De laatste dag alweer, wat gaat de tijd toch snel. De mist is aardig weggetrokken en de zon doet zijn best om wat warmte af te geven. We pakken onze spullen in en gaan voor het laatst ontbijten bij Toulouse. Het is er druk vanmorgen, maar er is nog een tafel vrij voor ons. Voor Amber bestel ik een croissant a la plancha met een kop thee en voor Jan en mij een tostada met koffie. We nemen er ook alle drie zo'n lekker glas versgeperst sinaasappelsap bij. Na het ontbijt zetten we de bordjes keurig op de balie, net als de andere gasten, en Jan rekent af. Zeven euro? Dat kan niet kloppen. Ik loop terug naar binnen en vraag of het bedrag wel klopt. De man beaamt dat het bedrag klopt. Maar we hadden alle drie ook een glas jus d'orange, zeg ik nog eens. Ah, de man ziet zijn vergissing, hij is de jus d'orange helemaal vergeten. Ik pak mijn portemonnee, maar daar wil hij niks van weten. Dit keer krijgen we het sapje van hem, zegt hij met een grote glimlach.
We lopen terug naar het appartement en pakken alle tassen in de auto. Via de snelweg rijden we richting Alicante, maar ons vliegtuig vertrekt pas laat in de avond dus we hebben nog veel tijd om leuke dingen te doen.
We rijden dwars door Xixona/Jijona, aan beide kanten van de smalle straat staan hoge gebouwen van vier of vijf verdiepingen in pastelkleuren. Ze hebben Franse balkonnetjes die versierd zijn met guirlandes, kerstballen en strikken. We slingeren omhoog en komen bij een bord met Castell Xixona. Het wordt niet genoemd in mijn gidsje, dus we parkeren de auto en gaan even kijken. We begrijpen als snel waarom, want er is ook niet echt iets te zien. Dat zullen we niet hardop zeggen in Xixona, want ze hebben speciaal voor deze 'attractie' een nieuwe rotonde aangelegd.
We rijden nu verder naar Tibi, waar ook een kasteel is. Deze staat wel in mijn gidsje en moet de moeite waard zijn. Het kasteel is echter lastig te vinden. Google Maps zil ons telkens weggetjes insturen die we liever niet inrijden met deze auto. We gaan eerst maar even koffie drinken. We kunnen kiezen uit een luxe uitziende tent met een mooi overdekt terras of een klein tentje met vijf tafeltjes in de zon, zonder fancy parasols of plantenbakken. De keus is niet moeilijk, het wordt het terrasje in de zon. De café solo hier is heerlijk, maar ze hebben er niks bij. Gelukkig zit de bakker aan de overkant van de straat, dus haal ik iets wat ik niet ken. Een soort dubbelgevouwen lapje deeg, bestrooid met iets wits dat poedersuiker zou kunnen zijn. Het blijkt een soort gestampte muisjes te zijn, want het heeft een lichte anijssmaak. We genieten een tijdje van het heerlijke weer en besluiten niet verder op zoek te gaan naar het kasteel. Dat doen we een andere vakantie wel weer.
Nu rijden we richting Agost en langzaam aan wordt het tijd voor een lunch. We vinden er echter geen restaurant en de kerk die we willen bezichtigen is onbereikbaar. We kunnen er wel omheen lopen, maar de huizen staan hier aan elkaar geplakt en we vinden nergens een doorgang. Ik loop ook nog langs de achterkant van de huizen, maar ook hier is niks te vinden. Doorrijden naar Novelda dan maar.
Novelda blijkt een ongelooflijk drukke stad, maar als je er de weg niet weet vind je evengoed niet wat je zoekt. De drukte bevalt ons niet en we stappen weer in de auto. Nu rijden we naar Aspe om daar een eettent te zoeken. We vinden er wel snackbars, maar ze zijn allemaal heel erg druk en meestal ook nog naast een soort speeltuin. We dwalen dus nog even door. Ineens zien we Gardens Place, een overdekt terras dat er gezellig uitziet en waar het niet zo druk is. De bediening is erg vriendelijk en we eten hier wat tapas: patatas bravas, russische salade en een bordje met ham en kaas. Precies goed om onze ergste trek te stillen.
We gaan nu richting Elche, wat omgeven is door palmen. De palmentuin hoef je niet eens te bezoeken, want er staan er overal genoeg. Van Elche rijden we op Santa Pola, want we hebben nog één ding op ons verlanglijstje staan: de flamingo's.
Ik heb steeds meningsverschil met de navigatie, want die stuurt ons langs de verkeerde kant langs het meer. Het lijkt even of het meer verdwenen is, we zien alleen maar struikjes en riet. Dan zien we ineens iets schitteren tussen het riet door en even later rijden we langs een prachtig meer. Er zijn veel watervogels, maar het is lastig om hier aan de kant te komen. We nemen dus gewoon de weg die Annemarie ons heeft aangeraden, van Santa Pola richting La Marina. Het lijkt alsof je ook hier nergens aan de kant van de weg kunt stoppen. Ik weet zeker dat we hier aan de kant van de weg zijn gestopt, zeg ik nog een keer. En daarna hebben we nog een stuk gewandeld. Het was natuurlijk wel met Annemarie en die vindt misschien al snel dat je ergens wel even kunt stoppen, maar er moet toch echt iets zijn.
Even later is er een prachtige parkeerhaven en ik herken direct de vierkante toren die in het water staat. We stoppen hier even, maar vandaag zijn de flamingo's erg ver weg. We genieten wel van de prachtige omgeving en wanneer we aan het eind van de weg gekomen zijn, rijden we dezelfde weg nog eens terug.
