Het is alweer donderdag

We zitten hier al een week en nog heb ik sommige dingen niet genoemd. Dat ga ik even goedmaken.

Uitzicht
We zitten aan de boulevard, die helemaal tot aan de aanlegkade van de ferry boten loopt. De doorgaande weg is een paar straten boven ons en onze weg loopt dus dood. Het is dan ook verbazingwekkend hoeveel verkeer hier langs komt. Wanneer er een boot arriveert snap ik dat wel, maar ook ’s avonds als er geen boot verwacht wordt, rijden hier best veel auto’s. Ze rijden langs ons appartement, helemaal tot de aanlegkade van de ferry, daar maken ze een rondje en dan rijden ze weer terug. Zonder uit te stappen, bedoel ik, zelfs zonder te stoppen. Wanneer je uit verveling met je auto in een doodlopende straat heen en weer rijdt, is dat best sneu. Misschien dat ze hun auto willen showen, denk je nog, totdat je die oude, gebutste Ford Focus een paar keer langs ziet komen 😊.

Avondrood
’s Avonds tegen een uur of vijf verdwijnt de zon hier achter een berg en krijgen we een mooie roze rode zonsondergang. De wolken (als die er zijn) verkleuren dan, maar ook de condens strepen van de overkomende vliegtuigen.
Na de zonsondergang maken we het gezellig met onze tuinverlichting of liever gezegd: balkonverlichting. Ik heb van thuis zo’n slinger met gekleurde lampionnetjes meegenomen op batterijen en die hangt aan het balkon. We moeten ze wel iedere avond weghalen, omdat we niet zeker weten of ze anders weg waaien ’s nachts.

Trappenhuis
In ons trappenhuis ruikt het nog steeds een beetje naar benzine, maar niet meer zo erg. Ik laat zo veel mogelijk de deur beneden open staan, maar de onderbuurman doet hem weer dicht. Misschien doet hij dat voor de katten, want kattenstront op de trap is ook niet leuk. Gisteren hebben ze alles gepoetst beneden, dus ook het trappenhuis. Het rook er lekker fris, maar de benzinelucht komt er alweer voorzichtig doorheen. In het appartement ruiken we het gelukkig niet meer.
Ik had al eens geschreven dat de traptreden hier niet allemaal even hoog zijn, dat is in ons trappenhuis ook zo. Je hebt veertien treden van dezelfde hoogte en de vijftiende is dan ineens een paar centimeter hoger, anders kwam het waarschijnlijk niet uit. Dat is best link als je even niet oplet. De punt van je schoen neemt dan net de bovenkant van de tree mee en voor je het weet lig je op je snufferd. Niet dat ik dat al gedaan heb, maar het zou me niet verbazen als het me nog een keer gaat lukken deze vakantie.
 

Koffie

Vanochtend hebben we koffie gedronken bij Kathy, ik denk dat ze ongerust zou zijn als we niet vóór een uur of acht bij haar op het terras verschijnen.
Daarna ontbijten we thuis en kijken we hoe de ferry aanlegt. De kade staat helemaal vol auto’s, die allemaal een parkeerplek zoeken. Het lijkt een beetje op tetris, maar uiteindelijk staat iedereen ergens en kunnen de (vracht)auto’s die van de boot komen er ook nog langs.

Om een uur of elf gaan we nog even terug voor een tweede kop koffie. Kathy vindt dat we er wel een klein borreltje bij kunnen nemen en begint daarna weer over ons kerkbezoek. Ik vraag of ik zwarte kleding aan moet. ‘Nee!’, reageert ze heftig ‘Why?’ Tja, ik associeer een kerk met zwarte kleding, maar dat is dus niet zo. Kathy doet wel een zwarte broek aan, want die wil haar panterprint jasje erbij aan. Ik doe ook een zwarte broek aan, maar dan met een rood jasje en met de mooie, zwarte laarsjes van Amber.
Intussen is Manolis ook binnen gekomen en die lust ook wel zo’n borreltje. Kathy vertelt hem dat hij meer Grieks tegen ons moet praten, want dat moeten we toch echt leren. Als we weggaan zeggen we dus maar ‘Yassou!’ in plaats van ‘Bye’.
 

