Eindelijk weer een scheepstoeter in de ochtend. De regen is verdwenen, maar het is nog steeds flink bewolkt. Als alle hectiek bij de veerboot is verdwenen, lopen we naar Katharina voor koffie. De hectiek hebben we vandaag bekeken vanaf ons terras, want het was nog erg vroeg toen de boot aankwam.
Takis en zijn vriend zitten buiten op de gekleurde stoeltjes. Ik begroet Takis en vraag aan de andere man in het Grieks hoe hij heet. Het is Minas en ik kan hem herkennen aan zijn pet, grote snor en een blouse met korte mouwen met een bodywarmer. Hopelijk ziet hij er iedere dag zo uit, anders wordt het lastig alle namen uit elkaar te houden.
De anderen zitten binnen en er wordt gelijk geroepen dat er geen verloting is vandaag. Geen vis, geen verloting. We krijgen evengoed koffie en weer is Takis onze weldoener. Tijdens de koffie reserveren we onze boottickets naar Chalki voor komende donderdag, want anders komt het er straks niet van. We gaan om 10:45 uur heen en vertrekken weer vanaf Chalki om 19:00 uur. De terugreis zal dus in het donker zijn.
We bestellen nog twee koffie, zodat we misschien een keer iets kunnen afrekenen, maar ook deze keer betaalt Takis. Katharina fluistert ons toe dat ze nog wel een keer uitlegt waarom Takis steeds betaald. We hebben afgesproken dat de eerste kop koffie van Takis morgen voor onze rekening is, of we er nu zelf zijn of niet.
Er komt een andere man binnen, laten we hem voor het gemak even Dieter noemen want hij vertoont enige gelijkenis zowel qua uiterlijk als qua praten. Iedereen gaat naar buiten en wij blijven achter met Dieter en Katharina. Na een poosje kleumen komt iedereen weer naar binnen, zelfs Takis en Minas. Katharine legt uit dat Dieter niet rookt en dat daarom iedereen buiten is gaan roken. Alleen Takis trekt zich er niets van aan, die steekt juist een sigaret op nu hij weer binnen is 😊.

Als we weggaan vertel ik aan Kathy dat we vandaag een scooter willen huren om een beetje rond te rijden. Ze vraagt waar we dat dan gaan doen en zodra ze hoort dat we naar Car-pathos gaan, vraagt ze of ons lachebekje (heet hij nou Michalis? Ik dacht Othos, maar dat zal wel niet) even wil bellen met de scooterverhuur dat we er aan komen. ‘Anders is hij er misschien niet’, legt ze uit. ‘En als je fruit ziet hangen onderweg, gewoon plukken hoor. Dat is hier geen probleem.’
We lopen naar de verhuur en worden enthousiast welkom geheten door de hond en even later ook door de kat. De eigenaar is nergens te zien. We praten hardop, maar er komt niemand dus hij is vast even weg. Na een paar minuten ben ik er klaar mee. Ik loop naar binnen en roep: Ella! Thanassi! Er klinkt een vage reactie uit een aangrenzende kamer. ‘Can we rent a scooter?!’ Vanuit zijn schuilplaats antwoordt hij dat hij geen scooters meer verhuurd, omdat hij in de winter de verzekering opzegt. Jan kijkt me vragend aan: ‘Komt hij niet naar ons toe?’ Ik haal mijn schouders op. ‘Misschien zit hij op de toilet of ligt hij op bed.’ Ik begin me al aardig thuis te voelen hier.
We proberen nog wat andere bedrijfjes, maar alles zit dicht of heeft geen scooters. In het appartement bel ik Euromoto, zij hebben ook geen scooter maar hij wil wel eens rondbellen voor me. We kunnen wel een auto bij hem huren, maar nu niet. Hij moet even een airco fixen voor iemand en hij belt als hij weer op kantoor is. Eerst wil ik verder proberen bij andere bedrijven, maar ik besluit toch te wachten. Misschien belt hij echt wel.
Hij belt en we spreken af dat we vandaag een auto bij hem komen huren voor twee dagen, dan zijn we daar tenminste vanaf. We worden bij ons appartement opgehaald en naar het kantoor gebracht dat ongeveer een kilometer verderop is. De man die ons helpt is heel druk aan de telefoon en voert intussen onze gegevens in. Dan geeft hij ons een sleutel en weg is hij. Welke auto is nu van ons??? Het kenteken staat op de sleutelhanger, maar het is wel een beetje vreemd.

