Het is vandaag zondag en dat betekent dat we vandaag gaan hiken met Renate van Art and Walk. We hebben wat onrustig geslapen, want we zijn altijd bang dat we ons verslapen als we ’s morgens een afspraak hebben. Vandaag zijn we nog vroeger wakker dan anders, dus ik draai me nog eens om en om 07:00 uur gaan we er dan toch maar uit. Ik zit net lekker te schrijven als ineens het hele gebouw trilt. Een moment vraag ik me af of ik dit al eerder heb gevoeld in deze vakantie, het langsrijden van een vrachtwagen of zo, maar dan besef ik dat een gebouw als dit niet staat de trillen al komen er tien vrachtwagens langs. Het is ‘gewoon’ een kleine aardschok.
Vanaf het terras zien we onze nieuwste aanwinst aankomen: het vrachtschip Thanos. Het lijkt alsof hij gesleept wordt door onze visser Dino en het ziet er komisch uit. Het is een bijzonder vrachtschip met grijze stellages en allerlei trappetjes. Volgens mij wordt de lading uit de boot gezogen en in de silo’s van de vrachtwagens gepompt. De vrachtwagens komen vervolgens bij ons langs met een grijze waas, dus er zal wel cement in de boot zitten.

We drinken bij Kathy nog wel even een kop koffie in de hoop dat we Andreas tegenkomen met zijn lading vis, maar helaas. De vangst is tegengevallen en hij is vanmorgen opnieuw uitgevaren. Gelukkig hebben we nog een alternatief voor het avondeten. Als we weg gaan krijg ik van Kathy een plat, blauw geschilderd kiezelsteentje met de tekst ‘I (hartje) Boulevard’. Het is een souvenir voor thuis.

