We ontbijten vandaag weer bij Casa di Mama, net als eergisteren. Vandaag krijgen we roerei met champignons en dezelfde lekkere worstjes en uitgebakken spek. Helaas weer geen toast en jus d'orange, daar zal ik toch eens iets van zeggen.
 

Altea

Het is bewolkt met af en toe een glimp van de zon en dan weer wat spetters regen. De temperatuur is goed met 14 graden, het is tenslotte pas 09:00 uur.

Met de trein
Na het ontbijt lopen we naar station Benidorm Intermodal, een klein treinstation naast een ultramodern mega busstation. We nemen een kop koffie in de restauratie en vluchten daarna snel weer naar buiten. Wat een serviesgekletter daar binnen! Er waren misschien zes gasten en één serveerster, maar het klinkt als een hema-restaurant in de spits.
Op het perron kunnen we geen kaartje kopen en een ov-kaart hebben we ook niet. Misschien dat we in de tram een kaartje kunnen kopen, we wachten het wel af.
De automaat staat inderdaad in de tram, dus dat probleem is opgelost. Rustig rijden we naar Altea, waar we direct onze poncho's aantrekken. Het regent niet hard, maar voorkomen is beter dan genezen. Nu gaan we op zoek naar de tennisbaan.
 

De wandeling

Nee, natuurlijk gaan we niet tennissen! Vandaag lopen we de wandeling 'Langs de landbouwvelden van Altea' van Hugo Reinaerts, een Belg die al vanaf 1980 in Spanje woont. Al zijn wandelingen zijn geschreven vanuit het oogpunt van een auto bezitter, dus zullen we een handige plek moeten vinden om op de route aan te haken: dat is de tennisbaan.

Het eindpunt
Tussen de gebouwen door zien we de ruige zee en we besluiten eerst naar de kust te lopen, die volgen we dan een stuk naar rechts en daarna gaan we weer het binnenland in om bij de tennisbaan te komen. Zo gezegd, zo gedaan en al snel kunnen we de route oppakken bij punt 8 van de wandeling.
'Onmiddellijk draaien we hier een straat in, met stenen geplaveid.' Dat lukt! Het is een duidelijk herkenningspunt, zodat we zeker weten dat we op de goede weeg zitten.
'Na 50 meter vervolgen we onze route rechts van het huis over een smal pad tussen landbouwvelden. 'Gelukkig geeft de auteur zelf al aan dat het pad niet direct opvalt en dat we 'even zouden kunnen aarzelen', maar nu we dat weten lopen we gewoon door.
'Even gaat het een halve meter omhoog langs een smal stenen trapje en daarna lopen we een dertigtal meter over een smal pad tussen struiken, dat ons de indruk zou kunnen geven dat ze op een dwaalspoor terecht zijn gekomen, maar dat is niet zo.' Jan vindt dat het vanaf het begin al lijkt of we op een dwaalspoor zitten, maar gelukkig loop ik voorop en ik heb er alle vertrouwen in. Zeker wanneer we een paar betonblokken tegenkomen, die met wat fantasie voor een trap door zouden kunnen gaan. Ik vind het nú al leuk!
We volgen de route verder, langs het kerkhof en dan verder tot aan het eindpunt. Voor hen dan, niet voor ons, voor ons is dit meer het beginpunt.

De zijweg
'We lopen het gebouw voorbij en dalen af naar rechts langs een smalle asfaltweg in de richting van hotel Tossal d'Altea.' We proberen de situatie in te schatten en twijfelen een beetje of we nu (voor ons) dit straatje links moeten hebben. 'Dat ze er geen straatnaam bij zetten', zegt Jan. We lopen het straatje in en zien dan , direct aan het begin, een groot bord met het opschrift: Hotel Tossal d'Altea en een pijl. Okay, dit was best een duidelijke aanwijzing. Volgens de tekst hebben we hier een goed uitzicht op de Sierra de Bernia, maar het zicht is vandaag ietwat beperkt. Niettemin is het heerlijk wandelweer.
'We negeren iedere zijweg. Na ongeveer een kilometer... moeten we links een weg nemen die schuin naar links loopt in dezelfde richting.' Onderweg zien we van alles; een mooi uitzicht, bloemetjes en een loslopende pauw. Kijk, een vlucht duiven! Maar wat is die rode vogel? We wachten tot hij in een boom neerstrijkt en dan pak ik mijn camera. Gelukkig heb ik die bij me, want meestal ligt hij nog in het appartement. Ik zoom in en ... het is een duif met rode veren op zijn vleugels. Heel bijzonder... maar eh ... hoever hebben we eigenlijk al gelopen, 100 meter, 200 meter of 500 meter? Er is hier wel een weg naar links, is dit de weg die we moeten negeren? Of is dit de weg die we moeten hebben? Hij buigt wel erg ver af, dus we kiezen voor negeren. Bij de volgende weg staan we voor hetzelfde dilemma: negeren of afslaan? We pakken de plattegrond erbij en kiezen dit keer voor afslaan.
'We negeren dadelijk een weg naar rechts, maar blijven rechtdoor lopen.' Ha! Er is hier inderdaad een smal asfaltweggetje dat rechtsaf gaat en wij houden dus de doorgaande weg aan. Het lijkt alsof we op de goede weg zitten.

