Even terug naar gisterenavond:
Ik verheug me al de hele dag op een lekkere, warme douche. Ik zet de kraan open en wacht… en wacht… en wacht. Het water blijft op de temperatuur van afgekoelde thee en ik sta inmiddels te blauwbekken in mijn blote kont. Ik herinner me dat vanavond de deur openstond van kamer 13, maar ik weet zeker dat wij de enige gasten zijn hier. Snel schiet ik iets aan en loop kamer 13 binnen. Ik zet de kraan van de douche open en… heerlijk, warm water. Weer terug naar boven, waar ik mijn shampoo, douchegel en handdoek haal. Daarna weer naar kamer 13. Ik zoek de lichtknop, maar niets. Nog wat heen en weer klikken, maar er gebeurt niets. In de badkamer doet het licht het ook niet. Weer terug naar boven, nu haal ik mijn kerstverlichting op 😊. Eindelijk kan ik genieten van een heerlijke, romantische douche haha. De badkamer is prachtig en de waterdruk is hier ook hoger dat bij ons boven, maar er hangt geen douchegordijn en het wordt één groot waterballet. Nou ja, dat is niet mijn probleem, dan moeten ze maar zorgen dat mijn douche in orde is. Ik zal het nog eens aankaarten bij Kostas.
Terug naar vandaag:
Vanmorgen kijken we tijdens het ontbijt naar de herhaling van de kwalificatie van de GP in Amerika. Die was vannacht om 01:00 en we hadden niet de behoefte om de wekker te zetten 😊.
Het is vandaag zondag en daarom rijden we nog een keer naar het klooster in Vizitsa om daar een vervanger te kopen voor onze wierrookbrander. Het hek van het klooster zit nu op slot, dus lopen we door naar de grote kerk waar een dienst aan de gang is. De deur is open en ik zie helemaal achter in de kerk de papas staan met een prachtig ivoorkleurig gewaad aan versierd met goud. Het is een imposante verschijning, een soort Iwan Rebroff of liever gezegd een soort Demis Roussos. Hij heeft een prettige stem en al versta ik er niets van, toch ga ik even buiten op het muurtje zitten om te luisteren. Er komt een klein jongetje naar buiten met een zilverkleurige flacon. De mevrouw naast me krijgt iets in haar handen gegoten en daarna krijgen Jan en ik het ook. Het ruikt heerlijk naar de Boldoot of 4711 die Boei vroeger had. Wanneer we na de dienst weg willen gaan, gebaart het jongetje dat we gerust naar binnen mogen gaan, naar de papas. Ik laat me dat natuurlijk geen twee keer zeggen, maar de papas is even druk met twee andere dames die zijn hulp goed kunnen gebruiken. Jan en ik kijken dus wat rond in de mooie kerk en proberen het dan nog eens bj het klooster. Tevergeefs.
In het kleine winkeltje naast het klooster wil ik vragen of het klooster nog open gaat. Wanneer ik binnen stap word ik overvallen door een heerlijke geur van versgebakken taart en iets van vruchtencompote, een zoete, frisse, fruitige geur. Achter in de winkel staat een stevige mevrouw druk te kneden en ballen deeg te verdelen. Ik wijs op een bakplaat met een soort appelflappen, die je zelf wel eens maakt van die vierkante plakken bladerdeeg. Ze zijn bestrooid met een dikke laag poedersuiker. ‘Is ze dat aan het maken?’, vraag ik aan de mevrouw achter de toonbank. ‘Ja, het is baklavla’, antwoordt ze. Ik koop een driehoek baklava en nog een stuk appelcake, dat onder een vel bakpapier op een andere bakplaat ligt. ‘O ja, is het klooster gesloten vandaag?’, vraag ik nog snel voordat we weer gaan. ‘Nee, het is gewoon open’, is het antwoord.
We proberen het nóg een keer, maar weer tevergeefs. We eten op een bankje de baklava. Hij is heerlijk luchtig, ik heb nog nooit zo lekker bladerdeeg of filodeeg gegeten. Nu gaan we eerst maar even koffie drinken, want ik moet inmiddels heel nodig naar het toilet. Tijdens het koffie drinken genieten we van de kleine kittens die met elkaar lopen te dollen, het zijn er wel een stuk of vier. In een barbecue even verderop draaien vier spitten met allemaal verschillende soorten vlees. Ik ga vragen wat het is en het blijkt: lever (wat er uit ziet als een kluwen wol), rundvlees (in een braadzak), varkensvlees en gevuld varkensvlees. Het begint al heerlijk te ruiken, maar volgens de kok moet het nog minstens twee uur op de barbecue liggen.
