Het is alweer de laatste vrijdag die we op Kefalonia doorbrengen. Na het ontbijt pak ik wat wasgoed bij elkaar en stop het in de wasmachine. Tot zover is het makkelijk, maar nu moet ik het juiste programma zien te vinden. De teksten zijn allemaal in het Grieks en ik ben blij dat ik de Griekse letters kan lezen, zodat sommige woorden duidelijk worden. Zodra ik aan de knop begin te draaien zie ik op een display de tijd, de temperatuur en het aantal toeren van de centrifuge. Op die manier wordt het een makkie om de juiste stand te kiezen. Het wordt Mallina, wat volgens mij ‘wol’ betekent. Ik zou hier mijn truitjes niet op willen wassen, want de centrifuge geeft 1000 toeren aan, maar mijn wasje is wit katoen en het kan dus geen kwaad.
Als ik klaar ben rijden we richting Sami over de hoofdweg en in Digaleto nemen we de ventweg die gelijk met de hoofdweg blijft lopen. Aan het eind van de weg kruisen we de hoofdweg en rijden door Tsakarisiano. We komen bij een klein kerkje waar prikstruiken staan waar een soort eikeltjes aan groeien. Jan scant de struiken met zijn telefoon en zegt: ‘Het is een Hulsteik.’ Dat geloof ik direct, want de blaadjes lijken precies op hulstblaadjes en tja die eikel spreekt voor zich.
We rijden terug naar Digaleto, waar we koffie drinken bij een tentje waar we al eerder zijn geweest toen we nog in Sami verbleven. Aan de overkant van de weg staan twee rvs tonnen, die we vorige keer ook hebben gezien. Toen was er iemand bezig om ze schoon te maken, maar nu is er niemand bij. Ik steek over en werp een blik in de tonnen, waar een soort grote rvs kneedhaak in zit. Geen idee wat het is. Als ik terug kom bij ons tafeltje hoor ik van Jan dat een meneer even verderop mij wil vertellen wat het voor vaten zijn, dus ik loop gelijk door. Hij vertelt dat de melk van de geiten en de schapen daarin wordt bewaard. De vaten zijn voorzien van een koeling en zo blijft de melk koud totdat iemand de melk komt ophalen om er kaas van te maken. De kneedhaak zorgt ervoor dat de melk in beweging blijft en overal even koud blijft.
Helemaal tevreden met deze informatie drink ik mijn koffie. De jonge vrouw achter de toonbank heeft vandaag haar kinderen mee, een meisje van een jaar of zes en een jongetje van misschien drie. Iemand heeft het jongetje op de afgiftebalie gezet, zodat hij precies kan zien wat zijn moeder allemaal doet. ‘Mama, mama, mama!’ Er klinkt gemopper van de moeder. ‘Mama, mama, mama!’ Nog meer gemopper. Als hij door blijft gaan doet de moeder even mee en begint nu ook ‘mama, mama, mama’ te roepen. Zo herkenbaar! Ik denk gelijk aan Manon die me hetzelfde gedrag verdrag van Kim, je hoeft geen Grieks te kennen om deze situatie te begrijpen 😊. Ze zal wel blij zijn als de kinderen weer naar school moeten.
We rijden weer verder richting Sami en komen langs een oude wasplaats. (Er staat zelfs een waterdruppel op mijn wegenkaart.) Hier zijn we ook al eerder langs gekomen, maar nu stoppen we en nemen we de tijd om even te gaan kijken. De bron komt uit 1938 en bij de bron zijn verschillende betonnen bassins gebouwd waar je je was kon doen.
Wanneer we foto’s hebben gemaakt rijden we door tot we een weggetje naar links krijgen, waar volgens de kaart een meertje moet zijn, Aksoli Lake. We rijden een stukje de onverharde weg in en gaan dan verder lopen. Na een bocht in de weg hebben we wel zicht op het meer, maar we lopen er bovenlangs en door de vele begroeiing kunnen we er niet zo goed een foto van maken. Het pad dat we nu volgen stijgt alleen maar dus lopen we terug. Nu slaan we af, dwars door een olijfboomgaard richting het meer. Helaas werkt dit ook niet, want de oever is begroeit met riet en daar kunnen we niet overheen kijken. Toch zijn we tevreden, want we hebben het meer wel gevonden.
Terug op de hoofdweg gaan we op zoek naar nieuwe uitdagingen. We slaan linksaf richitng Palia Kulurata, dat is het oude Kulurata. Het onverharde weggetje is inmiddels geasfalteerd, maar daardoor is het wel lastig om je te oriënteren op de kaart. We proberen gewoon alle weggetjes en als we het echt niet meer weten kijken we een keer op Google Maps.
weg wordt even later onverhard en lijkt zelfs over te gaan in een voetpad. Ik stap af en loop het pad een stuk af, voorbij de bocht wordt het ineens weer een keurige, welleswaar onverharde, weg en komen we weer netjes op de hoofdweg uit.