Dweilen

Thuis doe ik een was, maar dat is best even zoeken. De tekst is Grieks, dus moet ik aan de knop draaien en in het display aflezen wat bij dat programma de temperatuur en de tijdsduur is. Het toerental van de centrifuge wisselt ook, dus het is goed opletten.
Als ik even later kijk of alles nog goed gaat, ligt er een hele grote plas water op de vloer. Ik haal alles van de grond af en dweil de vloer tot hij zo goed als droog is. Met de natte mop neem ik gelijk de keuken maar even mee en daarna veeg ik het balkon aan.
Nog een kleine check in het washok, maar alles is nog droog.
 

Wandelen

Jan en ik besluiten dat het goed is om een stukje te lopen en Jan heeft daar al een idee bij. Hij wil weer omhoog lopen richting de Acropolis, maar dan niet linksaf slaan. We vervolgen nu de asfaltweg verder omhoog, langs de kapelletjes, richting het volgende kapelletje. In een bocht in de weg staat een auto onder een groot zeil. Het is duidelijk een BMW, want de contouren van de grill zie je door het doek heen. Het blijkt een Z3 te zijn. Vorig jaar stond de auto er ook al en volgens mij een paar jaar daarvoor ook al. Zouden ze er helemaal niet meer mee rijden? Of is dit zijn vaste overwinterplek? Je weet het hier nooit.
Het is de eerste keer dat ik een korte broek aan heb, want de wind is even gaan liggen en de zon brandt nu lekker. We komen langs de gedenksteen met het versteende brood. Dat verhaal heb ik in een ander blog al eens beschreven. Voor degene die het verhaal niet kent, een korte update.
Een vrouw was op weg naar een kerkje om een brood te offeren. Onderweg liet ze het brood op de straat vallen en ze vloekte. Op hetzelfde moment veranderde haar brood in steen.

Panagia ti Larniotissa
We komen aan het eind van de wandeling bij Panagia ti Larniotissa, een kapel met een grote buitenplaats waar ook bruiloften worden gehouden. Bij de grote parkeerplaats staat een zwarte bok uit een waterbak te drinken. Dat is een goed idee, dus wij pakken ook even de fles water erbij.
Daarna lopen we via de enorme trap naar het kruis op de berg. Bij nader inzien valt het me nog mee, de 121 treden worden afgewisseld met wat vlakkere stukken, waardoor het minder zwaar is. Het kruis zelf is niet echt de moeite van het bezichtigen waard, maar het uitzicht is prachtig.
Wanneer we weer beneden zijn, komen er nog 26 treden naar het kapelletje aan de overkant van de weg. Jan probeert mooie foto’s te maken van het hek met de tweekoppige adelaars en ik heb spijt dat ik geen camera heb meegenomen. Niet om het hek te fotograferen, maar om Jan te fotograferen. Hij ligt half op de grond, steunend op een arm en probeert om met één vinger toch nog de ontspanknop aan te raken. Het had zo’n leuk filmpje kunnen worden, maar helaas.

Lunch
Om twee uur zijn we weer thuis en we hebben best trek. Ik maak een bord met home made tzatziki, olijven, tomaat en orzo met chorta. Ik dresseer er olijfolie over en top het af met wat fijngehakte peterselie. (Ik zou graag eens een kookboek maken, maar dat had je vast al door). Nog een alcoholvrij biertje en een stuk brood ‘on the side’ en het is net alsof we in een restaurant zitten.
Na de lunch gaan we naar binnen om te lezen, want de wind is inmiddels flink aangetrokken.
 

Kerk

Voordat we naar de kerk gaan, kleden we ons om. Jan doet een nette blouse aan, maar wel met zijn warme fleece vest er overheen. Ik doe mijn zwarte broek en shirt aan met het rode jasje, maar als kers op de taart sla ik mijn hoofdoek uit Olympos om mijn schouders en doe ik een rood sjaaltje met witte stippen in mijn haar. Ik maak me zelfs op en ik ben zeer tevreden als ik mezelf bewonder in de spiegel. Ik zou me vaker moeten opmaken misschien.

