Vandaag begint onze eerst, echte wandeling uit de Rother wandelgids. Ik heb gekozen voor een blauwe wandeling om mee te beginnen, de omschrijving van deze wandelingen luidt:
Gemakkelijk; Deze wandelingen stellen geen bijzondere eisen voor wat betreft conditie, richtingsgevoel, tredzekerheid en hoogtevrees. De routes zijn overwegend breed en hebben slechts geringe hoogteverschillen. Deze wandelingen zijn in de regel ook bij slechte weersomstandigheden te volbrengen en geschikt voor kinderen en senioren.

Ok, als ik het goed begrijp kan ik met een gerust hart de kleinkinderen, oma, Amber en Annemarie meenemen. Niet dat ik dat van plan was, maar wel even om mijn indruk van de wandeling te schetsen.
De overige kenmerken voor deze specifieke wandeling vanuit Kardamili zijn:
Duur: 1.45 uur
Hoogteverschil: 210 m
Soort: rondwandeling

Ik heb me goed ingelezen en weet wat er allemaal te zien is in Kardamili. Zelfs de route heb ik helemaal doorgelezen om zeker te zijn dat we geen verrassingen tegenkomen. Het enige dat we nog moeten doen is de scooter ophalen.

Gisteren was het een beetje laat geworden, dus vandaag beginnen we rustig aan. Vannacht ben ik verhuisd naar de bank, omdat Jan snurkte. Ik nam mijn beddegnoed mee en legde het keurig op de bank. Toen ik eenmaal lag viel het me op dat mijn laken en deken veel korter waren dan ik me kon herinneren. Ik schonk er geen aandacht aan, want ik wilde gewoon verder slapen, maar toch merkte ik een paar keer dat mijn voeten onder het laken uit piepten. Nu ben ik niet zo erg lang, dus stoorde het me niet genoeg om nader onderzoek te doen.
Vanmorgen werd ik wakker en zag ik (bij daglicht) dat ik mijn beddengoed overdwars had liggen, met de korte kant in de lengte dus. Blij dat het mysterie is opgelost zet ik de voordeur open om de zon binnen te laten en daarna doezel ik nog een beetje na. Jan gaat brood halen, ik schrijf wat en na het ontbijt halen we samen de scooter op. Het is niet ver, we lopen eerst binnendoor naar de bakker, daarna rechtsaf naar de hoofdstraat, nog een keer rechts en daar aan de overkant is het. Onze wandelspullen liggen nog thuis, dus rijden we even terug naar het appartement om ze op te halen. Brr wat is dat koud! Ik heb wel een lange broek aan en mijn wandelschoenen, maar verder alleen een hemdje en wijd shirtje met korte mouwen. Ik moet echt even iets warmers aantrekken voordat we weggaan.
De rit naar Kardamili voert over de hoofdweg en ondanks mijn jas vind ik het nog steeds erg fris op de scooter. Mijn sjaal ligt in de kofferbak, dus die zal ik op de terugweg ook omdoen.
We lopen wat wezenloos rond in Kardamili omdat het begin van de wandeling niet helemaal duidelijk is. Dat ligt niet zozeer aan de beschrijving als wel aan mij.

• Het beste beginpunt voor de wandeling is de platia, 13 m, aan de hoofdweg in het noorden van Kardamyli.

