Dit is het beste Engels ontbijt dat ik ooit in Spanje heb gegeten! Niet van die dikke, voorgegaarde worsten, maar lekkere, dunnen verse worst. De bacon bestaat ook niet uit die voorgegaarde , dikke plakken, maar de echte dunne bacon die bedoeld is om uit te bakken. De bonen zijn eerst gebakken in de pan (baked beans) zodat de saus is ingedikt en vol van smaak is. Dat is smullen zeg!
Ik mis alleen wel de toast... Wanneer ik ernaar vraag antwoord Jan: die is verbrand. De combimagnetron bleek niet alleen te grillen, maar ook te ... eh ... magnetronnen? Gelukkig waren het maar twee minuutjes, dus de schade bleef beperkt. Ze hoeven niet meteen het appartement te ontruimen. Desalniettemin een zalig ontbijt!
 

Met de trein

Na het ontbijt wandelen we door het park richting het station. Een eekhoorntje rent voor ons uit en steekt vlak een hond het pad over, hij durft wel! Hij rent de boom in en gaat als een beest te keer daar bovenin de palmboom. Ik weet niet precies wat hij aan het doen is, maar een beetje last van ADHD heeft hij wel.
We nemen de uitgang aan de linkerkant en slingeren door de straatjes. We zien hoe een koppel duiven een nest heeft gemaakt bovenop een reclamebord. Nou ja, nest ... ze hebben vijf takjes bij elkaar gelegd en daar zit ze nu braaf op te broeden. Hopelijk gaat het niet te hard waaien.

Nog even wachten
Het is 18 graden en bewolkt, af en toe komt de zon er even door en soms spettert het even. Bij het station kopen we een kaartje bij de automaat en daarna gaan we door het hekje naar perron 1. De tram rijdt om de 30 minuten, dus we hoeven nooit lang te wachten. We bestuderen het schema: de tram vertrekt om 10:05 en nu is het .. 09:40. Okay we zullen ons dus nog 25 minuten moeten vermaken. Koffie drinken doen we niet, want we weten uit ervaring dat je niet meer binnenkomt wanneer je het perron nu verlaat. We wachten dus keurig op het perron.
De tram is lekker op tijd en we installeren ons in de rijrichting, bij het raam.

In de trein
De tram voert een door een landschap dat aan het Kootwijkerzand doet denken, een zandverstuiving afgewisseld met struiken en bos. Tegen de achtergrond zijn de hoge flatgebouwen nog zichtbaar en op de voorgrond staat de mimosa in volle bloei. De tram schommelt heen en weer en stopt als eerste bij de halte Terra Mitica, een soort niemandsland waar niemand in- of uitstapt.
Daarna rijden we door naar halte CC Finestrat en het valt ons op dat het hier behoorlijk nat is. Bij de volgende halte, Hospital Vila, is het inmiddels zwaar bewolkt en het regent nu echt. Deze bui is vast welkom voor de vele boom- en wijngaarden waar we nu doorheen rijden. Door de laaghangende bewolking zijn de bergen en de flatgebouwen niet meer te zien, het is een klein wereldje geworden.
De vierde halte is Costera Pastor en hier is de invloed van La Vila Joiosa goed te zien. Deze woonwijk bestaat uit flats in prachtige pastelkleuren, lichtblauw, roze, geel en zachtgroen. Nog één halte en dan zijn we op de eindbestemming.
Bij Creueta stappen we uit. De halte zou tegenover de markt zijn, maar op een regenachtige dag als dit blijkt dat een ruim begrip. Eerst maar een poosje schuilen.
 

La Vila Joiosa

Het regent nu flink én het waait stevig, geen lekker weer voor een bezoekje aan de markt of een gezellige wandeling door het dorp. We duiken het eerste de beste cafe in en bestellen daar koffie. Het wordt vast beter zo.
We zien vanachter het raam de voorbijganger de vreemde manouvres uithalen om droog van de ene kant van de weg naar de andere te komen, want de wegen zijn hier niet berekend op zoveel water. De zebrapaden zijn ge-evolueerd tot kleine meertjes.

