Weer een reisdag, de één na laatste deze vakantie. We ontbijten met de restjes van gisteren en zoeken alle spullen bij elkaar. Op zo’n laatste dag trek ik altijd alle kasten open, zodat ik zeker weet dat we niks laten liggen (behalve die keer met het vriesvak dan 😊). In de slaapkamer staat een knots van een kast die we niet gebruikt hebben, maar toch kijk ik er nu in. Misschien ook wel met het idee dat hier misschien de schone handdoeken verstopt liggen. Handdoeken vind ik niet, maar wel een strijkplank, strijkbout, föhn, extra kussens én de kussens die bij die harde ligbedden horen. Een beetje laat, maar ze waren er dus toch.
Jan levert de scooter weer in en in de tussentijd kan ik de koffers inpakken. Om een uur of tien zijn we helemaal klaar en we lopen met onze koffers naar de ferryboot. Als we langs onze supermarkt komen, kopen we nog een plastic fles met tsipouro. Deze tsipouro is lokaal gestookt en hij smaakt lekker zacht. Het etiket bevat nauwelijks informatie, alleen een naam. We hebben dus geen idee hoeveel alcohol er in zit en wat de inhoud van de fles is. Vast zo illegaal als maar kan, maar daarom wel lekker.
Wanneer we de kade oplopen, komt de ferryboot net aan. Een perfecte timing dus! Dit keer kijken we uitgebreid naar het ‘laden’ van de boot. De auto’s die erop rijden, moeten helemaal rechts aanhouden. Wanneer ze achter op de boot zijn moeten ze keren en dan aan de andere kant weer helemaal naar voren rijden. Ze worden stevig aangespoord door een jonge vrouw om vooral door te rijden en heel dicht tegen elkaar aan te parkeren. Zo vormen zich drie rijden auto’s die met de neus richting de in- of uitgang staan. De overige auto’s staan andersom en de laatste auto rijdt achteruit naar binnen. Het past allemaal precies. Veel chauffeurs blijven in de auto, omdat de overtocht maar een half uurtje duurt. Anderen stappen uit, zoals die ene blonde mevrouw die zich met veel moeite door de smalle opening van het portier wurmt en daarna zijwaarts tussen de auto’s door worstelt tot ze met de trap naar boven kan.
Even later komt de haven van Argostoli in zicht en maakt iedereen zich klaar om de boot te verlaten. De blonde vrouw zit nog gezellig te kletsen op het bovendek en maakt geen aanstalten om iets te ondernemen. Jan en ik kijken nu toe hoe iedereen de ferry verlaat en hoe ongelooflijk dat kleine, zwarte, onbemande autootje in de weg staat. Het is net een klucht. Dan komt de blonde vrouw ineens de trap afrennen en springt in haar auto. Het entertainment is voorbij en de eerste passagiers komen al via de trap naar boven. Snel haasten we ons naar beneden, voordat het te laat is.
Nu nog een half uurtje lopen naar de bushalte, die ruim een kilometer verder is. We lopen langs de kade en kijken intussen naar de visjes en de schildpadden. We hebben ruim de tijd, want onze bus vertrekt om 13:15 uur. Genoeg tijd om even koffie te drinken bij Soulatso Café.
Terwijl Jan op het terras bij de koffers blijft, loop ik naar het busstation voor de kaartjes. Het is er erg druk, maar even later sta ik dan toch oog in oog met de medewerkster.
‘Ik wil graag twee kaartjes naar Agios Nikolaos.’ Ze kijkt me aan of ze water ziet branden, dus voeg ik eraan toe: ‘bij Poros.’
Er blijkt geen bus naar Agios Nikolaos te gaan en de bus naar Poros gaan onderlangs en komt dus ook niet door het plaatsje. Ze kijkt er wazig bij zodat ik nog steeds niet weet of ze ooit van Agios Nikolaos gehoord heeft.
‘Doe dan maar twee kaartjes naar Poros.’
‘Voor de bus van 13:45 of voor de bus van 14:30?’
‘Voor de bus van 13:15.’ Antwoord ik met een stalen gezicht.
‘Er gaat geen bus om 13:15.’
‘Wel hoor, kijk maar hier op het schema’, en ik wijs het aan bij maandag, woensdag en vrijdag.’
‘Vandaag is het zondag.’
Ha, ze denkt zeker dat ik gek ben, maar ik weet 100% zeker dat het maandag is vandaag. ‘Nee, het is maandag vandaag.’
‘Nee het is zondag, kijk maar hier”, ze wijst op de kalender terwijl ze het zegt en de datum is rood in plaats van zwart. ‘Het is vandaag een feestdag.’
Het blijkt tweede Pinksterdag te zijn, dus koop ik tickets voor de bus van 13:45. Ik ben al blij dat ze op zondag rijden.
Ik krijg een busticket, maar ik wil twee tickets. Dat was ze even vergeten, maar het probleem is snel verholpen. ‘Op welk platform komt de bus?’
Dat weet ze niet, tegen de tijd dat de bus er is moet ik het nog maar eens vragen.
‘Kan ik mijn koffers hier laten tot de bus komt?’
Dat blijkt geen enkel probleem, zet ze maar ergens in de hal en als je geluk hebt staan ze er straks nog. Nou ja, zoiets. Ze hebben er in ieder geval geen aparte ruimte voor.