Weer wat verderop kiezen we een onverharde weg naar rechts, die evenwijdig aan de hoofdweg lijkt te lopen. We hebben al een behoorlijk stuk gereden als de weg slechter begint te worden, maar even verderop wordt het weer iets beter. De totale afstand die we moeten afleggen is ongeveer 3,2 kilometer, maar het vordert langzaam. Door de lage snelheid krijg je een vertekend beeld van de afgelegde afstand en als de weg op een gegeven moment erg slecht wordt, moeten we op Google Maps kijken om te zien of het zin heeft om door te rijden. Wanneer we in een haarspeldbocht stoppen om de situatie te bekijken, horen we een zwaar motorgeluid. Vlak daarna komt er een grote vrachtwagen omhoog rijden. ‘Als die auto omhoog kan komen, kunnen wij ook vast wel naar beneden komen’, is de redenering van Jan. Hij krijgt gelijk, want even later zijn we in Zervata. We stoppen eerst voor een glas frappe, want we hebben wel dorst gekregen van dit avontuur en ik moet er ook heel nodig van plassen. We zitten heerlijk op het terras van To Magazi tis Dimoutroulas en krijgen een goede frappe mét een flesje water. Het damestoilet is heel ruim en er staat een schattig, antiek nachtkastje met een spiegeltje in de opbouw. Het is er schoon, de deur kan op slot, er is toiletpapier én zeep én handdoekjes, dat is toch wel uniek voor Griekenland.
Wanneer we in Sami aankomen, gaan we daar naar de supermarkt waar we groente, fruit en vlees kopen. Op de groente afdeling zien we een grote bos chorta liggen, een soort Griekse spinazie. Ik vraag of ik ook minder mag pakken en dat is geen probleem, gewoon het elastiek eraf halen en pakken wat je nodig hebt. We zijn ook nog op zoek naar orzo, een soort Griekse rijst die meer weg heeft van pasta. We kunnen het nergens vinden en ik roep weer de hulp in van een medewerker, maar die begrijpt niet waar ik het over heb. ‘Wat is de Griekse naam?’, vraagt hij, maar orzo is de Griekse naam. Ik zoek het op met Google en dan blijkt dat ze het in Macedonië ‘kritharaki’ noemen. Nu is dit geen Macedonië, maar ik zie wel heel veel verpakkingen met deze naam en de medewerker begrijpt ook ineens wat ik zoek. Als we alles gevonden hebben doen we een snel rondje door de haven om wat zeelucht op te snuiven en dan weer naar huis om de boodschappen in de koeling te leggen.
Voor de lunch maak ik een aardappelsalade en champignons gevuld met tomaat, feta en ei. Daarna kijken we de herhaling van de vrije training in Oostenrijk en zien hoe Verstappen bijna uitgeschakeld lijkt te worden door motorproblemen. Alles loopt goed af en we kunnen nog even ontspannen voordat de kwalificatie voor de sprintrace begint. Ik pluk wat grote tomaten uit de groentetuin en een handje vol munt, want ik wil morgen gevulde tomaten maken. Jan maakt de keuken weer netjes en dan drinken we koffie met zelfgebakken appel crumble. We hebben in Sami een bus slagroom gekocht voor erbij, want de crumble is een beetje droog. Het boek van Eva is niet goed door Jan ontvangen en daarom lees ik er nu een stukje in.
Arme jongen, zei ze in gedachten tegen de slang. Wat heb je me eigenlijk aangedaan? Dat het jouw schuld zou zijn is maar een fabeltje. Dat heeft de man verzonnen.¬
Haha, ik vind het nu al leuk!
Ik schrijf nog wat aan het blog van vandaag en daarna is het tijd voor de kwalificatie, waar Verstappen er natuurlijk met de eerste plaats vandoor gaat. Niet getreurd, er kan nog van alles gebeuren morgen 😊. Wij racen nog een keer naar Poros.
Het is wat koeler vandaag en er staat een straffe wind. In de haven van Poros zien we de golven tegen de kade klotsen en ook eroverheen. Een bankje dat aan de kade staat is kletsnat. We zijn net op tijd om te veerboot vanuit Kithilini te zien arriveren. Nu kunnen we mooi zien hoe dat nu zit met de bus.
Het is inderdaad zo dat er een lege bus van de boot komt, die stopt bij de halte zodra hij van de ferry komt en dan stappen er allerlei mensen in die naar Argostoli willen. Die mensen komen ook van de boot, maar daar kunnen wij vast bij aansluiten. Het komt vast goed maandag.
Wanneer we weer thuis zijn krijg ik nog veel meer groente van Elene: courgette, aubergine en tomaten. Ze wil me ook nog aardappels geven, maar die heb ik nog. Ik geef haar, als een soort van bedankje, een bakje met mijn crumble. Vlak daarna roept ze me, ze komt nog even twee stukken tyropita brengen, kaastaart. We groeien hier nog dicht.
Voor het avondeten maak ik gehaktballetjes in tomatensaus en orzo met chorta. Het smaakt heerlijk, het is alleen een beetje teveel.

Geschreven door Hazenreizen