Vanmorgen zijn we als eersten bij de boot die ons naar Trikiri Island brengt. Het is kwart voor tien dus we zijn mooi op tijd. We installeren ons op de achterplecht en wachten af wat er gebeuren gaat. De dames die we onderweg hebben ingehaald, gaan ook met de boot mee en nog wat andere mensen. In het totaal zijn we met een man of vijftien, waaronder dertien Duitsers. De meeste mensen gaan voor op het dek zitten, waardoor wij alle ruimte hebben.
Het is een zeilboot van ongeveer 16 meter die in eerste instantie als motorboot wordt gebruikt. De ‘kapitein’ vertelt ons wat het programma is voor de dag, zelfs zwemmen behoort tot de mogelijkheden. Het was ik Kala Nera lekker met 21 graden, maar op zee is het toch flink koeler en er staat een stevige bries. Dat zwemmen klinkt dus nog niet zo aantrekkelijk.
Halverwege de tocht krijgen we vers fruit aangeboden op zilveren schalen, meloen, pruim, peer en een vrucht die we niet kennen. Onze kant van de boot is niet van het fruit, dus kan ik me tegoed doen aan al dat lekkers. Het is heerlijk! Ze hebben op de boot een muziekje aan, varierend van een soort trance tot loungemuziek. Probeer je even een voorstelling te maken van een groep mensen op leeftijd met overgewicht in een ¾ broek en een hoedje op die meedeinen op de muziek door hun knieën om de beurt te buigen en te strekken. Soms gaat bovenlichaam zelfs iets naar links en rechts. Zo leuk om naar te kijken.
De eerste stop is in Milina, wat meer naar het zuiden van Pilion. Het is een dorpje met een supermarkt, een bakker en een aantal taverna’s. Hier drinken we koffie en lopen we een uurtje rond om vervolgens verder te varen. Ik vind het steeds leuker worden, ik kan nu zelfs schrijven onder het varen én fotograferen. Na de stop in Milina waren we weer als eersten op de boot en ik heb snel mijn kussentjes terug gepakt, die ze aan het begin van de tocht van me ‘gestolen’ hadden. Ik zit nu lekker met wat kussentjes achter mijn rug tegen de mast.
Ik heb alle tijd om het gezelschap aan nadere inspectie te onderwerpen en er vallen me wel wat dingen op:
Een grote, blonde mevrouw heeft waarschijnlijk een te groot kunstgebit, zodat ze de hele tijd zit te grijnzen. Een beetje zoals die kat uit Alice in Wonderland.
Bij een meneer groeit zijn grote teen bijna dwars op zijn voet, zodat hij een grote uitstulping heeft waar zijn teen aan zijn voet zit.
Een meneer is net een look-alike van Louis de Funes.
Een andere mevrouw zit in lotushouding op de bank te mediteren. Ze heeft ook een klein snorretje en een plukje haar aan haar onderlip.
Een echtpaar ligt al een hele tijd achter ons te slapen.
Er is ook een mevrouw met een col om haar haren, zodat het lijkt of ze een stuk kachelpijp op haar hoofd heeft.
Haar buurvrouw draagt een vissershoedje met daaroverheen een sjaal, die daarna om haar nek geknoopt is.
Een andere meneer lijkt precies op kabouter Plop, kompleet met bolle rode wangetjes.
Er zit (natuurlijk) een mevrouw bij met een ‘kort pittig’ kapsel (wel grijs overigens).
De zee is inmiddels behoorlijk ruig en er zijn al mensen die binnen gaan zitten. Op de voorplecht loop je een grote kans om nat te worden, maar wij zitten achter nog mooi beschut. We varen langs het onbewoonde eilandje Prasouda, waar Jan en ik graag even hadden rondgelopen. Het is prachtig groen eilandje met een grote ruïne, waarvan de kapel nog aardig in tact lijkt te zijn. Het blijkt een klooster dat in de 11e eeuw gebouwd is en Zoodochos Pigi heet. Tot een eeuw geleden leefden hier nog twee monniken. Er is weinig bekend over de historie van het klooster, omdat alle documenten en boeken door een schaapherder zijn verbrand tijdens de Turkse bezetting. Hij gebruikte het om het warm te houden.
