Gisterenavond is er nog een vrachtboot aangekomen, die niet op de radar staat, de Michalik. Vanmorgen lossen ze een soort zomerhuisje in drie delen.
Op weg naar de haven komt ons een auto tegemoet met daarin de papas en iemand op de bijrijdersstoel die een bisschop zou kunnen zijn. De papas steekt zijn hand op (hij groet ons tegenwoordig steeds als we hem tegenkomen) en de bisschop zwaait vriendelijk. Wij zwaaien enthousiast terug en daarna bedenk ik dat we misschien drie kruizen hadden moeten slaan, of ons hoofd buigen, of knielen of … Jan denkt dat het geen probleem is, die bisschop is vast wel het een en ander gewend.
Vandaag tijdens de koffie loopt Katharina weer weg met een kleine, rode jerrycan. Dit keer sta ik snel op en loop met haar mee. ‘Wat ga je doen?’, zegt ze. Ik vertel dat ik met haar mee loop om te kijken waar ze iedere dag met die rode jerrycan naartoe gaat. Ze lacht en zegt dat ze altijd water moet halen voor de koffie. Voorbij het eerste blok gaan we rechts een trappetje af en daarachter zit een watertappunt. Ze laat de jerrycan vol lopen en zet hem op de trap om de kraan dicht te draaien. Ik pak de jerrycan en draag hem terug naar het café. Katharina glimlacht en vertelt bij terugkomst dat ik bij haar kom werken. Ze is een kop kleiner dan ik, iets ouder en ze lijkt een heel klein beetje op Sofia Loren. Ze heeft altijd haar pols in het verband, omdat ze last heeft van het zware werk (en dus ook van het dragen van de jerrycan). Op een winterdag haalt ze drie tot vier keer per dag water, maar ik kan me voorstellen dat het in de zomer veel meer is. Het is fijn om iets terug te kunnen doen, want ze betaalt regelmatig onze koffie (als Takis dat niet doet 😊).
Er komt weer een legervoertuig voorbij met een deel van het zomerhuisje. ‘Kijk, het huis voor de Hollanders’, lacht Takis.
Dino komt terug van zee met een grote bak vol vis. Helaas zijn er maar weinig ‘klanten’ vandaag, maar met veel geleur krijgt hij toch nog twintig lootjes verkocht. Jan mag het winnende lootje trekken en het is nummer 22. Nummer 22? Dat bestaat helemaal niet. De loterij gaat maar tot 20. Nog een keer dan, dit keer mag ik trekken. Het is nummer 15. De winnaar krijgt een tas met drie vissen en wij krijgen ook een tas met een vis. ‘Je hebt de jackpot!’, zegt Dino. We besluiten de vis weer aan de buurvrouw te geven, want wij hebben nog vis in de koelkast.
Wij stoppen ondertussen een briefje van vijf euro onder het servetje dat op een schoteltje met koekjes ligt. Als het leeg is, neemt Katharina het mee naar binnen en wanneer ze onze tweede kop koffie brengt, neemt ze ook de vijf euro mee. ‘Leuk geprobeerd’, zegt ze. ‘Onder het servetje, heel slim…’ Er is niks tegenin te brengen, ze wil ons geld niet.
Na de koffie geef ik de vijf euro aan Dino voor de volgende loterij. Hij schrijft dit keer maar tien nummers op en daarna mag ik mijn naam bij de gewenste nummers schrijven. Jan zegt zachtjes dat ik andere namen op moet schrijven en dat doe ik. Nummer 1 is voor ons, maar nummer 2 is voor Takis, 3 voor Katharina, 4 voor Dino en 5 voor Pavlako. Jan mag een lootje trekken en Dino zorgt dat hij nummer 5 trekt. Iedereen lacht en roept dat de vis voor de Hollanders is. ‘Nee’, corrigeer ik ze, ‘bij nummer 5 staat Pavlako.’ Ze kijken nog eens in het schrift en lachen nog harder. Wij pakken onze spullen en gaan er vandoor. Veel plezier met de vissen Pavlo!

De vrachtboot Constantinos heeft inmiddels de plek aan de aanlegsteiger ingenomen en lost zand met een grijper in vrachtwagens die af en aan rijden. Gisterenavond lag hij al verderop op zee te wachten tot hij erbij kon.

