We staan om 04:00 uur op vanmorgen, want we moeten om 05:00 uur op Schiphol zijn. Dit keer is Amber weer aan de beurt om ons weg te brengen. Ik heb niet voor niets een vlucht op zaterdag geboekt :).
Alles zit mee en we zijn binnen een poep en een zucht door de security, zodat we de komende twee uur kunnen vullen met heen en weer lopen, koffie drinken en een paar spanningsplasjes. Het is namelijk een klein beetje spannend, omdat we moeten overstappen in Athene. Ik wilde daar niet eerst overnachten, dat vond ik een beetje zonde van mijn tijd. We landen (als alles goed gaat) om tien minuten voor half twaalf (plaatselijke tijd) in Athene en we vertrekken om kwart voor twee naar Karpathos. Dat zou dus precies kunnen.
Onze vertrektijd vanaf Amsterdam is gepland om 07:00, maar op dat tijdstip staan we nog bij de gate te wachten totdat iedereen aan boord is. We beginnen om 07:22 te taxiën, waarbij we worden vermaakt met de verplichte veiligheidsinstructies en om 07:34 gaan we eindelijk van start. Gelukkig hebben we flinke 'staartwind' dus blijft de aankomsttijd volgens planning. De vliegtijd is ongeveer twee uur en drie kwartier.
Schuin voor ons (aan de andere kant van het gangpad) zit een man van een jaar of 35 op zijn praatstoel, hij heeft een conversatie met de man die voor ons zit en hangt constant over het gangpad heen om zijn hele levensverhaal te vertellen. Laten we hem voor het gemak even Bert noemen. Achter ons zitten twee vrouwen, waarvan er één ook haar verhaal kwijt wil. Ik noem haar Truus. De andere mevrouw zegt alleen af en toe ja of oo. Truus is zwanger, net afgestudeerd en woont in een woongroep. Ze heeft een vervelende, deprimerende stem en verteld steeds hoe aardig ze is en hoe goed ze met iedereen overweg kan. Vast heel interessant, maar ik heb er wel spijt van dat ik geen noise canceling koptelefoon heb meegenomen :D.
Zodra het teken 'riemen vast' is uitgegaan, ga ik naar het toilet. Nu is er nog niemand geweest, dus nu durf ik wel. Ik wist niet dat die hokjes zo klein waren! Je kunt je niet omdraaien zonder overal tegenaan te stoten. Ik had ook geen idee hoe ik door moest spoelen of handen wassen. Er stond gelukkig iets van desinfecteer, dus dat heb ik maar gebruikt.
Bert heeft trouwens een boek bij zich; Macht aan de aardige mens. Hij kijkt er in als zijn gesprekspartner zijn toevlucht zoekt op het toilet. Wanneer de stewardessen langs komen met de kar met eten en drinken, hangt hij nog steeds achter de rug van de stewardess om over het gangpad te kwekken. Dat boek heeft dus helemaal geen effect gehad. Later blijkt dat hij nog meer vriendjes heeft die verder naar achteren zitten. Een komt er bij staan om ook mee te kletsen, ze blokkeren nu met twee man het gangpad. De nieuwe vriend (Tom, zeg maar) gaat gezellig met zijn kop koffie naar het toilet en blijft daar een poosje. Het is echt aan mij besteed, zo'n onderzoek naar menselijk gedrag haha.

