Vanmorgen word ik om 06:30 uur wakker, als deze trend zich zo voorzet word ik volgende week dinsdag om 03:00 uur wakker. Ik sluit mijn ogen weer en probeer nog even te slapen. Even later word ik wakker van een scheepstoeter, Jan staat al te douchen en de klok heeft het 08:45 uur. Ik stap uit bed en loop het terras op. Alles is droog, de tegels van het terras, de stoelen, de tafel… het is alsof er niets gebeurd is gisterenavond.
Als ook ik weer fris en fruitig ben, lopen we naar de haven om een kijkje te nemen bij de veerboot van Blue Star Ferries, de Blue Star Chios. Het waait hard en de zee is ruw, de golven slaan over de grote rotsen die als golfbrekers dienen en slaan op het asfalt van de straat. Wanneer we aan de rechterkant van de weg blijven lopen, dicht langs de restaurants, dan kunnen we onze voeten nog aardig droog houden. De veerboot komt via Santorini, Anafi en Kassos naar Pigadia (waar wij zitten) en vaart daarna door naar Diafani en Chalki met als eindbestemming Rhodos.
De hectiek bij de veerboot is al voorbij, maar toch zoeken we een plekje op de kade om nog even te kijken. De grote golven slaan op het asfalt van de kade stuk en een stroompje vormt zich voor onze voeten langs. Ik trek me terug, zodat ik zeker weet dat ik het droog hou. Het vrachtschip, Flamingo, ligt ook nog in de haven. Het ligt een stuk hoger dan gisterenmorgen nu het zijn ballast kwijt is. De rood-bruine onderkant, die gisterenmorgen nog niet zichtbaar was, steekt nu wel een meter boven het water uit.
Wanneer Jan zich weer bij me heeft gevoegd, stel ik voor om koffie te drinken bij de Boulevard of Broken Dreams. Ze hebben een terras met bont gekleurde tafeltjes en stoeltjes in rood, groen, blauw, roze en geel. De kozijnen zijn ook fuchsia roze en de gebogen deurpost is kanariegeel. Zelfs de klinkertjes zijn in verschillende kleuren geschilderd. Boven de deur hang een groot bord met daarop het beroemde schilderij van een bar, waar Marilyn Monroe, James Dean, Humphrey Bogart en Elvis samen aan de bar zitten. Jan bestelt twee Griekse koffie en de eigenaresse waarschuwt hem dat het wel even wat tijd kost, gelukkig hebben we daar zat van.
Op het terras zit ook de meneer die telkens met zijn brommertje heen en weer rijdt als er een veerboot arriveert. ‘You took a swim this morning’, zegt hij tegen ons, half vragend. We ontkennen dat we zijn wezen zwemmen en vertellen dat we alleen naar de veerboot kwamen kijken. Nu is het zijn beurt om uit te leggen dat hij zijn opmerking niet letterlijk bedoelde. Hij doelt op de hoge golven die op de kade uiteen spatten en het zout dat we nu ongetwijfeld op onze huid hebben. ‘Soms is het nog veel erger, dan komt het water wel tot hier’, zegt hij terwijl hij zijn hand vlak onder zijn knie houdt. ‘En dan waaien de auto’s bijna van de kade.’ Nou, we zullen het wel meemaken, het klinkt in ieder geval erg spannend!
De koffie wordt geserveerd, we krijgen ieder een mok met minstens een dubbele Griekse koffie, een schaaltje met drie koekjes en een glas water met ijsblokjes. De dame is erg vriendelijk en vraagt of het niet te koud is buiten, maar dat is het niet. Het waait wel hard, maar het is toch nog steeds 21 graden. De koekjes zijn hard en droog, maar wanneer je even in je koffie sopt zijn ze heerlijk. Ze ruiken naar gestampte muisjes en zijn bestrooid met wit sesamzaad. Na het afrekenen vertelt de dame dat ze zaterdag misschien wel live muziek heeft, een bouzouki speler, en of we dan langs komen. Ze weet het nog niet zeker en ze weet ook niet hoe laat het is, maar we moeten nog maar een keerlangs komen om te informeren. Dat doen we zeker, want dit is nu al onze favoriete koffietent. Het is hier gezellig, de mensen zijn vriendelijk en de koffie is lekker en goedkoop: €3 voor ons samen.

Thuisgekomen gaan we eerst ontbijten en daarna wijd ik me vol overgave aan mijn reisverslag. Ik maak het verslag tegenwoordig eerst als document en als het klaar is kopieer ik het pas naar Pindat, omdat we wel eens problemen hebben als Jan en ik allebei in Pindat werken. Zo ben ik al verscheidene verslagen kwijt geraakt. Het verslag van gisteren was ook ineens verdwenen, maar ik had gelukkig dus een kopie in mijn documentenmap. Ik begin enthousiast te schrijven nu alles van afgelopen morgen nog vers in mijn geheugen zit, het verslag schiet al aardig op en dan zijn we nog niet eens halverwege de dag. Het zonnetje zorgt wel voor minder zicht op mijn beeldscherm en ineens ben ik mijn document kwijt. Ik open het opnieuw, maar dan gebeurt er iets vreemds: hij opent het verslag van gisteren. Een licht gevoel van paniek stroomt door mijn aderen, want ik heb altijd moeite met het herschrijven van een verslag dat verdwenen is. Ik kan dan niet meer de juiste woorden vinden. Naarstig ga ik op zoek om te kijken of ik het soms op een andere plek heb opgeslagen, maar het is onvindbaar. Al snel kom ik erachter wat het probleem is, ik maak de verslagen deze keer in Kladblok in plaats van in Word. Kladblok vraagt niet of je iets wilt opslaan als je per ongeluk je bestand afsluit, Kladblok denk gewoon dat je alle tekst, die net aan je creatieve brein is ontsproten, in de prullenbak wilt gooien. Weg ermee! Ik open een Word document en begin dus opnieuw.
We verplaatsen onze matras van de buitenbank naar een plekje in de zon en pakken onze boeken erbij, eerst maar even een beetje ontspannen.

