De scheepstoeter is mijn nieuwe wekker en dit keer is het getoeter afkomstig van een … vrachtboot! Ja, heus, er ligt een nieuwe vrachtboot in de haven: Panormitis. Er staat nu een hijskraan op de boot die pallets met bouwmateriaal lost. De pallets worden met een heftruck opgehaald en op vrachtwagens geladen. Het valt ons op dat Rhodos helemaal verdwenen is, terwijl we dit de eerste dagen heel goed konden zien liggen. Nu lijkt de zee eindeloos, zonder ook maar een spoor van enig ander eilandje.
Eerst ga ik mijn blog van gisteren schrijven en uploaden, want anders komt het er niet van, en daarna even koffie drinken bij Katherina (dat is de dame van Boulevard of Broken Dreams). Ze verontschuldigt zich dat er zo weinig vissers zijn, maar vandaag is blijkbaar geen goede dag om te vissen. Toch duurt het maar even en dan zit het hele terras weer vol: de havenmeester op mijn brommertje, Vasilikos de visser met zijn vrolijke vriend, de man die dacht dat Jan een jacht had, twee Nederlandse vrouwen met hun Engelse vriendin en nog wat andere mannen. Katherina deelt snoepjes uit, die rechtstreeks bij de huisarts vandaan lijken te komen. We waren gewaarschuwd, omdat ze zei dat ze goed voor ons waren, maar het smaakt een beetje naar ontsmettingsmiddel.
De Engelse bestelt een elliniko sketo, een zwarte griekse koffie zonder suiker. Ik bedenk me dat ik dat misschien ook wel lekkerder vind dan de metrio (halfzoet). Als Katherina langs komt om te vragen of alles naar onze zin is, opper ik dat ik morgen wel eens een sketto wil proberen. ‘Moeten jullie nu gelijk weg?’, vraagt ze. Nou nee, we hebben geen planning, dus dat hoeft eigenlijk niet. ‘Stay where you are, I’ll make you a small one!’ We blijven zitten, zoals opgedragen, en wachten af. Nu krijgen we beide een kleine zwarte koffie, zonder suiker. ‘Dat is wat iedereen hier drinkt’, zegt Katherina. ‘Vissers houden wel van een pittige koffie.’ Ik vind het lekker en Jan is meer fan van de metrio, maar beide vinden we de biscuitjes die we er bij krijgen erg lekker (een soort digestive). Bij het afrekenen wil ik €6 betalen, maar dat mag niet. De tweede kop koffie hebben we van het huis gekregen, dus die is voor haar rekening. Ik mag €1 fooi geven, dus doe ik dat maar.
Na de koffie gaan we weer in de haven zitten, waar de oplegger voor de tanks alweer klaar staat om de boot op te gaan. Een vrachtwagen rijdt wel een keer of vier heen en weer om telkens een andere oplegger van de ferry te halen. Hij parkeert ze allemaal langs de kade, maar wel zo dat de oplegger van het leger er nog langs kan. Zo’n militair voertuig mag je misschien niet ongestraft fotograferen, dus maken we even een ‘selfie’. Bij de veerboot wordt een wit bestelbusje de kade op geduwd. Het is een flinke klus voor de mannen en het zweet staat op hun voorhoofd en waarschijnlijk ook nog op andere plekken die ik niet nader zal noemen. Omdat de grote oplegger er straks bij moet, duwen ze het busje zover mogelijk naar rechts en vooruit tot vlakbij het eind van de kade. De chauffeur reageert gelukkig snel op het geroep: STOP! Wij hadden stiekem al een spektakel in het vooruitzicht, maar dat ging niet door. Op magische wijze rijdt het busje een minuut later van de kade af, waarbij de chauffeur verontschuldigd roept dat het iets te maken had met de startbeveiliging. Die heeft geen vrienden gemaakt vandaag. De werkzaamheden op de vrachtboot zijn trouwens stilgelegd, nu de ferry er ligt. Die vrachtwagens zouden nu alleen maar in de weg staan.
We krijgen zelf ook wel zin in een bootreisje en Katherina heeft ons op het idee gebracht op naar Chalki te gaan. Daar zijn we nog nooit geweest, dus dat is vast leuk. Als we nog verder willen varen kunnen we ook nog een keer naar Rhodos gaan, maar eerst proberen we Chalki.

