Vanmorgen ben ik op de normale tijd wakker, dat is tegenwoordig ergens tussen 7 uur en half 8. Toen we gisteren naar bed gingen leek het even of we op de vloer waren gaan liggen in plaats van op de matras. Ik heb het even volgehouden en toen heb ik een plekje gezocht op de (divan)bank beneden. Dat was niet echt veel beter, maar daar kon ik naar hartenlust omdraaien zonder Jan te storen. Ik moest ook wel vaak draaien, anders werden mijn ledematen gevoelloos.
Ik heb nog geen omschrijving van ons appartement gegeven, omdat ik gisteren een soort anticlimax kreeg. We hadden aan de hand van de foto’s een ander beeld gekregen van The Neighbourhood. De benedenverdieping is 2,5 breed en 4 meter lang. De ingang is rechts van in de smalste muur en als je binnenkomt hangt de tv direct links. Tegen de ‘lange’ muur links staat een divanbank en daarachter een eettafel met drie houten stoelen. Aan de korte wand tegenover de deur is het aanrecht met een elektrisch fornuis met vier pitten en een oven, een waterkoker, broodrooster en tosti apparaat. Tegen de rechtermuur is de rest van het aanrecht met de spoelbak en de koelkast. Vlak voor de koelkast gaat een open trap steil omhoog naar de vide, waar een bed staat. De badkamer is nog de mooiste ruimte en bevindt zich als je binnenkomt direct rechts (in een aparte ruimte 😊). Er is een ligbad met douche, een wastafel en een wasmachine. Ik wil niet negatief overkomen, maar ik zou niet snel weer dit appartement boeken en ik begrijp niet zo goed waarom het zo hoog gewaardeerd is. We hebben wel uitzicht op de haven… vanaf ons minuscule balkon, tussen de bomen en gebouwen door… als er tenminste een hoge ferryboot ligt. We kunnen wel sinaasappels plukken vanaf ons balkon, ze zijn nog een beetje zuur, maar toch. Vóór ons appartement is de binnenplaats, het wordt omzoomd door geel geschilderde gebouwen met bruine, houten luiken en deuren, houten afdakjes en veel planten. We voelen ons helemaal thuis tussen de bruine, houten IKEA tuinstellen. Ik heb de onze inmiddels blauw en wit geschilderd, maar verder is het identiek.

We zijn niet van plan om in het appartement te eten, dus gaan we op zoek naar iets om te ontbijten. De eerste cache van vandaag ligt hier om de hoek bij restaurant Thomas, dus die pakken we gelijk even mee. De oude stad heeft iets weg van een labyrint en daarom vraag ik bij de Bijbel & Koffie tent of er ook een bakker in de buurt is. Ze wijst me vriendelijk de weg en even later komen we in de Odos Platanos, waar een grote bakkerij zit. Het bestaat uit twee panden die verbonden zijn met een pergola waar een wingerd weeldig groeit. Onder de pergola is een terras waar we kunnen ontbijten. De broodjes zijn heerlijk en de koffie smaakt ook goed, dus mijn dag is weer helemaal goed. Er komt een mevrouw met een rollator aan, die vraagt of de bakker dicht is. Ik wijs haar dat ze het andere pand moet hebben en daar staat ze een poosje te hannesen. De verkoopster komt er bij en dan zie ik het probleem: ze weet niet hoe haar rollator op de rem moet. Gelukkig ben ik tegenwoordig ervaringsdeskundige en ik kan het niet laten om snel op te staan en uit te leggen dat de handels naar beneden moet drukken. Iedereen blij en nadat ik nog een paar keer iemand de goede kant op heb gewezen kunnen we verder gaan met onze wandeling.

