Vanmorgen ontbijten we bij La Reina, vlakbij het station. Het is ongeveer hetzelfde weer als de afgelopen dagen, bewolkt, regenachtig en wind. Er staat voor vandaag een wandeling op de planning vanuit La Vila Joiosa: De route langs de zuidkust.
 

La Vila Joiosa

We rijden nu met de trein voorbij de halte Crueta en stappen uit bij de volgende halte: La vila Joiosa. De wandeling begint met een hele beschrijving over het chocolademuseum waar we een bezoek aan kunnen brengen, maar dat hebben we de vorige keer al gedaan. Na het bezoek keer je dan terug naar het station en vanaf daar pakken wij de wandeling op.

Het begin van de wandeling

• ...we steken de spoorweg niet over. We draaien hier naar rechts langs de calle de la Pau tot bij de spoorwegbrug over de rivier Amadorio.

Dat we de spoorweg niet oversteken kan ik nog plaatsen, maar dat we naar rechts draaien en dan naar de spoorwegbrug lopen... We zijn net over de brug gereden, dus Jan loopt terug naar de brug. Dat is in ieder geval een duidelijk herkenningspunt.

• Vanaf hier hebben we een mooi uitzicht over de oude stad. De rivierbedding loopt nu door een mooi aangelegd park. Voorbij de brug dalen we langs de trappen af naar die bedding en volgen die tot bij de oever van de zee. We wandelen langs de typische gekleurde gevels van de huizen, die het symbool van Villajoyosa zijn geworden.

We komen langs een trap, maar dat is vóór de brug. We steken de brug over en de omschrijving klopt precies. We hebben hier een prachtig zicht op de oude stad en het park. Verderop in het park zien we een tweede brug, die voor de auto's. Het is zo'n mooie, oude brug met sierlijke bogen, net zoiets als een aquaduct. We lopen verder en zoeken aan de overkant van de brug naar een trap, die ons naar beneden zal voeren. Helaas, die is er niet.
Dan krijgt Jan een ingeving. Dat hele gedoe met dat chocolademuseum was al zo vreemd, want dat museum is bij het andere station. Het kan dus zijn dat ze de wandeling vanaf daar beginnen. We schakelen nu even om en proberen ons voor te stellen dat we vanaf het andere station hierheen zijn gelopen. Wanneer we de omschrijving dan nog eens lezen, moeten we dus weer de brug oversteken en dan aan de andere kant met de trap afdalen. De trap die we net hebben gezien.
Ja, nu klopt het! De trap voert ons naar de rivierbedding, waar echt water doorheen stroomt. Dat hebben we in vorige vakanties nog nooit gezien. We horen veel vogels en soms hoor ik een kikker, maar die laat zich niet zien.
Aan het eind van het pad komen we bij de zee, die onstuimig is. Een handvol surfers probeert de hoge golven te trotseren, wanneer dat lukt is het een fantastisch gezicht.

• De Amadorio is geen lange rivier. Hij ontspringt op een hoogte van 900 meter in de Sierra de Aitana, dicht bij de bergpas van Tudons. Als we bij de monding komen, laten we de stad achter ons en lopen in zuidelijke richting, naar rechts dus.

We blijven hier langs het strand lopen, richting het zuiden. De piratenschepen waar in de gids over gesproken wordt, zien we niet. Waarschijnlijk liggen die nu op een veilige plek. Het kleine park met banken is er wel, een teken dat we nog steeds goed zitten.

• Als we nu verder naar het zuiden kijken, zien we de heuvel van La Malladeta. Het is de enige plek waar we een niveauverschil moeten overwinnen. We lopen omhoog tussen de dennen en zien dat er vele paden getrokken zijn. We kiezen het pad het dichtst bij de zee en zien van ver al de toren, een goede oriëntatie.

