Het regent, alle bergen zijn verdwenen in de wolken en op de straat staan grote plassen. We maken het ons gemakkelijk op de bedbank, nestelen ons in de kussens en pakken een boek, ipad of telefoon. Het is lang geleden dat ik een boek in één dag heb kunnen uitlezen, maar vandaag denk ik dat ik ver kom.
Om een uur of elf is het droog, we pakken snel de scooter en rijden naar het zuiden. Ik Agios Nikolaos proberen we dichterbij de verdedigingstoren te komen, maar dan moeten we door het hoge gras en dat is nu geen aanrader. We lopen er wel een beetje omheen en besluiten om op een ander moment terug te komen.
We rijden door naar Agios Dimitrios en kijk nou: daar staat een verdedigingstoren te koop, mét woonhuis! Ik ga het pand even bezichtigen, maar het moet wel opgeknapt worden. We laten het dus voorbij gaan en rijden nog even het binnenland in richting Riglia en Eleochori. In Riglia is niet zoveel te beleven. Ze hebben wel zo’n zes kerken dus dat is al gauw een kerk per inwoner, maar voor ons is het minder interessant.
We rijden door naar Eleochori, of nee: we proberen door te rijden naar Eleochori. Het is in die dorpjes heel lastig om de juiste uitgang te vinden, want er staan nergens wegwijzers. Zelfs in zo’n gehucht als dit komen we er niet uit. Het weggetje dat we proberen is niet goed en we proberen nog een afslag en nog een, tot we op het doodlopende weggetje een stel Engelsen tegenkomen die waarschijnlijk hun nieuwe huis aan het bewonderen zijn. Ik vraag de weg en ze legt me keurig uit dat we terug moeten en dan over de brug scherp naar links. Dat doen we en dan zitten we ineens op de juiste weg die langs de Tepanyaki kloof loopt. Eigenlijk heet dit de Tepani kloof, maar Tepanyaki klinkt leuker. Halverwege zien we hoe de lucht weer grijzer wordt en we keren om. Het begint nu te regenen en ik verschuil me achter de rug van Jan, zodat ik niet zo nat wordt.

Thuis gaan we weer in de relax modus. Lekker met de benen op de bank mijn boek uitlezen. Om een uur of zes is het weer droog en wordt de lucht wat lichter. We proberen het nog een keer. We rijden nu in één keer door naar Eleochori en stallen de scooter onderaan het dorp. Het dorp ligt op een stuk rots dat uit de grond omhoog komt als de sokkel van een standbeeld, het doet vaag denken aan Meteora. We proberen een weggetje omhoog te vinden, maar dat lukt nog niet zo. Dan nemen we toch maar de redelijk verharde weg die om het dorp heen lijkt te lopen, dan nog een steegje en een trappetje en zo komen we toch bovenin het dorp waar een kerk staat. Afgezien van het uitzicht is het niet zo geweldig, de kerk is een bouwput en het dorp is uitgestorven. We lopen weer terug en rijden naar huis. De zon probeert door de wolken heen te prikken, maar hoe ze ook haar best doet het lukt niet. Als we bijna thuis zijn lukt het eindelijk, dus nu zitten we op ons balkon nog even te genieten in het zonnetje.

Omdat de wolken verdwenen zijn kunnen we deze avond weer genieten van een mooie zonsondergang en daarna van een prachtige sterrenhemel. Om een uur of negen begint mijn maag luid te knorren. We lopen naar To spitiki tis Angelikis en onderweg in een duister straatje zien we mevrouw met haar dochtertje bij een muurtje staan, ze giebelen een beetje. Nieuwsgierig ga ik kijken wat ze aan het doen zijn. Er zit een enorme pad bij de muur die tevergeefs probeert omhoog te klimmen. Dat ziet er zo zielig uit. Ik pak de pad door hem op mijn handen te laten zitten en brengen hem naar een veilige plek aan de andere kant van de muur. Hij beslaat allebei mijn handen, dus het is een flinke jongen. De moeder en dochter kijken verbijsterd, doe je dat met je blote handen? Eh, ja… ik denk nooit na en handel direct, misschien is de pad wel giftig of bijt hij … Nee, natuurlijk niet, dat komt geen moment bij me op.
We bestellen daar gevulde groente als starter en daarna runderstifado. Tadá klaar!

Zo’n kort verslag kan ik jullie niet aan doen, dus nog even wat algemene info.
Wanneer je hier gaat wandelen ruikt het bijna overal naar citrusbloesem, munt of andere kruiden, het is een soort mega belevenispad voor je zintuigen.
Nergens in Griekenland hebben wij trouwens zoveel cactussen gezien als hier. Ze zijn overwegend puntgaaf en flink aan de maat. De schijfcactussen hebben de overhand.
Zodra de duisternis is ingetreden wordt de blaflijn hier actief, misschien ken je hem wel van de film de 101 dalmatiërs. Het gaat de hele nacht door, maar mijn oordoppen houden veel tegen. Dat geldt ook voor het kattenkabaal. Er wonen hier veel katten, de meeste zijn krols en lopen te janken als kleine baby's en wanneer ze een rivaal tegenkomen begint het gevecht om wie de baas is.
Onderweg zien en horen we veel vogels, er zitten ook Vlaamse Gaaien hier. De Hop is er ook, maar die laat alleen van zich horen en krijgen we niet te zien. Zwaluwen hebben hier de overhand, die vliegen vooral tegen de schemering heel veel heen en weer en bouwen mooie kleinesten onder alle daken. In de toren die te koop staat nestelen ook veel duiven en mussen.
Tijdens het wandelen schiet er regelmatig iets vlak voor je voeten weg. Hagedissen zijn hier in overvloed, het zijn meestal kleine hagedissen die bruin of groenig zijn van kleur en af en toe een uitschieter met prachtig blauw in zijn flanken.

Geschreven door Hazenreizen