Vanmorgen om zeven uur waren we alweer fris en monter, na een goede nachtrust. We hebben Gabi geholpen met de verhuizing en daarna heeft haar dochter Kaya ons bij de Kinderzoo in Rapperswill afgezet. Het is een leuke, kleine dierentuin, waar je heel dicht bij de dieren kan komen. De giraffen en Watusirunderen kun je gewoon aaien. Nou ja, gewoon … de giraffen kwijlen en de runderen hebben zulke grote hoorns dat het aaien risico’s met zich meebrengt.
We kijken eerst bij het voeren van de pinguïns en daar horen we dat pinguïnkoppels van hetzelfde geslacht een bevrucht ei ‘overnemen’ van een ander pinguïnkoppel zodat ze dat kunnen uitbroeden en verzorgen. Daarna zijn de giraffen aan de beurt en dan de olifanten, kamelen, stokstaartjes en de rest.
Een telefoontje van het ziekenhuis zorgt voor donkere sluier over de dag, want het gaat niet goed met mijn moeder. Ze heeft last van spasmen en kan niet meer praten, omdat de spasmen haar steeds onderbreken en in de war brengen. We maken het rondje dierentuin af en steken daarna over naar de Altstadt.
Rapperswill is leuke plaats met geplaveide straatjes en vakwerk huizen, de zon schijnt en je jas en vest heb je niet meer nodig. Onder het wandelen door krijgen we updates vanuit Nederland en met medicatie lijken de spasmen onder controle te komen. Goed nieuws en we proberen om een uur of drie weer richting huis te komen. Als we naar Grüningen willen, moeten we eerst met de trein naar Wetzikon en daarna met de bus naar Grüningen, maar Jochen wil ons ook ophalen in Bubikon. Vanaf Rapperswill zijn dat maar een paar haltes met de trein. Dit keer geen rare fratsen, maar Zwitserse punktlichkeit.
Samen met Jochen gaan we naar Hotel Zum Adler, voor een bliksembezoekje aan Herman, die helaas weer niet aanwezig is. Dat is het voordeel van goed personeel, je kunt als eigenaar gewoon vrij nemen wanneer je dat wilt 😊.

’s Avonds gaan we grillen samen met een vriendin van Jochen, die een Nederlandse oma heeft. Het is typisch Zwitsers: we gooien alles op de barbecue, nemen het mee naar binnen en gaan dan eten. Het smaakt heerlijk en in half Nederlands en half Zwitsers hebben we een gezellige avond. Om half negen is mijn batterij echter leeg en ga ik naar bed. Het is genoeg geweest voor vandaag.
Voor iedereen die niet weet hoe hij of zij al deze namen moet plaatsen, een kleine terugblik.

Hoe het begon:
De Barneveldse Harmonie heeft een uitwisselingsprojekt met een Zwitsers muziekgezelschap uit Zweisimmen. Het gezelschap komt naar Barneveld en ik leer één van de jongens kennen. Mijn puberale brein denkt dat ik verlieft ben en mijn moeder gaat met mij op vakantie (met de auto) naar Zweisimmen, waar we met een tentje op de camping staan. De verkering wordt niks, maar Zweisimmen blijkt heel erg leuk. Een jaar later ga ik met mijn vriend weer kamperen in Zweisimmen en naast ons staat de familie Gäumann, vader Werner, moeder Ursula, dochter Gabi en de zoons Jochen en Stefan. De vriend van Jochen, Herman, is er ook bij en deze twee pubers slapen in een klein tentje achter onze tent.
Ze nemen ons onder hun hoede en maken prachtige wandelingen met dit gezelschap. We lachen heel wat af met ze en een hechte vriendschap is geboren. Wanneer mijn ouders kennis maken met de familie, blijkt ook hier een klik te zijn. Het gevolg is dat wij regelmatig naar Zwitserland gaan en dat zij af en toe naar Nederland komen.
Het leuke is dat Jochen met zijn ouders in één huis woont en Gabi daartegenover in een appartement. De hele familie is dus in een blik te overzien, want Stefan is helaas al op jonge leeftijd verongelukt. Al zien we elkaar soms vijf jaar niet, het welkom is altijd hartelijk alsof je nooit bent weggeweest. Zo’n vriendschap is werkelijk goud waard.

Geschreven door Hazenreizen