, wel een stuk duurder, maar met luxe bedden, een complete keuken én een wasmachine. Dat is wel een voorwaarde wanneer je langer elders verblijft.

Een week later krijg ik een berichtje: de wasmachine is kapot, maar we mogen onze was bij de hostess brengen, dan wast zij het wel. Ik vraag of ze geen nieuwe kan bestellen voordat we komen en gelukkig vindt ze dat een goed idee. Begin deze week kreeg ik een berichtje dat het gelukt is!

Oké, alles is geboekt, behalve de boot. Iedere dag kijken we online naar het vaarschema, maar niets. Alsof de boot na 29 oktober nooit meer vaart. Op dinsdag 29 oktober krijg ik van Jan een screenshot: HIJ VAART! Het vaarschema blijkt hetzelfde als vorig jaar, dus waarom dat zo lang moest duren begrijp ik niet, maar alles komt dus goed.
We nemen voor alle zekerheid wel genoeg kleren mee, want de temperatuur kan nogal uiteen lopen én allerlei Nederlands snoepgoed om uit te delen als we koffie drinken bij Katharina van Boulevard of Broken Dreams. We verdelen het over drie koffers, zodat ze niet zo zwaar zijn. Ook nemen we allebei een rugzakje mee, daar zitten onze boeken in, de laptop, het fototoestel en nog wat kleine dingen die we misschien onderweg nodig hebben.
 

Privé-jet

Vanochtend om 04:00 uur worden we opgehaald, helaas niet door Jordi, maar dat mag de pret niet drukken. Met een flinke vaart racen we naar Eindhoven en daar worden we verwelkomt door een oase van rust. We dumpen onze koffers bij de zelfscan incheckbalie en na twee koffers krijgen we een error: we moeten €15 extra betalen als we verder willen. Nee, dat is niet eerlijk, want we zitten nog niet aan ons gewicht, op naar de ‘gewone’ incheckbalie. Daar is het zo gefixt en kunnen we lekker bij een ongelooflijk rustige La Place een koffie drinken.

We hebben dit keer geen tijdslot gereserveerd bij de douane, maar dat blijkt ook niet nodig. Er is hier geen wachtrij. Daarna wordt het wel drukker, maar nog steeds is het niet zo hectisch als Schiphol. Als we bij de gate komen, zijn er vijf mensen.
Ze maakt geen grapje en met zes medepassagiers stappen we in het vliegtuig. Er zit één jonge vrouw voor ons en de rest zit verder weg. Het is nog nooit zo stil geweest in het vliegtuig, we horen alleen de stewardessen met elkaar praten.
Om tien minuten over zeven zitten we al in de lucht, terwijl onze vertrektijd 07:05 zou zijn. Geen vertraging dus. Ook geen hinderlijk gerij van karretjes en verkopen. De stewardess komt langs om onze bestelling op te nemen en niemand heeft het over taxfree aankopen. Het is echt heerlijk!
 

De marathon

Op het vliegveld van Rhodos moeten we wel een tijd wachten op de koffers, want de sjouwers hebben koffiepauze denk ik. Onze koffer komt als eerste en als derde en als vierde. Meer koffers zijn er niet. Daarna gaan we op zoek naar de bus, waar we 45 minuten moeten wachten. Dat is geen straf, want naast de bushalte is een café met een groot terras. We nemen een frappe en genieten van de zon.