We zijn netjes op tijd bij Kathy en het verbaasd ons een beetje dat zij ook al klaar staan. We hadden half verwacht dat het een poosje uit zou lopen. Samen met Kathy en haar vriend lopen we richting de de haven, na ons appartement slaan we rechtsaf en dan weer linksaf. We komen bij een brede, stenen trap waarvan alle randen wit gekalkt zijn. De trap blijkt opnieuw te zijn geschilderd en ook de leuning is pas weer blauw geschilderd, alles ter ere van vandaag.
Het is een flinke klim naar de Panormitis kerk en Kathy moet regelmatig even stoppen. Uiteindelijk komen we op het pleintje bij de kerk, waar al veel mensen staan en zitten. Op de muurtjes rond het pleintje hebben ze kleden gelegd, zodat je niet op de (vieze of koude?) muur hoeft te zitten. Het gaat er wel anders aan toe dan in Nederland en ik zal wat voorbeelden geven.

• Iedereen komt op een andere tijd aan
• Er gaat af en toe een mobiele telefoon en die nemen ze ook gewoon op
• Binnen is de dienst aan de gang, maar de nieuwkomers lopen toch gewoon naar binnen om een kaarsje te branden en gaan dan weer naar buiten
• Er wordt met elkaar gepraat tijdens de dienst.

Op de vierkante tafel in het midden van het pleintje ligt een ‘heilig brood’. Kathy heeft haar brood er op gelegd en daarna volgen er nog meer. Aan het eind liggen er wel vijf broden op elkaar als een soort toren van Pisa. Ik krijg nu wel een beeld bij de legende om het versteende brood. Dat is precies zo’n brood als hier verzameld wordt. Ze was dus op weg naar zo’n ‘feest’ als vandaag, toen ze het brood liet vallen.
Er komt een meneer de kerk uit met een goudkleurig kleed om, ik denk de papas. Hij loopt een rondje om de tafel en gaat weer naar binnen. Ik zie mensen regelmatig drie kruisjes slaan en verwacht dan dat het afgelopen is, maar de dienst gaat gewoon verder.
Een klein jongetje gaat op zijn knieën op het plein zitten en probeert met zijn autootjes door de geiten keutels te rijden, totdat ze aan de banden blijven plakken. Het lukt aardig, dus het zullen wel verse keutels gewest zijn 😊.
Er blijven mensen toestromen en iedereen kust de beeltenis die naast de deur van de kerk staat en slaat drie kruisjes. Ik weet niet wie het is, maar dat vraag ik binnenkort even aan Henk en Riet, die weten alles. Henk was ook aanwezig vandaag, hij toornde overal bovenuit, want de gemiddelde Griek is niet zo groot.
Aan het einde van de dienst komt iedereen naar buiten, waar het brood wordt gewijd door de papas met zo’n wierrook brander met belletjes eraan. Zo een zou ik graag onder onze veranda hebben, maar daar zijn ze blijkbaar niet voor bedoeld.

Als het brood voldoende gewijd is, wordt het aangesneden en verdeeld. Henk had ons al verteld dat we een tas mee moesten nemen en dat had ik gedaan. Het brood verdwijnt in de tas en daarna komen er nog andere zoetigheden langs. Alles verdwijnt in de tas, ook de zoetigheden van Kathy, want die lust het niet.
 

Gyros

Na de dienst gaan we met Kathy en haar vriendin Poppie gyros eten bij Apse Svise. Jan en ik bestellen een plate, Kathy houdt het bij een cheeseburger en Poppie neemt een pita gyros. We krijgen een enorm bord vol en ik weet al dat ik dat nooit op krijg. Volgens Kathy is dat geen probleem, gewoon een doggy bag vragen. Terwijl we eten, maken Poppie en Kathy alvast plannen voor volgend jaar. Deze dienst was wel erg gehaast en saai, vinden ze, dus volgend jaar gaan we naar Menetes. Daar wordt gezongen en gedanst en dan kunnen we met de taxi gaan. ‘Geen verplichting, maar als jullie toevallig hier zijn in november’, voegt ze er nog wel aan toe.
De patat en de salade kun je later niet zo goed opwarmen, dus die eet ik wel op. Het is van die heerlijk Griekse patat van echte aardappels en een klein beetje klef. Precies zoals ik het lekker vind. Ik eet ook nog wat van de gyros en de tzatziki, maar de rest van het vlees en de pita laat ik inpakken. Dat komt morgen wel weer van pas.
Wanneer ik wil betalen, begint Kathy te sputteren, want zij heeft ons uitgenodigd. ‘Jij betaalt onze koffie, dus ik betaal het eten’, zeg ik. De ober wacht even af hoe Kathy reageert voordat hij me af laat rekenen, maar ik denk dat ze het wel kan waarderen.

Geschreven door Hazenreizen