Ook wij zien La Malledeta en een wirwar van paadjes, sommige lijken inderdaad bedoelt om op te wandelen, anderen lijken ontstaan door de vele regen. Het verschil is soms niet al te duidelijk. Eén ding hebben de paadjes gemeen, ze zijn allemaal gevaarlijk glibberig op dit moment.
We kiezen voor een redelijk veilig pad, niet te dicht bij de zee, waar we niet te ver naar beneden kunnen vallen als het mis mocht gaan. Het is een mooi pad door dennen door die door de wind allemaal in dezelfde richting gegroeid zijn, heuvelopwaarts.

De gebouwen van dokter Esquerdo
We zien het paleis al van een afstand, voor een ruïne ziet het er nog heel gaaf uit. De Arabische stijl is al herkenbaar aan de ui-vormige kozijnen.
De onderaardse gangen kunnen we helaas niet zien, want om het gebouw staat een groot hek. De verleiding is groot om te proberen toch dichterbij te komen, maar dit keer laten we het zo. Aan de voorkant van het gebouw zien we ook nog leuke blauw-witte tegeltjes, deze kant van het paleis is nog het best bewaard gebleven.
De ruïnes van deze torens zien we ook, ze zijn ver weg en al behoorlijk vervallen. Dat mag ook wel na vier eeuwen.
De constructies zien we in eerste instantie niet, maar ze blijken aan de achterkant van de toren te liggen. Er is een keurig pad aangelegd dat ons langs de opgravingen voert. Niet afgezet met hekken, maar alleen met een touwtje dat aangeeft dat je daar niet lopen mag.

Het eind van de wandeling

• Na dit bezoek dalen we terug af naar het paleis en dalen langs de andere kant van de heuvel af langs een pad naar een kleine baai.

De baai kunnen we zien liggen, maar het pad vinden is nog niet zo makkelijk. Ik weet een pad achter het paleis langs, maar wanneer we dat volgen richting de baai lopen we telkens dood tegen een afgrond. We proberen verschillende weggetjes, maar allemaal hebben ze dezelfde uitkomst. Uiteindelijk kunnen we ergens naar beneden komen en we stuiten op een grote, nieuwe rotonde. Zou die de oorzaak kunnen zijn van onze problemen? Voor de aanleg van de rotonde moest er natuurlijk plek gemaakt worden en hebben ze misschien het een en ander afgegraven.
We drinken hier eerst maar even koffie met een lekker stuk taart erbij, dat hebben we inmiddels wel verdiend. Daarna lopen we verder naar de kleine baai.

• We lopen voorbij een huis dat bijna in zee staat en komen op het strand Paraíso. In het midden van dit strand verlaten het naar rechts, langs een straat met een kleine rotonde. ...

Het huis staat inderdaad bijna in zee, maar aan de achterkant van het huis loopt een breed pad. Voorbij het huis wordt het pad slechter en moeten we meer over de rotsen lopen. De zee komt hier erg dichtbij en beukt tegen de grote rotsblokken. Een stukje verder lijkt het dood te lopen, maar ik heb een hekel aan omlopen en probeer voorzichtig hoever ik kan gaan zonder een nat pak te halen. Ik blijf zoveel mogelijk tegen de rotswand aan lopen en dan gaat het precies, zolang er geen extra golf langs komt. Ook Jan haalt droog de overkant en dan kunnen we onze wandeling vervolgen langs het strand en richting de tramhalte Paraíso.
 

Lunch

We lunchen bij Andaluza, waar het helemaal vol zit en waar je elkaar door het lawaai bijna niet kunt verstaan. Gelukkig is het allemaal Spaans wat de klok slaat, dus dan is het minder vervelend.
We krijgen dit keer:

• Russische salade en een soort koude tomaten-paprika soep met stukjes ei en rauwe ham
• Paella met groenten en een stoofpot van linzen
• Makreelfilet en een spiesje met vlees en patat
• Chocolademousse en iets met karamel

Zo, nu eerst weer even uitbuiken thuis.
 

Casa di mama

's Avonds nemen we bij Casa di Mama nog wat gehaktballetjes, garnalen, champignons en aardappeltjes. We hebben de kachel aan en het is hier aangenaam vertoeven.

Geschreven door Hazenreizen