De bussen die zouden vertrekken over vijf minuten en over tien minuten, komen niet. Het is dus even afwachten of onze bus wel komt. Intussen proberen wij een ticket voor de ferryboot te boeken. Het is één groot drama, want ze willen alles van je weten en daarna blokkeert de site, zodat je overnieuw moet beginnen. Bij het invoeren van je nationaliteit zoek ik Nederland, maar daar staat de vlag van Argentinië bij. Als ik die optie toch selecteer, heb ik ineens de Argentijnse nationaliteit. Bij het selecteren van de Argentijnse vlag worden we niet automatisch Nederlanders, dus ik laat het zo. Het aantal passagiers blijft op één staan, maar als ik doorga kan ik toch twee passagiers invullen. Bij het invoeren van de betaalwijze gaat het weer verkeerd, de button om te bevestigen valt net buiten beeld en ik kom niet verder, maar ik kan ook niet terug. Na een keer of drie overnieuw beginnen, zijn we het zat en we geven het op.
Keurig op tijd arriveert de bus. We mogen onze koffie niet meenemen in de bus, maar de buschauffeur attendeert ons op het feit dat we nog tien minuten hebben tot vertrek.
Het is een doorsnee Boele’s gast (je weet wel: Boele’s Place, het motorhotel van An en Jan): rond de 60 jaar, grijs haar op een staartje en een T-shirt van Harley Davidson.
De chauffeur antwoordt ontkennend, maar hij denkt dat er wel een kleine bus gaat vanaf het busstation dus we stappen gewoon in.

Ergens tegen half twee komen we in Rhodos aan. Een meneer vertelt ons dat we naar het water moeten lopen en daar linksaf slaan, na tien minuten lopen komt er een ticketbureau waar we kaartjes voor de ferry kunnen kopen.
Na twee minuten lopen, weten we al dat dit niet goed gaat. We lopen steeds verder van de haven af en met drie koffers en twee rugzakken is dat niet zo leuk. We keren om en lopen richting de haven, daar is vast ook wel een ticketbureau. Het is een fikse wandeling met behoorlijke hindernissen, er zitten gaten in de weg of bulten en soms houdt het voetpad ineens op en moet je oversteken om daar je weg te vervolgen. Ook is er een stuk met van die schattige kiezeltjes, leuk als je stevige stappers aan hebt, maar een ellende als je een koffer op wieltjes meezeult.
We komen onderweg een ticketbureau tegen, waar we kaartjes kopen. Ik wissel gelijk van schoenen, want ik heb nu al blaren.
 

Eet smakelijk

Om kwart over twee zitten we op het terras van La Terrazza, vlakbij de haven. We kunnen hier wel eten, maar ze hebben slechts drie gerechten.
We overleggen even en besluiten alle drie de gerechten te bestellen, plus een glas bier en een grote fles water. Het bier en het water bestel ik in het Grieks en een grote glimlach breekt door bij de man. Hij vond het al heel leuk dat we alles wilden proberen, maar na mijn hocus pocus Grieks is nog leuker.

Ik maak van de gelegenheid gebruik om even het toilet te bezoeken en dat is anders dan verwacht. Het kneuterige eethuisje heeft een toilet met een glazen deur … matglas, maar toch lijkt het verdacht veel op een schimmenspel. Dat had ik niet verwacht. Aan de muur hangt zo’n grote, witte metalen houder met een rol toiletpapier van ongeveer een halve meter doorsnee. Ik trek er voorzichtig een velletje uit en ruk de hele voorkant van de houder mee, terwijl ik bijna geplet word door de enorme rol toiletpapier. Dat is dan wel weer heel erg Grieks. Ik herstel de schade en als ik weer aan tafel zit wordt onze bestelling al opgediend, want dat is het voordeel wanneer er geen keus is: het hoeft alleen nog opgeschept te worden.
De soep is lekker, maar de reepjes vet laten we achter op het bord. De rijst met bonen is heerlijk en ook de groente smaakt erg goed. Het is een mengsel van grote stukken wortel, bloemkool, bleekselderij, courgette en sperziebonen. Niet te gaar, maar precies lekker.
We blijven een poos zitten en zien hoe onze boot aankomt. We vertrekken pas om 17:00 uur, dus we rekken het nog even tot we vinden dat we die kant op moeten lopen. Op het bovenste dek van de Blue Star Chios vinden we een mooi plekje en daar schrijf ik het eerste deel van mijn blog, anders ben ik morgen de hele ochtend bezig met schrijven.
We zien hoe de zon onder gaat en hoe het steeds donkerder wordt. Als het echt donker is, begint de boot meer te stampen en wordt het lopen lastiger. Ik moet wel even naar het toilet en waggelend loop ik die kant op. Het damestoilet is te vies om te gaan zitten, dus gebruik ik de squat oefeningen van fitness. Het is squatten met hindernissen, want je moet ook nog je evenwicht zien te bewaren. Het valt me op dat squatten en ontspannen om te plassen lastig samen gaat, maar na een aantal pogingen ben ik toch al mijn overbodig vocht kwijt.
 

