Het is al half tien geweest als we naar Kalamata rijden met onze huurauto. Tegen de verwachtingen in is het lekker weer, half bewolkt en 19 graden. Vanaf Kalamata rijden we richting Sparti, inderdaad Spartí en niet Spartá. Sparta zal wel Nederlands zijn. Hemelsbreed ligt Sparti 27 kilometer bij Stoupa vandaan. De kortste weg om er komen is echter een route van 97 kilometer! Hier in de bergen betekent dat een rit van ruim twee uur.
We komen door Panagista en Menini, waar een bordje staat dat het nog 55 kilometer is. Dat eerste stuk hebben we echt vlot gereden. Wanneer we afslaan naar Sparti staat er aan het begin van de weg een geel bord met veel tekst. Tijd om het te lezen hebben we niet, want je kunt hier niet midden op de kruising stoppen. Even later komt er weer een bord. Onze route zou bij deze splitsing links aanhouden, maar we mogen alleen maar rechts.
We rijden nu langs de Taygetos kloof, het is indrukwekkend met aan de ene kant een peilloze diepte die helemaal begroeid is met struiken en bomen en aan de andere kant een enorme rotswand. Het aantal bochten is niet te tellen, maar het zou een geweldige weg zijn voor een motorrit. We zien ook heel veel van die driehoekige bordjes, geel met een rode rand, die waarschuwen voor vallend gesteente. We hebben wel trek in koffie, maar de dorpjes zijn hier niet zo dik gezaaid.
We blijven klimmen en komen in Karveli, geen café hier maar wel een bord dat verwijst naar een klooster. Ha! In een klooster kun je ook vaak iets te drinken krijgen, dus op naar de nonnen! Het klooster van Σιδερόπορτας blijkt een prachtige ruïne die helaas afgesloten is. De tuin eromheen is groen met een waterloopje, veel vogels en nog veel meer bloemen. Een prachtige idyllische omgeving dus, maar zonder koffie.
We rijden verder en het valt op dat ze hier niet zijn voorbereid op toeristen, alle bordjes zijn alleen in het Grieks geschreven en niet in het Engels vertaald. Gelukkig kunnen we de letters lezen en zo weten we dat ons volgende dorp Lada heet, waar ze evenmin een café hebben trouwens. Het is al bijna twaalf uur als we weer op de doorgaande weg komen. Hier in de bergen is het 13 graden en ik ben blij dat we nu niet op een scooter zitten. We rijden door Tripi en daarna gaat het bergafwaarts. Beneden aangekomen is het inmiddels half één en 19 graden. We rijden door naar Mystras, het doel van onze rit, een ruïne die op de Unesco lijst staat. Bij de ruïne is geen eet- of drinkgelegenheid, dus keren we eerst om en gaan op zoek naar een taverna. Ineens zien we iets op de weg. Er komt van de andere kant een camper die stopt en nu zien we dat het een schildpad is die probeert over te steken. Ik stap uit en help hem een handje, want het is hier best druk.
Voor de lunch stoppen we bij ΣΚΡΕΚΑ, een mooi restaurant met een prachtige tuin. We bestellen iets van de kaart wat we zeker nog nooit eerder hebben gegeten: Byzantine meatballs... dat is pita met gehaktballetjes met Smyrna saus en yoghurt en Kayanas of granpa Mimis, dat omschreven wordt als Kayanas met stukjes tomaat, worst ei en feta vanuit Laconia. Dat laatste klinkt als een deconstructed Engels ontbijt.
We krijgen ook een mandje brood, dat tot onze verbazing heel dun gesneden is, en een schaaltje met grof gemalen zout waar ze aan tafel zelfgemaakte olijfolie overheen schenkt. Het smaakt heerlijk fris en we besluiten het restaurant te sponsoren en een blik mee te nemen. Het eten smaakt erg lekker en wanneer het dichter bij Stoupa was geweest, zou het zeker tot ons favoriete restaurant behoren.
Terug bij de ruïnes vraag ik om een plattegrond, maar die blijken we te moeten downloaden op onze telefoon. We krijgen nu een hele folder op een beeldschermpje dat in je hand past. Totaal waardeloos dus. We lopen gewoon naar boven tot we helemaal bovenin de ruïne zijn, bij het kasteel. Dat ‘gewoon’ is wat veel gezegd, want het gaat vest steil omhoog en het is even afzien. Onze inspanningen worden beloond want het is hier ontzettend mooi. Vooral in deze periode van het jaar, met al die bloemen. We struinen door de ‘straten’ en ‘gebouwen’ en dalen langzaam af. Halverwege besluiten we dat we verder gaan, omdat het bovenste gedeelte toch wel het mooiste gedeelte was.
We rijden nu richting Sparti en komen langs taverna Xenia, waar we even koffie drinken. Als we verder komen we nog langs een leuk dorpje aan de rechterkant met terrasjes, maar dat is nu te laat. Volgens mij heet het Magoula, maar dat weet ik niet zeker. We kunnen nu de bergen met sneeuw heel goed zien. Ze lijken heel dicht bij, maar dat is schijn.
In Sparti bezoeken we het amfitheater. We hebben de bordjes Sainopouleio gevolgd en verbazen ons dat we geen entree hoeven te betalen. Er staat trouwens ook geen een auto op de parkeerplaats, terwijl het hek wel open staat. We lopen het pad af naar het theater en dan wordt alles duidelijk. Dit is niet de moeite waard om te bekijken.
Terug rijden we via de oostkant van de Peloponnesos. Eerst rijden we weer door Mystras, waar heel veel zwaluwen vlak boven het wegdek scheren. Ze duiken naar beneden, zweven dan een tijdje een centimeter of twintig boven het asfalt en dan schieten ze weer weg. Zwaluwen eten muggen , dus misschien zijn hier wel heel veel muggen.
De weg door het industriegebied van Sparti is niet erg interessant, maar nadat we Ribiotisa en Amyjles hebben gehad, laten we om half vijf toch het industriegebied achter ons. Nu wordt het landschap weer mooi met olijfgaarden, wijngaarden, bos, af en toe een amandelboom die voorzien is van mooie paarse bloesem en een heerlijk zonnetje.