Een (sinaas)appeltje voor de dorst
Inmiddels beginnen al die prachtige oranje sinaasappels me steeds intenser aan te staren en ik kan mezelf niet langer inhouden. Ik probeer of er misschien één een beetje los zit, maar dat is niet zo. Dan ziet Jan een sinaasappel die waarschijnlijk net van de boom gevallen is, dus neem ik die. Dat is geen stelen toch? Hij ligt er toch al en anders gaat hij alleen maar liggen rotten. Tijdens het pellen ruik ik die heerlijke sinaasappelgeur en het sap stroomt over mijn vingers. Ook is mijn mond begint de sapstroom op gang te komen, ik kan bijna niet wachten op zo'n lekker, sappig stuk sinaasappel naar binnen te schuiven. Eindelijk is hij helemaal gepeld, ik haal er voorzichtig een flinke part af, ik steek hem in mijn mond en... woorden schieten te kort! Dit is bitter en zuur ... een soort kruising tussen een citroen en een grapefruit! Maar toch... wel goed tegen de dorst.

We kunnen deze weg 600 meter aanhouden en dan met de bocht mee naar rechts.
'...even langs de smalle bedding van een riviertje, voorbij een poort en dan naar links een verharde weg op...'Alle aanwijzingen kloppen, behalve dat 'de smalle bedding van een riviertje' nu gewoon een riviertje is. Gerustgesteld lopen we verder.

Het aquaduct en de kapel
'We blijven nu de hoofdweg volgen, tot we een wegwijzer zien naar de aquaduct en de kapel ...' We lopen er bijna voorbij, want de wegwijzer heeft de harde wind van de afgelopen dagen blijkbaar niet overleefd. Er staat nog een klein stompje naast de weg en de rest ligt in het gras. We hoeven niet te puzzelen hoe de wegwijzer eruit heeft gezien, want in de beschrijving staat al dat we hier rechts moeten. Al snel zien we de kapel van San Isidro en volgens de tekst 'de schamele resten van een Romeinse aquaduct', dat is niets teveel gezegd. Over de kapel van Isidro bestaat een mooi verhaal:

Nog onder de indruk van dit verhaal, storten we ons op het informatiepaneel bij de pilaar van het aquaduct.

Wanneer we alles gezien hebben, komt er een auto aan die dezelfde straat in wil als wij. Wij maken plaats door achter een stenen pilaar te gaan staan en van de andere kant komt nu ook een auto. Daar is geen plek voor, dus gaat 'onze' auto achteruit. We vertrouwen de vrouwelijke chauffeur niet helemaal en blijven veilig achter de pilaar staan. Ze komt nog verder achter en: 'Bang!' ... Eeuwen heeft dat aquaduct er gestaan en nu rijdt één of andere muts met haar auto tegen zo'n antiek restant aan. Nu begrijp ik wat 'eeuwig zonde' betekent... alhoewel... het lijkt erop dat de bumper van de auto meer moeite had met de aanrijding dan het stuk aquaduct. Gelukkig maar. De vrouw in kwestie doet alsof het de normaalste zaak van de wereld en rijdt weer verder, de bumper komt er kreunend achteraan.
We wandelen nu weer verder naar ons eindpunt en vinden zelf nog een heel klein paadje dat ons naar het station voert. Onze schoenen zitten vol blubber, maar we lopen wat door de plassen en door het gras en dan kan het wel weer.

Koffie
We maken nu de grote vergissing om door te lopen naar de boulevard voor een kop koffie. De ene Nederlander na de andere komt ons voorbij en ze praten ook nog zo luid dat iedereen kan meegenieten. Geen koffie aan de boulevard dus. We lopen terug naar het station en drinken daar in de kleine stationsrestauratie een heerlijke kop koffie met een soort platgereden croissant. Hij smaakt voortreffelijk, dus het was een goede beslissing.
 

Lunch

Terug in Benidorm doen we eerst boodschappen, want het is vaderdag vandaag en veel winkels gaan eerder dicht. Daarna maak ik nog wat aantekeningen op ons met een alcoholvrij biertje erbij. We zitten lekker in de zon, voor het eerst sinds dagen. Daarna gaan we lunchen. Het blijkt nog niet zo eenvoudig, want (zoals gezegd) het is vaderdag en het is al bijna vier uur. We vinden nog een tafel bij LO DE TONY, dat is linksaf bij de Pulpo Pirate en dan aan de rechterkant van de weg. We krijgen een gemengde salade met heel lekkere olijven, tonijn en nog veel meer en voor Jan spaghetti. Daarna een moot zalm en voor mij Filet de ternera. Als dessert neemt Jan een kop koffie en ik probeer de appel uit de oven. Het blijkt een leuk, klein appeltje dat in de over is gegaard maar nu koud geserveerd wordt met een lekkere toef slagroom. Lekker fris!
 

Formule 1

's Avonds kijken we in het appartement de kwalificatie van de Formule 1 terug. We hebben de kachel aan en een drankje en een hapje. Verder is het relaxen met een boek of iPad en bijkomen van de gezellige dag.
Morgen is de weersvoorspelling heel slecht, maar we zullen het wel meemaken. Eerst even slapen en zien wat de volgende dag ons brengt.

Geschreven door Hazenreizen