Na de koffie wil ik nóg een keer kijken of het hek open is. Er lopen twee mannen voor ons, een oudere en een jongere. Ze vragen of we frans spreken. ‘Un petit peu’, antwoord ik. Het zijn Grieken, maar ze dachten dat ze ons frans hoorden spreken. Gelukkig spreken ze goed engels, dus begrijpen we elkaar. Ze bellen aan bij het klooster, maar inmiddels blijkt het hek niet meer op slot te zijn. We worden welkom geheten door een non die gelijk druk in gesprek is met de beide heren. Wij lopen dus verder en bekijken alles. Er is ook een jongere non die engels spreekt en we worden uitgenodigd voor de koffie. Als we allemaal zitten krijgen we een kopje griekse koffie, zoetigheid, koekjes, tsipouro en likeur… o ja en water 😊. Helaas hebben ze geen wierrook brander die zo mooi is als de onze, dus kopen we wat andere dingetjes.
We rijden door naar Agios Georgios, terwijl langs de weg de herfst duidelijk zijn intrede heeft gedaan. De bladeren zijn verkeurd van bruin, geel en oranje tot diep rood. Het is prachtig om te zien.
Het is inmiddels al kwart voor één en misschien zijn we nog net op tijd om even bij het Taxiarchis klooster te kijken. Het hek is nog open dus proberen we het maar. Een non in een plastic poncho, een gezichtsmasker en plastic handschoenen vangt ons op. We mogen wel in de kapel, maar dan moeten we eerst een corona-test doen. Jan haakt al bijna af, maar we doen het toch, ze is zo vriendelijk. Ze doet de test heel voorzichtig en alleen in je mond en na een minuutje mogen we naar binnen. De nieuwe kapel is al wel in gebruik, maar hij is maar gedeeltelijk beschilderd. Ze vertelt dat alles wat nu wit is, beschilderd wordt met prachige voorstellingen. Het houtsnijwerk is al wel af en is een duplicaat van het houtsnijwerk uit de oude kapel, die momenteel gerestaureerd wordt. Het geeft taferelen weer uit het oude testament. Boven ons worden de taferelen uit het nieuwe testament weergegeven in ikonasten.
Op de terugweg stoppen we bij de ouzeri die vorige week aan het verbouwen was. Het lijkt er erg druk, maar er is nog een tafeltje vrij. We hebben nog niet zoveel honger, maar we bestellen toch iets: mushroom fricassee en apaki. We hebben geen idee wat het is, maar dat is juist leuk. De fricassee is iets van oesterzwammen met een wat zurige saus, maar wel lekker en de apaki is reepjes varkensvlees die pittig gekruid zijn op een bedje van kool en wortelsla. Volgende keer gaan we hier eten als we echt honger hebben, want we zien zoveel kleine bordjes met lekkers langs komen.
Om een uur of drie rijden we weer terug naar huis om een middagje heerlijk rustig te luieren op ons terras. Onderweg stoppen we nog een keer als we mannen zien die met de olijvenoogst bezig zijn. Het is heel vreemd, maar tegen de tijd dat wij de auto hebben geparkeerd en terug gelopen zijn is er ineens niemand meer te zien. Er loopt wel een grijze kat te mauwen. Ik roep hem en knuffel een poosje met hem, daarna rijden we weer verder. Even later zien we weer mensen die bezig zijn met olijven, we stoppen weer en dit keer zijn ze niet ineens verdwenen. Ze vertellen dat ze de olijven met de ‘hand’ plukken. Dat betekent met stokken tegen de takken slaan, zodat alles op de doeken valt die ze hebben uitgespreid op de grond. Daarna zoeken ze alle takken en bladeren eruit en gooien de olijven in een krat. Ze gaan niet verder zolang wij er zijn, dus rijden we maar weer door. Mijn tijd komt nog wel 😊.
Vanavond eten we bij Kostas spaghetti Carbonara en gegrilde groente. Blondie komt weer een poos bij ons knuffelen en heel even denk ik dat ik weer een hond wil. Dat zouden we niet moeten doen, dus verman ik mezelf. Inmiddels liggen we op onze zonnebedjes op het terras, want de Grand Prix van Amerika begint zo. Tot morgen!!

Geschreven door Hazenreizen