We rijden naar Achata voor de wandeltocht en dit keer heb ik mijn telefoon gelukkig bij me, want daar staat de exacte locatie op. Het blijkt nog iets verder te zijn dan we dachten, maar we zijn ruim op tijd. Renate is er ook al en zodra we onze wandelschoenen aan hebben, krijgen we allebei een wandelstok. We hebben nog niet eerder met een stok gelopen, maar Renate legt uit dat het veel steun kan geven bij klimmen en dalen. We nemen niet het kleine pad naast de weg, want dat gaat dwars door het gebied dat twee jaar verbrand is en daar zouden we helemaal onder het roet komen. Ons pad ligt daarnaast en is een redelijk goed begaanbare, onverharde weg. We komen langs een verlaten, stenen gebouw met verweerde, groene luiken voor de ramen. Renate wil de deur open maken zodat we een mooie foto kunnen maken, maar helaas zit de deur op slot. We lopen om het gebouwtje heen en hebben vanaf daar een adembenemend uitzicht over de olijfgaarden en de zee.
Even verder komen we langs een indrukwekkende kloof, die helemaal tot het strand doorloopt. In de winter (februari, maart) komt al het regenwater van de bergen af en stroomt de kloof in, waardoor er soort jacuzzi ontstaat vlak naast de weg. ‘Wel een koude jacuzzi hoor’, lacht Renate, als ervaringsdeskundige.
Ineens slaat ze linksaf, een pad in dat wij niet eens hebben gezien en waar je heel makkelijk aan voorbij gaat dus. Het is een keurig geplaveid pad dat gemaakt is van grote keien die hier al lagen en dat verbeterd is door de gemeente door er met beton een echt pad van te maken, waar je goed grip hebt. We dalen soms licht en een andere keer wat sterker en intussen bedenk ik dat we hier ook weer omhoog moeten straks, maar dat is een probleem voor later. Renate wijst ons op de vele bloemetjes die alweer opkomen en weet de namen en bijzonderheden te noemen. Ze laat ons zien hoe we de Griekse salie kunnen herkennen en wijst ons op oregano en thijm, wat allemaal heerlijk ruikt.
Het mooie pad houdt abrupt op en het lijkt alsof we hier niet verder kunnen, maar gelukkig hebben we onze gids bij ons. We lopen netjes achter Renate aan, die ons precies vertelt waar we onze voeten kunnen neerzetten en waar we ons kunnen vasthouden. Inmiddels begint de stok al aardig te wennen en merken we zelf hoe je toch meer houvast hebt en makkelijker een steile afdaling kunt nemen. Het wandelen maakt nu plaats voor klauteren, maar het uitzicht is nog steeds schitterend.
Nog een paar stappen en zien we de grot liggen, hij heeft een lage ingang maar daarna is hij ruim en heel hoog. Midden in de ruimte staat een grote stalagmiet, die hol is en een soort ‘raam’ heeft. Renate zegt dat ze een leuke foto van ons kan maken als we in de stalagmiet kruipen. Ik ben al bijna van plan om het te doen, als ze vervolgt: ‘er zitten daar wel spinnenwebben hoor’. Ik zie grote, trechtervormige, witte webben, die meer weg hebben van nesten. ‘Zitten de spinnen nu verstopt in de rotsen?’, vraag ik, niet op mijn gemak. ‘Nee, die zitten in het web, in de trechter.’ Oké, dit wordt dus geen foto, want ik kan echt niet tussen webben met spinnen doorkruipen in een kleine ruimte. Gelukkig begrijpt ze het (of niet, maar ze geeft me het gevoel alsof het niet erg is 😊). Voor het volgende onderdeel krijgen we een soort elastieken haarband om met een zaklampje er in. We klimmen nu achter haar aan door de grot, langs de stalagmieten en stalactieten, die namen hebben als verjaardagstaart, bijenhotel en kolommen. Ze zoekt voor ons het plafond af naar vleermuizen en we spotten er één, een heel kleintje, die gewoon door blijft slapen. Doordat deze grot geen keurig aangelegde paden heeft, zoals in andere druipsteengrotten, is de ervaring ook anders. Het voelt echt als een unieke ervaring, alsof je ergens bent waar nog nooit iemand anders is geweest.
Als we het rondje hebben afgemaakt, krijgen we thee van salie met honing en daarna kunnen we de terugweg aanvangen. Dit is het zwaarste deel van de wandeling, want nu moeten we diezelfde 200 meter weer omhoog. Af en toe stopt ze om ons te wijzen op een mooie plek voor een foto of om iets te vertellen, maar ik denk dat ze dat doet om ons weer op adem te laten komen 😊. Het laatste deel van de wandeling, als we weer op het vlakkere gedeelte zijn, is een verademing en zo komen we toch niet helemaal buiten adem terug bij de auto. Het geeft veel voldoening om zo’n inspannende wandeling te maken, maar we zijn het er wel over eens dat we verder niet veel meer doen vandaag.

De middag brengen we ontspannen door en we eten onze laatste tosti’s op. Deze keer leg ik ontbijtspek onderin de tostimaker, dan de tosti en dan weer ontbijtspek. Ik klem de deksel niet helemaal dicht en zo blijft de schade beperkt maar ideaal is het nog steeds niet.

Het blijft vandaag bewolkt en heel af en toe prikt de zon even door de wolken, maar dat is sporadisch. Het waait ook, dus ik zit met mijn badjas aan op het terras een boek te lezen. Als de zon dan even doorkomt, kan ik snel mijn jas even uitdoen en zodra de zon weg ik schiet ik hem weer aan.
Gisteren hebben we bij de slager souvlaki’s gehaald, kip en varken. Twee stokjes kipsouvlaki smeer ik in met yoghurt en verse rozemarijn, de andere kruid ik gewoon. Ik kook aardappels in de parten in de schil en de rode en groene puntpaprika vul ik met feta. In een ander bakje doe ik ui, knoflook en parten tomaat met peper, zout en oregano.
We steken de wegwerp barbecue aan en gebruiken hem het eerste half uur als terraskachel, daarna bakken we de aardappels, groente en stokjes vlees er op. Het is veel te veel, dus we hebben ook nog eten voor morgen.

Geschreven door Hazenreizen