Tijdens de koffie vertellen we dat we vandaag met de boot naar Chalki gaan. Ik probeer het in het Grieks en het wordt zoiets als: Simera barca sto Halki. De gezichten staan zorgelijk en van alle kanten horen we commentaar met het woord ‘beaufort’ er in. Dan vraagt iemand of we daar blijven slapen en ik vertel dat we vanavond weer terug komen. Nog meer commentaar. Ik snap er niks van, waarom vinden ze het niet leuk voor ons dat we met de boot naar Chalki gaan? Zo hard waait het toch niet vandaag?
We houden er over op en een meneer laat een foto zien van een baby geitje die hij met een fles voert. Het ziet er schattig uit, maar de reden is minder leuk: de moeder is tijdens de bevalling overleden. Hij vertelt dat er wilde geiten waren die telkens in zijn tuin sprongen en daar de boel vernielden. Op een dag heeft hij er vier gevangen en nu heeft hij daar vijf jongen van! ‘Dat is mooi want het is bijna Pasen’, zegt hij dan. Tja, zo werkt het leven hier.
Kathy komt naar me toe en zegt dat de mannen niet willen dat we op de boot gaan, de wind op zee is te hard. ‘Kan ik me niet gewoon goed vasthouden?’, vraag ik. Nu moet ik mee naar binnen komen, want de mannen die daar zitten maken zich ook zorgen om ons. Ze vragen of we met de boot naar Chalki gaan en vanavond nog terug komen. Ik antwoord bevestigend. De man van de vragen spreekt alleen Grieks en de man naast hem vertaalt alles. ‘Is het jullie eigen boot?’, vraagt hij dan. Een grote grijns verschijnt op mijn gezicht en ik vertel dat we met de ferryboot gaan. Opluchting alom, de bezorgdheid is verdwenen. Wat blijkt nu? Een ‘barca’ is een kleine boot, het Griekse woord voor ferryboot is … sorry ik ben het even vergeten en we hebben al twee dagen geen wifi meer dus ik kan het ook niet opzoeken. In ieder geval is het probleem met de boot opgelost 😊.


Na de koffie halen we bij de bakker een bagel met kaas en tomaat en een croissant met kip, kaas en tomaat voor op de boot. We kiezen ook nog wat ingepakte bonbons voor bij de koffie en het meisje achter de toonbank vertelt enthousiast wat haar favoriet is. We moeten beslist laten weten hoe we de bonbons vonden. Dat zullen we doen.
We pakken de rugzak in en daarna lopen we weer richting de haven. Op de boot gaan we naar boven tot het bovenste (zonne)dek en daar is niemand. Het is hier winter en de Grieken vinden het koud en zitten dus binnen. Wij vinden het heerlijk en ik trek zelf mijn trui uit, zodat ik in mijn hemdje in de zon op het dek zit. De ronde tafeltjes op het dek staan vast aan de vloer en er staan stapels losse stoelen die je kunt pakken. Lekker hoor, zo’n prive jacht.
We vertrekken om 10:45 uur en leggen bijna een uur later aan in Diafani (de tweede haven van Karpathos), daarna varen we door naar Chalki. We eten onze broodjes, die goed smaken, en daarna kan ik mijn trui weer aantrekken. Zo op de ‘open’ zee is wel iets frisser, maar nog steeds heel lekker.
We bereiken de haven van Chalki om 13:30 uur. Het is een pittoresk plaatsje met gekleurde huizen, waarvan er een paar direct aan het water staan. Alle huizen hebben puntdaken met oranje pannen en hoogbouw is er niet. Het is nu laagseizoen dus is er veel gesloten, maar het is lekker weer en we lopen door de kleine, geplaveide straatjes van het dorpje. Het is een wirwar van straatjes, maar je weet dat je naar beneden moet lopen om weer bij de haven te komen. In de lucht zien we een wolk vogels die dicht bij elkaar vliegen en telkens van richting veranderen. Het is prachtig om te zien en ik kan er uren naar kijken. Het is zo knap dat ze niet tegen elkaar aan vliegen.
Het is wel een kaal eiland, kaler dan Karpathos en het is maar 28km2 groot. Er is nog een klooster, maar daarvoor moeten we 9 kilometer bergopwaarts lopen en daarna natuurlijk nog 9 kilometer terug. Dat doen we dus maar niet. We loggen wel één cache die in het dorp ligt.
De kouwtjes (of kraaien of wat voor vogels het ook zijn) verzamelen zich op één plek en kunnen dan ineens allemaal tegelijk opvliegen, het doet een beetje denken aan de film Birds van Alfred Hitchcock.
We eten ergens een salade en dwalen nog een poosje verder over het eiland. We brengen nog een bezoekje aan de vuurtoren, maar dat is minder spectaculair dan we dachten. Jan vindt dat we beter terug kunnen gaan, want hier staat ook een soort kanon in een oude stenen hut zodat het kan zijn dat we ons op militair terrein bevinden. Zo gezegd, zo gedaan.
Het is nu een uur of vijf en onze boot komt om zeven uur, nog twee uur te gaan dus. We vermaken ons bij een hotspot van Vodafone met klaverjassen op de telefoon en daarna eten we nog een kleinigheidje in één van de restaurantjes. De ober vertelt dat ze niet alles van de kaart hebben, dus wat we willen eten. Ik vraag of ze een specialiteit van de dag hebben. Ja, dat hebben ze! Het is soep van geitenmaag en ingewanden. Ik bedank en zeg dat ik niet zo’n zin heb in soep, doe mij maar een stukje brood met tzatziki of taramasalata en patatjes
. We krijgen er lekker gegrild pitabrood bij en zo wordt het vanzelf zeven uur.
De terugweg op de boot is toch wel koud en met een trui, een windjack en een sjaal is het nog steeds niet erg comfortabel. Volgende keer pak ik dat anders aan. Het kijken naar de horizon (om niet zeeziek te worden) werkt ook niet als het donker is. Nu kom ik erachter dat ik dat niet (meer) nodig heb, ik heb helemaal geen last van de deining.
Kortom: het varen was erg leuk en we proberen het vast nog eens deze vakantie.

Geschreven door Hazenreizen