Ha lekker, het is weekend! Jan en ik besluiten nog wat te cachen en An en Jan gaan boodschappen doen en de auto wassen.
Eerst denken we erover om met de bus naar het station te gaan, maar dan besluiten we toch te gaan lopen en al te cachen voordat we bij het station aankomen. De eerste cache ligt bij het busstation en is magnetisch. We zoeken dus naar iets van metaal. De metalen balustrade levert niets op en ook het witte, metalen hek langs het spoor is vrij van schatten. Jan blijft geduldig zoeken en vindt de cache onder een steen bij een boom. Ja, maar … waar slaat dat magnetisch dan op? Nou ja, gewoon loggen en dat is één!
De volgende cache is te vinden bij een flatgebouw en het even proberen of we onder- of bovenlangs moeten lopen. We beginnen onderlangs en komen al snel tot de ontdekking dat dit de verkeerde kant is. Nu proberen we het bovenlangs en dat gaat beter. We vinden de cache in een stenen muur die als afscheiding van een perk dient. Het is even opletten met de hondenpoep, maar het lukt. Dat is twee!
We vervolgen onze weg naar het (trein/tram) station en cachen daar nummer drie tussen wat keien in het talud. Nu is het tijd voor koffie en proberen ons cafeetje met de foto’s van Alonso. Helaas, het cafe is overgenomen en Alonso is vertrokken. Toch even een cafe solo gedaan en daarna weer verder.
We proberen nu aan de andere kant van het spoor te komen, zonder dat we weer terug moeten lopen. We dwalen wat rond en lopen dood tegen een schoolplein. Jan herinnert zich dat ook hier een cache is, dus loggen we die ook even. De omschrijving is helaas alleen in het Spaans. Ik lees iets dat lijkt op ‘opschrift’ en iets dat lijkt op ‘achtste’. Nu tel ik de achtste paal vanaf de paal met het opschrift, maar ik vind niks. Jan kijkt nog even rond en ziet bij de paal ernaast een stapeltje stenen liggen: ja hoor, bingo! Dat is vier!
De volgende ligt nog steeds aan de andere kant van het spoor. We doorkruisen het park en steken het spoor over op enkele meters van het station. Ik ben net aan de overkant als ik schril gefluit hoor. Ik spurt nog een stukje verder, omdat ik denk dat ik terug gefloten wordt door een conducteur. Vlak daarna komt de trein aangesjokt, het was dus gewoon het vertrekfluitje. We lopen weer door en volgen een stukje een betonpad of liever gezegd een muur van beton (verhoogd, zonder leuning). Even later moeten we meer naar rechts aanhouden en stuiten weer op een steil talud van een paar meter. We lopen een stukje langs de ‘afgrond’ tot het verschil kleiner wordt en dan slingeren we ons naar beneden terwijl ik houvast heb aan een dennentak. Nu nog even over een hek klimmen en dan zijn we weer op de route. We passeren een prachtig oud aquaduct, waar ik binnenkort nog wel even dichterbij wil kijken, en dan vinden we na de parkeerplaats ons volgende doel. Dit keer ben ík de gelukkige! Ik vind het kleine, groene kokertje in een stenen muurtje en log voldaan de vijfde cache!
Cache nummer zes is verstopt bij de ingang van het park, waar we deze week al een keer gestart zijn. Weer is het mijn beurt! Nu ben ik toch niet alleen voor de versiering meegegaan 😊. We proberen ook nog een poosje om de cache bij de universiteit te vinden, maar alle wegen lopen dood en inmiddels zijn we wel toe aan iets te eten. We gaan dus lekker terug naar het appartement en maken een smakelijke ‘tosti’.
’s Avonds kookt An lekker indische vleesgerechten met verse groente, kroepoek, uitjes, komkommersalade en natuurlijk rijst.

Geschreven door Hazenreizen