Ja, het is weer zover! Lekker op vakantie naar Grieke… eh … Spanje. Ik geef toe dat het een hele discussie was: Griekenland met zijn heerlijke eten, ouzo, raki en fijne mensen aan de ene kant, Spanje waar je voordelig op een terras kunt zitten en een snelle, makkelijke verbinding met Nederland aan de andere kant. Kiezen we voor gezellig 's morgens een kop koffie bij Kathy, live muziek op vrijdag bij Asteri en even lekker lachen met Henk en Riet of toch maar voor de mogelijkheid om snel weer in Nederland te kunnen zijn, mocht dat nodig zijn? Na een paar dagen waren we er uit; nu naar Spanje en in de winter naar Griekenland. Geen ouzo en raki dus deze vakantie, geen pita gyros, souvlaki, giouvetsi of andere moeilijke woorden, gewoon tapas, paella, een wijntje en heel veel relaxen.

De avond voor vertrek hebben we een gezellig uitje met de Hazenfamilie, dus we zijn pas om 22:30 thuis. Slapen lukt me niet zo, ja om een uur of drie (terwijl we om half vier moeten opstaan). We hebben Amber kunnen overhalen om ons weg te brengen, terwijl Manon heeft aangeboden om ons straks weer op te halen. Dat is dus geregeld. De heen- en terugvlucht staat ook vast en we hebben een appartement voor de eerste twee nachten en een volgend appartement voor een week. Vervoer ter plaatse hebben we nog niet geregeld en onderdak voor de overige nachten ook niet, we zien wel (want dat beviel zo goed die keer dat we op 15 augustus zonder onderdak in Kea aankwamen hahaha).

Voor degene die het nog niet weet: ik heb al drie dagen (bijna) geen stem. Super handig wanneer je iets wilt bestellen, je doet je mond open en er komt slechts wat gepiep uit. Voor Jan is het wel lekker rustig, die kan nu gewoon zijn verhaal doen, zonder dat ik hem in de rede val of een bijdehandse opmerking maak.

We vliegen vandaag vanaf Eindhoven. Het is het begin van de meivakantie, dus het is best druk, maar lang niet zo druk als Schiphol. Je kunt hier gewoon koffie bestellen zonder eerst een half uur in de rij te staan. Priority boeken heeft hier ook geen zin, het loopt allemaal lekker door. We lopen naar het vliegtuig, waar twee trappen staan, en ook hier geen gedoe met opstoppingen in het gangpad.
Het vliegtuig lijkt halfvol als ik over de stoelleuningen heen kijk (echt waar: als ik goed rechtop ga zitten kan ik er echt overheen kijken) maar dat komt omdat er heel veel kinderen in het vliegtuig zitten. Je hebt er helemaal geen last van, je ziet ze niet én je hoort ze niet. Achter ons zitten twee Belgische dames aan één stuk door te kletsen. Het is Vlaams, dus is het een soort achtergrondmuziekje. Het klinkt een beetje als blablabla zeker en vast blablabla goesting blablabla.

Wanneer de trolley langs komt, bestel ik twee kleine koffie.
'Ik doe het in een grote beker', zegt de steward, 'dan klotst het er niet overheen met die turbulentie.'
Prima idee, denk ik nog. Ik pak de bekers aan van zijn collega, ze zitten vol tot ongeveer één centimeter onder de rand: een grote koffie dus. We nemen een voorzichtig een slokje: een grote, slappe koffie dus, want er zit toch maar één zakje koffie in. We bewegen wat mee met de schommelingen van het vliegtuig, houden de beker met twee handen vast en pauzeren af en toe extra. Toch weten we het 'koffie drinken met hindernissen' te overwinnen.

Zo mooi helder en zonnig als we in Nederland begonnen, zo bewolkt is het onderweg. Geen uitzicht dus, maar een sereen 'sneeuwlandschap'. Wanneer we Frankrijk bijna uit zijn, komt de zon tevoorschijn en zien we de Pyreneeën met zijn besneeuwde bergtoppen. Boven Barcelona wordt de landing al ingezet en om half tien staan we al in de ontvangsthal op onze koffers te wachten. Het mag even duren, maar we hebben geen haast en het is lekker rustig hier.
Met de koffers rollen we naar buiten op zoek naar de bushalte. Tegenover de aankomsthal is iets dat een bushalte zou kunnen zijn, maar na een minuut of tien lopen we toch maar een rondje om te kijken of we soms verkeerd staan. Het is allemaal wat onduidelijk en uiteindelijk vraag ik het bij de Tourist Info in de aankomsthal.
'Hier tegenover is de bushalte', zegt het meisje vriendelijk. Dan betrekt haar gezicht: 'het duurt alleen nog vijf kwartier voordat de bus komt.'
Geen probleem, we hebben geen haast en de zon schijnt. We beginnen dus maar met een echte Café Solo op het terrasje bij de foodtruck, waar we zicht hebben op de bushalte.