Ik weet dat een platia een plein is, maar die 13 meter snap ik niet. Uiteindelijk besluiten we unaniem dat we starten bij de wegwijzer die naar de ‘old town’ verwijst en daarna zoeken we een tent om koffie te drinken. Later bedenk ik dat die 13 m een huisnummer kan zijn en dat platia misschien wel gewoon de straatnaam is. Er staat ook nog dat we het monument moeten beginnen, maar daar had ik overheen gelezen.
We drinken koffie bij Androuvista, waar ze ook al van die leuke, beschilderde tafeltjes hebben. Hier vullen ze onze waterfles, omdat er in dit dorp blijkbaar geen bronnen zijn. Ik ga naar het toilet, maar de deur sluit niet goed, zodat ik de knip er niet op kan doen. Ik duw zachtjes en daarna wat harder en nog iets harder. Met een klap schiet de deur dicht, maar nu is hij te ver en kan ik de knip er nog steeds niet op doen. Ik wil de deur weer open doen, maar dat lukt niet. De deur zit dicht en blijft dicht. Ik probeer het een paar keer, terwijl ik bedenk dat je voor dit soort gevallen altijd je telefoon mee moet nemen naar het toilet. Met twee handen pak ik de klink en met mijn volle gewicht trek ik aan de deur. Ja, gelukt! Nu nog een keer proberen met iets meer beleid en dit keer gaat het beter. De deur is op slot en ik kan met een gerust hart gaan zitten.
We starten de wandeling met het volgen van de wegwijzer, het is hier één grote bloemenzee en kijken onze ogen uit. Tussen de stenen van het geplaveide pad groeien heel kleine bloemetjes in roze, blauw, geel en soms wit. Muurtjes zijn bedekt met het oranje van de Oost-Indische kers en olijfbomen staan in velden die paars zijn van de distels. De zon schijnt lekker en met mijn jas uit en mijn pet op ben ik goed voorbereid.
In de omschrijving staat niet hoever we moeten lopen, 50 meter, 500 meter of een kilometer, maar we moeten bij een brug komen. We lopen door en komen inderdaad bij de brug, aan de linkerkant van de brug loopt een asfaltweg onder de brug door en aan de rechterkant van de brug … nee, daar is alleen maar rotsen en struiken. De weg loopt dood onder de brug.
We lopen door de ommuurde oude stad en komen bij de koepelkerk Agios Spyridon en de Mourtzinos-toren. De kapel is niet toegankelijk en de toren bezichtigen we liever een andere keer, als we niet gaan wandelen. We verlaten de oude stad via de ‘stadspoort naar het oosten’ en vervolgen ons pad langs ‘twee van tralies voorziene grafkamers’. Het zou gaan om de Myceense graven van de twee onafscheidelijke zonen van Zeus: Castor en Pollux. We vervolgen het pad naar rechts omhoog.
Het oude geplaveide pad begint inmiddels behoorlijk te klimmen, regelmatig moeten we een pauze inlassen om weer op adem te komen. We beginnen ons toch af te vragen hoe het zit met: ‘Deze wandelingen stellen geen bijzondere eisen voor wat betreft conditie’ en ‘hebben slechts geringe hoogteverschillen’.
Ons geplaveide pad gaat over in een onverhard pad en daarna komen we op een onverharde weg en vlak daarna mogen we een verharde weg. Bij ‘verharde weg’ denk ik aan een asfaltweg, maar ze bedoelen een geplaveid pad. Op de hoek komen we nog langs een grot en een waterbekken, niet heel spectaculair, maar wel leuk voor de afwisseling.
‘De route loopt omhoog naar het plateau van Agia Sofia.’ We hebben nu ook zo onze bedenkingen bij ‘Deze wandelingen stellen geen bijzondere eisen voor wat betreft … tredzekerheid en hoogtevrees.’ Annemarie en Amber zouden hier toch niet graag lopen en dan heb ik het nog niet over het meenemen van mijn moeder. ‘Die Sofia verkoopt zeker geen lekker koud biertje?’, vraagt Jan. Ik vrees van niet en ben blij dat we onze waterfles hebben laten vullen. ‘Deze kerk, die helaas niet voor publiek toegankelijk is, staat op een naar het zuidwesten uitstekende rotspunt…’, lees ik voor. ‘Wat? Niet toegankelijk? Dus we gaan voor de kat z’n viool naar boven?’ Tja, dat wel moet ik toegeven. ‘Het gaat ook niet om de bestemming, het gaat om de reis er naartoe’, antwoord ik wijs. De blik in Jan z’n ogen zegt genoeg: die Janet spoort niet helemaal.
En dan zijn we ineens op het plateau en verrast Sofia ons door haar verschijning. Het is geen onbeduidend schuurtje, maar echt een mooi kerkje. Het uitzicht hier is schitterend en het goede nieuws: dit is het hoogste punt!
‘…In een scherpe bocht naar rechts splitst aan de linkerkant een pad af dat slingerend en via treden steil omlaag naar het dal voert.’ Hier komen ook de laatste voorwaarden van de wandeling te vervallen: ‘De routes zijn overwegend breed ...’ en ‘ deze wandelingen zijn in de regel ook bij slechte weersomstandigheden te volbrengen …’
Halverwege het pad ziet Jan in een scherpe bocht een grot die bedekt is met begroeiing, een ideale plek om even te ontspannen. Ik wurm me door een opening en laat mijn broek zakken, ontspannen kom i weer overeind. Pff wat moest ik nodig plassen. Het valt me trouwens op dat deze grot niet op een openbaar toilet lijkt. Geen velletjes gebruikt toiletpapier of penetrante geur, nee het is een keurig toilet.
‘Beneden aangekomen volgt u het pad verder en bereikt u al na een kort stukje een splitsing. Rechts ziet u de geel gemarkeerde weg… U kiest hier voor links en de geel/zwart gemarkeerde route volgen die leidt naar een waterbekken en een oude wasplaats.’
