Op naar de top

Vanmorgen kan ik Kathy weer een klein beetje helpen; zij zet de koffie en ik serveer hem. Soms haal ik een doekje over de tafel en zet ik de stoelen weer recht. Het is niet veel, maar ik blij dat ik terug kan doen.

We hebben trouwens gisteren ons laatste kaartje verstuurd aan de kleinkinderen. Misschien dat ze he nog krijgen voordat we weer thuis zijn.

Toeren
Na het ontbijt en het uploaden van het blog van gisteren, gaan we op pad in onze witte Seat Ibiza. Jan rijdt eerst naar de haven, om daar te keren, want dat hoort zo als je hier ingeburgerd bent. Daarna rijden we het dorp uit, langs het ziekenhuis en dan met een bocht naar links het binnenland in.
Het is mooi weer, de lucht is blauw, de zon schijnt en het waait niet zo hard.

Aghios Georgios Vasson
We rijden richting Aperi en slaan af naar het klooster van Aghios Georgios Vasson. Vorig jaar zijn we daar twee of drie keer geweest, maar het hek was steeds dicht. Henk heeft ons verteld dat je om moet lopen en dat je dan aan de achterkant door het hek kan dat niet op slot is.
We zien dat er meer auto’s staan en de poort is gewoon open. We parkeren de auto en lopen de oprit op. Nu zien we voor het eerst de beroemde boom waar de vader van Gatoulis verscholen zat aan het einde van de oorlog. Ze hebben er een mooie herdenkingsplek van gemaakt en Gatoulis en zijn vrouw Zoë liggen naast de boom begraven. Vorig jaar dacht ik al dat ik de boom had gezien, maar dat blijkt vandaag een ‘gewone’ boom te zijn.
Wanneer we de trap afdalen worden we geroepen. Een jonge man biedt ons iets te drinken aan, een pakje multifruit en een flesje water. Het multifruit is erg lekker, helemaal niet zoet met een klein bittertje van de grapefruit. Zelfs ik vind het lekker en dat is heel bijzonder.
We willen ook graag een blik werpen in het kerkje dat uit 1857 stamt, maar de papas is daar met iemand in gesprek en we komen dus niet gelegen. Dan doen we maar een rondje door de tuin, die me aan een midgetgolfbaan doet denken. Dat komt waarschijnlijk omdat door de tuin betonpaden lopen die roodbruin geschilderd zijn. Ik loop steeds naar de holes te zoeken, maar die vind ik niet.

Motorkap
Wanneer we terug zijn bij de auto, doet Jan de motorkap omhoog en hij voelt overal aan. Het was me al opgevallen dat onze auto zo’n raceauto geluid maakt als we gas geven, maar volgens Jan komt dat omdat er iets onder de motorkap trilt. Hij kan niets vinden en we zullen er aan moeten wennen.

Kali Limni
We rijden weer verder. Er zijn hier veel vogels; roofvogels, kraaien en nog allerlei vogels die we niet zo snel kunnen herkennen.
Op de splitsing gaan we rechts richting Othos en daarna links richting Stes. Vóór Stes gaan we rechtsaf richting Kallenes; een gehucht met vijf huizen en een stuk of vier ruïnes van windmolens.
We slaan nog eens rechts af en hebben een mooi uitzicht over de plaats Othos, dat beneden ons ligt. De seat moet er behoorlijk aan trekken, want we klimmen flink. We moeten zelfs terug schakelen naar de eerste versnelling om nog omhoog te komen.
We komen langs Art & Walk en volgen daarna de bordjes Kali Limni. We zitten nu hoog in de bergen en hebben een prachtig uitzicht over een groot deel van Karpathos.

De taverne van Thanassis is gesloten, maar er lopen wel geiten, een paard en een (muil)ezel met haar jong. Het paard is als enige geïnteresseerd is ons oude brood en ik voer hem de paar sneetjes. Aan de overkant van de weg, achter een hek zie ik nog twee grote, zwarte honden met wel vijf puppies. Ze lopen heen en weer te rennen en rollen over elkaar heen.

Voetstappen
We moeten langs dezelfde weg terug en als we de bocht omgaan staat er ineens een kudde schapen op de weg. Ze blijven ons even aan staan kijken, maar als Jan dreigt een foto te maken, gaan ze snel aan de kant. We zien nu pas dat één van de schapen twee kleine lammetjes heeft, ze hebben zelfs hun navelstreng nog.
We rijden verder over de mooie slingerweg tussen de ruige rotsen door die met prikstruiken bedekt zijn. Verder groeit er hier weinig, een enkele naaldboom alleen.
Even later komen we bij een kapelletje dat we nog kennen van de vorige vakantie. Toen hadden ze net beton gestort en we moeten even controleren of mijn voetafdruk hier nog staat. Ja! Hij staan er nog, samen met mijn naam. Het is niet zo duidelijk dus volgende keer moet ik wat witte verf meenemen, zodat ik hem kan inkleuren.
 

Weer thuis

We rijden weer naar huis en lunchen met kliekjes. Van de gekookte aardappels en de tzatziki maak ik aardappelsalade en ik maak een groene salade met rucola, gedroogde tomaat, granaatappelpitten, feta en ham. Het smaakt goed en de koelkast is gelijk leeg.
Na de lunch houden we een siësta en een uurtje of twee later worden we pas weer wakker.

Nog even een update van de nagellak: hij is er nog steeds niet af. Deze lak blijft zo ongelooflijk goed zitten, dat ik zonde vind om hem te verwijderen. Ik denk dat deze nagellak heel erg slecht voor je is, want mijn nagellak is altijd de volgende dag al beschadigd, zelfs al ik er een toplaag overheen doe. AA

Asteri
Voordat we naar Asteri gaan, eten we een kleinigheidje bij Restaurant Pigadia. We kiezen voor de verse geitenkaas met knoflookbrood, saganaki en mosselen in pittige tomatensaus. Het is heerlijk en de gerechten combineren heel goed met elkaar. Nu kunnen we met een gevulde maag naar Asteri om onze laatste live muziek avond mee te maken. Van dit jaar, bedoel ik dan.
We bestellen een karafje rode wijn, maar dat blijkt een misser. We proberen een glaasje en kijken daarna of het beter smaakt als de wijn iets warmer is. Het blijft bocht, dus we gaan over op een karafje raki. We krijgen heel veel lekkere hapjes bij het drankje, maar we zitten nog vol van onze maaltijd en krijgen dit niet allemaal op.
Als verrassing komt onze favoriete bouzouki speler het podium op om een nummer te spelen en als nog grotere verrassing stapt Karlos de dansvloer op. We hebben hem nog nooit zien dansen en Henk en Riet vertelden dat hij alleen danst als hij keffie heeft, je weet wel… dat speciale gevoel. Ze vertelden toen ook dat hij aan het eind van zijn dans een sprong maakt waarbij hij zijn voeten tegen zijn billen tikt…ja het is helemaal waar! Wat heerlijk dat we dit ook een keer hebben mogen meemaken.
Jan en ik zijn het allebei een beetje zat, dus we gaan even na elf naar huis. Dat is wel heel erg vroeg, maar soms is de pap op.

Geschreven door Hazenreizen