We varen nu verder naar een kleine baai waar we wederom niet aanleggen, de baai van Tsasteni. Op deze beschutten plek wordt het zeil gehesen. We varen nu weer verder tot we op een andere beschutte plek komen, hier gaat het anker uit en kunnen we zwemmen. Nou ja, niet ‘we’, maar ‘ze’. Sommige mensen hebben een snorkel mee en zwemmen even rond, maar het wordt toch al snel wat fris, zodat we weer verder kunnen varen.
We meren aan bij Trikeri Island. Het hoogteverschil tussen het dek en de kade is ruim anderhalve meter. Er komt een schattig rotan krukje op het dek te staan. De stuurman geeft me een hand zodat ik kan opstappen en de ‘kapitein’ staat op de kade en geeft me ook een hand zodat ik op de kade kan klimmen. Bij mij gaat dat nog aardig makkelijk, maar er zitten ook aardig wat corpulente figuren tussen. Jan en ik wachten het niet af en lopen verder. Jan weet nog wel te vertellen dat de man voor hem al door het krukje was gezakt. We moeten nu afdalen via een houten plank met een aantal dwarsbalkjes. Ook dit is best heftig, maar we komen heelhuids beneden en gaan op zoek naar iets te eten.
We kiezen voor het tweede en waarschijnlijk laatste restaurant (Diaglos) en dat blijkt een goede keuze, de anderen zitten allemaal bij het eerste restaurant. Jan kiest een vis uit en ondertussen starten we met gebakken aubergine en patatjes. Wanneer ik iets ‘laat vallen’ gaat de kleinste kitten ermee vandoor voordat de andere katten in de gaten hebben wat er gebeurt. Ik laat nog iets vallen en daarna nog iets, het is net toveren: voordat het de grond raakt is het al verdwenen. Een kleine kitten loopt over onze tafel en steelt mijn broodje. Als hij brood steelt zal hij best honger hebben, dus het is hem vergeven. Na het eten komt de kitten weer op tafel en hij snoept een beetje van de kop van de vis. Ik doe alsof ik niets in de gaten en dan komt de ober bij onze tafel. Hij probeert het katje weg te jagen en in een oogwenk heeft de kitten de hele vis(graat) van het bord gegrist en is er vandoor. De ober biedt zijn excuus aan, maar dat is niet nodig: ik geniet met volle teugen. Het katje zit nu bij een grote bloempot van zijn vis te eten, terwijl er wat katten omheen zitten die blijkbaar wachten tot ze aan de beurt zijn. Wanneer de kitten klaar is, komt de volgende kat. Geen gevecht of geblaas, iedereen wacht hier gewoon op z’n beurt 😊.
Wanneer we weer aan boord willen gaan, besluit de stuurman om toch de boot te verplaatsen naar de kade zodat het instappen wat vereenvoudigd wordt. Het zeil wordt weer gehesen en nu varen we rechtstreeks naar Kala Nera. Halverweg de tocht worden we verblijd met een optreden van een groep dolfijnen. Ze springen kaarsrecht omhoog zodat hun staartvin wel een meter boven het water uitkomt, daarna maken ze mooie boogsprongetjes, het is topentertainment en sommige mensen staan zelfs te klappen 😊. Wat een fantastische afsluiting van een heerlijke dag!
’s Avonds gaan we nog even eten bij Pagasitikos, schrimp saganaki en kip in witte wijnsaus. Vooral de kip smaakt erg goed.

Terugblik:Gisteren heb ik een foto van een cactus gemaakt, maar die prikte in mijn dij. Ik voelde de hel dag al prikjes, maar ik had zo’n onesy staan (uit één stuk). Op het toilet bij Pagasitikos zag ik een stekel in mijn vel zitten en met veel moeite kon ik die verwijderen. Ze hebben aan het eind namelijk een werhaakje. Jan heeft later nog twee stekels uit mijn kleren verwijderd en vandaag vond ik nog een stekel in mijn heuptasje.
PS: Jan is trouwens vandaag incognito met zijn Boele’s pet met in grote letters WESTERWALD.

Geschreven door Hazenreizen