Vanmorgen doe ik eerst een wasje. Ik kies het korte programma, zodat ik de was kan ophangen vóórdat we gaan rijden. Na het ontbijt moet ik nog een wasje doen, want één van de handdoekjes is groen geworden. Bij het maken van tzatziki moet je namelijk de geraspte komkommer uitknijpen om zoveel mogelijk vocht te verwijderen en dat doe ik altijd met een theedoek. Hier heb ik een klein keukenhanddoekje gebruikt, maar die krijg ik nu niet meer schoon met alleen uitspoelen. Ik kies voor een langer programma en dan komt het vast goed.
We denken dat we de meeste weggetjes aan deze kant van het eiland wel gehad hebben en we rijden richting Sami om daar nog eens rond te kijken. Onderweg stoppen bij de koffietent met de lange naam. Hij gaat pas om 11:00 uur open, maar het oudere echtpaar is er al en we kijgen ook gewoon koffie. Als je jonge man even later komt, vraagt hij wat we gaan doen en of hij misschien kan helpen. Hij wijst van alles aan op de kaart, voornamelijk stranden, en vraagt dan hoe lang we hier zijn en wat we al gedaan hebben. We vertellen dat we hier nu meer dan drie weken zijn en op de kaart laat ik zien waar we zijn geweest. Hij lacht en zegt dat wij dan meer van het eiland hebben gezien dan hij. Hiij geeft ons nog mee dat bij het Melisani Lake ook nog een klein meer ligt, Dat staat niet op de kaart, maar is met Google Maps wel te vinden. Wanneer we bij Karavomilos het binnenland ingaan moet Vlahada ook mooi zijn, daar is nog een oude stad. Op mijn vraag waarom de weg van Fiskardo naar Argostoli afgesloten is, antwoordt hij dat er een brug is ingestort. Hij adviseert ons om die weg toch in te rijden en dan na een kilometer is er ook weer iets moois te zien. We proberen het allemaal te onthouden, maar we weten niet of het er van komt om alles te bekijken.
We rijden omhoog tot Agia Efimia en slaan dan linksaf naar Drakopoulata, deze weg hebben we nog niet gehad. Ook hier is een heel dorp vervallen en verlaten door de oorspronkelijke bewoners. Je ziet de dikke, houten balken boven de ramen en soms zie je een stenen oven of haard in het huis. Het is een groot dorp geweest en er is meer bewaard gebleven dan bij de dorpjes in het zuiden.
Via Markata en Makryota rijden we naar het westen. Nu gaan we weer naar het zuiden, richting Dilinata. We zijn nog maar net op weg of de plaatsnamen Dilinata en Argostoli zijn met een kruis van plakband onleesbaar gemaakt, Net zoals de Grieken dat zo goed kunnen halen we onze schouders op, waar dat nu weer voor is? Nog even later staat er ineens een bord doodlopende weg. Hahaha, dat kan toch niet! Dit is gewoon de weg die met borden naar Argostoli verwijst, die loopt helemaal niet dood. We rijden door en rijden nu door een verlaten landschap, de licht glooiende heuvels zijn begroeid met lage prikstruiken en her en daar staat een boom. We komen een auto tegen, dus die doodlopende weg zal wel meevallen, zeg ik. Jan ziet dat anders: die mensen zijn nu misschien omgekeerd vanwege de doodlopende weg. Ik ben ervan overtuigd dat ze ons dan wel een seintje zouden hebben gegeven, dus we rijden nog steeds door. Kijk daar! Het lijkt wel of er een aardverschuiving is geweest! We komen bij de plek en zien dat (waarschijnlijk door heftige regenval) de weg versperd is door zand en steen. Tussen het puin en de rotswand is nog voldoende plek om een auto door te laten, dus met onze scooter komen er makkelijk langs.
We vinden in Dilinata een klooster aan de doorgaande weg met een, volgens mijn wegenkaart, prachtig uitzicht. We gaan er kijken en ze hebben gelijk, vanaf hier heb je een schitterend uitzicht op de baai van Argostoli. We gaan op zoek naar een weg die onverhard wordt en die ons een stukje verder op de hoofdweg brengt. Het is wel even zoeken, want in zo’n dorp kun je je slecht oriënteren. Met Google Maps erbij lukt het dan toch. We komen op de hoofdweg van Argostoli naar Sami en slaan daar linksaf richting Sami om kort daarna de weg richting het Aïnos gebergte te nemen. Je ziet nu in het dal de vele wijngaarden en het lijkt net een maquette. Bij de splitsing gaan we links naar Digaleto en dan weer rechts naar huis.