Aankomst op Karpathos

Als we aanmeren in Pigadia, ga ik bij de ingang op een stoeltje zitten. Zo kan ik alle passagiers langs zien komen. Ineens herken ik George, van restaurant Antama. Hij was vorig jaar ernstig ziek en het restaurant was gesloten, maar nu ziet hij er weer goed uit. Hij ziet Jan en zegt hem enthousiast gedag. Hoe iedereen altijd Jan herkent snap ik niet, heeft hij zo’n markant uiterlijk? Hij is natuurlijk wel heel leuk, anders was ik niet op hem gevallen 😊.

Het appartement

Het appartement is 50 meter van de aanlegsteiger, dus nu zijn we bijna op de plek van bestemming. Volgens de omschrijving moeten we om Restaurant Pigadia heen lopen en dan op de tweede etage, waar de sleutel in de deur zit.
We lopen om het (gesloten) restaurant heen en komen in de donkere steeg. Misschien moeten we hier wel linksaf een paar treden op, maar het is hier echt aardedonker. Wanneer ik met mijn armen zwaai, gaat ineens het licht aan en kunnen we doorlopen naar een deur even verderop. Jan vertrouwt het niet zo, want het gebouw lijkt oud en ons appartement leek nieuw op de foto’s. Toch loopt hij de trap op.
Ik hoor het omdraaien van de sleutel en daarna de excuses van Jan. Zo te horen heeft hij al kennis gemaakt met onze potentiële benedenbuurman. Oké, hier is het dus niet 😊.
Jan komt terug en we kijken nog eens vanaf de straat naar het gebouw.
Ik loop de trap op tot de deur met de sleutel, inmiddels valt het licht uit en kan ik geen hand voor ogen zien. Op de tast vind ik het lichtknopje en ik loop nog een trap op. Ook deze deur heeft een sleutel. Ik werp een blik naar binnen, maar hier schijnt niemand anders te zijn dan ik.
We sjouwen de koffers naar boven. Het is een ruim appartement met twee slaapkamers, een mooie badkamer, een apart toilet en een grote woonkamer/keuken. Over keuken gesproken, we gaan eerst even eten.
 

Kali orexi

We eten bij El Ellenikos met de groen met gele kozijnen, die zijn het hele jaar open. De ober begroet ons heel enthousiast en onder het toeziend oog van Jan Boele (hier noemen ze hem Socrates) genieten we van gevulde paprika en tomaat, gefrituurde kabeljauw met een koolsalade en wat brood met olijven tapenade. Na het eten bestellen we een raki om alles te verteren en de bekende fles zonder etiket komt tevoorschijn. Vlak daarna pakt de eigenaar (die achter me zit) ook een glaasje uit dezelfde fles. Ik draai me om en hef mijn glas naar hem op.
Voor het eerst deze avond verschijnt er een glimlach op zijn gezicht.

Na het eten lopen we nog een rondje door het dorp. We komen langs een πεπίπτερο, een kleine Griekse kiosk. De meneer wil net afsluiten, maar we mogen op de valreep nog een fles water kopen en ergens in een klein hoekje van de koelkast heeft hij zelfs nog een flesje ouzo voor ons.

Als we weer thuis zijn, stuur ik snel Henk en Riet nog een berichtje dat we aangekomen zijn en dat we elkaar misschien morgen wel zien bij de live muziek van Asteri. Ik heb er nu al zin in.
We sluiten de dag af met een ouzo op ons prachtige terras, lang leve de vakantie.

Geschreven door Hazenreizen