Om vijf over half negen moeten we klaar staan bij de bushalte voor een volgende excursie met Jane. Dit keer is onze chauffeur net zo oud als zij en hij heet Nikos.

Ze vertelt dat Kardamili is opgebouwd uit restanten van de aardbeving die de hele stad verwoest had. Midden in Kardamili staat een school, de ‘highschool’, er is een ‘juniorschool’ in Stoupa en de laatste school staat in Agios Nikolaos. Vroeger hadden meer dorpen een school maar het aantal kinderen is enorm afgenomen. Een bus haalt de kinderen overal op en brengt ze naar school. Wanneer de school afgelopen is, mag de chauffeur de kinderen alleen afzetten op het adres dat bij inschrijving aan de school is doorgegeven.
De zeepfabriek in Kardamili was eerst een olijfoliefabriek. Er werd alleen olijfolie gemaakt in de wintermaanden en daarom besloot de eigenaar om van de restanten van de olijven zeep te maken. Zo kon de fabriek het hele jaar draaien. Het is de eerst fabriek in deze regio en de grootste fabriek, ze hadden namelijk wel 30 personeelsleden.
We keren weer om en nemen nu de weg naar Proastini. Het blijkt dat ze in dit kleine dorp 32 kapelletjes hebben. Nu ze ons erop wijst zien wij ze ook. Kerken worden in Griekenland bekostigd door de inwoners en niet door de kerk zelf. Daarom is de nieuwe kerk in Stoupa nog steeds niet af, de geldschieter is helaas overleden. De Byzantijnse kerken zijn van oorsprong symmetrisch en hebben toren, dat was verboden. Later zijn er toch stukken aangebouwd met een toren. De Byzantijnse vlag is de gele vlag met een adelaar met twee koppen. Die twee koppen kijken naar Rome en Constantinopel.
De wasplaats is nog tot 1984 in gebruik geweest, de vrouwen kwamen tot die tijd nog met hun vuile was naar de wasplaats op daar in stenen kuipen de was te doen. De visboer, de groenteboer en de slager komen hier allemaal met een auto langs om 1x per week hun waar te verkopen. Zelfs de dokter komt hier 1x per 14 dagen langs en heeft dan spreekuur in de plaatselijke taverna.
Over de vele leegstaande huizen zegt Jane dat ze hier de huizen van hun voorouders niet verkopen. Het huis blijft in de familie en wordt vererfd aan de kinderen en kleinkinderen. Het restaureren kost echter veel geld, dus kiezen veel mensen ervoor om het ouderlijk huis te laten voor wat het is en er een nieuw huis dichtbij te bouwen.
We rijden door langs Chora en Exochora. De inwoners van Meropi, het eilandje voor de kust van Kardamili, vluchten vanwege een vendetta naar Chora. Ze stonden echter bekend als piraten en de rijke inwoners van Chora wilde niet samen een gemeenschap vormen met deze mensen. Ze trokken weg uit Chora en richtten een nieuwe nederzetting op: Exochora oftewel buiten het dorp.
Bij de landelijke verkiezingen pleitte de nieuwe regering voor glasvezel door heel Griekenland. In deze regio is overal glasvezel aangelegd door een Duits bedrijf, het is echter niet aangesloten. Ik weet niet waarom niet, maar misschien kunnen we dat nog opzoeken op internet.

We stoppen bij een museum, dat speciaal voor ons open is gegaan vandaag, en worden verwelkomt door Maria. Ze is geboren in Australië en op haar achtste verhuisd naar Griekenland. Nu is ze inmiddels 80, maar ze spreekt goed Engels. Het museum bevindt zich in een voormalige schoolgebouw en bestaat uit drie kamers. In de meest linkse kamer hangen heel veel oude foto’s en geld. In de meest rechtse kamer staan meubels en kleding. Er hang een zijden trouwjurk die eigendom was van de kerk, iedere vrouw trouwde in deze jurk. Daarnaast hangen twee ‘moderne’ trouwjurken, deze zijn meegebracht door vrouwen die in Amerika getrouwd zijn en geschonken aan de kerk. De vrouwen hier hebben nu drie jurken om uit te kiezen. Na de bruiloft mocht je als vrouw een week niet bij je ouders komen, daarna was je alleen nog welkom in gezelschap van je echtgenoot.
Wanneer Jane iets aan het vertellen is drukt ze me een klein dingetje in mijn hand. Ik zie dat het een heel klein zakje is van geruite stof, dat dichtgemaakt is met een lintje. 'Lavender', zegt ze op samenzwerende toon. Heerlijk! Ik heb het in mijn tas en telkens als ik iets wil pakken ruik ik het.
Voordat we weer verder gaan vraagt ze of ze nog even een liedje mag zingen voor ons en een gedicht mag voorlezen. Ze zong dit voor haar dochter Irene, wat 'vrede' betekent. Ze zegt gepassioneerd dat vrede belangrijk is voor de wereld en dat het vreselijk is wat er momenteel gebeurt in de Oekraïne. Ze veegt de tranen uit haar ogen en begint te zingen. Het is een Engels kerstliedje. Daarna leest ze nog een lang gedicht voor en als ze klaar is met lezen help ik haar snel herinneren dat ze nog naar de visboer moet en dat die nu bij de school voor de deur staat.

Even verderop drinken we koffie en we krijgen er zelfgemaakte Paximathi (ΠΑΞΙΜΑΔΙ), dat zijn die harde broodjes die we zondag ook kregen, én zelfgemaakte kaas bij.

We rijden nu een stukje verder richting Kastania en worden daar de bus uitgezet, vanaf hier moeten we naar boven lopen. Gelukkig heeft iedereen wandelschoenen aan 😊. De witte strepen in de straten zijn bedoeld om in het donker makkelijker de weg te vinden en het beton blijkt óver de oude kalderimies heen gestort te zijn. Daar waar het beton verdwenen is, kun je nog stukken van het geplaveide pad zien. We komen bij een kapel die als één van drie kerken in Griekenland een Zodiac heeft in de koepel. Het klinkt vreemd dat het teken van de dierenriem zich in de kerk bevind en ik heb niet meegekregen waarom dit zo is. Ook even opzoeken op Google dus.
Boven in het dorp worden we even vrijgelaten, zodat iedereen op eigen gelegenheid de kapelletjes en de toren kan bezoeken. Daarna is het tijd voor een lichte lunch en rijden we weer naar huis.

Het was weer een leerzame dag en we hebben het enorm getroffen met het weer. Thuis zitten we nog even op het balkon van de zon te genieten met een boek. Vandaag lees ik een boek van Mary Higgens: De herrezen moordenaar.

’s Avonds eten we bij Pevko zalm met spinazie en een saus van sinaasappel en lamhaxe met aardappels uit de oven.

Geschreven door Hazenreizen