Hier raken we wat in de war. Wanneer we rechtdoor lopen komen we op de gele route, maar scherp linksaf lijkt geen optie door een boom die het smalle pad een beetje belemmerd. We lopen dus toch een klein stukje rechtdoor (dat is bij hen rechtsaf) en proberen verderop linksaf te slaan. Hier staan echter allemaal rode kruizen en rode pijlen die naar rechts wijzen. Normaal gesproken betekent een kruis dat je hier niet verder kunt wandelen (vraag maar aan Mirjam, die heeft er ervaring mee 😊). Toch nog een stukje rechtdoor dan? Jan slaat linksaf en loopt dan terug in de richting waar we vandaan kwamen. Even later roept hij dat we toch gelijk die scherpe bocht naar links hadden moeten nemen. Ik loop terug, langs die boom. Jan staat bij een stapel stenen en een soort plateau. ‘Dit is het waterbekken en nu?’
‘Pal achter het waterbekken gaat u rechtsaf de wegwijzer naar Kardamyli volgend. U heeft dan de geel/zwart gemarkeerde route verlaten en volgt nu de geel/rode markeringen.’
Jan gaat rechtsaf, terug naar de plek waar we daarnet stonden maar dan aan de andere kant van de rivierbedding. Nu zijn we weer bij de rode kruizen en pijlen. We volgen keurig de pijlen en lopen nu aan de rechteroever van de rivierbedding. Het pad stijgt gestaag en ik heb er geen goed gevoel bij. Ik deel mijn twijfels met Jan. ‘We lopen nu op de geel gemarkeerde route en volgens mij is dit de route die om de berg heen voert, onder Agia Sofia langs. Dat waterbekken vond ik ook al niet echt een waterbekken en ik heb geen wegwijzer naar Kardamyli gezien. Zullen we terug gaan?’ Jan wil best terug om te kijken of er iets verder nog een waterbekken is. We lopen dus weer terug langs de plek met de rode pijlen, verder naar het ‘waterbekken’ en dan nog verder door de rivierbedding. Hier is nog zo’n stapel stenen met een plateau, maar geen wegwijzer. Nu pakt Jan z’n telefoon en kijkt daar hoe de wegen lopen. ‘Volgens mij moeten we aan de linker over van de rivierbedding blijven lopen en dan komen we weer in Kardamyli.’ Hij gaat gelijk op weg, we negeren dit keer het rode kruis en blijven aan de linkerkant lopen. ‘Kijk, nu lopen we op de geel/zwart gemarkeerde route.’ ERROR! ‘Stop! Mag ik zelf ook even kijken? Ik kan het niet uitstaan als ik er niks van begrijp.’ De beschrijving heeft het duidelijk over het verlaten van de de route en het volgen van de geel/rode markeringen, maar die zien we niet. Ik werp een blik op de telefoon en dan zie ik het probleem, we zijn nog helemaal niet ver genoeg. De aanwijzing: ‘Beneden aangekomen volgt u het pad verder en bereikt u al na een kort stukje een splitsing’, blijkt een veel minder kort stukje dan in onze optiek. Tien meter is een kort stukje, maar honderd meter kan ook een kort stukje zijn, het is maar hoe je het ziet. We moeten dus gewoon de geel/zwarte route blijven volgen en Jan heeft helemaal gelijk. Ik ben blij dat ik het nu snap 😊.
We komen nu bij een waterbekken en een prachtige wasplaats. Naast de wasplaats is een deur op slot lijkt. Ik bestudeer het even en zie dan dat het hangslot niet effectief is. Met een paar handelingen is de deur open. Voorzichtig duw ik de deur verder open en zie ik een open waterput en een kleine boomgaard met een houten ladder tegen één van de bomen. Daarna sluit ik de deur weer keurig af en kunnen we verder.
‘De onverharde rijweg loopt onderlangs de huizen van Petrovouni over een steile helling en eindigt bij een half vervallen, onbewoond huis. Vanaf het terras loopt een breed en onlangs nieuw geplaveid voetpad. U volgt deze slingerend naar beneden…’
Het klopt bijna: het ‘half vervallen, onbewoond huis’ wordt gerenoveerd en zal binnen afzienbare tijd een prachtige nieuwe villa zijn en het ‘nieuw geplaveid pad’ is niet zo nieuw meer. Desalniettemin is het een prachtig pad met veel bloemen. We komen langs een huis en twee honden komen hard blaffend naar het gaas rennen. Ze houden niet op met blaffen en ik graaf een stuk brood op uit de rugzak. Ik gooi het over de omheining en we vervolgen onze wandeling in diepe rust.
Aan het eind van de wandeling lopen we nog even het centrum in. Langs de weg staat een auto geparkeerd en een dame vraagt in Engels: Do you stay in Bonos appartment?’ Ik antwoord met een kort ‘ja’. Ik heb het niet zo op vreemde Nederlanders die met me willen aanpappen 😊. ‘We also, we can see you from our balcony.’ Nou fijn voor je, ik weet nu ook dat jij die schreeuwerd bent van gisteren. Dat zeg ik niet, maar ik antwoord in het Nederlands dat dat kan. ‘Are you also traveling with Ross Hollidays?’ Haar man probeert er steeds al tussen te komen, maar nu kan hij zich niet meer beheersen: ‘Schat het zijn Nederlanders!’ Ze houdt een seconde haar mond en besluit dan met ‘O yes, I see … Nederlanders dus.’ We kappen het gesprek snel af en gaan op zoek naar iets te eten. Het wordt een ‘snackbar’ waar we pita gyros bestellen. Dat hebben ze niet, maar wel pita souvlaki. Dat vinden we ook prima. ‘Normal or local meat?’ Doe ons maar local meat 😊 lekker fancy. Het blijkt een ongelooflijk lekkere, krokante pita te zijn met heel lekkere stukken vlees, tomaat, patat en sla. Niet heel veel, maar wel heel lekker.