Aangekomen in Athene verloopt alles heel soepel, we hebben al heel snel onze koffers en ook het inchecken gaat snel. Het is een self-service en samen komen Jan en ik er wel uit. We hebben zelfs nog tijd over voor een beker frapé om onze dorst te lessen. Het is zeker niet voordelig hier, de prijzen zijn te vergelijken met Schiphol.
Wanneer we (net als de overige 30 personen) rustig wachten bij de gate tot we kunnen vertrekken, komt er een man met een trolley om de hoek rennen. Hij rent tussen de rijen met stoeltjes door naar de balie om er daar achter te komen dat het boarden nog lang niet begonnen is. Wat een stress voor niets :).
Met de bus worden we naar ons vliegtuig gebracht, een ATR 72-600 propeller vliegtuigje met 72 plaatsen. Aan weerszijden van het gangpad bevinden zich twee stoelen en het vliegtuig is half leeg. De bladen van de propellers zijn stevig vastgebonden, zodat de harde wind er geen vat op kan krijgen.
We krijgen een prachtige safety instruction, door een stewardess die ijverig probeert haar evenwicht en waardigheid te bewaren tijdens de hobbelige taxirit.
Om 13:53 (plaatselijke tijd) vertrekken we. De motoren beginnen te ronken en het klinkt alsof je op een oude bromfiets probeert om te kijken wat de maximumsnelheid is die hij kan halen. Eenmaal in de lucht wordt de herrie wat minder, maar we moeten wel de stoelriem gesloten houden vanwege de turbulentie.
Halverwege de vlucht komen de stewardessen langs met een karretje en trakteren iedereen op een pakje koekjes en een flesje water. De koekjes zijn heerlijk (Papadopoulos biscotello).
Om 14:52 landen we met grof geweld op de luchthaven van Karpathos en ik krijg bijna tranen in mijn ogen, zo blij ben ik dat ik hier weer terug ben. De zon, de uitlaatgassen, de rioollucht, ik heb het allemaal enorm gemist. Nee, serieus, het voelt heerlijk!
Ik zoek iets in mijn handtas en zie dat ik een nagelsetje in mijn tas heb met een schaar en een vijl. Hm, ben ik vandaag twee keer door de security gekomen en niemand heeft me daarop gewezen. Wat ben ik ook een mazzelaar!

We hebben nog niets geregeld voor het vervoer van de luchthaven naar het appartement, maar buiten staat een taxi te wachten en Jorgos brengt ons voor €35 op de plaats van bestemming. Hij spreekt een paar woorden Nederlands en vooral Amsterdam en Ajax zijn bij hem favoriet. Hij vertelt dat er wel een paar restaurants open zijn en dat je daar erg lekker kunt eten. Dat gaan we straks maar eens proberen.
Het appartement is prachtig en voldoet helemaal aan de verwachtingen. We gooien snel de koffers naar binnen, doen een inspectieronde en dan lopen we direct naar 'Zo zout heb ik het nog nooit gegeten' dat als officiële naam Vafal draagt. Het is traditie geworden om op de eerste dag hier een Griekse salade te eten, dat deden we al met Jan en Mirjam. De salade smaakte altijd heerlijk, maar er werd veel zout en olijfolie gebruikt. Mirjam zei toen: Zo zout heb ik het nog nooit gegeten! Sindsdien noemen wij het restaurant zo. Helaas werkt Evi hier niet meer en is het pand helemaal gemoderniseerd, maar het eten is nog steeds fantastisch. We nemen een Griekse salade, biftekki met spinazierijst en allebei een Mythos. Dit is echt troostvoer, zo lekker! Het is wel veel minder zout als vroeger en daarom nog lekkerder. Als toetje krijgen we nog een schaaltje met partjes appel en druiven. Kosten? Voor €35 zijn we weer helemaal voldaan.

De rest van de avond brengen we door met rondlopen, boodschappen doen en vooral veel genieten op ons prachtige terras. We doen dat in het gezelschap van een lekker flesje Retsina (een flesje van een halve liter van Vassiliki Parliarou, zonder die erg overheersende harssmaak) en een zak chips met oregano (Mr. Grand, niet zo zout en niet zo vet, gewoon erg lekker). Als afzakkertje nemen we nog wat Tsipouro (με γλυκανισο) van Θρακιωτικο, een wit etiket met een groene druiventros. Deze tsipouro heeft een heel lichte anijssmaak en is daardoor minder scherp als tsipouro zonder anijs, maar ook niet zo zoet als sommige andere merken waar anijs in zit. Ook een aanrader dus voor de liefhebber :).

Geschreven door Hazenreizen