Vandaag is onze reisdag. We verhuizen van Argostoli naar Sami, dat meer naar het oosten ligt. Vanuit Sami vertrekken ook ferry’s, dus wie weet gaan we binnenkort wel met de boot op pad.

We pakken alles weer in, zonder dat we dit keer op moeten letten of de kilo’s van de koffers wel kloppen. Alles kan ruimschoots mee en ik laat 3 romans achter in het appartement, die te vreselijk zijn om te lezen. Ik heb van alle drie nog geen vijf hoofdstukken gelezen en toen wist ik al: dit wordt hem niet 😊. De overige boeken pak ik weer in, zodat ik het nog eens kan proberen.

Na een summier ontbijt brengen we de scooter terug en lopen we naar de haven om afscheid te nemen van de schildpadden. Ze blijven leuk, maar Argostoli is ons echt te druk. Daarna halen we de koffers op en lopen we terug naar het busstation, want ook deze keer gaan we met openbaar vervoer. We hebben even getwijfeld of we met de scooter naar Sami zouden rijden, maar die twee koffers kregen we niet in de bagageruimte.
Er is nog tijd voor een kop koffie in een café om de hoek en om tien voor tien zoeken we de bus op: platform D (hebben we gisteren al uitgezocht). We sluiten aan in de rij en komen er dan achter dat we eerst bij de balie een ticket moeten kopen, dus weer terug en een kaartje gekocht. De koffers kunnen in de bagageruimte en dan stappen we nog een keer in. Ik vraag aan de buschauffeur of hij ons kan afzetten bij Sami View en hij antwoordt dat dat de laatste halte vóór Sami is. Nou prima, dan scheelt toch 20 minuten lopen met een koffer en een rugzak.