Ha, daar komt de bus, hij is vroeg. We slepen onze koffers naar de bushalte en dan gaan de deuren van de bus dicht en rijdt hij weg. Even ben ik in de war, maar dan bedenken we dat het ook wel erg vroeg is.
Een tijdje later komt de bus terug, de deuren blijven dicht en de chauffeur loopt naar achteren. Hij blijft uit het zicht, dus we wachten nog even. Nog een poos later komt hij naar buiten om een sigaret te roken, maar de deuren van de bus gaan weer dicht. Daarna loopt hij nog een poosje te bellen en dan … mogen we de koffers in de laadruimte zetten. We kunnen alleen contant betalen, maar gelukkig hebben we het een en ander bij ons. Daarna gaan we op pad, tot de volgende bushalte een half uurtje rijden van het vliegveld. Er komt een beveiligingsagent de bus in.
'Iedereen uitstappen, de bus is kapot.'
We vonden het al niet zo soepel gaan, dus we stappen allemaal uit en wachten tot de chauffeur een andere bus heeft opgehaald. Daar gaan we weer! Wanneer we op de snelweg zijn, krijg ik vreemde flashbacks van de keren dat ik met mijn zwager naar Duitsland reed. Hij slaat zichzelf dan constant op zijn been om wakker te blijven, deze chauffeur vertoont soortgelijk gedrag. Hij pakt het stuur om de vijf seconden anders vast, doet zijn zonnebril af en daarna weer op. wisselt dertig keer van radiozender en wrijft constant in zijn ogen. Ik zit op de voorste bank en leun nog verder voorover, zodat ik kan roepen als ik zie dat zijn ogen dichtvallen. Het is bij nader inzien niet nodig en ik blij als we in Denia mogen uitstappen.

Als een soort geo cache gaan we op zoek naar ons appartement in een wirwar van straatjes. We hebben een code gekregen voor het sleutelkastje. De sleutel past niet op de deur, maar wel op deur verder, dus gaan we daar maar naar binnen. Als we de deur openen, zien we een mooie betegelde trap die uitkomt in de badkamer. Linksaf is de woonkamer/keuken, een slaapkamer en twee extra bedden achter een soort kastenwand. We hebben een klein binnenplaatsje van 1,5m in het vierkant en een steile brandtrap voert naar een dakterras 9waar het overigens heerlijk toeven is).

Inmiddels zijn we wat flauw geworden en hebben we wel zin in een Paaslunch. We komen na wat omzwervingen bij Tasca Eulalia, met een terras in de straat. We moeten even wachten op een tafeltje en de verschillen met Benidorm vallen me nu pas echt op. Ik heb nog geen woord Nederlands gehoord, alleen Spaans en misschien af en toe wat Engels. De menuborden op het pand zijn alleen in het Spaans, maar ook het personeel spreekt alleen Spaans. Dit vind ik echt leuk, nu durf ik in mijn gebroken Spaans van alles te zeggen, want dat is de enige manier.
We krijgen een placemat met de menukaart, waar nu wel de Engelse vertaling bij staat, maar we bestellen gewoon de Spaanse woorden op het krijtbord, die we niet kennen.
'Tellinas, Pulpo Seco en Tartar d'Atún'
We krijgen eerst een schaal met kleine schelpjes, ze zijn gemarineerd en het smaakt heerlijk! Het knarst soms een heel kein beetje tussen je tanden, maar dat mag de pret niet drukken.
Daarna krijgen we een soort carpaccio van gedroogde octopus, ook super lekker, en daarna de steak tartaar van tonijn. De tonijn is aangemaakt met tomaat, rauwe ui en een marinade met mosterdzaad en ligt op een bedje van avocado. Het is subliem: een echte Paaslunch waardig. We bestellen nog wat patatas con aioli on the side en een nagerecht: een Turron Mousse en een taartje van het huis met amandel en kokos met een café solo. Wat een heerlijk begin van de vakantie. Dit moeten we niet te vaak doen, maar vandaag is het feest.

De twee glaasjes wijn hakken er lekker in en voldaan gaan we op weg naar huis. Nog even een supermarkt zoeken, waar we iets kunnen kopen. Nope, alles is gesloten. Ik vraag het bij een telefoonwinkel en zij verwijst me door naar een Verdura een paar straten verderop. Het is een groenteboer, maar ze hebben ook kaas, wijn en chips :). We nemen wat snackjes mee voor vanavond en dan is het tijd voor een siësta.

Na dit rustmoment kijken we nog even de Formule 1 in Saoedi Arabië, waar Piastri de zege pakt voor Verstappen. Daarna lopen we nog wat door de stad om de dag af te sluiten. Morgen is er weer een dag.

Geschreven door Hazenreizen