De moeder van Maria belt ons om te overleggen hoe het probleem van de wifi opgelost kan worden. Ze komt langs en regelt een monteur voor ons. We mogen van haar wel even kijken hoe het grote appartement op nummer 101 er uit ziet. We lopen mee en zijn blij dat wij 102 hebben. Onder ons is het appartement wel groter, omdat er een aparte slaapkamer is, maar het is hokkerig en niet mooi. Het terras is ook veel kleiner. Da badkamer is wel heel mooi en je kunt er (in geval van nood) met vijf personen slapen.

De rest van de ochtend vullen we met vegen, wassen en lezen. De wifi wordt gerepareerd en zo is het alweer tijd voor de lunch. We bakken de visfilet in de koekenpan met een beetje knoflook, kruiden en citroensap. De aardappels bakken we in dezelfde pan en weer smaakt het heerlijk.
Even over de Palamida. De eerste keer dat ik het opzocht kwam ik op een site waar allerlei vissoorten uit Griekenland werden beschreven. Bij de Palamida stond dat je hem NIET moest eten, er was een kans op vergiftiging door één of andere bacterie in het rif of zoiets. Je kon er maagkrampen van krijgen, overgeven en in ernstige gevallen kon je er aan overlijden. Wij hadden nergens last van, dus daarom durven we hem nog steeds te eten 😊.
Om half twee lopen we naar de taxistandplaats om ons door Yorgos naar het vliegveld te laten brengen, waar onze auto klaarstaat. Alles verloopt soepel en we genieten van een relaxed dagje.
Aan het eind van de dag begint het weer te regenen, maar het is een klein buitje en we kunnen al snel weer buiten zitten.
Vanavond bestellen we bij Yum-me een mandje met gefrituurde hapjes vooraf en daarna een boot met twee sushi rollen. Het was best lekker, maar we zijn enorm verwend door Rose Garden in Barneveld en daar konden ze toch niet aan tippen. Als dessert kregen we een lekker ijsje van het huis.
Na ons Aziatische uitje gaan we verderop, naar Asteri (een Grieks kafenion) waar Chronis de live muziek verzorgd. Het is een beetje zoals een Hollandse avond, maar wel heel gezellig. Als we binnen komen worden we enthousiast begroet door een meneer die in een hoekje aan een tafeltje zit. We kennen hem niet, maar we lachen en zwaaien vrolijk terug. De tsipouro die we bestellen wordt door hem betaald en we toasten vanaf een afstandje met hem. Daarna komen er allerlei hapjes op tafel, heel lekker maar we hebben wel net gegeten. Volgende keer dus niet zoveel eten als we hier naartoe gaan. Schuin voor ons zit een Nederlands echtpaar (Monica en dinges) en in een andere hoek zit nog een Nederlands stel, daarna komt Jet binnen en even later Henk en Riet. De hele Nederlandse enclave is compleet. Om een beeld te schetsen van het decor: een meneer van een jaar of 70, die nog het meest doet denken aan meerminman (van Spongebob) zit op een kruk en zingt, daarnaast een meneer (misschien iets jonger) die bouzouki speelt en daarnaast zit Chronis met zijn gitaar (hij zingt ook). Behalve deze drie, loopt er ook een soort Bud die zingt en de hele boel een beetje entertaint. Alsof dat niet genoeg is pakt de eigenaar van deze tent ook af en toe de microfoon om mee te zingen. Hij doet denken aan een dikke pad, een groot hoofd, lelijk, geen nek en een enorm lijf. Toch is het wel heel gezellig. Bud haalt me over om te komen dansen en later krijg ik zelfs Jet zover dat ze even meedoet. Wanneer ik naar binnen loop om iets te drinken te halen, wordt ik geroepen. Ik draai me om en kijk in het stralende gezicht van de schoenmaker (de bijna buurman van Katharina). Hij geeft een hand lacht breeduit. We zijn echt al heel bekend hier 😊. Grote ster van de avond is echter de rode kater die de hele avond rondloopt en hier en daar een knuffel haalt en capriolen uithaalt met het snoer van de microfoon.
Misschien gaan we volgende week vrijdag wel weer, je weet maar nooit.
P.S. De wifi doet het weer.

Geschreven door Hazenreizen