Het is een prachtige route naar Sami, want de weg gaat grotendeels door oases van groen of de weg wordt geflankeerd door rijk bloeiende oleanders in verschillende tinten roze. We zien bossen met pijnbomen en met slanke, statige cipressen, maar ook wijngaarden want de bekende Robolo wijn komt hiervandaan. Ineens zie ik iets dat oude herinneringen oproept: een groot veld met lavendel. Het is precies zoals ik me herinner van de vakanties met mijn ouders in de Provence, prachtige paarse bollen die in strakke rijen staan. Het raam van de bus kan niet open, maar anders zouden ze vast een heerlijke geur verspreiden.
Onderweg zegt Jan dat hij vindt dat ik niet zo gezellig schrijf als anders, een beetje kort en zakelijk. Tja, dat klopt wel, maar ik moest ook even wennen hier. Vandaag gaat het een stuk beter, dus ik ga beter mijn best doen 😊.
De bus doet lekker rustig aan, zodat het een heerlijk ontspannen rit is, en dan zien we in een flits ons hotel voorbij komen. Moesten we hier niet stoppen …? Jan staat snel op en loopt naar voren om de buschauffeur te waarschuwen. Die stopt alsnog, maar we moeten wel een stukje terug lopen langs deze drukke weg. We wachten even tot de bus weer vertrokken is en dan ruik ik een heerlijke, bekende geur. Ik kijk omlaag en zie dat ik met mijn voeten in de munt sta … vandaar 😊.
Bij het appartement moeten we heel even wachten, maar we krijgen eerst een flesje water en een plekje op een terras in de schaduw aangeboden. Een enthousiaste hond komt ons verwelkomen en als ik de kat ook even gedag wil zeggen laat de hond duidelijk merken dat hij dat niet leuk vindt. Hij probeert de kat weg te jagen door te blaffen en te happen, maar de kat laat zich niet opjagen.
Even later is ons appartement klaar en brengen we de koffers naar boven. We hebben een mooie kamer in wit met lila met een kitchenette die goed gevuld is. Er is thee, koffie, afwasmiddel, vaatdoekjes, maar ook boter, jam en koekjes én olijfolie uit hun eigen olijfgaard. Het balkon is ruim en heeft een mooie tuinset met een grote tafel. Wanneer het op dit balkon te warm is, kunnen we ook aan de andere kant zitten op een gedeeld terras of in de tuin of bij het zwembad. Het is nog heel rustig en ik denk dat niet alle appartementen verhuurd zijn, maar ik schat dat het gebouw uit acht appartementen bestaat. De eigenaren wonen beneden en doen alles zelf, schoonmaken, de tuin en het zwembad onderhouden en de receptie. Alles oogt lekker fris en ruim, dus we zijn helemaal tevreden.
We lopen nu eerst langs dezelfde drukke weg naar Sami, want we hebben hier wel een scooter nodig. Ze hebben ook fietsen te leen, maar met die korte beentjes van mij is dat meestal geen succes. Na een krappe tien minuten komen we al in het dorp, dus de wandeling valt ons reuze mee. Onderweg zien we van alles, want lopend zie je natuurlijk veel meer dan wanneer je op de scooter zit. Eén struik valt extra op omdat de ‘vruchten’ doen denken aan scrotum, we maken er als bewijs een foto van 😊. We zien ook prachtige, veelbelovende druiventrossen en dan zijn we ineens alweer in het centrum. We bestellen een kop koffie bij een bakker en nemen daar een Deense rol en een appelflap bij. Aangezien het kafenion aan de overkant van de straat gesloten is, gaan we daar op het terrasje zitten en genieten van al het lekkers.
Na de koffie huren we een scooter en daarna rijden we terug naar Sami View om op ons balkon heerlijk te lezen en te lunchen met een salade met tomaat, komkommer en tonijn. We krijgen ook nog even bezoek van een jonge mus, die verdwaald is, maar die is even later weer verdwenen. Hij sprong naar beneden naar het terras van de eigenaren. Daar werd hij opgevangen door de eigenaresse, die gelukkig dol is op alle dieren. Ze heeft hem vast een veilige plek geboden, uit de buurt van de kat en de hond.
We hebben een heerlijk ontspannen middag, maar om een uur of acht moeten we toch echt iets eten. Op de scooter rijden we naar de boulevard, want we hebben Kiki (de vrouw van Dimitri) beloofd dat we vandaag bij Dolphins kleftiko komen eten. Het terras begint al aardig vol te lopen en we zien dat er een lange rij tafels aan elkaar is geschoven, die plaats biedt aan ongeveer 30 personen. Wij nemen een tafeltje dat daar zo ver mogelijk bij vandaan is. Wanneer we de bestelling hebben doorgegeven, hebben we alle tijd om eens goed rond te kijken. In de keuken staan Kiki en nog iemand, Dimitri neemt de bestellingen op en rekent af en dan zijn er nog twee meisjes in de bediening en een man, waarvan we schatten dat hij allang met pensioen had moeten zijn. De lange tafel stroomt langzaam maar zeker vol met mensen die elkaar niet echt lijken te kennen, iedereen bestelt apart maar er worden wel groepsfoto’s gemaakt. Een vreemd gezelschap dus.
De oude man komt met een bordje eten het terras op en probeert het verschillende tafels te slijten. Iedereen schudt van nee tot hij bij ons komt: het is onze gegrilde groente. In eerste instantie ziet het gerecht er wat sneu uit, maar de smaak is heerlijk. Nu zien we dat ieder gerecht problemen oplevert en Dimitri moet er vaak bij komen om te vertellen naar welke tafel het moet. Het ene meisje werkt hier ogenschijnlijk al wat langer en loopt met stevige passen heen en weer. Ze heeft een norse blik over zich en kauwt alsof haar leven ervan afhangt, zelfs als ze bij de gasten aan tafel staat. Het andere meisje is wat kleiner en heeft lange, blauwe dreads. Ze oogt veel vriendelijker, maar weet duidelijk niet wat ze moet doen. Af en toe staat ze tegen een paal geleund het terras te overzien, alsof er niets te doen is. Het eten komt mondjesmaat uit de keuken en je ziet dat de gasten ongeduldig worden. Dimitri staat inmiddels zelf af en toe in de keuken, maar dan worden er geen bestellingen opgenomen en er wordt ook niet afgerekend.
Onze volgende gang is de lams kleftiko, het is een lamsbout in een korst van filodeeg. Het is wederom een gerecht dat ongelooflijk veel lekkerder smaakt dan het oogt, complimenten aan de kok.
Van het grote gezelschap zijn de eerste gasten al klaar met eten, terwijl de laatste nog steeds niets gekregen hebben. Dimitri staat nu veel in de keuken en het afrekenen wordt door het personeel afgedaan met: nog vijf minuutjes. Sommigen gaan naar binnen en proberen het daar, maar ze worden terug gestuurd naar buiten. Er zijn mensen die heel graag weg willen omdat ze moe zijn of omdat ze morgenochtend weer naar huis vliegen, anderen zijn gewoon boos en dreigen dat ze weg zullen lopen zonder te betalen. Ondertussen komen er gerechten uit de keuken, waarvan niet duidelijk is op welke tafel ze horen en we zien regelmatig heerlijke dingen langs komen die rechtstreeks de keuken weer in gaan. Het is een complete chaos. Het hoekje waar wij zitten is redelijk rustig, de mensen om ons heen zijn allemaal weg en we kunnen in alle rust de chaos aanschouwen. Het meisje met de dreadlocks komt bij ons staan, ze heeft een berustende glimlach om haar mond en staat iedereen nog steeds vriendelijk te woord. Op mijn vraag hoe lang ze hier al werkt, antwoordt ze: dit is mijn tweede dag. Ik weet zeker dat ze heel geschikt is voor de horeca.
Wij wachten rustig af tot de meeste mensen betaald hebben en de rust is weergekeerd. Dimitri is weer terug uit de keuken en vraagt of we iets willen drinken. Hij komt even later terug met twee grote glazen raki en een flink glas met iets onbestendigs voor zichzelf. Hij neemt plaats bij ons aan tafel en vertelt dat er iemand ziek is en dat hij geen goed personeel kan krijgen. De oude(re) man is een vriend van hem, die hem graag wil helpen en hij is pas 60. Hij vraagt (voor de grap) of wij nog werk zoeken, maar als wij nog iemand weten die wil werken houdt hij zich aanbevolen.

Thuis zitten we nog even op ons heerlijk rustige balkon en dan is het bedtijd. Met de luiken dicht is het aardedonker dus we zullen lekker kunnen uitslapen.

Geschreven door Hazenreizen