Na een goede nacht sta ik om een uur of acht weer naast mijn bed. Jan is al lang wakker en zit helemaal aangekleed op het dakterras. Ik neem thee en de laatste restjes paasbrood mee en ga hem gezelschap houden.

Vandaag is onze wisseldag, we wisselen Casa San Pascual om voor Luz del Mar. We overleggen even hoe we dat zullen doen, want we moeten het appartement om 11:00 verlaten en we kunnen om 13:00 pas bij de andere locatie terecht. Wanneer ik even later mijn telefoon pak, zie ik dat Claus gebeld heeft. Claus is de eigenaar van Luz del Mar en hij is een jaar of tachtig, denk ik. Ik bel hem terug en hij vraagt of we er wel vóór één uur kunnen zijn, want zijn auto moet voor de keuring.
'We kunnen nu wel vast komen', opper ik,
'Goed idee, het huis staat al tot je beschikking!'
We communiceren in het Duits, want Claus is een Duitser en toevallig ligt Duits me beter dan Engels of Spaans.
We pakken de laatste spullen in en vertrekken richting onze nieuwe bestemming.

Een half uurtje later staan we voor de deur en Claus vertelt ons waar we moeten zijn. Hij loopt niet mee, want hij is net aan zijn heup geopereerd en loopt nog wat moeilijk.
We lopen door de weelderige tuin naar woning 2. We hebben een soort prieeltje voor het huis met een zitje, waar je behoorlijk beschut zit. In onze 'tuin' staan bananenplanten met bloemen én een tros bananen en overal ruikt het heerlijk zoet door de Pittosporum Tobira, ook wel Australische laurier genoemd (dat klinkt interessant, maar ik heb het net opgezocht op internet).

We lopen de drie treetjes op naar de voordeur en komen in een halletje, rechtsaf is een gang met twee slaapkamers en een trap af komt je bij de badkamer. In de badkamer zit een deur waardoor je naar buiten kunt, zo kom je op een terrasje aan de achterkant van het huis. Vreemd? Dat wel, maar ook wel weer grappig.
Nu gaan we weer naar de hal en daar de trap op, nu kom je in de keuken. Het is een kleine, kneuterige keuken met donkergroen geschilderde, houten deurtjes. Er is een 2-pits gasstel, een magnetron en een nespresso apparaat. We lopen de keuken weer uit en gaan nog een paar treden omhoog, daar is de woonkamer met een eethoek en een bankstel. Er is zelfs nog een trap naar een soort vide, maar daar kun je niet staan. De televisie is verwerkt in de schouw (en heeft alleen spaanstalige zenders) en er is een deur naar buiten, waar een klein balkon is met uitzicht op de masten van de boten in de jachthaven.
Het is heel schattig allemaal, een beetje oubollig, maar wel heel sfeervol en comfortabel.

Buiten in de tuin is een zwembad en een buitenkeuken met een grote eettafel. Het is voor gemeenschappelijk gebruik, maar voorlopig zijn wij de enige gasten.

We maken het ons gemakkelijk naast het zwembad en ik haal even twee mokken koffie en iets lekkers erbij. Als ik weer buiten kom regent het. We schuiven de stoelen onder het afdak en drinken aan de grote eettafel onze koffie. Het is inmiddels al weer droog en de zon schijnt alsof er niets gebeurd is.
Ik bel even met mijn moeder, want mailen gaat haar niet meer zo makkelijk af en appen ook niet. Ze klinkt gelukkig opgewekt en vertelt enthousiast dat ze bij haar broer op bezoek is geweest met Annemarie en Jan.

Het is inmiddels tijd om boodschappen te doen en iets te verzinnen voor de lunch, dus we gaan op pad. We halen iets te drinken bij de supermarkt om de hoek en brengen dat thuis. Daarna lopen we weer verder richting het centrum. Onderweg zien we klimplanten met prachtige diepblauwe bloemen, die zich overeen geel stenen muur slingeren. Het is de Ipomoea indica, familie van de winde (yep, weer internet). We bewonderen de plant even en gaan dan door naar de tourist info. Het is er donker en een bordje op de deur vertelt dat ze gesloten zijn van half twee tot drie. Het is nu vijf over half twee, net te laat dus. Dan maar lunchen.

Het begint wat bewolkt te worden en de wind trekt wat aan, we kiezen er dus voor om binnen te eten en komen terecht bij Ironia. Een klein tentje aan een plein met houten tafels en stoelen. We bestellen een biertje en als lunch tortilla chips met cheddarkaas en een Russische salade.
We krijgen even later een schoteltje met chips en een plakje mortadella. Ik kijk verbaasd op de menukaart om te zien of ik iets verkeerd heb gedaan. Dan komt de serveerster naar ons toe en legt uit dat dit de tapas van het huis is, die hoort bij het bier. Daarna krijgen we alsnog de salade en de tortilla chips. Het smaakt prima en we zitten lekker droog als we zien hoe het buiten even flink regent. Wanneer we vertrekken spettert het nog wel, maar je wordt er niet echt nat van.

We doen bij de Mercadonna wat boodschappen voor het diner en het ontbijt en lopen daarna naar de tourist info voor wat folders over Denia. De rest van de middag is voor relaxen met een boekje.

Terug in het appartement kijk ik op mijn telefoon en ik zie dat ik twee gemiste oproepen heb van Claus. Ik bel hem terug.
'Hallo Janet, ik had je gebeld omdat ik niet naar binnen kon. Ik wist dat ik twee sleutels moest meenemen; mijn autosleutel en de sleutel van de deur, maar ik heb twee autosleutels meegenomen.'
Ik probeer niet te lachen.
'Het zal de leeftijd wel zijn', voegt hij er nog aan toe.
Inmiddels zit hij bij vrienden en we zien wel wanneer hij weer thuis komt.

De middag verloopt rustig en tegen de tijd dat we weer trek krijgen, heb ik geen zin meer om te koken. We lopen dus weer een rondje. Het miezert weer en het is erg rustig in de stad. Jan ziet een klein tentje waar we kunnen eten, maar ik heb zo mijn twijfels. Toch gaan we naar binnen. We nemen plaats aan een hoge tafel en krijgen de menukaart. Nu neemt mijn twijfel nog meer toe, want onder het kopje Tapas staan vier gerechten: patatas bravas, pan con tomate en nog twee dubieuze gerechten. De kaart is tweetalig; Spaans en … Frans. Met behulp van google translate proberen we er nog iets van te maken. Het tweede kopje
is iets met Compartimente en betekent zoveel als: brood gerechtjes om te delen. We gaan voor de gekonfijte eend en de runderwang. Ik hoor het je denken … inderdaad geen woorden die je zo makkelijk uit het Spaans vertaald, alhoewel in met de eend nog een heel eind kwam door de Franse vertaling: canard. Ik bereid me voor op het ergste, want de zogenaamde pinchos (eten op een plak stokbrood) zijn niet mijn favoriet.
Even later komen er twee langwerpige bordjes op tafel met ieder zes porties. De plakjes stokbrood zijn hier vervangen door een krokante variant en het smaakt (alweer) erg lekker. Zo zie je maar, niet altijd afgaan op je eerste indruk.

We lopen op de terugweg langs de Masymas, een grote supermarkt en halen daar nog dingetjes die ik vergeten was. Het is tot nu toe de mooiste supermarkt die ik hier heb gezien met een prachtige vlees- en visafdeling. We komen hier vast nog wel een keer.

Op ons balkon genieten we nog een poosje van de rust en dan is het bedtijd.

P.S. Claus hebben we niet meer gezien, maar we hebben wel buren gekregen.

Geschreven door Hazenreizen