Wanneer we een knagend gevoel krijgen in onze maag, gaan we boodschappen doen. De chagrijnige bui over het mislukte eten van gisteren is over en ik heb weer nieuwe energie. Na een brainstormmomentje met Jan besluiten we dat we de overgebleven spaghetti van gisteren opwarmen met groene pesto, spinazie en tonijn. Daarbij eten we nog een sneetje volkoren brood met olijfolie en zout en fles water tegen de dorst. Het is een succes! Dit kunnen we wel vaker eten.

Onze buren, die schuin onder ons zitten, hebben trouwens een hond. Gisteren zagen we de hond met zijn bazinnetje op het balkon zitten, de hond zat op een stoel aan een rond tafeltje en had zijn kop op de balustrade gelegd, voor hem stonden twee koppen koffie. Waarschijnlijk was de ene kop voor zijn vrouwtje, maar de andere kop? Voor hem? We hebben het niet afgewacht, dus nu spookt die vraag nog steeds door mijn hoofd.

P.S. Ik heb ook even het verslag van gisteren aangepast, want ik wilde nog iets kwijt over het vrachtschip en over het voeren van de vissen 😊.

Vanmiddag, na een poosje lezen en relaxen, wandelen we naar het eerste kapelletje. We lopen over het kerkhof en ik zet overal de vazen met plastic bloemen weer op hun plek, die door de harde wind zijn omgevallen. We komen langs een graf dat vrolijk helderblauw is geschilderd, zo’n echte Griekse kleur blauw. Het is beschilderd met sierlijke gouden letters en blijkt het graf te zijn van een kunstenaar. Prachtig dat een graf zo past bij iemands persoonlijkheid. Even verderop zien we een graf waarvan de deksteen is versierd met tekeningen van kinderen. Gezien de leeftijd van de overledene waarschijnlijk tekeningen van kleinkinderen, wat een mooi idee. Daarna lopen we via een geitenpad door naar het volgende kapelletje en daarna zoeken we een cache die we een paar jaar geleden niet konden vinden. Nu vinden we hem wel, dus loggen we en proberen daarna weer op de weg te komen. Via de tuin van iemand die niet thuis is komen we in de buurt, nu nog over het hek klimmen en hopen dat de overburen niet denken dat we inbrekers zijn. Alles komt goed en even later zijn we weer op weg naar huis.
Vanavond lopen we weer naar de haven, want die veerboot blijft interessant. Dit keer is het spannender, want er komt een grote vrachtwagen met oplegger van het leger van de boot. Het is zo’n oplegger waar een tank op vervoerd kan worden en het wordt nog een hele klus om zo’n gevaarte over de boulevard te leiden. We volgen hem nauwlettend en pas wanneer hij om de laatste bocht is, lopen we verder naar Restaurant Ellinikon om te gaan eten. Dit keer zitten we op het verhoogde gedeelte, waar het gelukkig iets koeler is dan beneden. Ik zit hier met mijn gebreide jurk met lange mouwen en een dikke panty aan, nog steeds niet gewend aan het feit dat het hier ’s avonds ook warm is. We bestellen de specialiteit van de dag: kokoretsi. Hij probeert uit te leggen wat het is en het klinkt niet zo best, maar Jan is wel van het proberen en ik vraag of ik het misschien kan zien in de keuken. Natuurlijk mag dat! Het ziet er heerlijk uit, een beetje als een heel dunne rollade die aan het spit boven houtskool wordt gegrild. Hieronder volgt een beschrijving van internet, als je een zwakke maag hebt zou ik het niet lezen :P.

Kokoretsi (Nieuwgrieks: Κοκορέτσιor) is een grilgerecht van de ingewanden van een geit of een lam. Het is een gerecht uit de Griekse keuken wat vooral met Pasen gemaakt wordt. Het is niet iets om zomaar thuis te maken.
In kokoretsi verwerkt men de lever, het hart, de nieren en de longen. Deze ingewanden worden eerst in grove stukken gesneden en vervolgens gekruid. Hierna worden de stukken aan een spit geregen en overtrokken met een darm. De kokoretsi wordt vervolgens boven houtskool geroosterd.
In 1997 werd dit gerecht verboden door een maatregel van de Europese Commissie op het verwerken van ingewanden in vleesproducten. De Grieken zijn als reactie hierop de Free Kokoretsi campagne op het internet begonnen en hebben vervolgens dit verbod compleet genegeerd.

We krijgen er lekkere patatjes bij en de kokoretsi zelf smaakt eigenlijk best lekker. Volgens de ober wordt in onze kokeretsi alleen de lever gebruikt en niet de rest van de ingewanden. Na dit experiment nemen we ook nog de codfish, een soort kabeljauwfilet in tempuradeeg waar we rauwkost bij krijgen en soort koude aardappelpuree met veel knoflook. Ook lekker, maar daarna ben ik wel toe aan een afzakkertje om het vet weer af te breken.

Geschreven door Hazenreizen