Thuis nemen we een ontbijtje en kort daarna beginnen we aan onze volgende wandeling. We hebben nog geen vervoer, dus blijven we in de buurt, richting restaurant Pelagos en dan een keer linksaf en een klein paadje rechtsaf. We komen langs een huis en Jan loopt langs het huis rechtdoor over een pad met tegels. ‘Straks kom je nog bij mensen in de achtertuin!’, roep ik. ‘Nee hoor!’, hoor ik. Het is niet de stem van Jan, het is de stem van een vrouw. Een vrouw van in de zestig met een blond haar en een vrolijk gezicht steekt haar hoofd om de hoek. ‘Wat leuk, Nederlanders!’ Ze heet Jet en huurt dit huis het hele jaar en komt regelmatig voor een paar maanden naar Karpathos. Ze praat ons bij over de restaurants en raadt ons aan om op zondag ook eens in Menetes of Othos te gaan eten. Op zondag gaan de Grieken zelf graag uit eten, vandaar dat het leuk is om op die dag te gaan. ‘Lekker met de taxi, dan kun je gewoon wat drinken.’ De twee Italiaanse restaurants raadt ze ook aan en Restaurant Pigadia blijkt toch geen toeristentent te zijn, dus ook daar kunnen we in het weekend een keer eten. Ze weet ook dat Art&Walk verhuisd is naar Othos en dat Mandy (de vrouw van Louis van Acropolis) een winkeltje heeft tegenover restaurant Fava (dat eigenlijk dus Valla heet, foutje van mij maar ze hebben dan ook een balle lettertype voor hun logo). Dat wisten we misschien ook nog wel, maar we waren het even vergeten. Ze kan een dagje Chalki echt aanraden, zelfs voor twee of drie dagen en ook een trip naar Rhodos is erg leuk, vindt ze. Daarna zegt ze dat we het pad achter het huis gewoon kunnen volgen, wanneer we op de volgende kruising linksaf slaan komen we weer op de weg naar de stad. Linksaf moet er ook wel een pad zijn door de landerijen, maar dat weet ze ook niet precies. We nemen afscheid en verdwijnen om de hoek van het huis. Daar wacht ons een prachtige verrassing: drie kleine babygeitjes! Ze zijn zo klein dat het net puppy’s lijken en ze zijn nog zo heerlijk onnozel. Papa is er ook en hij is een echte stoere, woest aantrekkelijke mannetjesgeit… een bok dus. Het is een soort kruising tussen een roodbonte lakenvelder en Binky 😊.
We lopen toch maar door naar de kruising en Jan slaat rechtsaf. ‘Ze zei toch links?’, probeer ik. ‘Ja’, zegt Jan, ‘maar dan kom je op de weg en dat wil ik niet.’ Tja, daar had ik niet aan gedacht en we slaan dus rechtsaf. We komen langs het oude pand van Art&Walk dat nu Olia Cottage heet, zou het ook van Maria zijn? Dan doet ze het best goed, zou ik zo zeggen.
Eerst kiezen we een doodlopend pad en daarna kiezen we een pad dat tussen de olijfboomgaarden loopt. We komen langs een tuin die omzoomd is door een groot hek, waar twee hondjes de wacht houden. Ze rennen en blaffen, komen naar het hek gerend en kwispelen en piepen. Mijn hand past net door het hek, dus ik laat ze snuffelen en aan mijn hand likken en geef ze aai over hun kop. Langzaam maar zeker komt de stad weer steeds dichterbij, we doen nog een boodschap als we langs de supermarkt komen en vijf minuten later zijn we thuis. Nu kunnen we nog even in de zon op ons terras een boek lezen en dan is het alweer tijd voor de lunch. Het valt me wel tegen dat de vrachtboot is vertrokken zonder waarschuwing, het is nu vreemd leeg in de haven.
Voor de lunch maak ik een Griekse salade met tomaten, ui, komkommer, feta en natuurlijk veel olijfolie. Lekker met een sneetje van ons volkorenbrood, dat verrassend lang vers blijft. (Ik heb wel eerst even mijn handen goed gewassen, want met al dat aaien en likken weet je maar nooit 😊.)
We brengen de middag door met lezen en een spelletje doen, ik begin aan het tweede deel van Moordclub (op donderdag) en Jan leest zo snel dat ik zijn titels van de boeken niet kan bijhouden.

’s Avonds gaan we eten bij Ellinikon en daar zitten Jet en haar vriendin ook en nog een tafel met vier Nederlanders. Nou ja, het eten is hier goed en je hebt geen last van elkaar. We laten ons adviseren voor het voorgerecht en daarom beginnen we met bonen, geen gigantes (die dikke, witte bonen in tomatensaus) maar groene bonen die lang hebben liggen sudderen met uien, een klein beetje tomaat en een paar artisjokbodems. Het hoofdgerecht bestaat uit varkensvlees van het spit met rijst. Ongelooflijk hoe ze zulke eenvoudige dingen zo lekker kunnen krijgen. We krijgen nog wat partjes heerlijke, sappige peer als nagerecht en dan kunnen we weer voldaan naar huis waar we nog lang op het terras zitten na te praten.

Geschreven door Hazenreizen