Vandaag ontbijten we met een krentenbol, want ons bin zunig en we hadden nog twee krentenbollen in de tas. Daarna gaan we op zoek naar de kerk, waarvan we de torenspitsen vanaf ons balkon kunnen zien. Het is makkelijk te vinden, maar het is wel een teleurstelling. De kerk is nog in aanbouw en bestaat uit grote betonnen platen die aan elkaar zijn gelijmd. Uit de muren steken honderden stukken betonijzer, maar na de afwerking is hij vast heel mooi. De oude kerk staat er naast, een eenvoudige kerk die zo typisch is voor kleinere dorpen: een soort grote schuur met een pannendak. De papas staat voor de kerk met iemand te praten, maar ik vraag niet of we in de kerk mogen kijken… vandaag nog niet.

We lopen door naar de kust en komen langs het 360 graden kafenion. De eigenaar van het restaurant waar we gisteren aten, vertelde hier vol trots over. We gaan naar binnen en lopen via een wenteltrap naar boven, waar een prachtige café is met een terrasje. Buitenom vinden we nog een trap die naar een volgend terras gaat, het dakterras. We drinken een frapé en genieten van het uitzicht. Achter ons komt een vliegtuig aan, hij vliegt met een vreemde bocht richting Kalamata, keert dan om en vliegt met een andere rare bocht weer terug. Een tweede vliegtuig haalt dezelfde toeren uit. De serveerster en de ober kijken in de lucht en ik vraag of zij weten waarom de vliegtuigen zulke vreemde toeren uithalen. Het is net alsof ze de weg niet weten. Voor de beide Grieken is het ook een raadsel. ‘Misschien zijn het onbemande vluchten, die hier oefenen?’, oppert de man. Ik geef aan dat onze piloot hetzelfde deed en dat er toch echt veel mensen in het vliegtuig zaten, maar ze kunnen er geen verklaring voor geven. Het geeft al met al wel hele grappige tekeningen in de lucht, veel creatiever dan die rechte lijnen die je normaal gesproken ziet.

Bij de bakker op de hoek halen we een baquet voor een vroege lunch en thuis begin ik aan het verslag van gisteren. Het is inmiddels bewolkt en dat is wel fijn met schrijven, dan reflecteert je beeldscherm niet zo. Jan kijkt na een half uur verbaasd op: ‘Ben je nu nog niet klaar met het verslag van gisteren? We hebben helemaal niks gedaan.’ Zo werkt het bij mij dus niet. Als ik begin met schrijven schieten me steeds meer pietlutigheden te binnen en kan ik niet meer stoppen. Je bent dus gewaarschuwd!


Na de lunch beginnen we aan de wandeling over het fietspad naar Agios Nikolaos. De bewolking trekt wat weg, maar ik neem voor alle zekerheid een vestje mee. Aan de zijkanten van het pad staat het vol met bloemen in allerlei kleuren. Ik weet de namen niet maar er zijn veel bekende soorten bij, de namen zal ik wel eens opzoeken op google. De bloemenpracht is niet op een foto vast te leggen, in het echt is het overweldigend.

Wanneer we in Agios Nikolaos aankomen blijkt het een klein plaatsje met heel klein haventje en veel kleine restaurantjes bij elkaar. Het ziet er gezellig uit en we gaan met onze rug tegen de gevel van Molos aan zitten voor een kopje koffie. Zo kunnen we alle andere terrasjes overzien. De zon schijnt inmiddels weer volop en de Boeles pet komt goed van pas. Terug lopen we langs dezelfde weg, maar dat hindert niet, want we bekijken nu alles van de andere kant en dan lijkt het ook weer anders.

Thuis aangekomen is het tijd voor een wijntje en een chipsje. We trekken ons welkomstcadeau van Ross tevoorschijn: een fles Panagiotopoulos Rosé Cube 2021 (dit even speciaal voor Amber, die vast even gaan googelen wat dit voor wijn is. De details kunnen jullie in haar commentaar lezen 😊). Het is in ieder geval een mooie fles met een glazen kurk.

Onder ons balkon is een Griekse meneer aan het telefoneren. Hij praat erg hard en heeft helemaal geen telefoon nodig, maar ik zie het even aan. Na een tijdje begint het toch te irriteren, dus ik draai mijn stoel wat bij en begin hem aan te staren. Het duurt maar even en dan begint hij nerveus heen en weer te lopen, terwijl hij steelse blikken naar boven werpt. Daarna verdwijnt hij met zijn telefoon achter het gebouw. Missie geslaagd 😊. Jan is trouwens binnen gaan zitten, want zijn armen begonnen redelijk rood te worden. Zijn gezicht ook, maar dat kon hij zelf niet zien.

De hostess heeft ons inmiddels geappt dat de excursie morgen doorgaat. We gaan met nog vier mensen (van Sunweb) onder begeleiding van een Engelstalige gids naar de bergdorpjes in de omgeving. Jan twijfelt nog, maar ik vind dat we het moeten doen, wie weet hoe leuk het is. We starten pas om half tien en zijn om drie uur weer terug, dus het is een relaxte excursie.

Om een uur of acht lopen we richting het centrum. Met de plattegrond in de hand probeer ik de restaurants in kaart te brengen. Uiteindelijk belanden we bij Taverna Melissa, wat bij betekent. De ober haalt ons over omdat hij tegen ons begint te praten en vertelt dat hij lekker de kachel heeft aangestoken binnen. Het begint inmiddels flink te waaien, dus het aanbod klinkt aantrekkelijk. We krijgen gelijk een schaaltje met plakjes brood, pittige kaasdip en olijven. De ober geeft Jan een compliment over de uitspraak van zijn Grieks en begint in het Grieks terug te praten. Dat zal ik even uitleggen. De menukaart heeft links een Griekse versie en rechts een Engelse versie. Jan kiest rechts een gerecht, zoekt dat op aan de linkerkant en noemt dan het Griekse woord. Evengoed heel knap als je bedenkt dat de Griekse letters absoluut niet op de Nederlandse lijken. We beginnen met melizano salata en de ober doet nu vreselijk zijn best om de uitspraak van Jan te perfectioneren. Zelf spreekt hij heel behoorlijk Nederlands, echt heel knap. Daarna nemen we de gegrilde groente en een kipsouvlaki van de houtskoolgrill. Het smaakt erg lekker allemaal. Jan heeft op de app van buienradar gekeken en laat me zien dat er een enorme bui aankomt met dikke, rode vlekken. Ik begin erover tegen de ober, maar die haalt z’n schouders op, kijkt naar buiten en zegt dat het niet gaat regenen. Ik ben er nog niet helemaal gerust op, want we moeten nog wel een stukje lopen voordat we weer in ons appartement zijn. Als afsluiter krijgen we een stukje orange pie van het huis en daarna gaan we huiswaarts. De ober heeft gelijk, het gaat niet regenen en we kunnen nog even nagenieten op ons balkon.

Ik ben erachter gekomen dat ik ook aardig rood ben bij mijn decolleté. Dat voel je niet door de wind, maar de zon is best krachtig hier. Ik zou graag die roodheid wat verdelen over de rest van mijn lichaam en mijn benen vooral, maar die hebben nergens last van.

P.S. gisterenavond rond de schemering waren er veel vleermuizen en zwaluwen bij ons appartement, maar vandaag zijn we eerder op pad, dus die hebben we gemist.

P.S. 2 toch even 24.000 stappen gezet vandaag!

Geschreven door Hazenreizen