Bij Gythio gaan we even van de route af, omdat er in mijn boekje staat dat dit een leuke plaats is. Het klopt, het is echt een leuke plaats met winkelstraatjes, heel veel bloemen, terrasjes, een haventje en boten. Hier moeten we nog maar een keer terug komen.

Bij Dryopoli nemen we een weggetje rechts en gelijk weer links dat de oversteek is naar de andere kant van de ‘vinger’. Voor Litho gaan we alweer rechts richting Stoupa via Agios Nikon, Lagkada, Thalames, Nomitsi, Platsa en Pigi. We hebben vandaag in het totaal 162 kilometer gereden, terwijl het ongeveer net zo ver weg is al heen en terug van Barneveld naar Amersfoort.

Op het balkon lees ik in de zon mijn boek uit en dan is het tijd om richting Nomitsi te gaan voor de live muziek. We zitten in een achteraf hoekje, maar zodra oma ons ziet begint ze heftig te zwaaien. Ik geen haar een hand en begroet Anna en haar vriendinnen alsof we oude vrienden zijn. We bestellen als starter Talagani cheese van de barbecue met tomatenmarmelade en Patties, een filodeegrolletje met Manouri kaas, kruiden uit het Taygetos gebergte, tijmhoning en geroosterde sesam. Daarna nemen we nog souvlaki en gehakt van de barbecue met patatjes en tzatziki. Het duurt even, maar dan begint er iemand te dansen en begint het feest. Ik word ook uitgenodigd en zelfs opa voert een show op. Veel te snel is het tijd om naar huis te gaan.

Geschreven door Hazenreizen