De lucht is inmiddels flink betrokken en boven de bergen ziet het er erg dreigend uit. Wij komen droog over, maar het blijkt in Stoupa flink geregend te hebben. Goed voor de natuur!
Thuis vermaken we ons nog even met de kwalificatie van de Formule 1 in Azerbaijan. Tijdens Q1 val ik in slaap, Q2 valt Jan in slaap en Q3 valt het internet uit. Na een half uur of zo loop ik een rondje om te vragen of ze hier weten dat het internet is uitgevallen. Ik kom in gesprek met een jonge man die vertelt dat ze buitenverlichting aan het aanleggen zijn en dat ze de stroom hebben afgesloten, nog een minuut of 40 en dan wordt het weer aangesloten. Hij stelt me voor aan Augusta en Gooven, twee kleine katten. Augusta is behoorlijk zwanger, maar gelukkig niet van haar broer Gooven. Een grote zwarte kater is de dader.

’s Avonds eten we bij Pevko. Vooraf nemen we geroosterde aubergine met knoflook en feta en daarna krijgen we artisjok met tomatensaus en moussaka. Het is weer super lekker! Als dessert brengt hij ons nog een puntje versgebakken baklava. Wat een verwennerij toch.




P.S. Grappig dat we aan de ronde kant van de koepelkerk konden zien dat we inderdaad de de uitgang naar het oosten namen 😊.

P.S. 2 Vandaag 55 verdiepingen op de teller!

Geschreven door Hazenreizen