Naar de markt
Na de koffie brengen we een bezoekje aan de buren: een Chinese winkel. We gaan naarstig op zoek naar een regenponcho, want het is echt menis vandaag. De verkoopster is druk in gesprek met iemand aan de andere kant van de telefoon. Waarschijnlijk een familielid, want ik kan er geen woord van verstaan. We speuren tevergeefs de hele winkel af en wanneer we weer in het zicht van de kassa komen, loopt de verkoopster een paar passen in onze richting. Lachend wijst ze naar een schap met regenponcho's. Het is alsof de zon doorbreekt, ze heeft een betoverende lach a la Miss Fine van The Nanny. Met haar familielid nog aan de lijn, legt ze keurig het verschil uit tussen de poncho's en vertelt welke wij moeten hebben. Ook haar stem lijkt op die van The Nanny, we worden er helemaal vrolijk van. We rekenen de poncho's af en ze haalt ze vast voor ons uit de verpakking en vouwt ze uit elkaar, zodat we ze zo aan kunnen trekken. Wat een service voor die 3 euro!
In onze gele en groene poncho, de groene alvast voor Sint Patrick's Day en de gele omdat we dan samen de vlag van de Oekraïne vormen, gaan we de winkel uit.
Stevig stappen we door de, inmiddels iets afgenomen, regen richting de markt. De meeste marktkooplui hebben het opgegeven, maar er staan nog een paar kramen, voornamelijk met fruit en groente. Ik hoor hoe twee Nederlanders met elkaar aan het dimdammen zijn over het laatste kistje aardbeien dat nu zo voordelig is, maar misschien niet meer van de beste kwaliteit. Ik doe alsof ík interesse heb in de aardbeien, maar ik besef dat dat niet handig is. Niet nu, met dit weer en een treinreis voor de boeg. Jammer, ik had het zo leuk gevonden :).
We wandelen nu verder door het dorp, richting de zee. We hebben geen idee hoe ver dat is, want deze kant van La Vila Joiosa hebben we nog niet eerder gezien. Niet bewust in ieder geval.

Chocola
Ineens zien we een bord met Museu Valencia del Xocolata, het chocolademuseum! We zoeken snel uit hoe ver dat lopen is en dan zetten koers naar het museum.
We komen langs het station en de weg hier is inmiddels veranderd in een soort riviertje. Een auto komt met flinke snelheid aan en ik probeer mezelf in veiligheid te brengen door me plat tegen de muur te drukken. Gelukkig ben ik nu niet vanaf mijn kruin nat, maar 'slechts' vanaf mijn knieën. De volgende auto's houden er wel rekening mee en rijden langzamer, zodat we redelijk ongeschonden het museum bereiken.
Bij het museum trekken we een kaartje en wachten we tot we aan de beurt zijn. De rondleidingen zijn ieder uur, dus wachten we nog iets langer en dan nog even. De regenponcho's hebben we weer opgeborgen in de rugzak, want hier staan we droog en de ingang is vlakbij.
Om twaalf uur is de gids er en we verzamelen op de parkeerplaats tot iedereen er is, in de regen dus. Daarna lopen we niet naar de ingang, maar om het gebouw heen door nog meer regen, naar de achterste deur. We krijgen daar een film te zien over het museum en de reis die de cacoao maakt, heel interessant maar wel heel Spaans. We zitten namelijk bij de Spaanse rondleiding :). Na de film steken we over naar het echte museum en daarna weer terug naar de fabriek. Van bovenaf hebben we nu zicht op het fabricageproces, het is heel faccinerend en het ruikt hier heerlijk naar chocola. Aansluitend volgt een bezoek aan de winkel. We krijgen alvast twee gratis bonbons om ons in de stemming te brengen en daarna volgt de lastige klus: besluiten wat we wél kopen en wat we níet kopen. Met een tas vol chocola gaan we terug naar het station. Volgens Jan kunnen we het waarschijnlijk nét halen, maar het wordt wel krap.
Bij het station worden we aangespoord door een Spaanse meneer, die ons het juiste perron wijst. Helaas ... net te laat. Dan maar weer koffie drinken, gelukkig hebben we er deze keer een lekkere bonbon bij.
 

Lunch

Na de koffie regent het ineens veel harder en we haasten ons naar de overkant, de grootste plassen ontwijkend. In de trein zijn de ramen beslagen en ik gebruik mijn arm als ruitenwisser om nog iets te kunnen zien. Al snel komt de skyline van Benidorm in zicht, de regen is weer verminderd en het miezert nu nog heel zacht.
Op weg naar het apartement komen we langs El Embrujo de Maria. Aangezien het etenstijd is, lijkt ons dit een goed moment om even te pauzeren. Het is een eettent met donkerbruine tafels en stoelen en een groot overdekt terras aan de voor- en aan de zijkant. Binnen hangen allerlei voetbalsjaals, maar dan wel van alleen Spaanse voetbalclubs. We zijn dan ook de enige buitenlanders hier en in eerste instantie ben ik (op het personeel na) ook de enige vrouw. Een stevige, goedlachse vrouw neemt de bestelling op. Telkens krijg ik twee keuzes, tot we bij het dessert zijn aangekomen. Ze brengt ons eerst twee glazen en een liter wijn. Het maakt hier niet uit of je alleen bent of met meer personen, je krijgt altijd een liter wijn op tafel. Daarna volgt het eten:

• Soep van kippenbouillon voor Jan en gemengde salade met sla, ui, tomaat, wortel, biet en mais voor mij
• daarna allebei een flink bord paella
• dan een bord sardines voor Jan en een gebraden kippenpoot voor mij

Gelukkig lust Jan ook nog wel de helft van kippenpoot, want voor mij is het allemaal teveel. Het toetje slaan we deze keer dus over.
Wanneer we weg willen gaan breekt er ineens een stortbui los. We wachten heel even en dan is het ergste alweer voorbij. Na een klein stukje lopen zien we tussen twee gebouwen door de hijskranen die ons zo vertrouwd zijn. Die richting aanhouden dus, we zijn er bijna.

Geschreven door Hazenreizen