Wat een heerlijk ontbijtbuffet! Van eieren met spek en worst tot pancakes en zoete croissants, van koekjes en cakes tot wraps en yoghurt, de keuze is enorm. Na het ontbijt schrijf ik mijn blog in de lounge totdat we opgehaald worden door Dimitri en Sakis van Meteora Travel. Onderweg krijgen we al gelijk een rode vlag, ze zijn bezig met het aanleggen van een gasleiding en de weg is afgesloten. Gelukkig kent Sakis de weg en wanneer we iedereen opgehaald hebben rijden we naar het eerste en tevens grootste klooster: Megalo Meteoro. Het uitzicht en de kloosters laten zich niet omschrijven, dat moet je gewoon zien. De gids vertelt enthoust over het ontstaan van Meteora en over de bouw van de kloosters. Dit gebied stond miljoenen jaren geleden onder water, het was een punt waar drie enorme rivieren samen kwamen en een gigantisch meer vormden. Toen een aardbeving de bodem deed splijten, liep het water weg via een stroom naar de zee. Het gebeurde natuurlijk met veel geweld en er werd van alles meegesleurd in het water: stenen, zand, skeletten van vissen, planten etc. Over de miljoenen jaren met diverse ijstijden werd dit landschap gevormd. De unieke rotsvorming is ontstaan doordat de drie rivieren een soort centrifuge vormden onder water die de rotsen polijste. Het gebied werd in de tijd van Homerus door diverse monniken bewoond die in grotten in de bergwand woonden. Ze kwamen één keer per week, op zondag, bij elkaar. Eén monnik beklom de hoogste berg en voelde zich zwevend tussend hemel en aarde, omdat hij door de lage bewolking het dal niet kon zien. Hij de plek Meteora en dat maakt het woord meteoriet ook weer verklaarbaar 😊. De bouw van een klooster viel niet mee, het gesteente van de berg was niet geschikt om mee te bouwen, dus alle stenen moesten van beneden komen. Geitenhoeders leerden de monniken hoe ze ladders konden bouwen om met een zak stenen op hun rug naar boven te klimmen. Bij deze bijna onmogelijke tocht kwamen veel monniken om het leven.
Als eerste bouwden de monniken een hoge toren met een houten veranda op de top, die nu bij alle kloosters nog te zien is. Ze maakten een lier waarmee ze dingen en mensen omhoog kinden takelen. Aan de lier hing een touw met onderaan het touw een groot net, je klom er in, deed het net dicht en liet jezelf omhoog hijsen. Van alle kloosters zijn er nu nog zeven bewoond.
Het klooster is te bereiken via een trap. Het is nog rustig en we beginnen vol goede moed aan de afdaling en aan de klim die daarop volgt. Ik las een paar keer een pauze in om ‘foto’s te maken’. Na het bezoek koop ik op de parkeerplaats een boek over de meteora kloosters in het Nederlands. Zo kan ik alles nog eens rustig nalezen thuis.
Het tweede klooster dat we bezoeken is Varlaam. We moeten een bruggetje over een ravijn oversteken en daarna begint de klim, door een tunnel en verder naar boven. Wederom een behoorlijke aanslag op je conditie.
In het begin waren kloosters verboden voor vrouwen, totdat er brand uitbrak in het klooster Varlaam. Gezien het feit dat alle mannen in het gebied op de velden werkten en hun geiten en schapen aan het hoeden waren, zagen de vrouwen uit het dorp de brand als eerste. Ze boden de monniken aan om een levende ketting te vormen en zo water aan te dragen voor het blussen van het vuur. De monniken accepteerden hun aanbod en knden daarna de vrouwen niet meer de toegang ontzeggen.
Onderweg stoppen we verschillende keren om uit te stappen en schitterende foto’s te maken van het duizelingwekkende uitzicht. Het valt me op dat één jongen steeds in de bus blijft zitten en bijna niet naar buiten kijkt, je vraagt je dan af waarom iemand met zo’n excusrsie meegaat.
Het derde en tevens laatste klooster is Roussanou, een nonnenklooster. Dit klooster is het meest authentiek en heeft ook de strengste regels. We worden dit keer boven het klooster afgezet, zodat we via een klein pad naar beneden kunnen lopen. In mijn ooghoek zie een soort paniek bij de jongen die steeds in de bus bleef zitten. Ik vraag op het gaat en hij legt uit dat hij bang is voor hoogtes en aangezien naast dit smalle pad een behoorlijk ravijn is, krijgt hij het benauwd. Ik geef hem een arm en loods hem verder totdat het pad breed genoeg is en een muurtje aan de zijkant heeft. ‘Waarom kies je deze excursie wanneer je hoogtevrees hebt?’ Hij begint te lachen en vindt het een goede vraag. Hij legt uit dat hij probeert om de paniekaanvallen de baas te worden, bovendien is hij bijzonder geïnteresseerd in de kloosters. We lopen verder en komen bij een bruggetje. Hij versteend en zegt dat hij niet verder kan lopen. Ik pak zijn hand. ‘Je kunt wel verder lopen, je wilt hierheen en ik help je.’ We doen rustig aan en wachten tot hij eraan toe is. Samen lopen we naar de overkant. Hij bedankt me veelvuldig en vertelt dat hij Sam heet en uit de UK komt. Dan komt de volgende brug. Weer pak ik zijn hand en loods hem naar de ingang van het klooster. Vanaf hier gaat het prima, dus ik laat hem gaan en voeg me weer bij Jan. Wanneer we alles gezien hebben, kijk ik waar Sam is en samen lopen we de bruggetjes over. Het gaat al veel beter. Daarna wacht de bus beneden, dus kunnen we weer bergafwaarts lopen. Dit is voor Sam goed te doen, dus ik hoef niet op hem te wachten.
In Kalambaka eten we een Pita Gyros en dan nemen op een terrasje nog een Griekse koffie tot we opgehaald worden door Jim en Sakis voor de Sunset tour. Ook deze tour is fantastisch en we bezoeken dit keer Agios Nikolaos Anapafsas. In de kleine kapel is een mooie schildering te zien die Adam weergeeft terwijl hij de dieren hun naam geeft. Het is verscholen achter de kerkbankjes, maar gelukkig heeft Jim ons erop gewezen. Jim is vernoemd naar zijn opa en heeft allerlei uitspraken van opa waar hij ons regelmatig op trakteerd. Ook weet hij leuke fotomomenten te creeëren en je kunt zien dat hij het leuk vind om dit werk te doen.
Terug in Kalambaka bezoeken we de Byzantijnse kerk van het dorp en daarna eten we Briam en tradionele worst 😊. Weer zo’n heerlijke dag! Deze vakantie is één groot feest.

Geschreven door Hazenreizen