We eten thuis nog lekker een broodje en dan gaan we op pad richting Aperi over de kustweg. Wanneer we de stad uitrijden zitten we direct tussen de ruige bergen. De zon schijnt uitbundig dus Jan heeft zijn korte broek aan met een T-shirt en ik een jurk en sandalen. Ik heb wel een dikke legging bij me, sokken, dichte schoenen en een jas. Ik ben maar liever voorbereid 😊.
We rijden verder richting Volada, waar we de auto parkeren op de algemene parkeerplaats. Het is hier een stuk koeler dan bij ons (in Pigadia) en ik trek in de auto snel mijn sokken, legging en schoenen aan en daarna mijn jas. We lopen terug naar de start van de wandeling die naar een kapelletje voert. Deze tocht hebben we al eerder gemaakt, hij loopt langs de berghelling met een smal pad waar tegenwoordig (gelukkig) een hek langs geplaatst is. Het pad heeft duidelijk heel wat water te verstouwen gehad de laatste tijd, het water heeft het fijne zand meegesleurd waardoor er een grillige weg is ontstaan met diepe sleuven en grove stenen. De regen heeft ook voordelen want overal steken kleine plantjes hun kop op. Bij het kapelletje cachen we twee keer, één keer de gewone en één keer de adventure. Ik brand hier geen kaarsje voor iemand, want is zo afgelegen en somber… dat wil ik niemand aandoen.
Wanneer we teruglopen stoppen we even bij een enorm grote struik rozemarijn. ‘Pluk maar!’, roept een meneer ons toe. Hij zit duidelijk verlegen om een praatje en omdat hij 40 jaar in Amerika heeft gewoond kunnen we elkaar aardig verstaan.

Onze volgende stop is Achata Beach. We komen eerst vier geiten tegen (twee grote en twee kleine, donzige) en daarna twee schapen. De geiten springen snel weg, de berm in en verder naar beneden, maar de schapen zijn niet zo slim. Ze blijven voor ons uit rennen alsof ze voorgeprogrammeerd zijn: altijd op het asfalt blijven! Na een kleine achtervolging stoppen we maar een poosje aan de kant van de weg om ze de tijd te geven een schuilplaats te zoeken. We gaan voorzichtig weer van start en eindelijk zien we hoe ze rechts afslaan een stuk braakliggend terrein op. Bij een verlaten kapelletje cachen we onze derde schat, die verborgen ligt achter een muurtje. We rijden nog een stukje door tot de kust, maar het is te koud om te zwemmen.
Op de terugweg zien we nog meer geiten en geitjes. Af en toe stoppen we om grote keien van de weg te halen of een omgewaaide boom. We rijden nu via Katodia naar Kyra Panagia, waar nog veel meer geiten lopen. We moeten hier een stukje door het bos, langs de kust om onze schat te cachen. Ook hier waren we al eerder geweest, maar toen was het een stuk warmer.
De derde stop is Pineforest Apella Beach. We parkeren hier op de parkeerplaats, die een stuk boven het strand ligt. Met een soort van trappetje dat is uitgehakt in de rotswand komen we op het strand en hier begint het zwoegen naar de andere kant van het strand. Nu moeten we weer een stukje omhoog, het bos in en dan zoeken naar drie bomen en een paar stenen. Ja, dat klinkt makkelijk, maar in een bos is het best lastig om de juiste bomen te vinden. We zagen door de bomen het bos zowat niet meer. Maar goed, de schat gevonden en weer een smiley erbij op de landkaart van Karpathos.
Terug over hetzelfde strand, waarbij we onze voetsporen konden volgen naar het dubieuze trappetje. Gelukkig ziet Jan een ander pad, dat een stuk beter is en zo komen we veilig boven bij de auto. Tijd om naar huis te gaan, want we hebben aardig trek gekregen en we hebben thuis nog olijven, gehaktballetjes, noten en kaas.

Bij Elliniko eten we vandaag een koolsalade, verrassend fris met wortel en dille. Vandaag krijgen we alles tegelijk, dus ook het brood met de olijventapenade staat er en een bord met kip in witte wijnsaus. Het is allemaal weer lekker, maar het is wel heel rustig vandaag. Natuurlijk is het ook maar gewoon maandag, misschien komt het daardoor.

P.S. We hebben afgelopen week een schorpioenvis gezien in de haven. Hij zag er niet zo vrolijk uit, maar de volgende dag was hij weg, dus ik hoop dat hij weer bij zijn familie is. Als je niet weet wat een schorpioenvis is, moet je echt even googelen. Het is de moeite waard.

Geschreven door Hazenreizen