In Santa Pola blijven we even hangen om te genieten van de zonsondergang en via een kleine weg rijden we helemaal langs de kust richting het vliegveld. Er staan tientallen campers langs dit weggetje, het is dan ook een prachtige omgeving. We eindigen in Els Arenals en volgen dan de weg naar het vliegveld.
We brengen nu eerst de auto terug naar Goldcar. Een man loopt langzaam om de auto met een soort computertje en scant de auto van top tot teen. Dit hebben we nog nooit eerder meegemaakt, maar het zal wel goed zijn. Hij heeft driekwart van de auto gehad als hij ons wenkt. Hij heeft schade ontdekt aan de wielkast rechts voor. Ik probeer het nog weg te poetsen, maar de lak is echt beschadigd. Er wordt een foto van gemaakt en Jan moet ervoor tekenen. Daarna lopen ze samen naar het kantoor. Amber en ik blijven verbaasd achter, de schade is met het blote (zonder zijn turbo-zaklamp) niet te zien. Heb je geen filmpje van de auto gemaakt toen we hem gingen ophalen? vraagt Amber. Dat doe je toch altijd?
Tja, dat doe ik meestal wel, maar deze auto leek onbeschadigd, behalve die deuk aan de linkerkant dan. Ik scroll een beetje doelloos door mijn foto's en dan kom ik een foto tegen van de auto. Het is de eerste foto, toen we hem gingen ophalen en hij nog hier in de garage stond. De foto is genomen van rechts voor, het is echt stom toeval. Ik wilde toen alleen even snel een fotootje maken, zo van: weer een stapje verder gekomen. Ik zoom de foto helemaal in op de wielkast, je kunt de pixels inmiddels bijna tellen. Ik probeer het gewoon. Snel loop ik naar kantoor en zeg tegen Jan dat ik bewijs heb dat de beschadiging er al zat. De mevrouw kijkt naar de foto en besluit even mee te lopen, ze roept ook de man erbij die de schade geconstateerd heeft. Samen kijken ze naar de schade en naar de foto. Tja er is wat kleurverschil te zien op de foto en met veel fantasie zou dat de schade kunnen zijn. Ze geven ons het voordeel van de twijfel, de man geeft ons nog een compliment dat we foto's hebben gemaakt. Hij weet gelukkig niet dat het een toevalstreffer is.
Opgelucht lopen we naar de vertrekhal en sluiten aan in de stroom bij de balie, onze grove schatting is dat er 400 mensen staan. Er vertrekken namelijk nog twee vliegtuigen naar Nederland, één naar Eindhoven en één naar Rotterdam. Iemand vertelt dat dat komt omdat er gisteren vluchten gecanceld zijn vanwege de mist. Uiteindelijk zijn we toch aan de beurt en alle koffers worden zonder probleem ingecheckt. De douane verloopt ook soepel, maar omdat het oudejaarsavond is zijn alle winkels en eetgelegenheden dicht. Alleen de Subway is open. Amber offert zich op en gaat in de rij staan, terwijl Jan en ik vast een plekje zoeken.
Het broodje smaakt veel beter dan verwacht en wanneer we rustig naar de gate lopen, ziet Amber ineens dat we bij de Last Call horen. Hoe kan dat nou? Zo laat is het toch nog niet? Gehaast lopen we door de slurf en dan nog het hele vliegtuig door, want we zitten op rij 32, de allerlaatste rij. Halverwege het gangpad komt een jongetje mij tegemoet. Ga je het vliegtuig weer uit? grap ik. Nee, zegt hij, ik zit daar. En hij wijst naar voren. Dat is niet zo handig zeg ik en daarna zie ik ineens een hele rij mensen vanaf de achterkant van het vliegtuig naar voren lopen. Ik begrijp er niks van. Amber en ik proberen wat ruimte te maken door bij een lege stoel te gaan staan, maar ook daar moet op een gegeven moment iemand zitten. Dan maar in de aanval. Ik hou mijn rugzak voor me loop gewoon naar achteren. Alsof ik een enge ziekte heb, gaan mensen ineens helemaal aan de kant en ik kan zo doorlopen naar mijn stoel. Ik draai me om naar Amber, maar ... die is er niet. Omdat ze een trolley bij zich heeft kan ze niet zo makkelijk overal tussendoor glippen. Ik zie me genoodzaakt in te grijpen. Ik loop weer naar Amber, neem haar trolley aan en til die boven mijn hoofd. Nu gaan iedereen helemaal aan de kant en kunnen we rustig naar onze plaatsen lopen. De steward heeft het met verbazing gade geslagen en vraagt aan me of niemand me heeft verteld dat er twee ingangen waren. Nee, dat heeft niemand me verteld. Lekker georganiseerd dus.
We vertrekken bijna een uur eerder dan gepland en om 23:03 landen we op Schiphol. Nu nog een kwartier rijden, want we zijn op de polderbaan geland. Als iedereen het vliegtuig heeft verlaten, mogen wij ook uitstappen. We moeten nu nog even lopen voordat we bij de bagageband zijn en de rolbanden doen het ook niet. Jan loopt over de (niet werkende) rechter rolband en ik neem de linker. We zijn bijna aan het eind als ik de bekende groene lichtjes zie knipper onderaan bij de ingang van de rolband. Oeps, deze werkt dus wel, maar is voor de terugweg. Ik zet een spurt in, want de loopband begint al de draaien. Ik spring van de band af, gered!

Geschreven door Hazenreizen