Onze tweede cache ligt bij de jachthaven, we zoeken eerst bovenlangs en daarna onderlangs (waar het ruikt naar een stapel vuilniszakken die al een paar weken geleden weggegooid hadden moeten worden). Dit ritueel herhalen we nog twee keer en dan geven we het op. Dit keer loggen we een DNF.
Bij ons (op Karpathos) zie je geen meeuwen (nou ja, één of twee), maar hier zijn er wel wat meer. Ze krijsen alleen niet, heel apart. Ik vind juist dat ‘lachen’ van de meeuwen zo grappig, net alsof ze je uitlachen.
We stoppen voor een kop koffie bij de Yachting Club, niet helemaal onze stijl natuurlijk maar ik moet nu eenmaal even wat kwijt en als dat zo is moet het ook zo snel mogelijk. ‘Het is gelukkig niet zo rumoerig hier’, zegt Jan, maar ik kan hem niet verstaan door de herrie. Iedereen kwekt hier door elkaar en het zit behoorlijk vol, tijd dus om verder te gaan.
We zijn nu in de nieuwe stad en daar koop ik een lange broek met wijde pijpen bij Marks & Spencer. Ze hebben gelukkig lengtematen, dus ik neem de korte versie en die past precies. Nu kan ik eindelijk mijn wollen legging uittrekken want ik begon het inmiddels behoorlijk warm te krijgen. Het is wel (half) bewolkt vandaag, maar de temperatuur is prima. Je hebt ongelooflijk veel restaurantjes en koffietentjes hier en alles is open. We lopen lekker te dwalen door de straatjes met winkels en dan komen we langs een plek waar twee tafeltjes staan met wat kleine spulletjes, een soort piepkleine rommelmarkt. We lopen er naartoe en een jongetje van een jaar of twaalf loopt om de tafel heen naar ons toe. Hij stelt zich keurig voor en dan volgt er een waterval van woorden. De mevrouw die erbij staat ziet aan mijn blik hoe laat het is en legt aan hem uit dat ik waarschijnlijk geen Grieks spreek. ‘Spreekt u Grieks?’, vraagt hij in het Grieks. ‘Nee, ik spreek geen Grieks’, antwoord ik in het Grieks. Nu volgt een nieuwe woordenstroom in het Grieks. De mevrouw legt uit dat ze spulletjes verkopen die de kinderen hebben gemaakt en dat ze van een school zijn voor bijzonder onderwijs. We kopen van Lefteri (want zo heet de jongen) een juten zakje met steentjes waar je boter, kaas en eieren mee kan spelen. Ik heb me inmiddels ook voorgesteld en een ander kindje schrijft met veel aandacht een kwitantie voor me. Als we weggaan zegt Lefteri: ‘Dag Janet!’ Ik vind het helemaal leuk!
We lopen inmiddels in een andere straat en in deze straat zijn alleen maar winkels waar ze paraplu’s verkopen en trolleys. Niet één, twee of drie winkels naast elkaar, nee minstens vijf winkels achter elkaar vol met paraplu’s. Om de hoek zien we een Leonidas winkel en daar moeten we zijn om een cadeautje te kopen voor Katharina en haar mannen. We kiezen een mooie doos met een assortiment bonbons en die zullen we vrijdag meenemen met koffie drinken.
We loggen intussen nog een cache bij een tweedehands winkel en dan lopen we weer richting ons appartement. We gaan via de Ambroise ingang en dan over de brug gelijk met een trappetje naar beneden. Zo komen we in een soort tuin tussen de twee stadsmuren in. We zien in aan de linkerkant een klein pad dat naar beneden loopt, zo de muur in. Dat willen we wel even van dichtbij zien. We lopen het tunneltje in, waar het aardedonker is. Na een paar meter splits de tunnel zich in drie gangen en het wordt tijd om terug te gaan. Misschien proberen we het morgen nog eens met een zaklamp, maar ik weet het niet zeker. We gaan vandaag lunchen bij Yiannis Home Made, want overdag is hij wel open. We zijn niet zo enthousiast als Henk en Riet, maar dat ligt misschien aan onze keuze van het eten: een Griekse salade en een kleine Mixed Grill.
’s Middags lopen we nog een stukje richting de haven waar de veerboten aanleggen. We slaan een straatje in en daar is restaurant 4 Rodies, het is een echt Grieks restaurant dat tot elf uur ’s avonds open is en we besluiten om daar vanavond heen te gaan. Het is niet zo ver lopen en het is makkelijk te vinden, bovendien zijn de mensen daar erg vriendelijk.
Daarna zoeken we nog een eettent voor morgenmiddag, als we weer vertrekken. Aan de haven vinden we er twee, de eerste lijkt nog niet zo gezellig maar bij de tweede zit het vol met Grieken en dat is een goed teken. Je kijkt er uit over de haven en ze zijn de hele dag open (ook tot elf uur ’s avonds) dat lijkt een goede match voor morgen.
Terug lopen we weer tussen de muren door op zoek naar de cache die bij het Medieval theater verborgen is. Deze vinden we ook en voor morgen hebben we dan nog een multicache en een gewone cache hier in de buurt.

We installeren ons op de bank op de binnenplaats om nog even te lezen. Op die zelfde binnenplaats lopen vier, vijf of zes katten die allemaal op hun eigen manier lopen te miauwen. De ene mauwt heel zacht en van de andere klinkt het alsof hij snurkt.

Wanneer we honger krijgen trekken we onze jas aan en lopen naar Rodies. De specialiteit van de dag is lam uit de oven met baby aardappeltjes, paprika en feta. We bestellen er ook nog pita brood, auberginerolletjes met tomatenjam en kikkererwtenkoekjes met ouzo-fetasaus bij. Het is allemaal lekker en we kunnen de laatste twee koekjes niet eens op. De ober vraagt of we een doggy bag willen en als Jan ‘nee’ zegt is hij duidelijk teleurgesteld. Hij zegt nog eens dat het wel mag en ik zwicht voor hem, desnoods trakteren we de katten, vissen of geiten erop. We krijgen als afsluiting nog een drankje van rode wijn en geranium met een bonbon van pure chocolade met een vulling van granaatappelspul. Wat een fijne afsluiting.
Nu nog één nachtje afzien en dan mogen we weer in ons eigen bed slapen en drinken we ’s morgens koffie bij Katharina. Ik heb er nu al zin in.

Geschreven door Hazenreizen