We lunchen met een pastasalade van pasta, pesto en tonijn, aangemaakt met wat tzatziki. Het smaakt beter dan het klinkt 😊. Tijdens de lunch zegt Jan dat hij erover heeft gedacht om een auto te huren bij het vliegveld, zodat we niet met de bus via Argostoli hoeven. Ik geef eerlijk toe dat ik er ook wel tegenop zie. ’s Morgens zit je dan een beetje te wachten totdat Nikos ons weg kan brengen naar Poros, je wilt zeker niet te laat zijn dus laat je je een uur van tevoren afzetten. Daarna zit je te wachten op de bus en later ín de bus. In Argostoli moet je dan weer wachten op de bus naar het vliegveld en omdat je met je koffers zit, kun je geen kant op. Ja, een auto huren klinkt als een goede optie. We zoeken op internet en Jan vindt een auto die ons lijkt. ‘Heb jij je rijbewijs bij je?’, vraagt hij. ‘Misschien wel, hoezo?’, antwoord ik onnozel. Jan legt uit dat we met de scooter naar het vliegveld moeten rijden en dat we daarna met de auto weer naar huis gaan. Tot zover geen probleem, maar … de scooter moet ook weer naar huis. Ik moet dus met de auto naar huis rijden. Er begint nu een hamster in mijn maag te knagen, want ik vind dat wel een beetje spannend met al die bochten en die hellingen en Grieken … Nou ja, we zien het wel.

’s Middags kijken we Formule 1 met hindernissen, want de wifi is uitgevallen. Wanneer de verbinding weer hersteld is kijken we eerst een stuk terug van de start en daarna schakelen we over op live beelden, zodat we een paar ronden missen. De race wordt naar het einde toe nog heel spannend, wanneer Norris en Verstappen een gevecht aangaan om de eerste plek. Ze raken elkaar en rijden hun wielen kapot, Norris valt uit en Verstappen valt terug. Eindelijk eens een verrassend podium met Russel op één, Piastri op twee en Sainz op drie.
Na de race vraagt Jan of we direct door zullen gaan naar vliegveld. Ineens is de hamster weer terug, maar ik zeg heel stoer: goed idee! We rijden die kant op, maar als we in de buurt van het vliegveld komen wordt het wel spannend. We zien een wegwijzer die ons op een rotonde naar links stuurt, maar daarna houdt het op. Toch maar weer een beroep doen op Google Maps. We volgens nu de route van Google, door allemaal kleine straatjes met bochten, onoverzichtelijke situaties en hellingen. Alle vakantiegangers met huurauto’s rijden hier, want iedereen gebruikt Google. Het zweet breekt me uit, want straks rij ik hier.
We arriveren bij het vliegveld en gaan op zoek naar onze auto. We vinden geen kantoor van Sunny Cars en ook geen persoon met een bordje met onze naam. Ik bel het kantoor en ze zeggen dat er binnen een minuut iemand aan komt. Tien minuten later is er nog niemand en ik bel weer. ‘Hoe herken ik degene die ons ophaalt?’ Het meisje aan de andere kant weet het niet zo goed, misschien een wit t-shirt met een M? Ik blijf doorvragen totdat ze zegt dat ze me terug zal bellen. Even later gaat de telefoon, er komt nú iemand aan met een rode Fiat Panda. Prima, dat is duidelijk.
Alles verloopt nu volgens plan en ik vraag aan Jan of hij mee wil gaan met de shuttle service, zodat we later de scooter bij het vliegveld kunnen ophalen. Ik heb namelijk een slechte ervaring met die ophaallocaties van een shuttle service. Samen gaan we die kant op en gelukkig heeft onze auto rondom al schade, dat rijdt wat relaxter (voor mij). Op het vliegveld wissel ik met Jan, zodat hij de scooter kan nemen. Bij het starten ben ik nog wat onzeker, want het is een schakelauto en ik heb de pest aan de hellingproef. Daarnaast komen alle doembeelden omhoog van die keer dat ik met Manon een Fiat Panda heb gehuurd in Gran Canaria, brr ik krijg nog de rillingen als ik eraan denk. Ik rij de parkeerplaats af en neem de rotonde, de spanning valt gelijk van me af. Dit is best een ok auto.
Onderweg heb ik nog wel een keer een schakelprobleempje, maar met een hoop gas en een slippende koppeling kom ik toch weg 😊. De rest van de rit valt mee en ik kan zelfs de radio aanzetten en genieten van de rit, best lekker weer om in een auto te rijden.
Inmiddels is het al laat geworden, zodat ik gelijk begin met koken als we thuis zijn. Ik bak de plakken aubergine, de courgette en de paprika’s en hou ze warm in de oven. Dan bak ik de aardappeltjes op en als laatste het vlees. We hebben ook nog wat tzatziki en het is allemaal erg lekker. Ondertussen kijken we de voetbalwedstrijd Engeland-Slowakije die begint met een spannend 0-1, maar met 2-1 eindigt, waardoor Slowakije naar huis kan. Daarna kijken we nog Spanje-Georgië, waarbij de Spanjaarden volop in de aanval zijn, maar waar Georgië toch het eerste punt scoort (welleswaar een eigen doelpunt van Spanje, maar evengoed). De keeper van Georgië is supergoed, maar de regen van aanvallen van Spanje kan hij niet weerstaan: het wordt 4-1 en ook Georgië kan naar huis.
Na de wedstrijd (het is hier dan inmiddels 00:00 uur) lopen Jan en ik het dorp in. We zoeken een donker plekje en kijken dan naar de sterren, het zijn er honderden of duizenden, Heerlijk als het ergens nog zo donker is dat je kunt zien.

Geschreven door Hazenreizen