We besluiten lekker op het terras onze tijd uit te zitten en nemen na de koffie nog een biertje. Een kwartiertje voordat de bus vertrekt lopen we de hal weer in. Het is er nog steeds druk dus lopen we door naar buiten. Op de pilaren van de verschillende platforms staan bordjes met de bestemmingen. Er zijn er twee waar Poros tussen staat. Ik loop naar de eerste halte en vraag aan de chauffeur of deze bus naar Poros gaat. Of liever gezegd: dat wil ik vragen. Het gaat een beetje op de volgende manier:
‘Is dit de bus naar …’
‘In the office.’
‘But is this …’
‘In the office.’
Je begrijpt dat een vervolg van deze conversatie niet zinvol is. Ik loop naar het andere platform, waar twee medewerkers van Ktel koffers in de bus laden.
‘Is dit de bus naar Poros?’
Mijn vraag wordt beantwoord met een schouder ophalen, zoals die Grieken dat zo goed kunnen. Zo’n gebaar van ‘vraag mij niks, want ik heb werkelijk geen flauw idee.’
Toch maar terug naar de ticketverkoop. Ik wacht netjes op mijn beurt en vraag; ‘Op welk platform komt de bus naar Poros.’ Er wordt moeilijk gekeken en dan zegt ze: ‘Het is bus nummer 20.’ Buiten is het inmiddels een behoorlijke chaos van mensen, koffers en zenuwachtige medewerkers. Wat we met zekerheid kunnen zeggen is dat de twee bussen waarvan ik dacht dat ze naar Poros zouden gaan, geen bus nummer 20 zijn. Eigenlijk kan ik nergens op het busstation een bus nummer 20 vinden. Even later komt er een nieuwe bus aan die ergens op een leeg platform gaat staan. Ik probeer het nog eens en ja deze bus gaat naar Poros. Hij vraagt of ik direct naar Poros wil en ik denk het wel, maar ik weet het niet zeker. Toch geven we de koffers af, wachten tot ze in de bus liggen en dan gaan we de bus in. Het is een heerlijk comfortabele bus, met stoelen waar je bijna in kunt liggen. Het blijkt dat deze bus naar Athene gaat. Hij rijdt eerst naar Poros en gaat dan met de ferry naar Kitilini (op het vaste land) en dan weer verder naar Athene. Hij doet er in het totaal ongeveer 7 uur over, dus dat valt nog mee.
De bus vertrekt en aan de andere kant van het gangpad zit een man op zijn telefoon tv te kijken. Naast hem ligt een vuilniszak waar hij af en toe iets uithaalt om te eten en soms stopt hij er iets in terug. Het fascineert me dus ik hou hem een beetje in de gaten, alhoewel er wel wat nerveus van wordt. Nu haalt hij een blikje cola uit de vuilniszak en neemt er een paar slokken van. Hij klapt het tafeltje van de stoel naast hem uit en probeert het blikje in de bekerhouder te zetten. Het colablikje is zo’n smal, hoog blikje en het past (natuurlijk) niet. Het is net iets breder dan het gat in het tafeltje. Hij laat het blikje toch staan en gaat verder met tv kijken. Vlak daarna valt het blikje om en de cola stroomt over het tafeltje, de vloer, de stoel en de knieën van de man. Ik bijt om mijn lip om niet hardop te lachen, maar het is echt heel grappig. Nu legt hij zijn telefoon in alle consternatie in de cola en doorziet daarna zijn fout. Hij pakt de telefoon weer op en haalt nu een heel dun tissuetje tevoorschijn. Hij klapt het tafeltje op (zonder het eerst schoon te maken) en probeert daarna eerst de stoel en de vloer te dweilen en daarna nog zijn knie en de telefoon. Heerlijk gratis entertainment!
We zijn in de veronderstelling dat we bij het busstation in Poros worden afgezet en spreken af dat de ouders van onze host ons daar ophaalt. De bus rijdt echter de andere kant op en rijdt door tot we bijna op de ferry zijn. We twijfelen nog of we gewoon zullen blijven zitten, maar dat blijkt toch niet de bedoeling. We sjouwen onze koffers weer helemaal terug tot aan het begin van de haven en daar vinden we de scooterverhuur. Voor de ouders is het geen probleem en ze komen ons daar ophalen. De scooterverhuurder blijkt nu de neef te zijn van haar vader en de onderhandelingen verlopen ineens een stuk vlotter. Ik rij mee met Elleni en Nikos en Jan rijdt met de scooter achter ons aan.
Het appartement ligt dus in Agios Nikolaos, bijna acht kilometer buiten Poros. Het is een klein gehucht, zonder bakker of minimarkt, maar er is wel een soort restaurantje. Het appartement zelf is prachtig met een bijzonder complete keuken, die bijna net zo groot als die van ons, en een net zo complete badkamer met een heerlijke, ruime douche. We hebben drie slaapkamers en twee terrassen en het is zo stil hier. Je kunt hier midden op de weg een potje klaverjassen en niemand zal dat in de gaten hebben haha.
In de koelkast liggen komkommers, boter, jam en drinken en op het aanrecht vinden we tomaten uit de groentetuin. Omdat er verder geen winkels zijn eten we bij Olive Garden 250 meter verderop. We zijn de enige gasten en het eten smaakt prima, maar niet bijzonder, terwijl de prijzen aan de hoge kant zijn. Met zo’n keuken als wij hebben koken we vast een paar keer zelf deze week.

Geschreven door Hazenreizen